Ο «Λεωνίδας», η θρυλική ταβέρνα του Λυγουριού δεν είναι απλώς ακόμα ένα εστιατόριο, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του Φεστιβάλ της Επιδαύρου, αφού στα τραπέζια του εδώ και δεκαετίες συρρέει ο καλλιτεχνικός κόσμος μετά από τις παραστάσεις στο αργολικό θέατρο.
Ο Λεωνίδας Λιακόπουλος, ο ιδρυτής της που πλέον δεν είναι στη ζωή- «έφυγε» στις 17 Ιούλη του 2017 σε ηλικία 82 ετών,-μπορεί να μην ήταν ηθοποιός, ούτε καλλιτέχνης, ούτε παράγοντας του πολιτισμού, όμως το όνομά του χρόνια έχει συνδεθεί με την ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Ο λόγος είναι πως ο ίδιος αγαπούσε τους καλλιτέχνες, μοιραζόταν το πάθος και την αγωνία τους, έτρεμε πριν από κάθε πρεμιέρα και ήταν πάντα εκεί για να χαρεί με τους θριάμβους τους και να τους παρηγορήσει στις αποτυχίες τους.
Κοινωνικός και ευγενής, με το χαμόγελο πάντα, ο αείμνηστος Λεωνίδας ήξερε να ακούει και να κρατάει επτασφράγιστα τα μυστικά τους. Αν και στην μικρή του αυλή, πολλά συμβόλαια κλείστηκαν, πολλές φήμες κυκλοφορούσαν, μεγάλοι έρωτες γεννήθηκαν, όπως εκείνος του αείμνηστου Νίκου Κούρκουλου με την Μαριάννα Λάτση, ποτέ τίποτα δεν διέρρευσε προς τα έξω. Ακόμα και τα χρόνια που υπήρχε μόνο το τηλέφωνο του μαγαζιού, και όταν σχόλαγαν οι ηθοποιοί έκαναν ουρά για να μιλήσουν με τους δικούς τους, ο Λεωνίδας και η σύζυγός του, η κυρία Κάτια, κρατούσαν διακριτική στάση, γεγονός που όλοι εκτιμούσαν.
Σε αυτή την ταβέρνα, που τα τελευταία χρόνια πια έχουν αναλάβει οι γιοι του, ο Γιώργος και ο Νίκος, μαζί με τα εγγόνια του, έχουν περάσει όλα τα ιερά τέρατα του θεάτρου, μεγάλες προσωπικότητες της διεθνούς σκηνής, από την Κάλλας έως τον Πίτερ Μπρουκ, πολιτικοί, αλλά και όλοι οι θεατρόφιλοι. Κάποια Χριστούγεννα μέχρι και ο πρόεδρος Μιτεράν έκατσε στα ξύλινα τραπεζάκια του για να γευτεί τις νοστιμιές της κυρίας Κάτιας.
Η ιστορία του «Λεωνίδα», της ξακουστής ταβέρνας του Λυγουριού
Στην αρχή το μαγαζί του ήταν απλώς ένα καφενεδάκι του χωριού, όπου σύχναζαν οι ντόπιοι. Άνοιξε το 1953 και δεν είχε καν ρεύμα- αργότερα θα έρθει ο ηλεκτρισμός, συγκεκριμένα το 1961 με την παράσταση της «Νόρμας» με την Μαρία Κάλλας. Το 1954 εγκαινιάζονται για πρώτη φορά τα Επιδαύρια και οι θίασοι του Εθνικού κατεβαίνουν στην περιοχή με την θρυλική Μαρμάρω – έτσι λεγόταν το λεωφορείο που τους μετέφερε- για τις πρόβες. Ξενοδοχεία δεν υπάρχουν- όλοι φιλοξενούνται από τους κατοίκους της περιοχής- ούτε φυσικά εστιατόρια, οπότε ο Λεωνίδας αναλαμβάνει την τροφοδοσία τους.
Μάλιστα, εκείνη την εποχή οι θίασοι έκαναν πρόβες για μεγάλο διάστημα, σχεδόν όλο το καλοκαίρι, οπότε οι καλλιτέχνες έγιναν τακτικοί θαμώνες του μαγαζιού και άρχισαν να αποκτούν φιλικές σχέσεις με τον Λεωνίδα και την κυρία Κάτια. Εκείνη, όπως είχε παραδεχτεί, νέα τότε δεν ήξερε να μαγειρεύει. Τα μυστικά της κουζίνας τα έμαθε από τη γυναίκα ενός τεχνικού του Εθνικού και φυσικά την Κατίνα Παξινού, που ήταν σπουδαία μαγείρισσα. Δική της και η συνταγή για το νουά μοσχαράκι, που υπάρχει ακόμα στο μενού. Η διάσημη πρωταγωνίστρια δε για να είναι ευχαριστημένος ο θίασος έφερνε μόνη της το κρέας από την Αθήνα εκείνα τα χρόνια.
Έτσι, σιγά σιγά το μικρό καφεναδάκι επεκτάθηκε, μεγάλωσε, απέκτησε μια υπέροχη, καταπράσινη αυλή κι έγινε σημείο αναφοράς των καλλιτεχνών, που συρρέουν στη δροσερή αυλή για να χαλαρώσουν από την ένταση από των παραστάσεων.
Η Μελίνα Μερκούρη, για παράδειγμα- μεγάλη του αδυναμία του Λεωνίδα- μόνη της έμπαινε στην κουζίνα και έβαζε το φαγητό της, συνήθως γιουβέτσι, ενώ ο Θάνος Κωτσόπουλος ήταν κουμπάρος του στον γάμο του με την κύρια Κάτια, αλλά και νονός του γιου του.
Οι τοίχοι στην ταβέρνα είναι ένα μικρό μουσείο: πέρα από φωτογραφίες διασήμων παραστάσεων, θα δείτε και όλες οι σπουδαίες προσωπικότητες της χώρας μας, να φιγουράρουν μαζί με τον Λεωνίδα Λιακόπουλο -πολλές μάλιστα από τις φωτογραφίες έχουν και ιδιόχειρη αφιέρωση στον άνθρωπο, που συντρόφευε τα καλοκαίρια τους.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια πολλά έχουν συμβεί στον «Λεωνίδα». Ένα από τα περιστατικά, που οι γιοι του θυμούνται χαρακτηριστικά, ήταν ένας μεγάλος καβγάς ανάμεσα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, μετά από μια πρόβα της «Λυσιστράτης». Όλο το μαγαζί τότε σταμάτησε ό,τι έκανε και δεν έβγαζε άχνα, μέχρι που τελικά ο Παπαμιχαήλ μπήκε στο αυτοκίνητό του κι έφυγε. Όμως όλες αυτές οι ανθρώπινες στιγμές είναι κομμάτι της Ιστορίας, αλλά και της γοητείας, αυτού του μέρους.
Γι’ αυτό τον λόγο, λίγες ώρες μετά από την κηδεία του Λεωνίδα Λιακόπουλου, η Λυδία Κονιόρδου, τότε Υπουργός πολιτισμού, ζήτησε να κινηθούν οι διαδικασίες για να γίνει η κήρυξη του χώρου ως διατηρητέου μνημείου, σύμφωνα με το τυπικό.
Αν λοιπόν βρεθείτε στην Επίδαυρο, μην παραλείψετε να περάσετε από τον «Λεωνίδα» για να γευτείτε τα νόστιμα μαγειρευτά της κυρίας Κάτιας, αλλά και τα κεφτεδάκια της, που κατά γενική ομολογία είναι συγκλονιστικά. Τις βραδινές ώρες συνήθως γίνεται χαμός και πρέπει να έχετε κλείσει τραπέζι από νωρίς. Όμως αν τα καταφέρετε, αξίζει και μία επίσκεψη το μεσημέρι, που δεν έχει τόσο κόσμο, οπότε μπορείτε να πιάσετε την κουβέντα και να μάθετε πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες από τα παλιά.
Πού: Ταβέρνα Λεωνίδας, Ασκληπιού 112, Λυγουριό, Τηλέφωνο: 2753 022115
Πηγή:bovary.gr
About Post Author
