του Στάθη Παπούλια
Μια συνέντευξη μιας ηθοποιού που εκτιμά πολύ και μας μιλά για όλα.
Το τελευταίο έργο που παίξατε, πρεμιέρα , ο ρόλος και οι συνεργάτες σας .. . Μιλήστε μας γι’ αυτά!
Λοιπόν. Θα αυθαιρετήσω λιγάκι. Θα πω 2 “τελευταία έργα” που συμμετείχα. Το τελευταίο έργο που ανέβασε η ομάδα μας η ΣΥΝ-ΘΉΚΗ (με την οποία αγωνιζομαστε 17 χρόνια από τα τέλη του 2005) και που ήταν το ελάχιστα παιγμένο έργο του Όσκαρ Ουάϊλντ “Μια γυναίκα χωρίς σημασία” που ανέβηκε την άνοιξη του 2022 στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η μετάφραση ήταν της Σουζάνας Χούλια, τα σκηνικά κοστούμια του Ανδρέα Σαραντόπουλου και φυσικά η σκηνοθεσία του Κωστή Καπελωνη. Εδώ έπαιξα τη Λαίδη Καρολάϊν Πόντεκροφτ μια γυναίκα της μεγαλοαστικής τάξης με γλώσσα κοφτερή σαν μαχαίρι σε πληγή. Αυτοί οι ρόλοι της κακιάς, γιατί να το κρύψω; είναι οι αγαπημένοι μου. Μήπως δεν είναι τυχαίο κιόλας, ξέρω και γω; Η δεύτερη “τελευταία δουλειά” που συμμετείχα ήταν μια παράσταση βασισμένη στα διηγήματα του Χρήστου Οικονόμου με τίτλο “οι κόρες του Ηφαιστείου ” και ανέβηκε σε διασκευή και σκηνοθεσία της Μαριτίνας Πάσαρη στο Άσυλο Ανιάτων. Εδώ λοιπόν έκανα την.. εγγονή του Στάλιν, μια τρομαγμένη γυναίκα που παραμονή Πρωτοχρονιάς βρίσκει καταφύγιο στα γραφεία μιας εφημερίδας ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια γιατί διατείνεται ότι τη κυνηγάει …ο Πούτιν να τη σκοτώσει. Ένα κομμάτι που έκανε μια ενδιαφέρουσα ανασκαφή μέσα στις αγωνίες, στο τρόμο και την ανάγκη για επικοινωνία που κρύβει μια ανθρώπινη ψυχή, που κρύβουν όλες οι ανθρώπινες ψυχές. Με τη πολύτιμη καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας και με τη παρέα της εγγονής, Μαρίνας Αληλούγιεβνα, ομολογώ ότι πέρασα πολύ καλά.
Μαριλέν Μακρή, Παρουσιαστείτε !
Μμμ…είμαι η Μαριλένα Μακρή ή και Μαρία σκέτο για άλλους φίλους, είμαι στο θέατρο απο… προ Χριστού, συγκεκριμένα από το 1978. Τελείωσα τη σχολή Βεάκη. Όλα αυτά τα χρόνια δουλεύω σταθερά στο θέατρο, όχι αδιαλείπτως γιατί δεν βρίσκουμε και πάντα δουλειά, αλλα σταθερά. Το θέατρο είναι για μένα ο δεύτερος εαυτός μου. Έχω παίξει σχεδόν κάθε είδος θεάτρου, έχω φάει τα ΔΗΠΕΘΕ με το κουτάλι, έχω παίξει από βουβους ρόλους και περάσματα μέχρι πρωταγωνιστικό ρόλο. Κατά τα άλλα έχω γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια και ζω στην Αθήνα την οποία υπεραγαπώ με όλα της τα στραβά και τα ανάποδα. Α ναι, αγαπώ πολύ και τα ζώα, να το πω κι αυτό. Και τέλος πάντων είμαι ένας άνθρωπος συνηθισμένος, λίγο ανάποδος και χωρίς κανένα τρομερό ενδιαφέρον.
Το ρεπερτόριο που σας ενδιαφέρει;
Με ενδιαφέρουν όλα τα είδη του θεάτρου, μηδενός εξαιρουμένου, ασχέτως αν δεν είμαι ικανή να τα υπηρετήσω εξ ίσου καλά η ίδια. Θεωρώ σπουδαια υπόθεση ας πούμε την επιθεώρηση και λατρεύω την αμεσότητα που έχουν οι καλοί επιθεωρησιακοί θεατρίνοι, τους οποίους θαυμάζω απεριόριστα, εγώ όμως ακόμη και αν θα ήμουν κάπως άμεση με ένα έξυπνο κείμενο , δεν έχω φοβερές δυνατότητες στο τραγούδι. Αγαπώ και τη κωμωδία πολύ, αν και η μοίρα μου με φέρνει πάντα να παίζω δραματικά έργα και βαρείς και…ασήκωτους ρόλους.
Η βαθύτερη ουσία στις καλλιτεχνικές σας αναζητήσεις ;
Κοίτα, σε μια τέτοια ερώτηση δεν θα απαντήσω με κάποια ανάλυση ή με τίποτε βαθυστόχαστες σκέψεις. Κάνω θέατρο από μια εσωτερική ανάγκη, καθαρά εγωϊστική, σε μια προσπάθεια να πολεμήσω τους δαίμονες μου και όλη αυτή η προσπάθεια, ακόμη και η αγωνία κάποιες φορές να προσεγγίσω ένα ρόλο, με βοηθάει λιγάκι να διοχετεύω κάπου τα δικά μου συναισθήματα και ίσως ακόμη ακόμη και να τα εξισορροπώ. Ας πούμε απλοϊκά ότι με βολεύει να εκφράζομαι μέσα από έναν ρόλο, εξωτερικεύοντας δικά μου στοιχεία που αλλιώς δεν θα ήξερα πώς να τα διαχειριστώ.
Το νόημα της ομαδας
Η ομάδα η θεατρική είναι ό,τι μια οποιαδήποτε ομάδα, δεν διαφέρει. Μια συνύπαρξη κάποιων ανθρώπων που βάζοντας κάποιες γενικές βάσεις αρχικά, προσπαθει να πετύχει ένα κοινό στόχο. Σε αυτή τη περίπτωση να εξερευνήσει θεατρικά τοπία, βρίσκοντας κοινούς κώδικες έκφρασης και έχοντας φυσικά σαν απώτερο στόχο να υπηρετήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ένα θεατρικό κείμενο και να φτάσει σε μια καλή παράσταση. Και όπως όλες οι ομάδες σε όλους τους χώρους, έτσι και δω έχει τις δυσκολίες της, τις κόντρες της, τα αγκαθάκια της, αλλά συνήθως και πολλή αγάπη και αλληλοσεβασμό που συνήθως υπερισχύουν. Άλλωστε έτσι μόνο μακροημερεύει μια ομάδα και κάνει τα μικρά της θαύματα. Η ομάδα είναι οικογένεια.
Υπάρχει προσωπική συμμετοχή στο χτίσιμο ενός ρίλου ή οδηγεί μόνο ο σκηνοθέτης;
Φυσικά και υπάρχει προσωπική συμμετοχή στο κτίσιμο ενός ρόλου. Ο σκηνοθέτης νομίζω ότι αν είναι καλός, αν είναι δάσκαλος, αντλεί την όποια καθοδήγησή του από τον αρχικό σχεδιασμό του ηθοποιού. Είναι μια πολύ ωραία “συναλλαγή” αυτή. Βάζει ο ηθοποιός τα λιθαράκια του, τα παίρνει ο σκηνοθέτης και με αυτά με μαγικές κινήσεις κτίζει τελικά ολόκληρο οικοδόμημα. Ο δικός μας σκηνοθέτης, ο Κωστής Καπελώνης που είναι μαζί φίλος, δάσκαλος, στήριγμα μας.
Έχει την εξυπνάδα να μας αφήνει να κάνουμε….ό,τι θέλουμε αρχικά. Το “μετά” είναι δική του δουλειά.
Ηθοποιός, θέατρο τηλεόραση, κινηματογράφος, μεταγλώτισση. Τι προτιμάτε;
Θέατρο ασυζητητί. Αν και τελευταία ρίχνω κλέφτες ματιές προς τη τηλεόραση, γιατί έχοντας κάποια παρουσία σε 1-2 ενδιαφέροντα σίριαλ, είδα ότι κι εκεί υπάρχει ένας ολόκληρος μαγικός κόσμος, υπάρχει “ομάδα” με κοινό στόχο, υποστήριξη, αλληλεγγύη. Ωραία ήταν. Α και στη τηλεόραση βγάζεις και κάποια λεφτά που συνήθως από το θέατρο..κρυβε λόγια…
Δώστε μου τον όρο της ερμηνευτικής προσέγγισης σας για το ρόλο.
Ειλικρίνεια και μελέτη.
H μέρα σας περιλαμβάνει;
Η μέρα μου; Θα έλεγα ότι χωρίς θέατρο γίνεται όλο και πιο βαρετή και ενώ κάνω πράγματα, πάω στη πισίνα, περπατάω πολύ στους δρόμους της Αθήνας που αν και βρώμικοι και ταλαιπωρημένοι, εγώ τους αγαπώ πολύ, ασχολούμαι με τα ζωάκια μου, βλέπω καμιά παλιά ταινία στο Νετφλιξ, διαβάζω (ομολογώ λιγότερο από όσο παλιά και από όσο θα ήθελα) παρ’ όλα αυτά, μου λείπει η παρέα των συναδέλφων μου και η μυρωδιά του θεάτρου. Ααα ξέχασα να πω ότι μέσα στις εξωθεατρικες ασχολίες μου εδώ και κάποια χρόνια (από το δύσκολο καιρό της καραντίνας) μαθαίνω και Ισπανικά! Η χαρά μου δε όταν σε κάποιο μάθημα φέτος βρέθηκαν στα χέρια μου δυο κομμάτια, το ένα από το Ματωμένο γάμο (με ένα μαχαίρι, με ένα μικρό μαχαίρι …) και ένα της Μπερνάρντα Άλμπα και μπόρεσα να τα κατανοήσω στη γλώσσα του Λόρκα ήταν απερίγραπτη!
Ποιά είναι τα σχέδια σας;
Τα σχέδιά μου λοιπόν: Τα σχέδιά μου τα θεατρικά δεν μπορεί παρά να είναι τα σχέδια της ομάδας μας της ΣΥΝ-ΘΉΚΗς. Για να πω δυο λόγια για τη Συν-θήκη, την ομάδα φτιάξαμε η Δέσποινα Πόγκα και γω αρχικά, το 2005 (μαζί και με άλλους συναδέλφους που δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν στη πορεία, ο ένας δε, ο αγαπημένος μας, ο εκλεκτός Κωνσταντίνος Ζαμπάρας έχει φύγει πρόωρα από τη ζωή) ανεβάζοντας τη πρώτη μας παράσταση “τη Τραπεζαρία” του Γκέρνυ σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά στο θέατρο Πολιτεία και έκτοτε δεν έχει σταματήσει να υπάρχει, με πολλή προσπάθεια και τεράστιες δυσκολίες κάποιες φορές και δεν έχει σταματήσει να ανεβάζει ωραία (θεωρούμε) έργα. Να σημειώσω ότι στις αρχές είχαμε ιδιαίτερη στήριξη οικονομική κυρίως και όχι μόνο, από τον ΟΕΘ, τον Οργανισμό εταιρικών θιάσων του Σωματείου Ελλήνων ηθοποιών, του Σωματείου ΜΑΣ. Ακόμη και τώρα είμαστε ευγνώμονες.
Έργα που ανεβάσαμε ως τώρα είναι εκτός από τη “Τραπεζαρία”, το “Σπίτι της κούκλας”, το “Ρόσμερσχολμ” και ο ” Ιωάννης Γαβριήλ Μπόρκμαν ” του Ίψεν (τριλογία Ίψεν). Τα “Νυχτοβια ζώα” του Χουάν Μαγκιόρκα σε πρώτο ανέβασμα του έργου στην Ελλάδα, το “Μετά τη κηδεία” της Ρεζά, το “Ήταν όλοι τους παιδιά μου” του Μίλλερ, το “Βυσσινόκηπο” του Τσέχωφ, τα έργα της Λίλιαν Χέλμαν: “Φρουρά στο Ρήνο” και “Μικρές Αλεπούδες” και το περσινό μας, το “Μια γυναίκα χωρίς σημασία” του Ουάϊλντ.
Όλα τα έργα μας εκτός από τη Τραπεζαρία και τη Φρουρά στο Ρήνο (που σκηνοθέτησε ο Φώτης Μακρής) τα σκηνοθέτησε ο Κωστής. Ο Κωστής μας. Ο Κωστής Καπελώνης που δεν θα είναι υπερβολή να πω ότι χωρίς αυτόν, δεν θα είχαμε μπορέσει να σταθούμε ως τώρα. Βασικός μας συνεργάτης είναι και ο σκηνογραφος Ανδρέας Σαραντόπουλος. Στέγη μόνιμη δεν έχουμε καταφέρει να αποκτήσουμε και να πω ότι αρκετές από τις παραστάσεις μας ανεβάσαμε ως φιλοξενούμενοι στο studio Μαυρομιχάλη. Εκτός από τη Δέσποινα Πόγκα και μένα, ο βασικός πυρήνας μέχρι τώρα των ηθοποιών είναι ο Γιώργος Κροντήρης, ο Χρήστος Συριώτης, ο Πέτρος Πέτρου, η Φίλια Δενδρινού. Και εννοείται πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια από τις παραστάσεις μας πολλοί και αξιολογότατοι συνάδελφοι. Τώρα λοιπόν έχουμε κάνει αίτηση στο Υπουργείο πολιτισμού για επιχορήγηση με το έργο του Άλμπι “Λεπτή ισορροπία” και ευχόμαστε ολόψυχα να τύχουμε κάποιας στήριξης. Ως τώρα έχουμε επιχορηγηθεί για 2 από όλες τις παραστάσεις μας, Τις Μικρές Αλεπούδες και το Μια γυναίκα χωρίς σημασία. Σε περίπτωση που δεν πάρουμε κάποια χρήματα ως επιχορήγηση, θα παλέψουμε να ανεβάσουμε το συγκεκριμένο ιδιαιτέρως ενδιαφέρον έργο, μόνοι μας.
Δύσκολα πράγματα στους σημερινούς καιρούς που χρειαζόμαστε το “καλάθι της νοικοκυράς” για να γεμίσουμε το ψυγείο μας, αλλά το θέατρο είναι η βασική μας “τροφή”, τροφή της ψυχής μας και δύναμή μας, άρα θα παλέψουμε με ανεμόμυλους και μεις και κάτι μου λέει ότι θα τα καταφέρουμε τελικά. Έχουμε και άλλες σκέψεις για άλλα ενδιαφέροντα έργα, το δικό μας “καλάθι του θιάσου” χωράει πολλά, αλλά δεν τα μαρτυράω γιατί ξέχασα να σας πω ότι είμαι και ελαφρώς προληπτική όπως κάποιοι παλιοί θεατρίνοι. Ε και γω τι είμαι δηλαδή εδώ που τα λέμε; Παλιά θεατρίνα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την τεράστια υπομονή!!!
About Post Author
