του Γιάννη Αλεξίου
Εδώ και αρκετά χρόνια ζούσε μια μοναχική ζωή αποτραβηγμένος από τα φώτα της δημοσιότητας
Απεβίωσε στην Αθήνα ο Γιώργος Μπαράκος, ο άνθρωπος που δημιούργησε το πρώτο jazz μπαρ στην Ελλάδα, το γνωστό Jazz Κλαμπ. Εδώ και αρκετά χρόνια ζούσε μια μοναχική ζωή αποτραβηγμένος από τα φώτα της δημοσιότητας, όπως δηλαδή έζησε σε όλη του τη ζωή.
Τον Οκτώβριο του 1974 άνοιξε τις πόρτες του στις παρυφές λόφου της Ακρόπολης, στην πλατεία Ραγκαβά (οδός Στράτωνος στα Αναφιώτικα), όπου φιλοξένησε Έλληνες καλλιτέχνες και ξένα μουσικά σχήματα. Λάτρεις της jazz σκηνής στη χώρας μας περιγράφουν το Jazz Κλαμπ ως την αρχή των πάντων για την εγχώρια σκηνή. O χώρος λειτούργησε σαν καταφύγιο για τους λάτρεις του είδους αλλά και σαν χώρος μύησης για τους καινούργιους.
Στην Ελλάδα, το μπαρ του Μπαράκου, στην Πλάκα, άνοιξε τις πόρτες του στις αρχές της δεκαετίας του ’70, αποτέλεσε το απόλυτο στέκι όσων αγαπούσαν την jazz. Εκεί λάμβαναν χώρα συναντήσεις και μουσικοί πειραματισμοί που κατέληγαν σε πρωτόγνωρα ακούσματα. Επρόκειτο για μια παρέλαση καταξιωμένων καλλιτεχνών και παθιασμένων για τη μουσική ανθρώπων, η οποία μετέτρεψε τον συγκεκριμένο χώρο σε φυτώριο ανάδειξης νέων ταλέντων αλλά και Κρυφό Σχολειό ενός νέου μουσικού είδους που στην Ελλάδα βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, το μπαρ του Μπαράκου κλείνει, ενώ έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται τα νέα jazz στέκια (Ινστιτούτο Γκαίτε, Half Note κ.ά.) και να σχηματίζονται τα πρώτα συγκροτήματα του συγκεκριμένου είδους. Το κοινό έχει πλέον τη δυνατότητα να παρακολουθεί τους ξένους και εγχώριους καλλιτέχνες, να εκπαιδεύεται μουσικά και να νιώθει πώς η αγάπη του για την jazz βρίσκει πλέον στέγη σε φιλόξενους τόπους.
Η 15η Απριλίου 1979 ήταν μία ιστορική μέρα για το μαγαζί καθώς ηχογραφήθηκε ζωντανά εκεί ο πρώτος δίσκος σύγχρονης jazz στην Ελλάδα με τίτλο «Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου».
Ο Σάκης Παπαδημητρίου στο πιάνο και Φλώρος Φλωρίδης στο σαξόφωνο και στο κλαρινέτο αποτύπωσαν την ατμόσφαιρα εκείνης της σε ένα διπλό βινύλιο που κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Λάκης Ζώης και Γιώργος Τρανταλίδης στου Μπαράκου
Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου
Ο τζαζίστας και πολύπειρος ντράμερ Γιώργος Τρανταλίδης που βίωσε πολλές ένδοξες μέρες της τζαζ στο θρυλικό μπαράκι σε μια εποχή που η τζαζ στην Ελλάδα ήταν στα σπάργανα θυμάται τι γινόταν στου Μπαράκου (απόσπασμα από συνέντευξή του στον Γιάννη Αλεξίου) :
«Ο Γιώργος Μπαράκος ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος με μεγάλη αγάπη και σεβασμό στην jazz. Ο μεγάλος jazz κιθαρίστας Johnny Labizzi συχνά έφερνε την αφρόκρεμα των μουσικών από την Ουγγαρία (Tony Lakatos ,Bela Lakatos,George Voukan ,Fusti Gabor Laszlo Gardony) συνήθως αυτοί διάλεγαν τον Φιλιππίδη και εμένα για rhythm session Παρεμπιπτόντως να αναφέρω ότι θεωρώ το Γιώργο Φιλιππίδη το μεγαλύτερο πηγαίο αυθεντικό ταλέντο που βγήκε στην Ελλάδα . Οι μουσικοί που παίζαμε μαζί στο Jazz club του Μπαράκου στην Πλάκα , ήταν ταυτόχρονος και οι δάσκαλοι μας Εκεί μέσα γίνονταν μαγικά πράγματα μπροστά σε ένα μικρό ακροατήριο. Έπαιξα με τον μπασίστα Keter Betts της Ella Fitzgerald ) ο Μηνάς Αλεξιάδης έπαιξε με τον Chick Corea,στα drums…μαγικές συναντήσεις !».
Εκεί πια κάναμε την πρακτική μας. Τότε τέλη δεκαετίας ’70 φτιάχναμε τους Sphinx όταν πήγαμε στο Γιώργο τον Μπαράκο. Ξέραμε ότι αγαπούσε πολύ την jazz και είχε το jazz club στην Πλάκα. Έβαζε πολύ καλή μουσική, είχε πολύ καλά μηχανήματα. Εκεί πηγαίναμε και πίναμε το ποτό μας. Για μας το jazz club του Μπαράκου ήταν μια όαση. Έπαιζε ο ίδιος μουσική. Έβαζε τους δίσκους και τους άκουγε. Αυτό που θα έκανε σπίτι του, το έκανε μαζί με μας. “Βγήκε ο καινούργιος δίσκος του Art Blakey”! Τον έβαζε και τον ακούγαμε.
Μας έκανε και τεστ τύπου : ποιος είναι αυτός που ακούμε ; “Art Blakey” του έλεγα, “ναι, αλλά ποιος δίσκος είναι ;” με ρωτούσε. Εκεί ξεκινήσαμε να παίζουμε τρίο με τρία- τέσσερα άτομα από κάτω. Τρεις είμαστε εμείς επάνω κι άλλοι τόσοι από κάτω. Φίλοι.
Ήταν και η μεταπολίτευση τότε και το θεωρούσαν, όπως και το rock είδος φιλοαμερικάνικο και διάφορα άλλα. Ερχόντουσαν παιδιά και ήθελαν να μπουν μέσα και ν’ ακούσουν μουσική και τους έλεγε ο Μπαράκος “έλα μέσα ν’ ακούσεις”…”Όχι”…”Έλα δεν θα σου πάρω λεφτά”. Όποιον έβλεπε κι αγαπούσε τη jazz και το αισθανόταν, δεν του έπαιρνε λεφτά. Το βράδυ με κυνηγούσε να μου δώσει λεφτά να πάρω ταξί να πάω σπίτι, αλλιώς το έκοβα με τα πόδια ως τους Αμπελοκήπους. Μας κυνηγούσε να μας δώσει λεφτά, από αυτά που δεν είχε.
Εκεί ξεκινήσαμε να παίζουμε με τον Φιλιππίδη, τον Αλεξίου, τον Λάκη το Ζώη σαν φίλοι και μετά έγιναν οι Sphinx, το τρίο, και αντί να είναι τρεις-τέσσερεις άνθρωποι από κάτω στο κοινό ήταν διακόσιοι έως έξω και δεν χωρούσαν να μπουν μέσα. Ο Μπαράκος προγραμμάτιζε τα live και ξέραμε ότι θα παίξει ο Bela Lakatos δεν ξέρω με ποιον και θα παίξω εγώ κι ο Φιλιππίδης. Κάναμε μια πρόβα και παίζαμε το βράδυ. Ερχόντουσαν οδικώς από την Βουδαπέστη τα παιδιά κι έπαιζαν επί μια βδομάδα. Το κοινό ήταν δίπλα μας. Πιο κοντά δεν γινόταν.
Το live άρχιζε 9.30 με 10 και πήγαινε μέχρι τις 2.
Ο Ιλάν Σολομόν, ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός και μεγάλος λάτρης της jazz περιγράφει παρακάτω την ιστορία του Jazz club του Μπαράκου:
Τα στέκια – «Τα jazz club» | 23/06/2019 | ΕΡΤ
Πηγή:ogdoo.gr
About Post Author
