Ευρυδίκη Σιγαλού «Η κόρη του γιαλού»

Πολλές φορές στη ζωή μας διαλέγουμε το δρόμο τον ευκολοδιάβατο. Ένα εγωιστικό θέλω, χωρίς πολλή σκέψη, μας κάνει να αρπάζουμε την πρώτη ευκαιρία που μας παρουσιάζεται, για να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα της καθημερινότητας, και φανταζόμαστε ότι πολύ εύκολα μπορούμε να φτάσουμε στην απέναντι όχθη. Η κόρη του γιαλού, με εφόδια την ομορφάδα και τα νιάτα της, περιμένει το χέρι που θα την οδηγήσει στη μεγάλη ζωή. Όταν όμως συνειδητοποιεί τη λάθος επιλογή της, είναι πλέον πολύ αργά. Διωγμένη από την οικογενειακή εστία, περπατά σε δρόμους δύσβατους, χωρίς να μπορεί να ακουμπήσει κάπου το “Αχ!” της ψυχής της. Η δουλειά της γίνεται η δεύτερη φύση της. Ο αδύναμος χαρακτήρας της δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία της μοίρας της. Το μόνο που κρατά καλά σφραγισμένο στα κατάβαθά της είναι το κοριτσάκι που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Θα μπορέσει η ηρωίδα μας να δει και να ακολουθήσει το δρόμο της επιστροφής προς την αλήθεια και την προσωπική της ελευθερία;

Η κριτική μας

Μια υπέροχη γραφή και μια ιστορία τόσο υπέροχα δοσμένη, με πολύ ωραίες εικόνες και δράση που μας κρατάει δέσμιά της μέχρι την τελευταία σελίδα.

Έμπνευση για να γραφτεί το μυθιστόρημα ήταν η ακουαρέλα που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου.
Η μισόγυμνη κοπέλα που αγναντεύει.

Ο αγοραίος έρωτας προέκυψε σαν το κεντρικό θέμα της ιστορίας,. Παρ’ όλο το σκληρό θέμα, η πένα της συγγραφέα μας παραμένει άκρως συναισθηματική και ευαίσθητη, γεμάτη χρώματα και αρώματα, και σέβεται τους ήρωές της. Σε καμία περίπτωση δεν είναι απαισιόδοξη η ατμόσφαιρα, κάθε άλλο μάλιστα. Οι χαρακτήρες μπορεί να είναι κατά κάποιον τρόπο τραγικοί και απόλυτα αταίριαστοι, ατενίζουν με μεγάλες προσδοκίες το μέλλον, κι αυτό γιατί καταφέρνουν και μετατρέπουν την απαισιοδοξία σε αισιοδοξία και ελπίδα.

Οι ήρωες της ιστορίας μας είναι απόλυτα αληθοφανής, μπορεί να τους συναντήσει κανείς οποιαδήποτε στιγμή, μέσα σε μεγαλουπόλεις της Ελλάδας, αλλά και στην Ελληνική επαρχία, χωρίς καν να το υποψιαζόμαστε. Πιθανόν και να τους γνωρίζουμε, ίσως και να είναι συγγενείς μας.

Διαβάζουμε για γεγονότα της ζωής χιλιοειπωμένα και πονεμένα αλλά απόλυτα αληθινά.

Η ροή του μυθιστορήματος είναι πολύ ικανοποιητική και δεμένη αφηγηματικά. Φθάνοντας κάπου μετά τη μέση, ο αναγνώστης είναι όλο αγωνία, η οποία όσο προχωρούν οι σελίδες δυναμώνει, κι εύχεται με ένταση το τέλος να είναι αισιόδοξο.

Τον πρώτο λόγο έχει ο έρωτας, που είναι ο ένας και μοναδικός, που τα σαρώνει όλα, αφήνει ανεξίτηλα το σημάδι του, στη ψυχή του ανθρώπου και δίνει την αναμφισβήτητη βεβαιότητά για την ύπαρξή του.

Το βιβλίο είναι γεμάτο από μηνύματα με κυρίαρχο να είναι αυτό της αγάπης, που για να βρει τόπο και τρόπο να ανθίσει δεν θα πρέπει να είναι εγωιστική. Κι όσο κι αν βάζουμε εμπόδια στην ίδια μας την ζωή, η ίδια μας κλείνει το μάτι και μας χαμογελάει. Ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί και οι συμπτώσεις είναι πολλές φορές σατανικές.

Η συμβουλή μας: Αφεθείτε συναισθηματικά σε αυτή την ιστορία και αφήστε τη να σας παρασύρει