Εδώ έτρωγαν κι οι προπαππούδες μας πριν 100 χρόνια

Είναι αυτές οι ταβέρνες που μπαίνεις και σε συνεπαίρνει η ιστορία τους που τη νιώθεις στην ατμόσφαιρα, στα έπιπλα, στους ανθρώπους της, στα πάντα. Είναι αυτά τα μαγαζιά που όσα χρόνια και αν πέρασαν, δεν επηρεάστηκαν από μόδες και τάσεις της εποχής, αλλά παρέμειναν αυθεντικά. Είναι εκείνα τα μέρη που όχι μόνο κράτησαν τις συνταγές τις παλιές, εκείνες χάρη στις οποίες έγιναν γνωστά, αλλά και την ποιότητα που είχαν, άσχετα από κρίσεις και πανδημίες. Είναι αυτά τα μαγαζιά που αγαπάμε και επιστρέφουμε ξανά και ξανά.

Λελούδας: ένα αυθεντικό κονάκι από το 1928

Η ταβέρνα αυτή άντεξε πόλεμο, εμφύλιο, χούντα και μεταπολίτευση, και απανωτές οικονομικές κρίσεις. O Λελούδας δεν άλλαξε τίποτα. Δεν εκσυγχρονίστηκε, κι όμως παρέμενει επίκαιρος από το 1928 που το προϋπάρχον μαγαζί ανέλαβε ένας εργάτης στα καμίνια, ο Δημήτριος Λελούδας από την Κύθνο. Ένα αυθεντικό κονάκι, εκ των παλαιότερων φαγάδικων της Αθήνας, από αυτά που κάνουν την καρδιά να σκιρτάει, να χορταίνει γλύκα και θαλπωρή. Μας θυμίζει τον δρόμο της απλότητας με κεφτεδάκια με φρεσκαλεσμένο κιμά, ζυγούρι κοκκινιστό, βακαλάο Ισλανδίας σκορδαλιά, ρεβύθια κοκκινιστά με ρέγγα στον φούρνο, βιολογική φάβα και φασόλια Φενεού, τηγανητές πατάτες Νάξου με κιμά και ξερή μυτζήθρα Καλαβρύτων, σταφύλι από τα Μεσόγεια ή δαμάσκηνο γλυκό φούρνου, και στο τσακίρ κέφι κρέμα καραμελέ.

Σαλαμινίας 8-10, Αθήνα, Τ/210-34.64.167

Οικονόμου: 90 χρόνια χωρίς τηγάνι!

Τη ταβέρνα την άνοιξε ο Γιάννης Οικονόμου το 1930 και έχει μείνει αλώβητη στο χρόνο. Της λείπει το ντεκόρ, τα περιττά μαλάματα. Στους τοίχους μεταξοτυπίες από γνωστά έργα Ελλήνων ζωγράφων. Ψυχοπαίδης, Σταθόπουλος, Φασιανός-όλοι πελάτες και φίλοι του μαγαζιού. Στην κουζίνα αστράφτουν όλα από πάστρα. Κατσαρόλες και ταψιά παρατεταγμένα, γεμάτα λαδερά, μαγειρευτά, φουρνιστά, πίτες. Τηγάνι δεν έχει, ούτε σαγανάκια και μεζεδάκια νεοταβερνίσια. Ούτε ψητά, μόνο μπριζόλα χοιρινή και μοσχαρίσια. Το γεύμα είναι déjà vu. Επαναλαμβάνεται το ίδιο ενενήντα χρόνια, με άλλους πελάτες. Δίπλα, παραδίπλα, απέναντι, είναι γεμάτος ο τόπος μαγαζιά. Φασαρία, κακό. Και όμως, σε αυτήν τη γωνίτσα ο θόρυβος καταλαγιάζει, στοιχίζεσαι με ανθρώπους κανονικούς και τρως αληθινό φαγητό.

Τρώων 41 και Κυδαντιδών, Άνω Πετράλωνα, Τ/210-34.67.555

Δίπορτο: για τη διάσημη σούπα με ρεβύθια

Είσοδος σε χρονοκάψουλα, σκηνικό ελληνικής ταινίας του 1950. Για το Δίπορτο υπάρχουν ιστορικές αναφορές από το 1911, είναι μάλλον η παλαιότερη της Αθήνας, φημολογείται ότι ο Βάρναλης γι’ αυτήν έχει γράψει «μες στην υπόγεια την ταβέρνα όλοι παρέα πίναμε χθες». Κόσμος μπαινοβγαίνει, σε σκουντάει, είναι όλα στριμωχτά, κανείς δεν παραπονιέται. Ξύλινες καρέκλες, λαδόκολλα αντί τραπεζομάντηλου, εκεί σημειώνουν και τον λογαριασμό. Ο ιδιοκτήτης, Δημήτρης Κολολιός, φοράει λευκό πουκάμισο-ποδιά. Το φαγητό απλό, ελληνικό, όσπρια –διάσημη η σούπα με τα ρεβύθια– πατάτες κοκκινιστές, χόρτα. 10 ευρώ το άτομο, το πολύ. Αν έχει σαρδέλες, παραγγείλτε, τις ψήνουν ωραία.

Σωκράτους 9 & Θεάτρου, Τ/210.32.11.463

Αφοί Ασημακόπουλοι: ένα γαλακτοπωλείο από το 1915

Ένα ζαχαροπλαστείο-ορόσημο της πόλης. Η ιστορία ξεκινά το 1915, όταν ο Γιώργος Δεμεσάς ανοίγει ένα γαλακτοπωλείο στα Εξάρχεια. Σερβίρει φρέσκο γάλα, ρυζόγαλο και βούτυρο με μέλι, ενώ τα ανίψια του διανέμουν τα προϊόντα κατ’ οίκον. Τέσσερις εξ αυτών, οι αδερφοί Ηρακλής, Δημήτρης, Βασίλης και Νίκος Ασημακόπουλος αγοράζουν την επιχείρηση και επεκτείνουν τη δραστηριότητά της στη ζαχαροπλαστική. Το 1980 αναλαμβάνουν ο Δημήτρης και ο Θανάσης Ασημακόπουλος, οι οποίοι θα παραδώσουν τη σκυτάλη στις κόρες τους, Τζέιν και Χριστίνα, που ήδη εργάζονται δίπλα τους. Πιστοί στην ιστορία τους, προμηθεύονται το γάλα απευθείας από κτηνοτρόφους από τα Σπάτα και το Μαρκόπουλο, παρασκευάζουν βούτυρο και κρέμα όπως παλιά, εξαίσιο παγωτό και μεγάλη γκάμα γλυκών. Από τα πλέον ευπώλητα προϊόντα τους το εκλεκτό παραδοσιακό γιαούρτι.

Χαριλάου Τρικούπη 82, Εξάρχεια, Τ/210-36.10.092

Λουκουμάδες Χανίων – Θ. Κτιστάκης: μια συνταγή από το 1912

Λιλιπούτειες βόμβες απόλαυσης! Μικρά, στρογγυλά και τραγανά (εξωτερικά) ζυμαράκια, που με το πρώτο δάγκωμα απελευθερώνουν τόνους γλύκας. Η συνταγή απλή, το σερβίρισμα με κανέλα και σουσάμι, χωρίς νεωτερισμούς και προσθήκες. Η συνταγή ίδια όπως τότε, το 1912, που ο παππούς Θοδωρής Κτιστάκης επέστρεψε από την Αλεξάνδρεια στη γενέτειρά του, τα Χανιά, και άνοιξε το πρώτο μαγαζί. Παρέμεινε ίδια και το 1950, όταν μετακόμισε μετά από παραίνεση του Σοφοκλή Βενιζέλου και της Μαρίκας Κοτοπούλη στην Αθήνα, στην Αγ. Κωνσταντίνου. Με τον ίδιο τρόπο γίνονται οι λουκουμάδες και σήμερα, από την οδό Σωκράτους πια, όπου συνεχίζει τη δουλειά ο εγγονός του, επίσης Θοδωρής.

Σωκράτους 59, Ομόνοια, Τ/210-52.40.891

Η Κληματαριά: για σαλιγκάρια στιφάδο και χουνκιάρ

Μείζονος σημασίας και ιστορικό πλέον κομμάτι της λαϊκής κουλτούρας αυτής της πόλης, είναι μία από τις παλαιότερες ταβέρνες του κέντρου, με έτος ίδρυσης το 1927. Στα τραπέζια μέσα στο πανέμορφο «winter garden» κάτω από τις κληματαριές, εργαζόμενοι της περιοχής και τουρίστες απολαμβάνουν τα φαγάκια που ετοιμάζει η κυρία Βάσω από τα συνταγολόγια της Μαρίας: σαλιγκάρια στιφάδο, καρνίγερι (μουσακάς με τυρί), χουνκιάρ μπεγεντί, γίγαντες πλακί και κάτι λαχανοντολμάδες μούρλια. Μαγειρείο, όπως ήταν πάντα, εξακολουθεί να είναι η Κληματαριά. Με τα τίμια λαδερά, τις πίτες με το φτιαχτό φύλλο και τα μαγειρευτά της, και σαν μπόνους τις δύο αυτοσχέδιες γάστρες με το πυρόχωμα στην είσοδο, όπου καθημερινά σιγομαγειρεύονται αρνάκι και χοιρινό κότσι με κάτι πατάτες λουκούμι. Ιδιαίτερη σπεσιαλιτέ και η γίδα βραστή που ετοιμάζουν όταν κάνει κρύο. Το ψωμί το φτιάχνουν εκεί, και είναι γλυκόφαγο, το λάδι εξαιρετικό παρθένο Μεσσηνίας, το κρασί χύμα από την οινοποιία Κορωναίου.

Πλατεία Θεάτρου 2, Αθήνα, Τ/210-32.16.629

Tο Ειδικόν: η μπακαλοταβέρνα του Πειραιά

Αρχές της δεκαετίας του ’20 ο Αριστείδης Παπακωνσταντίνου ανοίγει το «Οινοπαντοπωλείον το Ειδικόν», στην Αγιά Σοφιά, κοντά στη Δραπετσώνα. Πουλάει είδη μπακαλικής, μαναβικής, έχει και μια χούφτα τραπέζια για να τρωγοπίνουν οι γείτονες το κρασί του, τα τυριά από το τυροκομιό που έχει με τα αδέλφια του στο Γαρδίκι Τρικάλων, καμιά ντομάτα, ελιές, σαρδέλες του κουτιού και ό,τι βγάλει το τηγάνι της κυράς. Τέλη της δεκαετίας του ’60 το μαγαζί περνάει στον γιο του Απόστολο. Έναν αιώνα από τότε που πρωτάνοιξε, πάλι Αριστείδης είναι στο κουμάντο, ο εγγονός. Τώρα λειτουργεί μόνο σαν ταβέρνα, αν και πετάγονται οι γείτονες να πάρουν λίγο τυρί ή καμιά κονσέρβα. Το εσωτερικό απείραχτο. Τα θεόρατα παμπάλαια ψυγεία (η σκαλιστή κορνίζα του 70χρονου ψυγείου είναι όλα τα λεφτά), τα ζωγραφιστά τσιμπεντοπλακάκια, τα φωτιστικά, τα παλιά ραδιόφωνα, δεκάδες πινακίδες, ταμπέλες, φωτογραφίες, μικροαντικείμενα, χαμός. Ένα νοσταλγικό συνονθύλευμα που σε λιγώνει.

Ψαρών 38 και Σαλαμίνος, Πειραιάς, Τ/210-46.12.674

Η Στάνη: κρέμα και ρυζόγαλο του ονείρου

Το πιο τρυφερό μαγαζί της Ομόνοιας είναι η Στάνη. Με γνώση ριζωμένη στο βάθος του χρόνου – 90 χρονών έγινε φέτος το φαμελίτικο γαλακτοζαχαροπλαστείο – και προϊόντα αληθινά χάδια. Ένας ατίμητος θησαυρός. Συνήθεια καθημερινή για περιοίκους, εβδομαδιαίο έθιμο για κατοίκους των γύρω περιοχών, στάση για foodies που λιγουρεύονται τα αυθεντικά των πόλεων. Κουμάντο κάνει εδώ και χρόνια ο Θανάσης Καραγεώργος, εγγονός του μπαρμπα-Νίκου, που πρωτοάνοιξε τη Στάνη, στον Πειραιά, το 1931. Ο γαλακτοπαραγωγός που προμηθεύει σήμερα το μαγαζί, ο Δημήτρης Προκόπος από την ορεινή Κορινθία, είναι εγγονός αυτού με τον οποίο δούλευε ο παππούς Νίκος. Παμπάλαιες και οι συνταγές: το εμβληματικό, στίλβον, πετσωμένο πρόβειο γιαούρτι, το παραδοσιακό της τσανάκας, πολυπαινεμένο και δικαίως, σερβίρεται σε γενναιόδωρη κομμάτα στο πιάτο, με μέλι λεπτό. Κρέμα και ρυζόγαλο, απλωμένα σε ρηχό πιάτο, με κανέλα, αν θέλετε. Και αυτό που μας κλέβει τη καρδιά: ανθόγαλο με μέλι στο ποτήρι.

Μ. Κοτοπούλη 10, Ομόνοια, Τ/210-52.33.637

Αθηναϊκόν: το καλλιτεχνικό στέκι

Κλασικά πιάτα και ιδιαίτερες συνταγές των Αθηνών σε ένα μαγαζί-καταφύγιο καλλιτεχνών, στο οποίο μεταξύ άλλων σύχναζε και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με την παρέα του. Πολλές παρέες, διάσημες και άσημες, φτιάχτηκαν με επίκεντρο το μεζεδοπωλείο, το οποίο άνοιξε το 1932 στην οδό Σανταρόζα. Το 1985 μεταφέρθηκε στην τωρινή του διεύθυνση, στη Θεμιστοκλέους. Η περιποιημένη αίθουσα αποπνέει αστική κομψότητα, το σέρβις είναι παλιακό, δηλαδή ευγενικό και σβέλτο. Ανάμεσα σε άλλα βρίσκουμε ψαρόσουπα, κεφτεδάκια με δυόσμο, σαρδέλες ψητές αλλά και πιάτα με ανατολίτικες επιρροές όπως τα σουτζουκάκια, το ταντίρ κεμπάπ και το σαγανάκι με παστουρμά και σουτζούκι. Το πιάτο που θα δείτε σε όλα τα τραπέζια είναι οι τραγανές κροκέτες. Περί τα 40 κιλά γαρίδες και καραβίδες παραδίδονται καθημερινά νωρίς το πρωί και ακολουθούν πολλές ώρες καθαρίσματος για να μείνει η ολόφρεσκια ψίχα.

Θεμιστοκλέους 2, Αθήνα, Τ/210-38.38.485

Η Μουριά: ένα καφενείο για μεζέδες

Το ιστορικό καφενείο βρίσκεται στην ίδια γωνία των Εξαρχείων από το 1915 και συνεχίζει να συγκεντρώνει ανθρώπους κάθε ηλικίας-από συνταξιούχους και εργάτες μέχρι φοιτητές, γονείς με παιδιά και τουρίστες- που πιάνουν θέση στις ψάθινες καρέκλες και παραγγέλνουν τον καφέ, τη μπίρα ή το ούζο τους με μεζεδάκια. Η ωραία φασαριόζικη ατμόσφαιρα κάθε Σάββατο ανάβει ακόμα περισσότερο με όσους βγαίνουν για ψώνια στη λαϊκή της Καλλιδρομίου να σταματούν εδώ για να ξαποστάσουν. Το μενού έχει ποικιλίες και μπόλικη κουβέντα με τους θαμώνες που μέσα στη μέρα τείνουν να γίνονται μια παρέα.

Χαρ.Τρικούπη 87, Εξάρχεια, T/210-38.12.607

Αριστοκρατικόν: όνομα και πράμα στο σοκολατάκι

Στη γωνία της Βουκουρεστίου, στο κέντρο της Αθήνας, πρωτοάνοιξε το 1928 η περίφημη σοκολατερί από την οικογένεια Μπιτσόπουλου. Από τότε άλλαξε πόλλες φορές έδρα αλλά δεν σταμάτησε να φημίζεται για τα χειροποίητα σοκολατάκια που προσφέρει πάντα ολόφρεσκα και σε μεγάλη ποικιλία: από πραλίνες και τρουφάκια μέχρι σοκολατάκια με πιπέρι όπως και τα αμυγδαλωτά του, τα φοντάν και τα αφράτα λουκούμια. Στα οπωσδήποτε και τα εξαιρετικά μαρόν γλασέ από ελληνικά κάστανα βουτηγμένα σε σιρόπι.

Βουλής 7, Σύνταγμα, Τ/210-32.20.546

Κρίνος: από τη Μικρά Ασία με αγάπη

Το 1923, ο Μικρασιάτης ζαχαροπλάστης Μηνάς Κασιμάτης ήρθε στην Ελλάδα από τη Σμύρνη και αγόρασε το κομψό διώροφο νεοκλασικό στην πιο εμπορική οδό της Αθήνας, την οδό Αιόλου. Ουρές σχημάτιζε ο κόσμος για να προμηθευτεί τις σμυρναίικες βασιλόπιτες, τα αρωματικά τσουρέκια, τα κουλούρια, τα περίφημα κατημέρια, σιροπιαστά γλυκά ταψιού και, φυσικά, λουκουμάδες. Μέχρι σήμερα, με την ίδια ποιότητα και καλές πρώτες ύλες, που προμηθεύονται από μικρούς παραγωγούς κυρίως από τη Θήβα, ετοιμάζουν τα γλυκά, τις μπουγάτσες και τους φημισμένους λουκουμάδες τους, αυτούς τους χρυσαφένιους με την τρύπα στη μέση και το άφθονο θυμαρίσιο μέλι.

Αιόλου 87, Ομόνοια, Τ/210-32.16.852

Ήπειρος: για φαγητό της θαλπωρής

Η ιστορία ξεκινά το 1898, τότε που το μαγαζί λεγόταν ακόμα Μοναστήρι. Τη δεκαετία του ‘80 ο Τζίμης Καρατζένης πήρε το μαγαζί και το ονόμασε Οινομαγειρείο η Ήπειρος λόγω της καταγωγής του από τα Πράμαντα Ιωαννίνων. Σήμερα η κόρη του, Ράνια, κρατάει ζωντανό αυτόν τον θεσμό της Κεντρικής Αγοράς. Σπεσιαλιτέ η γίδα, ο πατσάς (κοιλίτσα και πόδι) και η μαγειρίτσα-διαθέσιμη όλο τον χρόνο. Ψαρόσουπα, όσπρια, γιουβαρλάκια αλλά και λαδερά: γίγαντες σπανάκι, φασολάκια, αγκινάρες αλά πολίτα, σπανακόρυζο. Φαγητό της θαλπωρής, καταπραϋντικό, μαλακό, γλυκό.

Φιλοποίμενος 4, εντός Δημοτικής Αγοράς, Τ/210-32.40.773

Ταβέρνα του Βαρδή στον Υμηττό από το 1920

Στην ίδια θέση από τη δεκαετία του 1920, με κλασική ατμόσφαιρα ταβέρνας. Αυλή με πρασινάδες και γιασεμιά, γυάλινο δάπεδο για να βλέπεις τα γιγάντια κρασοβάρελα στο υπόγειο, και στην κουζίνα ολόκληρη η φαμίλια πάνω από κατσαρόλες, τηγάνια και ψησταριές, να φτιάχνει πιάτα και μεζέδες σε μικρή μεν ποικιλία, αλλά αλησμόνητης νοστιμιάς. Από μεζεδάκια αγαπάμε πολύ τα τηγανητά καλτσούνια γεμιστά με τυρί, τραγανά και χρυσαφένια, περιχυμένα με μέλι. Σπεσιαλιτέ φημισμένες: το τέλεια ψημένο μοσχαρίσιο συκώτι, το κατσικάκι τσιγαριαστό με πυκνή σάλτσα και τραγανές τηγανητές πατάτες και όλα τα πιάτα της ώρας.

Καισαρείας 9, πλατεία Υμηττού, Τ/210-76.29.972

Πηγή:gastronomos.gr

About Post Author

admin

See author's posts