“Το αγόρι, ο τυφλοπόντικας, η αλεπού και το άλογο”, Charlie Mackesy, μτφρ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Παπαδόπουλος 2020

της Κατερίνας Καλογήρου

Περίληψη:

Ένα τρυφερό, οικουμενικό παραμύθι, που μιλάει στην καρδιά μικρών και μεγάλων.
Αφηγείται μια ιστορία φιλίας ανάμεσα σ’ ένα μικρό παιδί με περίσσια περιέργεια για τον κόσμο γύρω του, έναν τυφλοπόντικα λαίμαργο και γεμάτο ζωή, μια αλεπού κουρασμένη από τις κακουχίες, κι ένα σοφό και ευγενικό άλογο.
Οι τέσσερις μαζί εξερευνούν τον απέραντο κόσμο. Θέτουν ερωτήσεις ο ένας στον άλλον. Υπομένουν και ξεπερνούν καταιγίδες. Μαθαίνουν ν’ αγαπούν. Αυτή η ωδή στην αθωότητα και την καλοσύνη έχει συγκινήσει βαθιά πάνω από ένα εκατομμύριο αναγνώστες.

Βιβλογνώμη:

Ετοιμάσου να συγκινηθείς, καλέ μου αναγνώστη, με ένα βιβλίο που τάχα μου, είναι για παιδιά. Μπα! Είναι για όλους, και επειδή τα παιδιά ίσως έχουν μια καλύτερη ευκαιρία να αναπτυχθούν και να ανθίσουν αν πάρουν τις σωστές βάσεις, θαρρώ πως αυτό το βιβλίο θα πρέπει να το διαβάσουν πρώτα όλοι οι ενήλικες. Γιατί οι ενήλικες ξεχνάμε, και μεγαλώνουμε τα παιδιά με μισές πληροφορίες. Βυθιζόμαστε στα προβλήματα της καθημερινότητας, εγκλωβιζόμαστε στους φαύλους κύκλους του μυαλού μας, φοβόμαστε μήπως είμαστε βαρετοί, λαχταρούμε την μοναδικότητα που εντοπίζουμε σε τρίτους χωρίς να έχουμε ιδέα για τον δικό τους αγώνα, κόβουμε τα φτερά μας, και πέφτουμε με τα μούτρα στα γλυκά για να παρηγορηθούμε. Έγραψε η συντάκτρια του κειμένου, και δάγκωσε ένα ακόμα μπισκοτάκι!

Τέσσερεις πρωταγωνιστές, με κύρια μορφή ένα αγοράκι που ψάχνει να βρει πως ταιριάζει στον κόσμο τούτο, και άλλοι τρεις που εμφανίζονται σταδιακά δίπλα του και γίνονται καθρέφτες του αλλά και σύντροφοι στο ταξίδι του. Στην ιστορία αυτή, καταλαβαίνει κανείς πως αν έχει τα μάτια του ανοιχτά, μπορεί να εντοπίσει ανά πάσα στιγμή τις απαντήσεις σε ό,τι μπορεί να τον απασχολεί. Και αυτό συμβαίνει διότι αυτά που έχουμε μέσα μας, που πολλές φορές είναι θαμμένα και δεν έχουμε άμεση πρόσβαση, μπορούμε να τα δούμε τους καθρέφτες γύρω μας (τους ανθρώπους και τις καταστάσεις). Οι καθρέφτες δεν θα μας δείξουν μόνο τα κιλάκια που μπορεί να φώλιασαν στη μέση μας λόγω των γλυκών (δεύτερη μπισκοτοδαγκωνιά), αλλά τα πάντα μας. Απλά είναι εύκολο να μείνουμε στο επιφανειακό, το ανούσιο, αυτό που φαίνεται σε πρώτη ματιά/ανάγνωση, και είναι επίσης εύκολο να αγνοήσουμε τα υπόλοιπα.

Ο τυφλοπόντικας είναι η προσωποποίηση της αγνότητας, η οποία αμόλυντη μεν αλλά και επιρρεπής ταυτόχρονα, είναι γλυκούλα και τρυφερή, θέλει γλυκάκι για να πάρει μπρος και να ανοίξει τα ματάκια του στα ερεθίσματα. Η αλεπού, λιγομίλητη (αρετή που ποτέ δεν κατάφερα να κατακτήσω ακόμα και σήμερα), παρατηρεί τους άλλους και νιώθει μια αβεβαιότητα για την σημασία της, ακολουθεί όμως σαν από ένστικτο τους φίλους της στο ταξίδι τους, και έτσι προχωρά και αυτή χωρίς να το συνειδητοποιεί, στην ολοκλήρωση του εαυτού της. Το άλογο από την άλλη, βεβαρυμένο από την διαφορετικότητά του, αποφασίζει να την αποκηρύξει ώστε να ταιριάξει και να γίνει αποδεκτό. Το αγόρι, χμ… το αγόρι είναι όλα μαζί, με την ανασφάλεια του φόβου φωλιασμένη μέσα του, που τον κάνει να αμφιβάλλει σε κάθε του βήμα. Γι αυτό και βρήκε αυτούς τους φίλους, οι οποίοι έχουν την πιο σημαντική αρετή, την αποδοχή (ασχέτως που δεν αναγνωρίζουν και έτσι δεν αποδέχονται κάποια κομμάτια του εαυτού τους). Και έτσι, όλοι μαζί αποδέχονται ο ένας τον άλλο, και ουσιαστικά ανακαλύπτουν τα κομμάτια του παζλ που αποτελούν τον εαυτό τους. Είπαμε, καθρέφτες!

Το σημαντικότερο μήνυμα του βιβλίου, είναι πως αποτελεί μάταιο κόπο να αναζητούμε την ολοκλήρωσή μας μέσα από τρίτους, αλλά πρέπει να τη βρούμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Οι τρίτοι, είναι εκεί για να μας υπενθυμίσουν αυτό που ξεχάσαμε, και να το κατακτήσουμε ξανά, και λίγοι από αυτούς, εκλεκτοί, θα γίνουν σύντροφοι και φίλοι μας. Δεν είναι όμως αυτοί που θα μας καταστήσουν ολοκληρωμένους. Το κείμενο συνοδεύεται από λιτές εικόνες με αφηρημένη απόδοση, αλλά θεωρώ πως ταιριάζουν υπέροχα στο πνεύμα του συνόλου. Τα κείμενα σε κάθε σελίδα είναι μικρά, και αποδεικνύουν πως δεν χρειάζονται πολλές λέξεις για να δώσεις ένα ολοκληρωμένο νόημα. Η μόνη προϋπόθεση για τις λέξεις, είναι να είναι οι σωστές. Και τις βρήκε ο μεσιέ Τσάρλι. Όλες! Μία και μία! Πιάσε το βιβλίο καλέ μου αναγνώστη, και θα με θυμηθείς. Αν έχεις παιδάκια στον περίγυρό σου, δικά σου ή εγγόνια, ανίψια, βαφτιστήρια, γειτονόπουλα, δώσε το και σε αυτά, και είμαι σίγουρη πως θα καταλάβουν άπειρα περισσότερα από όσα προσπαθώ να εξηγήσω, εγώ, η μπισκοτοκρουσμένη, σε αυτές τις γραμμές!