Για το μυθιστόρημα της Eva Garcia Saenz de Urturi «Ελεονώρα της Ακουιτανίας» (μτφρ. Αγγελική Βασιλάκου, εκδ. Ψυχογιός), που έχει βραβευτεί με το Βραβείο Planeta 2000.
της Κατερίνα Καλογήρου
Περίληψη οπισθόφυλλου
Πάλεψε σαν λιοντάρι. Όρμα σαν αετός. Τσίμπα σαν σκορπιός.
1137. Ο δούκας της Ακουιτανίας –της πιο περιζήτητης περιοχής της Γαλλίας– βρίσκεται νεκρός στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πού οφείλεται ο θάνατός του. Η κόρη του, Ελεονώρα, αποφασίζει να πάρει εκδίκηση και γι’ αυτό παντρεύεται τον γιο αυτού που πιστεύει πως είναι ο δολοφόνος του: του Λουδουβίκου ΣΤ΄ του Παχέος, βασιλιά της Γαλλίας.
Στη διάρκεια της γαμήλιας τελετής, ο Λουδοβίκος πεθαίνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η Ελεονώρα, με τη συνδρομή των γάτων της Ακουιτανίας –των επικών κατασκόπων του δουκάτου–, θα προσπαθήσει να ανακαλύψει ποιον ευνοεί η στέψη δυο άπειρων παιδιών στον θρόνο..
Ένα καθηλωτικό ιστορικό θρίλερ που διατρέχει έναν αιώνα γεμάτο βεντέτες, αιμομιξίες και πολέμους. Κι ένα σκοτεινό μυστήριο γύρω από τρεις ζωές που θα σφυρηλατήσουν το μέλλον αυτού που σήμερα ονομάζεται Ευρώπη.
Βιβλιογνώμη
Είσαι 15 ετών, και πεθαίνει ο πατέρας σου, ο οποίος τυγχάνει να είναι ο δούκας μιας από τις πλουσιότερες περιοχές της Γαλλίας, και μένεις μόνη, χωρίς γονείς, χωρίς άλλα αγόρια αδέλφια, με έναν θείο που…γκουχ…δεν θα κάνω σπόιλερ, και δεν ξέρω αν το ανέφερα, είσαι 15 ετών. Τί κάνεις; Ό,τι και να μου πεις καλέ μου αναγνώστη, φυσιολογικό θα είναι, εκτός από αυτά που έκανε η Ελεονώρα!
Αποφασίζει να κινήσει γη και ουρανό για να βρει ποιος δολοφόνησε τον πατέρα της, παίρνει την κατάσταση στα χέρια της, διοικεί μόνη της το δουκάτο που έμεινε στην κληρονομιά της, και φτάνει μέχρι τον βασιλιά της Γαλλίας προκειμένου να μάθει την αλήθεια. Δεν ξέρω αν έχετε αντιληφθεί την κατάσταση, γιατί ξέχασα να αναφέρω πως βρισκόμαστε στο 1137 μ. Χ., όπου οι γυναίκες όχι μόνο δεν διοικούν δουκάτα και διαλέγουν από μόνες τους ποιον θα παντρευτούν, αλλά δεν το κουνάνε ρούπι από το σπίτι τους, τα κεντήματά τους, τα παιδάκια τους, και τον αντρούλη τους, και ζητάνε άδεια για να πάνε μοναχές στο αποχωρητήριο (εντάξει, ειδικά στις αριστοκρατικές οικογένειες το αποχωρητήριο είναι ένα λεκανάκι που το φύλαγαν κάτω από το κρεβάτι τους, και το άδειαζαν οι υπηρέτες, αλλά πρέπει να υπερβάλλω προκειμένου να τονίσω το νόημα των γραπτών μου).
Δε φτάνει λοιπόν, που έχει έρθει ο κόσμος της ανάποδα, παντρεύεται τον γιο αυτού που θεωρεί υπεύθυνο για τον χαμό του πατέρας της, μήπως και έρθει πιο κοντά στην αποκάλυψη της αλήθειας, και τότε πάνω στο «η δε γυνή να φοβείται τον άντρα», παρ’ τον κάτω και τον πεθερό…Τα πράγματα περιπλέκονται τρομερά, και οι εχθροί φαίνεται να διαφεύγουν ακόμα και από το πολύπλοκα ανεπτυγμένο δίκτυο κατασκόπων της Ακουιτανίας, τους λεγόμενους Γάτους, οι οποίοι αποδεικνύονται γατάκια μπροστά στον ιθύνοντα νου της όλης πλεκτάνης.
Παράλληλα με όλα αυτά, η συγγραφέας ξετυλίγει σε φλας μπακ μία άλλη ιστορία, ώστε να χωνέψουμε στο μεταξύ τι συμβαίνει στη ζωή της Ελεονώρας, και μας μιλάει για ένα αγόρι που έμεινε κρυμμένο από τον κόσμο μέχρι την ενηλικίωσή του, σε ένα εργαστήριο σαπουνιών στη μέση του πουθενά της Ακουιτανίας. Έλα όμως που μόλις πάνε να «κάτσουν» τα γεγονότα στον πρώτο χρόνο αφήγησης του βιβλίου, τσουπ γίνεται ένας κακός χαμός στο φλας το μπακ, και εσύ σταματάς για λίγο την ανάγνωση και κουνάς το κεφάλι σου διερωτώμενος πώς επιβιώσαμε, το ανθρώπινο είδος, και φτάσαμε μέχρι εδώ.
Το καλύτερο σας το κράτησα για το τέλος! Η ιστορία αυτή, είναι άκρως αληθινή. Η Ελεονώρα είναι από τις πιο εντυπωσιακές προσωπικότητες του κόσμου, και η αγαπητή συγγραφέας με τα πέντε ονόματα, συνθέτει ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα γύρω από τα πρώτα της χρόνια στην πολιτική αρένα, με πάρα πολύ αγάπη, σεβασμό και προσοχή στις ιστορικές λεπτομέρειες. Η έρευνα που έκανε προκειμένου να συντάξει ένα άρτιο βιβλίο με κάνει να της βγάλω το καπέλο, και η βιβλιογραφία που παραθέτει στο επίμετρο του βιβλίου της, με σηκώνει όρθια να χειροκροτώ περήφανα για λογαριασμό της.
Καλογραμμένο, γρήγορο, με καταιγιστική δράση που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, και ταυτόχρονα ένα ψυχογράφημα μιας νεαρής γυναίκας που έρχεται αντιμέτωπη με τον θάνατο, την διοίκηση της πλουσιότερης περιοχής της Γαλλίας, τους εχθρούς του βασιλείου, τους εχθρούς του δουκάτου, τη γυναικεία φύση της, τον μισογυνισμό, την καρδιά της και τον έρωτα, το μυαλό της, και της μηχανορραφίες αφανών υποκινητών. Η Ελεονώρα εκτός από πολιτική ιδιοφυία, είναι μια γυναίκα που αγάπησε και αγαπήθηκε, προδόθηκε και πρόδωσε, απειλήθηκε και απείλησε, και γενικά, τολμώ να πω πως έζησε μια ζωή που εμείς θα τη ζούσαμε σε 15 μετεμψυχώσεις! Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όσο ήμουν 15 ετών, είχα έγνοια να μάθω αν τα λεφτά που μάζεψα σε δραχμές για την τριήμερη, θα ήταν τελικά αρκετά σε ευρώ για να τη βγάλω στην εκδρομή, καθώς πετύχαμε τότε την μετάβαση στο νέο νόμισμα…
About Post Author
