της Θεώνη Κωσταντοπούλου
Η άποψή μου 
” Ακούς; Είναι το τραγούδι των αθέατων πουλιών. Εκείνων που δεν τα ενδιαφέρει αν τα βλέπεις ή αν τα ακούς. Τα πουλιά αυτά τραγουδούν μόνο για το δικό τους ταίρι. Ακόμα κι αν το ταίρι τους δεν είναι εκεί για να ακούσει. Εκείνα συνεχίζουν να ύμνους την αγάπη τους. Αυτό τους φτάνει. “
” Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΩΝ ΑΘΕΑΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ “
Ένα υπέροχο αναγνωστικό ταξίδι μόλις έφτασε στο τέλος του.
Ένα ταξίδι, από τις Κυκλάδες ως την ονειρική Αλεξάνδρεια του 19ου αιώνα, μια εποχή, που οπως παραθέτει ο συγγραφέας στο σημείωμά του, υπήρξε ” γεμάτη προκλήσεις, ανατροπές και κρυμμένους θησαυρούς “.
Στην Κίμωλο του μακρινού 1833, ζει η νιόπαντρη Φραγκιώ και η οικογένειά της : ο άντρας της, ο Μιχαήλ, οι γονείς της, Σαράντης και Ανεστουλα, ο αδερφός της, Ανδρέας και η αδερφή της, Μαρία.
Παρόλο που το δουλεμπόριο στη Μεσόγειο φθίνει, οι επιδρομές των κουρσάρων εξακολουθούν να σπέρνουν τον όλεθρο.
Μια τέτοια επιδρομή θα στιγματίσει τη ζωή αυτής της οικογένειας.
Ο καπετάν Δράκος θα απαγάγει την όμορφη κοπέλα, θα την αιχμαλωτίσει στο καράβι του και θα την προσφέρει σκλαβα στον Σαχίντ πάσα στην Αλεξάνδρεια.
Όλη της η ζωή θα ανατραπεί…
Αβεβαιότητα…
Τρόμος…
Η Φραγκιώ μέσα σε μία στιγμή, μια κακιά στιγμή θα δει την ζωή της να καταστρεφεται και το μοναδικό πράγμα το οποίο θα καταφέρει να περισώσει είναι οι αναμνήσεις της…
Και θα βρεθεί σε έναν κόσμο ξένο, περιστοιχισμένη από ανθρώπους μιας τελειως διαφορετικής νοοτροπίας, αναγκασμένη να παίξει έναν ρόλο που δεν της ταίριαζε.
Η Φραγκιώ θα βρεθεί σε μια ιδιότυπη φυλακή, μακριά απ’ όλα όσα αγαπούσε, ζώντας μια αλλη ζωή, τρέμοντας για όλα όσα την περίμεναν. Αλλά με μόνη επιλογή να βουτήξει μέσα σε αυτήν την άβυσσο.
” Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ή το παλεύεις ή αφήνεις τη ζωή να σε παρασύρει. “
Στην σημερινή εποχή τώρα, ο Φραγκίσκος, ο οποίος υπήρξε διευθυντής ορχήστρας, μαθαίνει πως έχει Αλτσχάιμερ και η κόρη του, η Γωγώ, έρχεται από την Κίμωλο για να σταθεί δίπλα του.
” Αλτσχάιμερ; Το εχω ακούσει αυτό. Ομως δεν μπορουσα ποτε να φανταστώ οτι… Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί και σ’ εμένα. Ήμουν τοσο ικανός, τόσο δυνατός. Θυμαμαι να οργανωνω, να διευθυνω, να κανω σχέδια… Πώς κατάντησα έτσι, Σοφία; “
” Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΩΝ ΑΘΕΑΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ “
Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα από τον αγαπημένο συγγραφέα, Σπύρο Πετρουλάκη.
Δύο συγκινητικες ιστορίες ξεδιπλώνονται παράλληλα στις σελίδες του βιβλίου.
Υπάρχει άραγε σύνδεση μεταξύ τους;
Αξια λόγου είναι το δίχως άλλο η έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας. Μια ολόκληρη εποχή και μάλιστα τόσο μακρινή ζωντανεύει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, αποδεικνύοντας περίτρανα πως οι ιστορίες του παρελθόντος μπορούν να έχουν μεγάλο αντίκτυπο στη σύγχρονη ζωη, και να μας διδάξουν.
Ο Σπύρος Πετρουλάκης αγγίζει επίσης με μεγάλο σεβασμό τους ασθενείς που έρχονται αντιμέτωποι με το Αλτσχάιμερ.
Η ανησυχία και ο φόβος ότι θα απωλεσουν την μνήμη τους, τις αναμνήσεις τους, το μοναδικό πράγμα που τους έχει απομείνει θα σας συγκλονίσει.
Αλλά και όλους όσοι στέκονται δίπλα τους σε αυτόν τον δύσβατο δρόμο που έχουν να διανύσουν, τιμώνται ιδιαίτερα από τον συγγραφέα.
Εχετε αναρωτηθεί άραγε πόσα αποθέματα υπομονής, θέλησης και αγάπης χρειάζεται να έχει κανείς για να αντέξει μια τέτοια πραγματικότητα;
” Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΩΝ ΑΘΕΑΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ ” είναι ένα βιβλίο το οποίο υμνεί την δύναμη της αγάπης, της επιμονής, της συγχώρεσης, της μνήμης και της μουσικής.
Ένα βιβλίο το οποίο μας διδάσκει πως ακόμα και μέσα στο πιο πηχτό σκοτάδι μπορεί να γεννηθεί μια σπίθα φωτός.
Κλείνοντας κάπου εδώ, θα ήθελα να σας παραθέσω κάποια αποσπάσματα που συγκράτησα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης:
” Όσο δυνατός κι αν είναι ο άνθρωπος, όσο άτρωτος κι αν νιώθει, υπάρχουν στιγμές που του αποδεικνύεται με τον πιο σκληρό τρόπο πως το ζενίθ και το ναδίρ της ύπαρξής του τα χωρίζει μόλις μία λεπτή κλωστή. “
” Δεν ξεχνιούνται έτσι οι άνθρωποι, δεν χάνονται οι αγάπες οι αληθινές. “
” Είμαστε όλοι τόσο κοντά σε καταστάσεις που πιστεύουμε ότι δεν μας αγγίζουν. Κι όταν αυτές έρχονται να μας κοιτάξουν κατάματα, τότε συνειδητοποιουμε ποσο χρόνο έχουμε χάσει από την ουσία. “
” Η ζωή πάντα βρίσκει έναν τρόπο να συνεχίζεται, ακόμα και όταν όλα μοιάζουν χαμένα. “
Και το αγαπημένο μου…
” Όσο μεγάλο κι αν είναι το κακό που μας έχει βρει, πάντα μεσα του κρύβει κάτι καλό, που ο καθένας μας έχει την υποχρέωση να το ανακαλύψει. Αλλιώς η ψυχή σβήνει μαζί με την ελπίδα και το φως της καρδιάς μας.”
Πολλά συγχαρητήρια αγαπημένε μου Σπύρο μαζί με μια βαθιά υπόκλιση γι’ αυτό σου το βιβλίο!
Ελπίζω πραγματικά να αγαπηθεί πολύ!
