της ΄Επη Τρίμη

Η Ράνια Παπαδάκου, αναμφισβήτητα είναι  πολύ ταλαντούχα ηθοποιός. 

Στο σύνολο της πορείας της, μας έχει απασχολήσει μόνο με τη δουλειά της, μιλάει  όταν νιώθει ότι κάτι έχει να πει, έχει άποψη, χιούμορ, σοβαρότητα ώστε να μην ξοδεύεται, έχει μόρφωση καθώς  είναι Απόφοιτος της Νομικής Αθηνών, μεταπτυχιακό τίτλο και παράλληλα με τη  συνεχή θεατρική και την επιλεκτική  τηλεοπτική της παρουσία, ασκεί μαχόμενη Δικηγορία, για να  μπορεί όπως λέει κι η ίδια, να διατηρεί την αξιοπρέπειά της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, χωρίς το ένα  επάγγελμα ν΄ αποτελεί τροχοπέδη για το άλλο. Αντιθέτως αλληλοσυμπληρώνονται μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, καθώς τα ασκεί αμφότερα με σεμνότητα και αφοσίωση χωρίς φανφάρες, εστιάζοντας στην ουσία.

Τελευταία φορά μιλήσαμε, όταν έπαιζε στη Φρυνίχου, με το Θέατρο Τέχνης και το έργο «Όλο σπίτι, κρεβάτι κ εκκλησία», όπου συγκλόνιζε  με τον τελευταίο μονόλογο, με τον προφητικό τίτλο «Έχουμε όλες την ίδια ιστορία» και δυστυχώς η πανδημία δεν επέτρεψε, αν και το κανονίζαμε καιρό, να  τα πούμε ξανά, όταν έδωσε  -κατά κοινή ομολογία-  ρεσιτάλ ερμηνείας,  στον εξαιρετικό και ιδιαίτερης γραφής μονόλογο «Λείπεις» που έγραψε για εκείνη,  ο Βασίλης Ρίσβας και παίχτηκε στο «Από Μηχανής Θέατρο»

-Ράνια τι άλλαξε από την τελευταία φορά που μιλήσαμε ;

Είναι απίστευτο, αλλά αν σκεφτείς τι έχει συμβεί την τελευταία τριετία, κάποιες φορές είναι  σαν να μεσολάβησαν έτη φωτός και  κάποιες άλλες,  σαν να έχουν μπλοκάρει τα γρανάζια μιας παγκόσμιας μηχανής κι αναβοσβήνει λαμπάκι με την ένδειξη «ΖΟΡΙ»

Δε φανταζόμασταν τι τσουνάμι πραγματικότητας ερχόταν, όταν  επικοινωνούσαμε τα μηνύματα της τότε παράστασής μας και μιλούσαμε για κακοποίηση, σεξισμό, εκφοβισμό, εργασιακό ρατσισμό.

Πόσες γυναικοκτονίες – έχουμε χάσει το μέτρημα-  πόση λεκτική, σωματική,  διαδικτυακή, οπαδική, σεξουαλική,  ατόφια βία θα καλούμασταν  να μεταβολίσουμε.  

Το κακό – λερναία ύδρα- έχει απλώσει πλοκάμια παντού, κόβεις ένα κεφάλι και  φυτρώνουν δέκα. 

Άνθρωποι με δήθεν συμπονετικό, απολύτως κακοποιητικό, απροκάλυπτα σεξιστικό, ρατσιστικό, ομοφοβικό, στερεοτυπικά ανάλγητο – μέχρι πρότινος- λόγο, στη ζωή, στην tv, στα sites, που κάποια εξ’ αυτών,  με πηχυαίους, ανορθόγραφους ενίοτε τίτλους, προσβάλλουν την προσωπικότητα, την τιμή, την υπόληψη και την επαγγελματική υπόσταση ανθρώπων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους,  πώς μια κοινωνία εγκληματεί από το νηπιαγωγείο. 

Χωρίς αυτοκριτική, χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς αιδώ, χωρίς γνώση, ότι οι σπόροι της – όποιας- κακοποίησης θεριεύουν κ γίνονται  παρασιτικά φυτά  με ρίζες βαθιές που δεν ξεριζώνονται εύκολα, όταν ρίχνεις τόσο λίπασμα ανθρωποφαγίας, πατριαρχίας και στερεότυπου.

2023 και μεγάλη μερίδα της κοινωνίας,  ακόμα και σήμερα, δίνει credits  και σέβεται περισσότερο τη γυναίκα που θα παντρευτεί γιατρό ή δικηγόρο, παρά την ίδια τη γυναίκα γιατρό ή δικηγόρο. Και την κάθε γυναίκα εννοείται, ανεξαρτήτως επαγγελματικού προσδιορισμού. Και κατ’ επέκταση, τον κάθε συνάνθρωπο, την κάθε μορφή ζωής, σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη.  

Βεβαίως υπάρχουν και εξαιρετικές  φωτεινές περιπτώσεις σε όλους τους χώρους που πολεμούν το σκοτάδι και σ’ αυτούς  εστιάζουμε, να  γίνουμε αλυσίδα

Παιδιόθεν πίστευα, ότι όταν κάτι  θίγει, προσβάλλει και καταπατά δικαιώματα, πρέπει να ορθώνεται ανάστημα και να υπάρχει αντίδραση. Οι νομικές σπουδές λοιπόν και ο δρόμος της Τέχνης που ανοίγει δρόμους, ήταν φυσική επιλογή. 

Σε προηγούμενη συζήτηση μας, με αφορμή το αρχόμενο τότε κίνημα metoo, είπαμε  ότι συντάσσομαι απολύτως με την άποψη ότι ο κόσμος δε θα καταστραφεί απ’ αυτούς που κάνουν το κακό, αλλά απ’ αυτούς που παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα.

Η διαβάθμιση των πτυχίων σχολών καλλιτεχνικής εκπαίδευσης και η ανάγκη άμεσης απόσυρσης του ΠΔ 85/2022 είναι ο λόγος που τοποθετούμαι τώρα.  

Η απαξίωση των καλλιτεχνών στην Ελλάδα, τη χώρα που παγκοσμίως συνδέεται με τη Δημοκρατία, τον Πολιτισμό, το Θέατρο- καθίσταται προσβλητική.

 Το αίτημα είναι καθολικό και ουδόλως σχετίζεται με μικρο-μεγαλο-πολιτικές σκοπιμότητες, όπως εσφαλμένα προσπαθούν κάποιοι να το παρουσιάσουν,  προσθέτοντας κι άλλη απαξίωση στην ήδη υπάρχουσα.

Σας παραπέμπω στην εξαιρετική τοποθέτηση του Καθηγητή Δημοσίου Δικαίου του ΕΚΠΑ, Πάνου Λαζαράτου, καθηγητή πολλών εξ’ ημών των Νομικάριων,  τονίζοντας,  πως  άλλο πράγμα η διεκδίκηση για το μέλλον,  Ανώτατης Σχολής Παραστατικών Τεχνών κι άλλο η προάσπιση των υφιστάμενων συνταγματικών δικαιωμάτων των Ανώτερων Σχολών.

 Στην υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών και των δικαιωμάτων που εξ’ αυτών απορρέουν λέμε «όχι»

Και ναι …Mutatis Mutandis, αλλά για να μην απευθυνόμαστε μόνο σε λατινομαθείς της ΝΟΠΕ, θα κάνω μια ελεύθερη μετάφραση, χρησιμοποιώντας μια φράση του  Stephen Hawking, που  θεωρώ σοφή κι εφαρμόζοντας την,  μόνο  μπροστά μπορούμε να πάμε, όχι μόνο ως επαγγελματίες, αλλά κι  ως κοινωνία.

«Ευφυΐα είναι η ικανότητα προσαρμογής στην αλλαγή»

About Post Author