Δάκης: «Περνάω την καλύτερη εποχή της ζωής μου» (video & photos)

Ο τραγουδιστής μιλά στο Ogdoo.gr εφ’ όλης της ύλης.

του Γιάννης Αλεξίου

Γέννημα – θρέμμα της ποπ στην Ελλάδα. Τραγούδησε τα νιάτα ίσως όσο κανείς, σε όλες τις γλώσσες που μιλούσαν στη νεολαία. Φώτισε το μοντέρνο τραγούδι με την ακριβή φωνή και το στυλ του, αλλά και το μοναδικό χαμόγελό του, διαθέτοντας έναν ευρωπαϊκό αέρα και φινέτσα.Ο Δάκης είναι ένας ιδανικός τραγουδιστής της χρυσής εποχής των ορχηστρών, των συγκροτημάτων, των εμπνευσμένων συνθετών. Διαχρονικός ερμηνευτής με πιστό κοινό έως σήμερα, ένας παντοτινός τηνέητζερ. Τραγούδησε το ρεπερτόριο που αγαπούσε με μοναδικό κριτήριο τη βαθιά αγάπη του για τη μουσική.

Ξεκίνησε την καριέρα του από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου γεννήθηκε. Ήταν ξάδερφος του Ντέμη Ρούσσου με τον οποίο βρέθηκαν μαζί για έξι μήνες στο Παρίσι. Μετοίκησε λόγω συνθηκών στην Ελλάδα στα μέσα του ’60 και έπεσε πάνω στην έκρηξη των μοντέρνων ρυθμών κουβαλώντας την ευγενική του καταγωγή και τη σεμνότητα. Ως έφηβος ανέλαβε τα φωνητικά των Play Boys το 1964 και ένα χρόνο μετά ξεκίνησε τη σόλο καριέρα του. Το 1967 έβαλε την ποπ πινελιά του ως ένα από τα ονόματα που άνοιξαν τη συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα.

Το 1970 έκανε τον πρώτο μεγάλο του δίσκο «Το Ωροσκόπιο της Αγάπης» σε τραγούδια του Μίμη Πλέσσα τραγουδώντας αρκετές επιτυχίες που τον συνοδεύουν έως σήμερα, όπως τα διαχρονικά «Εκείνο το πρωινό στην Κηφισιά» και «Κορίτσι Στάσου Να Σου Πω». Σε ένα σημαντικό σταθμό του το 1977 συνεργάστηκε με τον Κώστα Χατζή στη μπουάτ «Σκορπιός» στην Πλάκα και το 1979 με τη Μαρινέλλα στο Zoom και σε περιοδεία στην Αυστραλία.

Ο Δάκης είχε επίσης σημαντική παρουσία στο μουσικό θέατρο, στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, στον ελληνικό κινηματογράφο, σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα, διατηρώντας το στυλ του. Πάντα τραγουδούσε, έως σήμερα, σε ωραία μαγαζιά, με επίλεκτους μουσικούς στην ορχήστρα του, με τους οποίους πάντα ήταν πολύ ευγενικός, υπομονετικός να τους εξηγήσει το κάθε κομμάτι και τελειομανής στο αποτέλεσμα. Ένα από τα καλύτερα παιδιά του χώρου.

Έχει πάντα ελκυστικό ρεπερτόριο ερμηνεύοντας άπταιστα σε πολλές γλώσσες: γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά, ισπανικά, αραβικά από τζαζ μέχρι ποπ και λάτιν. Είναι αυτό που λέμε international τραγουδιστής. Ένας ξεχωριστός τραγουδιστής για την Ελλάδα, που θα μπορούσε να κάνει διεθνή καριέρα κάτω από άλλες συνθήκες.

Η πρόσφατη συνεργασία του με τον Monsieur Minimal της electro-pop είναι μια ακόμη έκπληξη στην πορεία του Δάκη. Τον καιρό αυτό διανύει μια δεύτερη νεότητα με συνεχείς εμφανίσεις και είναι πραγματικά δυσεύρετος. Είμαι πολύ τυχερός που κατάφερα να τον συναντήσω ένα απόγευμα στο Παλαιό Φάληρο, όπου ζει, και να έχουμε μια ιδιαίτερη συνομιλία διανθισμένη με το χιούμορ που τον χαρακτηρίζει. Αφορμή το πάρτι που ετοιμάζει μαζί με φίλους στο «Gagarin 205», το Σάββατο 6 Οκτωβρίου! Πάμε λοιπόν από την αρχή…

Υπήρχε καλλιτεχνική φλέβα στην οικογένεια;
Ο αδερφός της μητέρας μου ήταν ηθοποιός της οπερέτας, ο οποίος είχε μεταναστεύσει κι ήταν γνωστός τότε στην Ελλάδα, ο ξάδερφός μου πάλι από πλευρά της μητέρας μου ήταν με τη Μούσχουρη πολλά χρόνια, ο Στέλιος Καλαθόπουλος, πολύ καλός τζαζ τραγουδιστής, ο αδερφός του ο Νάσος Καλαθόπουλος, κιθαρίστας, που ήταν με τον Bob Azzam. Αντίθετα ο πατέρας μου ήταν τελείως άσχετος με τη μουσική, δεν του άρεσε καν, μόνο που και που έψελνε, κι αυτό φάλτσο! Στο σπίτι μας, στην Αλεξάνδρεια, έπαιζε συνέχεια το ραδιόφωνο και άκουγα με τη μητέρα μου μουσική, μέχρι τη στιγμή που έφθανε στο σπίτι ο πατέρας μου και το κλείναμε.

Ο λόγος που ήρθατε από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στην Ελλάδα;
Ο Νάσερ, ο πρόεδρος της Αιγύπτου, εθνικοποίησε τα πάντα και δυσκολευόντουσαν όλοι να βρουν δουλειά γιατί έπρεπε να πάρεις την αιγυπτιακή υπηκοότητα κι έτσι σιγά – σιγά κι ευγενικά μας έδιωχνε. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι φύγανε. Αυστραλία, Καναδά, Ελλάδα. Στην Αθήνα ήρθα πρώτα εγώ, όχι όλη η οικογένεια, αρχικά για διακοπές μαζί μ’ ένα φίλο μου πιανίστα, ο οποίος είχε εδώ γνωστούς φίλους μουσικούς και πήγαμε σ’ ένα κλαμπ που ήταν τότε στη μόδα, το Otto Club στην Κηφισιά. Εκεί με σύστησε σ’ ένα μουσικό όταν τον ρώτησε «ποιος είναι ο μικρός που είναι μαζί σου;». «Ένας τραγουδιστής από την Αίγυπτο», ήταν η απάντηση και με κάλεσαν να πω ένα τραγούδι. Τραγούδησα ένα γαλλικό τραγούδι του Αζναβούρ, τους άρεσα και με προσλάβανε. Εκεί έπαιζε η ορχήστρα των Play Boys. Το καλοκαίρι του 1964 κατεβήκαμε στη Βουλιαγμένη, στην Αργώ, όπου δούλεψα για πρώτη φορά. Εκεί γινόταν χαμός και διασκέδαζαν γνωστά ονόματα, όπως η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη. Έτσι μπήκε το νερό στ’ αυλάκι…

Απόκομμα εποχής (αρχείο Άλκη Έξαρχου)

Τι τραγούδια λέγατε με τους Play Boys;
Ξένα τραγούδια της εποχής. Αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά. Οι Play Boys ήταν ήδη γνωστοί όταν μπήκα στην ορχήστρα. Μετά τη σεζόν μαζί τους έφυγα και πήγα στην Αθηναία και ξεκίνησα σόλο καριέρα. Βέβαια με τους Play Boys έκανα και τον πρώτο μου δίσκο, το Deep In The Heart Of Athens, ένα 45άρι, που βγήκε το 1965 στην Parplophone. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα στο στούντιο. Στην ορχήστρα αυτή ήταν ο Νίκος Αδάμας που ήταν και ο ιδρυτής τους, ο Χάρης Χαλκίτης που έπαιζε σαξόφωνο και αργότερα μου έχει δώσει το Αλαλούμ και πολλά άλλα τραγούδια, έχει δουλέψει και με τον Ντέμη Ρούσσο. Επίσης ήταν και η Κούκα που τη βρήκα στους Play Boys, αλλά μετά νομίζω παντρεύτηκε κι έφυγε. Μαζί μας ήταν και ο Βασίλης Τζαβάρας που πριν μαζί με τον Αδάμα και την Κούκα ήταν η ορχήστρα Jav Adamas Kouka που μεγάλωσε κι έγιναν οι Play Boys με τον Φάνη επίσης στην τρομπέτα, τον Χάρη Ανδρεάδη τον μεγάλο ενορχηστρωτή που μας έχει τιμήσει στα φεστιβάλ της Eurovision, ο οποίος έπαιζε πιάνο στην ορχήστρα και όσους προανέφερα.

Πώς νιώθατε τότε; Διαισθανόσασταν ότι μπορείτε να κάνετε μια σόλο καριέρα αξιοποιώντας το ταλέντο σας;
Σαν παιδί κι εγώ έκανα πολλά όνειρα, αλλά δεν ήμουν ο άνθρωπος που θα κυνηγούσε το όνειρό του. Μ’ άρεσε να τραγουδάω και αυτό μου έφτανε. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα χτυπήσει πόρτες και να προσπαθήσει. Δεν είναι έτσι ο χαρακτήρας μου. Ίσως είμαι τυχερός και μου ήρθαν όλα βολικά.

Υπήρξε κάποιος που σας άνοιξε την πόρτα να μπείτε πιο μέσα στο τραγούδι;
Πολλοί είναι εκείνοι που με βοηθήσανε, με το ένα χέρι να νίβει το άλλο. Θέλω να πω ότι αν δεν άξιζα, δεν θα με βοηθούσαν. Μου εμπιστεύτηκαν τραγούδια επειδή μπορούσα να τα πω σωστά.

Πώς διασκεδάζατε στα 60ς; Πηγαίνατε σε πάρτι, χορεύατε;
Πολύ λίγες φορές πήγαινα σε πάρτι, προτιμούσα να πηγαίνω να τραγουδάω το βράδυ. Στα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα το τραγούδι στην Αίγυπτο τραγουδούσα για έξι μήνες στα μαγαζιά χωρίς αμοιβή, για να κάνω πρακτική. Τα Σάββατα με καλούσαν σε πάρτι, αλλά εγώ προτιμούσα να πηγαίνω στο μαγαζί να τραγουδήσω και όταν προέκυπτε πήγαινα σε κάνα πάρτι να εκτονωθώ. Όταν ήρθα στην Αθήνα δεν ήξερα καν τα στέκια. Απλά ακολουθούσα τους μουσικούς σ’ ένα ξενυχτάδικο, το Ελυζέ στη Μητροπόλεως, κοντά στο Σύνταγμα, για να συνέλθουμε από την ένταση της βραδιάς. Ένα βράδυ είδα εκεί τον Τζίμη Μακούλη κι ένοιωσα υπέροχα γιατί ο Τζίμης ήταν πασίγνωστος κι εγώ τελείως άγνωστος τότε.

Ο Δάκης χορεύει με την Τάνια Τσανακλίδου το 1980

Toν Απρίλιο 1967 σας καλεί ο Νίκος Μαστοράκης να ανοίξετε την επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο της Λ. Αλεξάνδρας. Τι θυμάστε από εκείνο το βράδυ;
Πήγα, τραγούδησα το μέρος μου κι έφυγα. Δεν μου άρεσαν οι εξαλλοσύνες και οι τότε υπερβολές των Rolling Stones. Προτιμούσα τους Beatles που φαινόντουσαν πιο σεμνοί, πιο παιδιά οικογενειών. Ο ήχος των Rolling Stones ήταν πιο σκληρός, εκτός από το Satisfaction που μ’ αρέσει και το λέω ακόμα, δεν τους παρακολούθησα.

Έχετε αλλάξει γνώμη σήμερα για τον Mick Jagger και τους Rolling Stones μετά από τόσα χρόνια;
Για να υπάρχουν ακόμη κάτι σημαίνει, αλλά δεν είναι το γούστο μου αυτό. Όπως και για τον Michael Jackson δεν τρελαινόμουν ποτέ.

Ο Δάκης το 1982

Οι επιρροές σας;
Έχω επιρροές από τους πραγματικούς τραγουδιστές. Παλιά ξεκίνησα με τον Charles Aznavour, τον Gilbert Becaud, τον Nat King Cole, τον Frank Sinatra, μετά η Celine Dion, η Barbra Streisand… Αυτές οι φωνές μ’ αρέσουν. Οι εποχιακές φωνές που είναι λίγο παράξενες και φάλτσες, δεν με ανατριχιάζουν.

Πώς βλέπετε όλη αυτή την αναβίωση της χρυσής εποχής της μουσικής;
Η δεκαετία του ’60 ήταν η χρυσή εποχή της μουσικής και των συνθέσεων. Δεν χρειάζεται να τα πω εγώ αυτά, εφ’ όσον σήμερα τα ακούει η νεολαία σημαίνει ότι ήταν πολύ καλά τραγούδια, διαχρονικά. Νομίζω ότι ακούγονται τόσες αηδίες πια…

Τι κοινό είναι αυτό που σας παρακολουθεί σήμερα;
Περισσότερο μεγάλοι, αλλά είναι και ανάμεικτο. Το τι μουσική θα ακούει ένα παιδί όταν μεγαλώσει είναι αλληλένδετο με το τι μουσική ακούει σπίτι του. Αυτά είναι βιώματα που περνούν στα παιδιά. Όπως αν το παιδί ακούει βρισιές στο σπίτι, θα μεγαλώσει και θα βρίζει, έτσι θα κάνει αν ακούει σκυλάδικα ή αν ακούει Μαρία Κάλλας στο σπίτι, όταν θα μεγαλώσει θ’ ακούει Μαρία Κάλλας. Δυστυχώς έτσι είναι. Κι εδώ στην Ελλάδα υποφέρουμε από μουσική παιδεία. Όταν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί και οι τηλεοράσεις παίζουν συνέχεια αυτές τις συρτορούμπες, αυτά τα λαϊκά που μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλες οι φωνές που είναι ίδιες, τι θέλεις ν΄ ακούει ο νεαρός; Δεν ακούω πια ελληνική μουσική. Αυτό τον καιρό είχα μια συνεργασία με την Ανδριάνα Μπάμπαλη που έχει κάνει ένα τραγούδι το Spell που είναι καταπληχτικό και είπα «να επιτέλους μια ωραία σύνθεση». Πού είναι που το παίζουν τα ραδιόφωνα; Φτάσαμε πάτο. Αυτές οι play list που παίζουν τα ραδιόφωνα είναι κατόπιν «συνεννοήσεως». Το πράγμα έχει ξεφτιλιστεί. Πρώτα γινόσουν τραγουδιστής με την αξία σου. Τώρα άμα έχεις λίγα λεφτά και άμα έχεις και κοιλιακούς, φοράς μίνι αν είσαι κοριτσάκι, αμέσως κάνεις καριέρα. Βεβαίως υπάρχουν πολλά ταλέντα και πολύ καλοί τραγουδιστές και πολύ καλοί δημιουργοί, αλλά χάνονται μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα του αίσχους που υπάρχει και όλα τα ραδιόφωνα παίζουν ότι θέλουν.

Ο Δάκης με την Βάνα Δημητρίου και την Κατιάνα Μπαλανίκα

Στην ανατολή της δεκαετίας του ’70 ηχογραφείτε τον πρώτο σας μεγάλο δίσκο και από τους πιο σπουδαίους της ελληνικής δισκογραφίας «Το Ωροσκόπιο Της Αγάπης» σε μουσική Μίμη Πλέσσα. Πώς προέκυψε;
Ήμουν τραγουδιστής ορχήστρας στο Χίλτον κι έρχεται ένας Γάλλος παραγωγός, ο Ζεράρ Σεβινιάν που θέλει να γυρίσει μια ταινία στην Ελλάδα, κι επειδή του έκανα σαν φωνή και σαν φυσιογνωμία θέλει να τραγουδήσω στην ταινία. Τη μουσική της ταινίας είχε αναλάβει ο Μίμης Πλέσσας. Μεταφέρει στον Πλέσσα την επιθυμία του να τραγουδήσω στην ταινία και μου γράφει ο Πλέσσας ένα τραγούδι, την «Αλήθεια». Έτσι εμφανίζομαι στην καταπληκτική αυτή γαλλική ταινία, που λεγόταν «La coeur chaud» (Η Ζεστή Καρδιά). Η πρεμιέρα έγινε στον Αττικόν, παρουσία των δικτατόρων, Παπαδόπουλου, Παττακού και Σία. Από εκεί λοιπόν ο Δαλιανίδης με θέλει να τραγουδήσω στην ταινία «Γοργόνες και Μάγκες» και γράφει ο Πλέσσας ένα άλλο τραγούδι το «Τόσα Καλοκαίρια» και το βάζουν στην πίσω πλευρά της Αλήθειας. Στην ταινία δεν εμφανίστηκα, ακούγεται μόνο η φωνή μου, γιατί δούλευα και μου αλλάξανε την ημερομηνία. Έτσι δεν πήγα στο γύρισμα και πήγα να πεθάνω από τη στεναχώρια. Ο δίσκος πήγε πολύ καλά και στο μεταξύ πήγαιναν καλά και τα άλλα δισκάκια που είχα κάνει στα ξένα. Έως τότε τραγουδούσα μόνο ξένα και είχε έρθει ο Κώστας Ξενάκης, συνθέτης και τραγουδιστής που είχε το Trio Greco, και μου λέει «παιδί μου αφού είσαι στην Ελλάδα και θέλεις να κάνεις καριέρα να τραγουδήσεις ελληνικά». Λέω τότε «νομίζω ότι δεν μου πολυπηγαίνουν τα ελληνικά» και μου δίνει ένα τραγούδι το «Γεια σου σ’ ευχαριστώ». Αυτός ήταν ο πρώτος μου δίσκος που έκανα στα ελληνικά, το 1968. Μετά λοιπόν ο Μάτσας ζητάει από τον Πλέσσα να μου κάνει ένα μεγάλο δίσκο και μου εμπιστεύεται «Το Ωροσκόπιο Της Αγάπης».

Ποιοι μουσικοί συμμετείχαν στην ηχογράφηση αυτή;
Αυτοί οι μουσικοί, οι καλύτεροι, που συνήθως παίρνουν οι μεγάλοι μαέστροι κι έχω δουλέψει μαζί τους και στα στούντιο και στα μαγαζιά.

Ο Δάκης με τις αδερφές Μπρόγιερ

Μετά το δίσκο συνεργαστείτε την περίοδο 1971-75 με τις αδερφές Μπρόγιερ που είχαν επίσης μεγάλη επιτυχία. Πώς ήταν η συνεργασία αυτή; Τι παρουσιάζατε;
Συνεργαστήκαμε στο ίδιο μαγαζί, στα Δειλινά, και μου πρότειναν να κάνουμε ένα στιγμιότυπο μαζί. Το δέχθηκα επειδή είχε πέραση στον κόσμο, ήταν ωραίο και κάτι διαφορετικό για μένα. Ήταν η πρώτη φορά εκεί που έκανα show πίστας.

Πώς στηνόταν τότε μια μουσική παράσταση;
Με πάρα πολλές πρόβες, με πάρα πολλή δουλειά, με φωτογράφο και φωτογραφίες, με ρούχα… Όταν ήταν να ανοίξει η σεζόν στη Νεράιδα ή στα Δειλινά ή στο Diogenis Palace, κάναμε δύο μήνες πρόβα από τρεις ώρες σχεδόν κάθε μέρα, για να βγει άρτια η δουλειά. Τα τραγούδια, τα φωνητικά, όλα. Ο καθένας στο είδος του. Ο μαέστρος διάλεγε τους καλύτερους μουσικούς. Οι μαγαζάτορες διάλεγαν καλούς χορογράφους κι εκείνοι καλούς χορευτές και πήγαινε λέγοντας το πράγμα. Συνεργάστηκα με τα μεγαλύτερα θέατρα, όπως το Rex και το Βέμπο. Έχω τις καλύτερες αναμνήσεις.

Η συνεργασία σας με τον Κώστα Χατζή, το 1977 στον Σκορπιό τι ξεχωριστό είχε και τι έφερε στην πορεία σας;
Ήμουν σε τελείως άλλο μουσικό κλίμα και απορώ πώς με διάλεξε ο Χατζής. Είναι διορατικός όμως και μπορούσα άνετα να τραγουδήσω στη μπουάτ Σκορπιός, αν και η εταιρία μου είχε δώσει μια ώθηση σαν ποπ τραγουδιστή. Με τον Κώστα Χατζή κάναμε μια υπέροχη συνεργασία και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.

Δάκης – Χατζής – Ελπίδα στον «Σκορπιό» (αρχείο Άλκη Έξαρχου)

Είχατε τότε προτάσεις για να τραγουδήσετε λαϊκό ρεπερτόριο;
Ούτε είχα προτάσεις, ούτε είχα σκεφτεί να τραγουδήσω λαϊκό τραγούδι. Δεν με απασχόλησε ποτέ αυτό. Τότε στα νυχτερινά κέντρα που τραβούσαν κόσμο, ξεκινούσε νωρίς το ελαφρό, σε εισαγωγικά, τραγούδι, μέχρι τις 12.30 – 1 και μετά ξεκινούσε το λαϊκό πρόγραμμα. Εγώ ήμουν στο πρώτο μέρος με τα μπαλέτα, με τη χορευτική μουσική που είχαν άλλα μαγαζιά, με γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά και ελληνικά ποπ τραγούδια. Μετά τελείωνε αυτό το σόου, όπως έλεγαν, και άρχιζε το λαϊκό μέρος. Στη δεκαετία του ’80 δεν άλλαξε τίποτα…

Είστε ευχαριστημένος από την αντιμετώπιση που είχατε στη δισκογραφική σας εταιρία, την ΕΜΙ;
Εντάξει, υπήρχαν και τα προβλήματα, όχι ενθουσιασμένος, αλλά εντάξει. Περασμένα ξεχασμένα. Το βάρος έπεφτε στο λαϊκό τραγούδι γιατί τους έφερνε πιο πολλά λεφτά.

Ποια είναι η αποτίμησή σας όλα αυτά τα χρόνια στην ελληνική μουσική πραγματικότητα;
Έχω την εντύπωση ότι πήγα λίγο αδικοχαμένος. Είχα πάρα πολλά να δώσω και πάρα πολλά να κάνω, αλλά δεν υπήρχε ο κατάλληλος άνθρωπος να με πάρει από το χέρι και να μου φτιάξει μια καριέρα σωστή. Αν είχε συμβεί αυτό ίσως να ήμουν και διεθνής αυτή τη στιγμή. Ας πούμε το Rain που αρέσει σε σένα και αρέσει και σε μένα, πήγε χαμένο. Πολλοί λίγοι το ξέρουν, αυτοί οι ειδικοί που τους αρέσει η μουσική. Όχι μόνο αυτό, αλλά και άλλα τραγούδια πήγαν χαμένα και έγιναν σουξέ κάτι εμπορικότατα. Και αφού πήγαν χαμένα νοιώθω ότι κι εγώ λιγάκι πήγα χαμένος. Παλιά, αλλά και τώρα τραγουδώ «επιπόλαια» θα έλεγα, επειδή μ’ αρέσει, δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος. Αυτό είναι που συνειδητοποιώ τώρα. Δεν βλέπω το τραγούδι σαν βιομηχανία. Κατά τα άλλα είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος κι ευχαριστώ το Θεό και τους ανθρώπους που μ’ αγαπούν τόσα χρόνια και που μπορώ να τραγουδάω.

Κάνατε χρήματα με το τραγούδι;
Έκανα χρήματα, ξόδεψα χρήματα. Είμαι σήμερα πάρα πολύ ευτυχισμένος, περνάω τώρα την καλύτερη εποχή της ζωής μου.

Ποιους Έλληνες καλλιτέχνες εκτιμάτε;
Εκτιμώ αυτούς που τραγουδούν σωστά και καλά και είναι σωστοί χαρακτήρες. Ονόματα δεν πρόκειται να πω. Πρέπει να έχεις και τα δύο για να έχεις την εκτίμησή μου.

Οι συνθήκες στα μαγαζιά, στους συναυλιακούς χώρους έχουν αλλάξει σε σχέση με παλιότερα;
Φυσικά κι έχουν αλλάξει. Απέφευγα τις περιοδείες που κάνουν σε κάτι κινηματογράφους με μια σκηνούλα ένα μέτρο φάρδος και δέκα μέτρα μήκος, οι μουσικοί να είναι στημένοι με τραγικά φώτα και κακές μικροφωνικές εγκαταστάσεις… Έκανα μια – δυο συναυλίες και σταμάτησα. Αυτό που κάνω το θεωρώ πάρα πολύ σοβαρό, είναι κάτι πολύ ιερό για μένα. Είθισται να κάνουμε αλαλούμ κάθε τέλος της σεζόν και στα θέατρα και στα κλαμπ. Ποτέ μου δεν το έκανα αυτό. Σέβομαι αυτό που κάνω και δεν μπορώ να κάνω αλαλούμ.

Ο Δάκης το 1981

Αλήθεια η μύθος η δεκαετία του ’60;
Πολύ αγνή ποτέ δεν υπήρξε. Σε σχέση βέβαια με σήμερα, ναι ήταν πιο αγνή, για να είμαι ειλικρινής. Οι συνθέτες ήταν πιο αγνοί από την άποψη ότι δεν έγραφαν ένα τραγούδι για να γίνει επιτυχία, αλλά συνέθεταν όταν είχαν έμπνευση, κάτι που σπάνια συμβαίνει τώρα. Τώρα γράφουν ένα τραγούδι για να γίνει επιτυχία, να μπορέσουν να βγάλουν λεφτά και να γίνουν γνωστοί. Το ίδιο και οι τραγουδιστές. Κι εγώ ονειρευόμουνα ότι θα γίνω γνωστός να με βλέπουν στο δρόμο και να με αναγνωρίζουν, αλλά τελικά ανακάλυψα πόσο τραγικό είναι να μην έχεις ιδιωτική ζωή.

Με τον Μίμη Πλέσσα στο Ηρώδειο στις 12 Σεπτεμβρίου 2018 (φωτο: Γ. Κανελλόπουλος)

Τι παρουσιάζετε σήμερα στις εμφανίσεις;
Τραγούδια από τη δισκογραφία μου, τραγούδια άλλων, ξένα τραγούδια από γαλλικά μέχρι αραβικά. Τραγουδώ εφ’ όλης της ύλης.

Η συνεργασία με τον Monsieur Minimal από το χώρο της electro pop;
Ήταν κάτι καινούργιο για μένα κι έχει πάει πολύ καλά και ο δίσκος, όπως και οι εμφανίσεις που κάνω μαζί του. Με βρήκε ο ίδιος και μάλιστα μου φάνηκε λίγο παράξενο καθότι είναι νέος συνθέτης που απευθύνεται σε ένα άλλο κοινό, αλλά ήταν πολύ έξυπνο αυτό που έκανε γιατί κι εμένα μου ταίριαξε το τραγούδι και με βοήθησε να με γνωρίσει ένα άλλο κοινό.

«Εκείνο το Πρωί στην Κηφισιά», ένα τραγούδι που έχει την ερμηνευτική σφραγίδα σας. Υπάρχει κάποιο περιστατικό στην ηχογράφησή του;
Όχι, αλλά επεισοδιακή ήταν η ηχογράφηση της άλλης επιτυχίας μου «Τόσα Καλοκαίρια», που το ηχογραφήσαμε με μεγάλη ορχήστρα στα πλατό του Φίνου. Τελείωσαν τα γυρίσματα, άδειασαν τα πλατό, ήρθαν οι μουσικοί και με ένα Nagra – επαγγελματικά μικρά μαγνητόφωνα – όλη η ορχήστρα μαζεμένη εκεί, αγριεμένοι οι μουσικοί, εγώ πρωτάρης, και με μαέστρο τον τεράστιο Μίμη Πλέσσα, να πρέπει να τραγουδήσω αμέσως και χωρίς λάθη, όσο γίνεται πιο γρήγορα, γιατί οι μουσικοί αγριεύανε άμα έκανα λάθη. Με την τρίτη φορά το κατάφερα. Μόνο τρεις φορές το είπα. Όχι όπως τώρα που κόβουν και ράβουν τα φάλτσα και δεν τραγουδάς πολύ. Τότε ή τραγουδούσες ή δεν τραγουδούσες καθόλου. Γι’ αυτό οι παλιοί τραγουδιστές κρατηθήκαν τόσο χρόνια. Δεν έβγαινες τραγουδιστής αν δεν ήσουν. Πέρασα εξετάσεις από την ΕΡΤ για να μπορούν να παίζουν τους δίσκους μου. Αν και είχαν κάνει δίσκους, έπρεπε να περάσω από την ΕΡΤ για να με εγκρίνουν αν όντως ήμουν σωστός. Πέρασα τρεις φορές εξετάσεις γιατί με κόβανε. Και μου έλεγε η κοπέλα στη γραμματεία «νεαρέ μου μην στενοχωριέστε, η Μούσχουρη πέρασε την πέμπτη φορά»! Και η Τζένη Βάνου πέρασε με την τρίτη. Δεν μέτραγαν ούτε τα φακελάκια, ούτε οι ορμόνες εκείνη την εποχή…

Μπέσσυ Αργυράκη – Δάκης – Λάκης Τζορντανέλι

Σας ευχαριστώ πολύ για όσα είπαμε!
Επίσης ευχαριστώ!

*Ο Δάκης θα εμφανιστεί το Σάββατο 6 Οκτωβρίου στο «Gagarin 205» (Λιοσίων 205) μαζί με την Μαντώ και τον Μπίγαλη στο μουσική παράσταση «Back To The Future»