της Κατερίνας Καλογήρου

Δεν έχω καλύτερο, από να στρωθώ στον καναπεδάκο μου, τυλιγμένη με κουβερτόνι χουχουλιάρικο, μια κούπα τσάι στο χέρι, το δέντρο στολισμένο να φωτοβολάει στην γωνία του σαλονιού, και να βάλω αγαπημένες χριστουγεννιάτικες ταινίες. Λες και στο έτερον ήμισυ να σου τρίβει απαλά τα πατουσάκια, και πατάς play. Αν είχα και τζάκι, θα ήταν πλήρες το σκηνικό!

Μη διαμαρτυρηθείς, όμως θα σου αναφέρω πρώτη και καλύτερη, το Love Actually. Ναι ρε παιδιά, τι να κάνουμε, μερικά πράγματα είναι θεσμός. Σαν το Last Christmas στα ραδιόφωνα ένα πράγμα (εγώ κάθε φορά το τραγουδάω). Και βάζεις λοιπόν την ταινιούλα, να χαζέψεις τα λοβ τα στόριζ, που είναι λίγο τετριμμένα κάποια, αλλά καθόλου δεν μας νοιάζει, να χαζέψεις τον γλυκούλη τον Χιου, να γελάσεις με τον Μπιλ Νάι που θα κάνει το αναρχοκάλαντο, να συγκινηθείς με τον συγχωρεμένο τον Σνέιπ, μπαρδόν τον Άλαν Ρίκμαν ήθελα να πω, να υποκλιθείς στη θεά Έμμα Τόμσον που ότι και να κάνει είναι καταπλητική, όπως και ο Κόλιν Φερθ, αλλά και η Κίρα η Νάιτλι. Ε! Τι άλλο θέλεις! Το κοριτσάκι με τη φωνάρα ξέχασα, και τον τσιμπημένο μπόμπιρα (που παρεμπιπτόντως, γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν μεγαλώνει;;) που είναι πιο ώριμος και από τον μπαμπά του. Όλοι καλέ, τι να εξηγώ τώρα, και ο Μίστερ Μπιν, 5 δευτερόλεπτα εμφανίστηκε και ήταν απολαυστικότατος!

Μετά, αν δεν θες τόσο ρομαντισμό, δες τα Χάρι Πότερ! Για μένα είναι έργα όλ γιαρ λονγκ, για όλο τον χρόνο όπως το λέτε εσείς που δεν είστε από την Οκλαχόμα (ούτε και γω είμαι προφανώς, αλλά δεν πειράζει), αλλά τα Χριστούγεννα είναι έξτρα χουχουλιάρικη η φάση. Εντάξει, για να είμαι ακριβής, οι τρεις πρώτες ταινίες μου κάνουν σίγουρα για αυτή την περίοδο, μετά όσο περνάμε στις επόμενες το πράγμα σοβαρεύει ελαφρώς. Και πάλι όμως, έχεις κουκουβάγιες, χιόνια, μαγεία, κάστρο, δράση, και αξιομνημόνευτες σκηνές γευμάτων στην τραπεζαρία.

Η πιο αγαπημένη μου ταινία όμως, είναι το The Holiday. O Τζουν ο Λο είναι στα καλύτερά του έβερ, και δίπλα του η Κάμερον Ντιαζ δίνει ρέστα. Δεν το συζητάμε για την υπέροχη Κέιτ Γουίνσλετ που θα πάει να βρει τον Τζακ τον Μπλακ στο Αμέρικα, μπας και ξεπεράσει τον Ρούφους Σίγουελ. Κέιτ, σε καταλαβαίνω. Είναι πολύ δύσκολο! Αλλάζουν σπίτια λοιπόν οι δύο κυρίες, και βρίσκουν ξανά το νόημα της ζωής. Πόσο πιο αισιόδοξο μήνυμα να πετούσε η ταινία δηλαδή; Παρεμπιπτόντως, το σπιτάκι της Γουίνσλετ είναι κουκλίστικο!

Και άμα θέλεις κωμωδία καθαρή, εντάξει, Μόνος στο Σπίτι. Τα δύο πρώτα κατά προτίμηση, όπου ο Κόλκιν δεν θα αφήσει τους κλέφτες σε χλωρό κλαρί. Ο Τζο Πέσι και ο Ντάνιελ Στερν πάνε φιρί φιρί, όμως και το να σε ξεχνάνε οι γονείς σου στο σπίτι δεν είναι και πολύ κακό σημάδι (ναι γεια σας, η Πρόνοια εκεί;). Πάντως, βγάζοντας το ποινικό αδίκημα από τη μέση, ειδικά το πρώτο έργο έχει άπειρο γέλιο, κάτι που θεωρώ πως το έχουμε ανάγκη!

Τέλος, θα κλείσω με ένα ακόμα λοβ στόρι, το Serendipity. Ο Κιούζακ γνωρίζει την Μπέκινσεϊλ και περνάνε μια όμορφη βραδιά στο Νιου Γιορκ, για να σε προλάβω χωρίς τάτσι μίτσι κότσι, και ενώ θέλουν να ξαναβρεθούν η Κεϊτούλα του λέει, να σε πω, πιστεύεις στη μοίρα; Και γίνεται καπνούλης. Εγώ πολλά νεύρα θα είχα, αλλά εντάξει, θα την συγχωρούσα όταν θα την ξανάβλεπα μετά από μερικά χρόνια!

Πάρε κουβέρτα, τον γάτο αγκαλιά, το αμόρε, γλυκά (Χριστούγεννα δεν κάνουμε δίαιτα) και βάλε ταινιούλα στην τηλεόραση. Αν έχεις τζάκι, ρίξε μερικά λουκάνικα στη φωτιά και για μας που ζηλεύουμε!

About Post Author

You May Also Like

More From Author