της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη Οπισθόφυλλου
Είμαι γυναίκα. Χαίρομαι που είμαι γυναίκα. Δεν παραπονιέμαι. Δεν λυπάμαι. Δεν μου λείπει κάτι. Αλλά ούτε και μου περισσεύει. Γι’ αυτά θέλω να μιλήσω. […]
Στον κόσμο απ’ όπου προέρχομαι θεωρούσαμε αυτομάτως ότι οι υποσχέσεις της ζωής προορίζονται για τους άλλους. Η ματαίωση ήταν ο κανόνας.
Η Mely Kiyak, κόρη Κούρδων μεταναστών εργατών που μεγάλωσε στη Γερμανία, επιστρέφει στο παρελθόν της και με διάθεση εξομολογητική καταθέτει την προσωπική της διαδρομή προς την ανακάλυψη του ίδιου της του εαυτού. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χιούμορ γράφει όχι μόνο για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, αλλά κυρίως για το πώς μπορεί κανείς να είναι κυρίαρχος της ζωής του υπερβαίνοντας τις κοινωνικές συμβάσεις.
“Η Kiyak αφηγείται με λογοτεχνική ενάργεια τη γενναία πορεία της προς την ανεξαρτησία. Το βιβλίο εμπνέει δύναμη σε όσους θέλουν να ακολουθήσουν το δικό τους μονοπάτι”
Βιβλιογνώμη
Είναι δύσκολο το να είσαι γυναίκα; Είναι δύσκολο το να είσαι άντρας; Μήπως, τελικά, είναι δύσκολο το να είσαι άνθρωπος γενικώς, και κυρίως άνθρωπος ελεύθερος; Η δική μου ταπεινή άποψη, είναι πως είναι δύσκολο να είσαι οτιδήποτε, εφόσον ζεις σε μια κοινωνία η οποία ταιριάζει ιδιότητες στην υπόστασή σου, και άπαξ και αποκλίνεις από αυτές, μαύρο φίδι που σε έφαγε. Αυτό το ζήτημα λοιπόν, πραγματεύεται η Κίγιακ στο βιβλίο της, καλέ μου αναγνώστη.
Κούρδισσα, μεγαλωμένη στη Γερμανία, ζει μέσα σε μια οικογένεια που την πλημμυρίζει με αγάπη αλλά και προσδοκίες! Ταμπέλες και όνειρα που δεν είναι δικά της, αλλά καρφιτσώθηκαν πάνω της για τους καλυτερότερους λόγους που το κάνουν οι γονείς, γιατί έτσι θεωρούν πως τα βλαστάρια τους θα είναι ευτυχισμένα. Οι σκοποί είναι αγνοί, όμως οι καρφίτσες πονάνε, όπως και να το κάνεις, και οι προσδοκίες σε βαραίνουν. Η αγαπητή συγγραφέας θίγει πάμπολλα θέματα σε τούτο το μικρό βιβλίο, που έφυγε σα νερό από τα χέρια μου, αλλά σχεδόν μετά από έναν μήνα που το διάβασα το θυμάμαι όλο λες και το τελείωσα πρίν λίγα λεπτά (μη ρωτάς γιατί άργησα να σου μιλήσω γι αυτό, ήθελα τον χρόνο μου!). Μιλάει για τη γυναικεία υπόσταση και με τι αυτή συνεπάγεται τόσο στο σπίτι της, όσο και στην κοινωνία στην οποία μεγαλώνει. Μιλάει για το μεταναστευτικό, για τις ανθρώπινες σχέσεις, για τη σχέση μας με τον εαυτό μας, για τον έρωτα, για τα όνειρα, για την επαγγελματική πορεία, για τα ταλέντα μας. Και για τις ταμπέλες!
Το πιο εντυπωσιακό όλων, είναι πως δεν αναφέρεται στην γυναικεία της υπόσταση ως καταπιεσμένη από τους άντρες, δεν υπάρχουν τα αρνητικά πρότυπα αρσενικών, που θα περίμενε κανείς να συναντήσει σε ένα βιβλίο με τέτοιον τίτλο. Η Κίγιακ νομίζω πηγαίνει πέρα από το φύλο, και μιλάει για την ελευθερία. Τον πραγματικό σκοπό κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, ασχέτως φύλου, γλώσσας, εθνικότητας, θρησκείας, κλπ κλπ κλπ. Μια πανανθρώπινη ανάγκη, που μας ταλαιπωρεί κάθε μέρα, όσο δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις νόρμες των άλλων. Και επειδή ξέρει πως όλα αυτά τα ζητήματα κινδυνεύουν να προσεγγιστούν με έναν πολύ επιφανειακό και γενικόλογο τρόπο, βάζει τον εαυτό της στο μικροσκόπιο με σκοπό να τον κατανοήσει πρώτα, και μετά να προβεί σε συμπεράσματα. Αν δεν κατανοήσω κάτι εγώ, πως θα το εξηγήσω σε σένα ντε;
Πρόκειται για ένα βιβλίο που χρειάστηκα χρόνο για να το επεξεργαστώ μετά που τελείωσα την ανάγνωσή του. Αποτελεί ένα σφηνάκι ουσίας (είναι ολιγοσέλιδο, γι αυτό το αποκαλώ σφηνάκι, δεν είναι πως αντλώ έμπνευση από τίποτα παλιές «καλές» συνήθειες, γκουχ), το οποίο μπορεί να σε ζαλίσει σε δευτερόλεπτα, και να μείνεις ενεός να χαζεύεις το εξώφυλλο, και να αναρωτιέσαι με περισσή επιστημοσύνη: Τί έγραψε τώρα η κοπελιά; Το συστήνω ανεπιφύλακτα, καθώς εκτός των άλλων δεν πυροδοτεί έναν πόλεμο φύλων, αλλά είναι ένα σφαιρικό έργο με κέντρο τον άνθρωπο.
About Post Author
