Nίκος Μαστοράκης
Συνοπτικα: Το βρηκα θαυμασιο πειραμα αποστασιοποιησης/ανατροπης απο τον θρυλο του Νολαν και το κλασικο υφος των DC Comics. Ο Ματ Ρηβς (σεναριο, σκηνοθεσια, παραγωγη) ηταν τολμηρη επιλογη, με λιγα μεγαλα credits — ειδικα σαν συνεχεια του Νολαν.
Η ταινια ειναι “λασπωδης” (συμβολικα, ισως, για τη λασπη της διαφθορας της Gotham City) και βρεχει συνεχως, επι δικαιων και αδικων, ακομη και στο πρωτοτυπο αλλα καθιερωμενο πλεον κυνηγητο αυτοκινητων.
Ο Παττινσον ως νεαροτερος (των προκατοχων του) Μπατμαν, ψιθυριζει τον διαλογο του συνεχως (οι πραγματικα ισχυροι δεν φωναζουν, ισως μας λεει ο Ρηβς) τοσο που οι ηχοληπτες της ταινιας θα ειχαν φτασει στην αυτοκτονια, και ο Riddler, ο κακος αντιπαλος του, τον βομβαρδιζει με (αφελη) αινιγματα που ο Μπατμαν τα λυνει σβελτα ωστε να εχουμε συντομα τον επομενο φονο.
Δεν με χαλασε καθολου η διαρκεια των τριων περιπου ωρων, ακομη και οταν περνουσα απο δηθεν “δυνατους” συμβολισμους, οπως την … κολυμβηθρα του Σιλωαμ που ο Μπατμαν “βαπτιζει” αθωους και αμαρτωλους (στη θεαματικη σκηνη της πλημμυρας).
Η εισοδος της νεαρης Catwoman στη σειρα ειχε πικαντικο ενδιαφερον, ολοι οι ηθοποιοι πρωτοδευτεροι, με ανεκτες ερμηνειες, ο “κακος” Riddler με τη ρετσινια του “ορφανου” (οπως, σε αλλο επιπεδο, και ο Μπρους Γουέϊν) φλυαρος.
Αισθητικα, η κοκκινωπη φωτογραφια ηταν εξυπνη επιλογη, η απομυθοποιηση της Gotham (σε σχεση με παλιοτερους Μπατμεν) υπηρετει σωστα το στορυ, εξοχη και δυναμικη η μουσικη του Michael Giacchino.Το κατω-κατω της γραφης: Δεν θα το εβλεπα ξανα, αλλα η πρωτη φορα χωρις στιγμες πληξης και αν ελλειπαν τοσες “παραβολες” στο σεναριο και στον διαλογο και τα “κηρυγματα” περι διαφθορας υψηλου επιπεδου, θα ειχα ισως περασει καλυτερα τις τρεις ωρες.
Υ.Γ. Θα διαγραψω σχολια που περιεχουν spoilers.
About Post Author
