Βιολογικό όπλο με τη μορφή αερίου ελευθερώνεται και δημιουργεί στρατιές zombie, τυπική εφημερία σε επαρχιακό νοσοκομείο εξελίσσεται σε κόλαση, παλιοί λογαριασμοί ξεκαθαρίζονται εν μέσω ποταμών αίματος, περιβόητη συνταγή barbecue αλλάζει χέρια, δαχτυλίδι αλλάζει δάχτυλα, πόδι αλλάζει σε πυροβόλο. Βεβαίως υπάρχει και μια ονειρεμένα sexy πρωταγωνίστρια που επιβιώνει του μακελειού.
Το σενάριο από μόνο του επιβάλλει το παραμέρισμα οποιασδήποτε ενοχής και την αντιμετώπιση της ταινίας ως αγνών προθέσεων μαζική ψυχαγωγία. Ο δημιουργός πείθει και τον πιο καχύποπτο θεατή πως λάτρεψε κάθε στάδιο της διαδικασίας, χωρίς ποτέ να την πάρει στα σοβαρά. Έγραψε, σκηνοθέτησε, φωτογράφησε, μόνταρε, συνέθεσε, παρήγαγε. Το αποτέλεσμα φαίνεται να τον δικαιώνει.
Δεδηλωμένος οπαδός του είδους ο Robert Rodriguez, έστησε ένα απολαυστικό action / splatter πανηγύρι κάπου ανάμεσα στους κόσμους των Romero και Carpenter (τον οποίο και ευχαριστεί στα credits). Αισθητική υποκουλτούρας, αχαλίνωτο gore με σκηνές που ακροβατούν μεταξύ φρίκης και γραφικότητας, εκκωφαντικός σαματάς, διάλογοι τόσο εξωφρενικοί που γίνονται cult, χρήση κλισέ σε βαθμό εθισμού, χιούμορ που αγγίζει την αναίδεια.
Οι χαρακτήρες είναι τόσο κραυγαλέα υπερβολικοί που κάνουν το casting μοναδικό. Το ζεύγος Block μοιάζει να ξεπήδησε από βραζιλιάνικη σαπουνόπερα ενώ ο El Wray από western, ο Michael Biehn ως σερίφης παρωδεί οτιδήποτε έχει υποδυθεί στο παρελθόν, οι gourmet αναζητήσεις του αδελφού του παγώνουν το αίμα, οι δίδυμες babysitters επαναπροσδιορίζουν τα σύνορα της λαγνείας, ο Naveen Andrews κλείνει το μάτι στο Lost, οι ατάκες των Quentin και Bruce τσακίζουν κόκαλα. Με έναν ευφυέστατα αφελή τρόπο όλοι οι ήρωες σχετίζονται, ενώ στο κέντρο της ιστορίας δεσπόζει η ηθοποιός – φετίχ Rose McGowan, ευφάνταστο κράμα μελαγχολίας και ερωτισμού, το απόλυτο φονικό όπλο. Αξεπέραστη επιλογή, συναρπαστική παρουσία, πιθανότατα η επόμενη μούσα.
Η πινελιά που απογειώνει την ταινία είναι το soundtrack, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα της χρονιάς. Με βάση ένα μεθυστικό μοτίβο, southern rock καταβολών, ο σκηνοθέτης προσδίδει έναν εκρηκτικό ρυθμό στη δράση. Highlight η συμμετοχή στα φωνητικά της αισθαντικής Rose σε τρεις μεγαλειώδεις ερμηνείες.
Το περιτύλιγμα είναι ήδη γνωστό. Έμπνευση από διπλές, συχνά μεταμεσονύχτιες, προβολές low budget ταινιών με αντίστοιχη θεματολογία και κόπια. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας το σύγχρονο υλικό δίνει την εντύπωση του ακατέργαστου, η εικόνα αποκτά κόκκο, ο ήχος γίνεται προβληματικός, προστίθενται trashy trailers, το Grindhouse είναι έτοιμο.
Αν και οι Tarantino και Rodriguez δικαίως διαφωνούσαν με τον τεμαχισμό του, η μέτρια εισπρακτικά πορεία του επέβαλλε το αντίθετο. Οι κομμένες στο αρχικό μοντάζ σκηνές επανήλθαν στα δύο μέρη κάτι που έβλαψε το εξ΄αρχής φλύαρο Death Proof, ωφέλησε το πιο συμπαγές Planet Terror.
Είναι σαφές πως το όλο εγχείρημα απευθύνεται περισσότερο στους fan, αυτός είναι και ο λόγος που η περιρρέουσα νοσταλγία κάποιες στιγμές ενοχλεί. Κάπως σα να παρεμβάλλεις scratch βινυλίου σε ήχο cd, για vintage ατμόσφαιρα. Η ιδέα πάντως λειτούργησε, συναντώντας έστω με κάποια καθυστέρηση το κοινό της. Ο χρόνος θα δείξει αν κάποιο από τα δύο φιλμ θα μπορέσει να αυτονομηθεί.
****
Τ. Σπυρόπουλος
About Post Author
+ There are no comments
Add yours