της Κατερίνας Καλογήρου
Βιβλιογνώμη
Ένα μωρό γεννιέται και οι γονείς σκέφτονται να το βαφτίσουν: Γεωργιάνα Καρλόττα Αυγούστα Αλεξανδρινή Βικτωρία. Πετάγεται ο διάδοχος του θρόνου, και θείος του βρέφους, ενίσταται και εξίσταται, σου λέει «τόσα πολλά ονόματα θα την κάνουν να ακούγεται ντιπ βασιλική και εγώ ξέμεινα από διαδόχους, οπότε ουχί», και τελικά μένουν στο Αλεξανδρινή Βικτώρια. Όταν το κοράσιο ανέβηκε στον θρόνο (μπαζίνγκα θείε) στην ηλικία των 18 ετών, κράτησε μόνο το Βικτώρια, οπότε τα υπόλοιπα ονόματα αποδείχθηκαν αχρείαστα.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει το βιβλίο μας, αλλά σε πιο σοβαρό στυλ διότι η συγγραφέας δεν αστιεύεται, και θέλει να μας παραδώσει ένα όμορφο ποίημα προς τιμήν της νεαρής βασίλισσας. Μέσα από τις σελίδες ταξιδεύουμε στον πρώτο καιρό που κυβερνά η Βικτώρια, η οποία καλείται ξαφνικά να αντεπεξέλθει σε ένα κάρο προκλήσεις που πάνε πακετάκι με την διακυβέρνηση ενός κράτους. Μέχρι να στεφθεί, οι άνθρωποι του στενού της κύκλου την έχουν αποπνικτικά περιορισμένη ωσάν να επρόκειτο για εύθραυστη κουκλίτσα, προστατεύοντάς την από οποιαδήποτε πιθανή απειλή αλλά και από το να…ζει! Εκτός από την διακυβέρνηση αυτή καθ’ αυτή, οι κύκλοι του παλατιού δεν έκαμαν τα πράγματα ευκολότερα. Επιπλέον, το ζήτημα του γάμου κρέμεται συνεχώς στον αέρα, διότι πόσες Ελισάβετ πια να άντεχε ο κόσμος, θα χαλούσε η πιάτσα…
Η μικροκαμωμένη βασίλισσα (δέχτηκε άπειρο μπούλινγκ ακόμα και εστεμμένη, για το ύψος της), είχε πολλά κότσια, και με σύμβουλο τον αγαπητό λόρδο Μέλμπουρν, κάνει τα πρώτα βήματα. Σε αυτό το σημείο να πω, πως το βιβλίο έγινε σειρά (Victoria 2016-2019), και στον ρόλο του λόρδου Μ. βρέθηκε ο Ρούφους Σιούελ, τα πράσινα μάτια του οποίου έβλεπα σε κάθε αναφορά της συγγραφέως προς αυτόν. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό, και συναισθηματικό βιβλίο, και ομολογώ πως παρακολουθεί με μεγάλη ιστορική ακρίβεια τα γεγονότα. Ιστορικόπληκτοι φίλοι μου, τούτο το βιβλίο είναι για εσάς. Ρομαντικόπληκτοι φίλοι μου, επίσης! Λόρδος Μ. φορ έβερ, θα πω, και θα σωπάσω!
Οπισθόφυλλο
«Δεν μου αρέσει το όνομα Αλεξαντρίνα. Τώρα είμαι βασίλισσα, αποφάσισα να ονομάζομαι με το δεύτερό μου όνομα, Βικτώρια. Αυτό το όνομα είναι το δικό μου».
Τον Ιούνιο του 1837, η δεκαοχτάχρονη Βικτώρια ξυπνά για να μάθει πως είναι βασίλισσα του πιο ισχυρού έθνους στον κόσμο. Θα γίνει όμως βασίλισσα αυτόφωτη ή μαριονέτα στα χέρια της μητέρας της και του καταχθόνιου σερ Τζον Κόνροϋ; Μπορεί αυτό το μικρόσωμο κορίτσι να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι σε άντρες σαν τον θείο της, τον δούκα του Κάμπερλαντ, ο οποίος πιστεύει ότι οι γυναίκες είναι πολύ υστερικές για να κυβερνούν; Όλοι θέλουν να τη δουν παντρεμένη, η Βικτώρια όμως δεν έχει σκοπό να εμπλακεί σε έναν γάμο από συμφέρον με τον ξάδελφό της Αλβέρτο, έναν ντροπαλό βιβλιοφάγο, που απ’ ό,τι θυμάται δεν ξέρει καν να χορεύει. Προτιμά να κυβερνήσει μόνη, με λίγη βοήθεια από τον πρωθυπουργό της, τον λόρδο Μέλμπουρν. Θα μπορούσε να είναι πατέρας της, είναι ο μοναδικός άντρας που πιστεύει πως θα γίνει σπουδαία βασίλισσα και ξέρει και πώς να την κάνει να γελά. Ένας σύζυγος δεν θα ήταν παρά εμπόδιο…
About Post Author
