Μπαμπάδες με ρούμι: η ιστορία τους και οι 12 καλύτεροι της Αθήνας

Η ιστορία του γλυκού ξεκινά το 1710 με τον εξόριστο Πολωνό βασιλιά Στανισλάς Α ́, στον τόπο της εξορίας του, τη Λωραίνη της Γαλλίας. Είχε, λέει, στα μπαγκάζια του μια μπαγιάτικη babka – αυτό το είδος τσουρεκιού ακόμη το φτιάχνουν στη χώρα του. Για να γίνει βρώσιμο ξανά το ξερό κομμάτι, το μούσκεψε με γλυκό ουγγαρέζικο κρασί Tokaji και το αποτέλεσμα έκανε θραύση. Κατά μία εκδοχή, επειδή ο Στανισλάς διάβαζε κάθε βράδυ τις Χίλιες και Μία Νύχτες, ονόμασε το γλυκό baba, εμπνευσμένος από τον Αλή Μπαμπά. Τους μπαμπάδες έκανε γνωστούς σε όλη τη Γαλλία ο ζαχαροπλάστης της κόρης του Στανισλάς, Nicolas Stohrer, ο οποίος είχε την ιδέα να βουτήξει τους μπαμπάδες σε ρούμι. Μάλιστα, το 1730 άνοιξε δικό του ζαχαροπλαστείο-φούρνο στο Παρίσι, που υπάρχει ακόμη, θεωρείται ο παλαιότερος στη Γαλλία και πουλάει μπαμπάδες σε αναρίθμητες παραλλαγές. Το baba au rhum έφτασε στην Ιταλία στις αρχές του 19ου αιώνα από Γάλλους σεφ, οι οποίοι εργάζονταν σε σπίτια Ναπολιτάνων αριστοκρατών. Εκείνοι οικειοποιήθηκαν το σιροπιαστό γλυκό και οι παστιτσερίες του ιταλικού νότου τελειοποίησαν τους μπαμπάδες, εντάσσοντάς τους στη λίστα με τα παραδοσιακά τους γλυκά και σερβίροντάς τους κάποιες φορές, αντί για ρούμι, με λιμοντσέλο. Στη χώρα μας, οι μπαμπάδες βρήκαν πρόσφορο έδαφος, καθότι μας αρέσουν τα μπόλικα σιρόπια στα γλυκά. Ωστόσο, σπανίως συναντάμε τις παραδοσιακές, αυθεντικές συνταγές, αφού οι ντόπιοι ζαχαροπλάστες κάνουν τα δικά τους. Οι μπαμπάδες, πάντως, είναι από εκείνα τα μεγαλειώδη ρετρό γλυκά που έχουν μεγάλο σουξέ στις μέρες μας.