Η ιστορία του "Driver's Seat" των Sniff 'n' The Tears

του Κωνσταντίνου Παυλικιάνη

DRIVER’S SEAT – Sniff ‘n’ the Tears

Το «Driver’s Seat» περιλαμβάνεται στον πρώτο δίσκο των Sniff ‘n’ The Tears, «Fickle Heart», που κυκλοφόρησε το 1978.

Στο αυτοκίνητο, κάποια τραγούδια σάς κάνουν να θέλετε να οδηγήσετε πιο γρήγορα, αλλά και πάλι φτάνετε αργά. Όλοι το έχουμε νιώσει. Οδηγείτε μηχανικά, μέχρι που ένα συγκεκριμένο τραγούδι παίζεται στο ραδιόφωνο και ξαφνικά όλα μοιάζουν διαφορετικά. Και χάρη στην ευφορία που σας δημιουργεί, πιστεύετε ότι τα πράγματα θ’ αλλάξουν από κείνη τη στιγμή και μετά. Το «Driver’s Seat» των Sniff ‘n’ The Tears είναι ένα από αυτά τα τραγούδια. Πρέπει να οδηγείτε όταν το ακούτε.

Πρόκειται για ένα new wave τραγούδι, το οποίο έγραψε το 1973 ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Paul Roberts όταν μία νύχτα δεν μπορούσε να κοιμηθεί εξαιτίας του θορύβου που έκανε ένα τολμηρό ποντίκι κι ένα παλιό ψυγείο. Πριν τον τρελάνουν οι θόρυβοι, αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στον δροσερό και καθαρό αέρα όταν μετά από λίγο μπήκε στο μυαλό του ένα… δολοφονικό riff. Έχοντας επίγνωση ότι αυτό το riff ήταν χρυσό έσπευσε πίσω στο ποντίκι, το ψυγείο και την κιθάρα του.

Δυστυχώς, ο Roberts σύντομα συνειδητοποίησε ότι το riff το είχε πάρει από ένα κομμάτι των O’ Jays. Έξω, λοιπόν, το riff. Ευτυχώς, το τραγούδι ακουγόταν αρκετά καλό, ακόμα και χωρίς το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε.

Το τραγούδι που προέκυψε το ονόμασε «Driver’s Seat». Σύμφωνα με τον ίδιο, το τραγούδι δεν αφορά τις χαρές της οδήγησης αλλά τις κατακερματισμένες και αντικρουόμενες σκέψεις και συναισθήματα που μπορεί ν’ ακολουθήσουν τη διάλυση μιας σχέσης. Ο στίχος «the news is blue / I’ll not remember my time with you» επισημαίνει τη δυσκολία του αφηγητή να φανταστεί ότι δεν θα ξαναβρεθεί με το άλλο του μισό. Είναι, λοιπόν, μια ιστορία αγάπης όπου ο οδηγός αναρωτιέται «τι μπορώ να κάνω όταν δεν θα θυμάμαι τις στιγμές που ήμουνα μαζί σου;».

Εκείνη την περίοδο, ο Paul Roberts έπαιζε με το συγκρότημά του, τους Ashes Of Moon, σε pubs του Λονδίνου. Όμως οι εμφανίσεις σταμάτησαν καθώς ο κιθαρίστας έπρεπε να κάνει τη στρατιωτική του θητεία στο Ιράν, ενώ ο Roberts, μην έχοντας δισκογραφική εταιρεία, μετακόμισε στη Γαλλία όπου έζησε δύο χρόνια. Εκεί, μία γαλλική δισκογραφική εταιρεία τού επέτρεψε να κάνει μερικά demos στο Λονδίνο κι έτσι, το 1975, ηχογραφήθηκε μία πρώιμη εκδοχή αυτού του τραγουδιού. Ωστόσο, δεν προέκυψε τίποτα απ’ αυτό. Την ίδια χρονιά, ο Roberts επέστρεψε μόνιμα στο Λονδίνο και έδωσε στον εαυτό του μια δεύτερη ευκαιρία ν’ ασχοληθεί με τη μουσική. Όμως απογοητεύτηκε και στράφηκε στη ζωγραφική.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1977, μετά από πρόταση του drummer Luigi Salvoni, ο οποίος είχε βοηθήσει τον Roberts παίζοντας drums σε μερικά από τα demos του, δημιουργήθηκαν οι Sniff ‘n’ The Tears. Για την ακρίβεια, ο Salvoni πήγε σε μία δισκογραφική εταιρία τις κασέτες με τις πρόχειρες ηχογραφήσεις που είχε κάνει με τον Roberts και η εταιρία έδωσε το πράσινο φως για να γίνει ένας δίσκος. Τότε, λοιπόν, χρειαζόταν μία πραγματική μπάντα. Αν και η καριέρα του Roberts στη ζωγραφική ήταν σε ανοδική πορεία, ο Salvoni, που πίστευε ότι τα τραγούδια είχαν δυνατότητες και διαισθανόταν ότι θα είχαν επιτυχία, έπεισε τον Roberts να σχηματίσουν ένα νέο συγκρότημα. Έτσι, εκτός από τους Roberts και Salvoni, στο συγκρότημα μπήκαν ο Laurence “Loz” Netto και ο Mick Dyche στις κιθάρες, ο Chris Birkin στο μπάσο και ο Alan Fealdman στα πλήκτρα.

Το 1978, οι Sniff ‘n’ The Tears υπέγραψαν με τη λονδρέζικη ανεξάρτητη εταιρεία Chiswick και μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τον δίσκο «Fickle Heart», έχοντας στο νου τους να βγάλουν ως πρώτο single το «Driver’s Seat». Ωστόσο, ακούγοντας την τελευταία λήψη, κάτι εξακολουθούσε να μην ακούγεται σωστά. Το τραγούδι έμοιαζε ακατάστατο. Έτσι το απογύμνωσαν κι άλλο, βγάζοντας λίγη από την ηλεκτρική κιθάρα και εστιάζοντας περισσότερο στον ακουστικό ρυθμό. Ξαφνικά το τραγούδι, οδηγούμενο από μία ακουστική κιθάρα, ζωντάνεψε με μια αίσθηση χώρου και ώθησης, βοηθούμενο από τις δυναμικές κιθάρες και τα φανταστικά riffs από ένα synthesizer Moog. Πλέον ακουγόταν κομψό και μοντέρνο κι έτοιμο για… σκοτεινή δράση.

Παραγωγός ήταν ο Luigi Salvoni. Στην ηχογράφηση έπαιξαν οι: Paul Roberts (φωνή, ακουστικές κιθάρες), Mick Dyche (κιθάρες), Loz Netto (κιθάρες), Chris Birkin (μπάσο), Luigi Salvoni (drums, κρουστά), Alan Fealdman (πλήκτρα), Keith Miller (synthesizer) και οι Noel McCalla και Jim Nellis στα φωνητικά. Τα αξιομνημόνευτα μέρη στο Moog έπαιξε ο Keith Miller, ο οποίος συνόδευσε το συγκρότημα και στην περιοδεία που έκανε στις Η.Π.Α.

Paul Roberts: Η ζωή του «Driver’s Seat» ξεκίνησε ένα καλοκαιρινό βράδυ του 1973. Η αρχική ενσάρκωση των Sniff ‘n’ The Tears είχε αναπτυχθεί λίγο στην παμπ και στο κύκλωμα των clubs της εποχής και μοιραζόμουν ένα δωμάτιο στο Hammersmith μ’ ένα ποντίκι κι ένα πολύ θορυβώδες ψυγείο. Είχα βγει για βόλτα, αφού με είχε ξυπνήσει το ποντίκι που σε συνδυασμό με το ψυγείο ενοχλούσαν την ονειροπόλησή μου, όταν ένα riff άρχισε να μουρμουρίζει, ένα riff τόσο ψυχαναγκαστικό που δεν μπορούσα να το αφήσω. Επιστρέφοντας στην ταπεινή μου κατοικία, βρήκα συγχορδίες για το φανταστικό αυτό riff και έγραψα το τραγούδι. Το όλο θέμα συνενώθηκε πολύ γρήγορα. Αργότερα, ανακάλυψα προς απογοήτευσή μου ότι το riff έμοιαζε μ’ ένα που ανήκε σ’ ένα τραγούδι των OJ. Ωστόσο, το τραγούδι που παρέμεινε φάνηκε να τα καταφέρνει πολύ καλά χωρίς αυτό. Δεν έκανα το τραγούδι με το συγκρότημα εκείνη την εποχή, καθώς, όχι πολύ μετά, πήγα στη Γαλλία κι έμεινα για δύο χρόνια. Τραγουδώντας σ’ ένα εστιατόριο στο Παρίσι, το τραγούδι είχε γίνει δημοφιλές οπότε όταν επέστρεψα στο Λονδίνο για να κάνουμε μερικά demos με τον Lou και τ’ αγόρια, το «Driver’s Seat» ήταν ανάμεσά τους. Τα demos ήταν για μια γαλλική δισκογραφική εταιρεία, αλλά τίποτα δεν προέκυψε απ’ αυτό. Γύρισα στο Λονδίνο και ξεκίνησα την καριέρα μου ως ζωγράφος. Ήμουν αρκετά απογοητευμένος με τη μουσική βιομηχανία τότε, οπότε όταν είχα μία πρόταση να εκθέσω σε μία γκαλερί του Λονδίνου, μεταπήδησα σ’ αυτό. Γύρω στο 1977, δύο χρόνια μετά τις δοκιμαστικές ηχογραφήσεις, ο drummer που έπαιξε τότε, ο Luigi Salvoni, μου τηλεφώνησε με μία πρόταση. Είχε κρατήσει ένα αντίγραφο των demos και είχε διαπιστώσει ότι του άρεσαν πολύ και με ρώτησε αν θα με πείραζε να προσπαθούσε να κάνει μία συμφωνία γι’ αυτά. Ο Luigi πήγε τα demos στην Chiswick Records που θα τα έβγαζε όπως ήταν. Πέρα απ’ αυτή την επιλογή, βρήκε ένα στούντιο μ’ έναν νεαρό μηχανικό ονόματι Steve Lipson, ο οποίος στη συνέχεια έγινε επιτυχημένος παραγωγός καλλιτεχνών όπως η Annie Lennox. Έπειτα ο Luigi συγκέντρωσε μία ομάδα μουσικών που γνώριζε καλά, στρατολόγησε και τον Bazza από το Pathway, για να βοηθήσει, και φύγαμε. Όπως θυμάμαι, ηχογραφήσαμε το «Driver’s Seat» σχεδόν όπως το είχαμε κάνει στα demos, αλλά ακουγόταν ακατάστατο. Ο Steve Lipson και ο Bazza δούλεψαν στο κομμάτι ερήμην μας, παίζοντας με την ιδέα ν’ αφαιρέσουν την ηλεκτρική κιθάρα στα κουπλέ. Έκαναν μία πρόχειρη μίξη και το παρουσίασαν στον Luigi κι εμένα την επόμενη μέρα. Ξαφνικά το όλο θέμα πέτυχε. Σ’ αυτό το σημείο ο Luigi πρότεινε να το ξαναηχογραφήσουμε λίγο πιο γρήγορα, με την απογυμνωμένη ιδέα ως τη νέα μας προσέγγιση. Το «Driver’s Seat» γινόταν, με κοινή συγκατάθεση, η προφανή επιλογή μας για single.

Μία από τις βασικές αποφάσεις που πήρε το συγκρότημα για τη διασκευή του τραγουδιού ήταν να ξεκινήσει με τα drums και προοδευτικά να μπαίνουν τα άλλα όργανα. Το «Driver’s Seat» είναι μια σπάνια ράτσα τραγουδιού, καθότι είναι χορευτικό -στα 133 bpm- χωρίς να είναι disco. Οι Sniff ‘n’ The Tears μοιάζουν με τους Zombies, με τους τρομακτικούς ρυθμούς της ζούγκλας να καλύπτονται μ’ ένα λείο και λαμπρό φινίρισμα και επομένως να είναι ακόμη πιο ανησυχητικά υπνωτικοί καθιστώντας αδύνατο στον ακροατή ν’ αντισταθεί. Κι αυτοί οι ηδονιστικοί στίχοι διανόησης είναι κατακερματισμένοι μεν αλλά σίγουρα πολύ μοντέρνοι για να έχουν γεννηθεί από την 30χρονη λογοτεχνική τεχνική της μεθόδου της αποκοπής.

Λόγω των συνηθισμένων ιδιοτροπιών των δισκογραφικών εταιρειών, η κυκλοφορία του δίσκου «Fickle Heart» καθυστέρησε έναν χρόνο και τελικά κυκλοφόρησε το 1978. Ο Salvoni ήταν πεπεισμένος ότι το «Driver’s Seat» θα γινόταν επιτυχία κι επικεντρώθηκε στο να πείσει τη δισκογραφική εταιρεία να γίνει το πρώτο τους single.

Το «Driver’s Seat» κυκλοφόρησε σε single το 1978. Το περιοδικό New Musical Express (11 Νοεμβρίου 1978) το χαρακτήρισε ως single της εβδομάδας. Ωστόσο, το τραγούδι με το ζόρι μπήκε στα βρετανικά charts. Όμως, σιγά-σιγά τράβηξε την προσοχή στις Η.Π.Α.

Το ένστικτο του Salvoni αποδείχθηκε σωστό. Ο μελαγχολικός και συνάμα παλλόμενος ήχος του τραγουδιού βρήκε απήχηση στο ραδιόφωνο και αποτέλεσε ένα από τα πρώτα τραγούδια που προμήνυαν την έλευση του new wave.

Οι Sniff ‘n’ The Tears θεωρούνται ως one hit wonder αφού το «Driver’s Seat» αποδείχθηκε η μοναδική τους επιτυχία. Το τραγούδι τα κατάφερε καλύτερα στις Η.Π.Α. συγκριτικά με τη Μεγάλη Βρετανία, πατρίδα των Sniff ‘n’ Tears, καθώς έφτασε στο Νο 15 των Η.Π.Α. και στο Νο 42 της Μεγάλης Βρετανίας. Επίσης, έφτασε στο Νο 3 του Βελγίου, Νο 4 στην Ολλανδία, Νο 13 στην Αυστραλία, Νο 17 στον Καναδά και Νο 20 στη Νέα Ζηλανδία.

Paul Roberts: Ήταν αρκετά μεγάλη επιτυχία παντού, εκτός από τη Βρετανία. Η Βρετανία είναι ανάποδη από ορισμένες απόψεις, αλλά το τραγούδι παίχτηκε πολύ από το ραδιόφωνο. Κατηγορηθήκαμε ότι αντιγράψαμε τους Dire Straits. Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό, αλλά νομίζω ότι είχε να κάνει περισσότερο με το ότι ήμασταν διαφορετικοί από τη μετά-punk σκηνή.

Κατά τον Paul Roberts, οποιαδήποτε πιθανή επιτυχία του τραγουδιού στη Βρετανία εμποδίστηκε από εξωτερικούς παράγοντες.

Paul Roberts: Εμφανιστήκαμε στο Top Of The Pops την τελευταία στιγμή ως αντικαταστάτες των Gang Of Four, οι οποίοι δεν θα πήγαιναν για κάποιους πολιτικούς λόγους. Την επόμενη εβδομάδα, το εργοστάσιο της EMI (όπου τυπώνονταν οι δίσκοι της Chiswick) έκανε απεργία και δεν μπορούσες ν’ αγοράσεις το «Driver’s Seat» για 4-5 εβδομάδες.

Οι Sniff ‘n’ The Tears από τις εμφανίσεις τους σε νυχτερινά clubs πέρασαν στο επίπεδο να κάνουν περιοδείες στην Ισπανία και τη Γερμανία. Εμφανίστηκαν ακόμα και στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης». Όμως τα γρήγορα βήματα της δόξας αποδείχθηκαν δυσβάσταχτα για κάποια μέλη του συγκροτήματος, τα οποία δεν ήταν προετοιμασμένα γι’ αυτόν τον τρόπο ζωής. Ο μπασίστας Chris Birkin έφυγε για να σχηματίσει ένα συγκρότημα punk, οπότε τη θέση του πήρε ο Nick South, ενώ το συγκρότημα άφησε και ο Fealdman. Μετά την επιτυχία του «Driver’s Seat» στις Η.Π.Α., κανονίστηκε γρήγορα για το συγκρότημα μία αμερικανική περιοδεία τριών μηνών, ανοίγοντας τις συναυλίες του Kenny Loggins και αργότερα των Kansas. Όμως, ο Salvoni δεν συμφωνούσε μ’ αυτή την περιοδεία και αποχώρησε πριν καν ξεκινήσει, οπότε τον αντικατέστησε ο Paul Robinson. Τα δε πλήκτρα ανέλαβε ο Miller, ο οποίος είχε παίξει το αξέχαστο riff στο synthesizer. Κάπως έτσι, οι Sniff ‘n’ The Tears βρήκαν κοινό εκτός Βρετανίας -στις Η.Π.Α. και την ηπειρωτική Ευρώπη- κι αφού αλλάξανε αρκετά μέλη, με μόνη σταθερά τον Roberts, διαλύθηκαν το 1983.

Το 1991, κυκλοφόρησε το «A Best Of Sniff ‘n’ The Tears» όπου περιλαμβάνεται μία μεγαλύτερη σε διάρκεια εκτέλεση του «Driver’s Seat» (12” Version). Την ίδια χρονιά, το τραγούδι ανέβηκε στο Νο 1 της Ολλανδίας αφού χρησιμοποιήθηκε σε ολλανδική διαφήμιση για τα στερεοφωνικά Pioneer. Επίσης έφτασε στο Νο 32 της Γερμανίας. Μετά από αυτή την επιτυχία, το συγκρότημα επανασυνδέθηκε. Παρά το γεγονός ότι χαρακτηρίζονται ως one-hit wonder, ο Roberts και οι υπόλοιποι Sniff ‘n’ The Tears είναι περήφανοι για την εξέχουσα θέση που έχει το τραγούδι στο ξεκίνημα της σκηνής new wave, καθώς είναι αυτό που άλλαξε την ταχύτητα με στυλ και ταξίδεψε το κοινό προς τη δεκαετία του 1980, ενώ το ίδιο το τραγούδι έγινε πλέον ο διαχρονικός ύμνος των δρόμων.

Paul Roberts (συνέντευξη στο Athens Calling): Δεν ξέρω πραγματικά τι συμβαίνει. Νομίζω ότι έχει μια ενέργεια και είναι ασυνήθιστο στη δομή του και στους στίχους. Τελικά απ’ ό,τι φαίνεται οι άνθρωποι το αγαπούν!

Το «Driver’s Seat» ακούγεται στις ταινίες «Chamaram» (1980), «Ξέφρενες Νύχτες» (Boogie Nights, 1997), «Ο Παρουσιαστής 2: Ο Μύθος Συνεχίζεται» (Anchorman 2: The Legend Continues, 2013), «Όλοι Θέλουν Από Λίγο» (Everybody Wants Some, 2016) και «Crisis» (2021), καθώς και στο ντοκιμαντέρ «Carrier» (2008), ενώ ακούστηκε και στην τηλεοπτική σειρά «The Walking Dead» (2012). Επίσης χρησιμοποιήθηκε στις αμερικανικές ραδιοφωνικές εκπομπές «Coast To Coast AM» και «Car Show» και σε διαφημίσεις των αυτοκινήτων Lincoln (2009), της Bank Of America (2013), της Γενικής Ασφαλειών Παπαδάκος και Συνεργάτες (2013) και της Amazon Prime (2021).

Επιπλέον, το βιβλίο «Night Moves: Pop Music In The Late ‘70s» (2014) των Don και Jeff Breithaupt κάνει αναφορά στο τραγούδι.

Αν έχετε καιρό να το ακούσετε, πάρτε τα κλειδιά του αυτοκινήτου, καθίστε στη θέση του οδηγού και βάλτε το να παίξει.

Άλλες εκτελέσεις:

Accuser (1994, στο EP «Confusion/Romance»).
Funkstar De Luxe (2003, ως sample στο τραγούδι «Saturday»).
DHT feat. Edmee (2005, στο άλμπουμ «Listen to Your Heart». Κυκλοφόρησε και σε single υπό το όνομα Dared και έφτασε στο Νο 33 του Βελγίου).
Antoine Clamaran feat. Emily Chick (2006, ως sample στο τραγούδι «Keep On Tryin’»).
The Royal Dudes (2006, στο άλμπουμ «The Annual 2007»).
Dogtooth (2007, στο άλμπουμ «Driver’s Seat»).
Υπεράνω Υποψίας (2013).
Bandog Band (2014, σε single).
Derwood Bowen (2015, με τίτλο «Teaching The Teenage To Drive» στο άλμπουμ «Lightbulb Eating Selfie»).
Charles Cowart (Δεκέμβριος 2020, σε single).
Ampris & Kaiyes (2020, σε single).