μτφρ. Στράτος Μυρογιάννης, εκδ. Gutenberg, 2019.
της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη Οπισθόφυλλου
Ο Άλαν Γκραντ, επιθεωρητής της Scotland Yard, αν και ακινητοποιημένος στο νοσοκομείο λόγω σοβαρού ατυχήματος, επιχειρεί να εξιχνιάσει το πιο πολυσυζητημένο έγκλημα στην ιστορία της Αγγλίας: τις δολοφονίες δύο πριγκίπων τον 15ο αιώνα, διαδόχων του θρόνου, και τον ρόλο που διαδραμάτισε ο βασιλιάς Ριχάρδος Γ’. Όταν ο Γκραντ αναρρώσει, θα έχει ολοκληρώσει την εξιχνίαση του φόνου, όμως το αποτέλεσμα δεν θα είναι αυτό που περίμενε ο ίδιος ή ο αναγνώστης.
Η «Κόρη του Χρόνου» (1951) ψηφίστηκε το 1990 ως η καλύτερη ιστορία μυστηρίου όλων των εποχών. Ολόκληρες γενιές αναγνωστών συνεχίζουν να αναρωτιούνται ποια είναι η αλήθεια για τις μακρινές εκείνες δολοφονίες.
Βιβλιογνώμη
«Η αλήθεια είναι κόρη του χρόνου, και όχι της αυθεντίας» είπε ο Φράνσις ο Μπέικον. Αρχικά, πως να μην πει τόσο σοφά λόγια κάποιος που φέρει αυτό το επώνυμο…εν συνεχεία, νομίζω πως είναι από το πιο εύστοχα πράγματα που έχω ακούσει ever. Αυτό που εννοεί ο μεσιέ, είναι το απόσταγμα του βιβλίου της Τζόζεφιν Τέι, η οποία πήρε το αστυνομικό μυστήριο, την ιστορία, την πολιτική, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις σκοπιμότητες, την προπαγάνδα, τα έβαλε στο σέικερ, και μας έδωσε ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα.
Η κόρη του χρόνου, λοιπόν, είναι η αλήθεια. Που σημαίνει πως κάποια στιγμή, όσο καιρό και να χρειαστεί, όσο και να έχει χτυπήσει κανείς τον πισινό του κάτω, όσων και να μάλλιασε η γλώσσα τους, η αλήθεια θα λάμψει! Και μας το εξηγεί ωραιότατα με αφορμή μια άκρως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, τον Ριχάρδο τον Γ΄της Αγγλίας. Ποιος είναι αυτός σε ακούω να ρωτάς, οπότε κρατήσου καλέ μου αναγνώστη, διότι θα σου μιλήσω με άκρως επιστημονικό λόγο για την ιστορία, όπως τον διδάχθηκα επί σειρά ετών στο Πανεπιστήμιο. Ο Ρίκι είχε την τύχη/ατυχία να είναι ο μικρότερος αδελφός ενός παίδαρου, του Εδουάρδου του Δ΄, ο οποίος βασίλεψε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την Αγγλία, και κατάφερε να μην αφήσει πεδίο μάχης όρθιο (πρέπει να είχε ράψει κάποιο ματάκι στη σκελέα του, δεν εξηγείται αλλιώς), όπως επίσης και γυναίκα, σε όλο το νησί. Σταθεροποίησε τη χώρα, παντρεύτηκε τη γυναίκα που γούσταρε χωρίς να ρωτήσει κανέναν (καλά που τα ταβάνια ήταν αρκετά ψηλά και χωρούσε να περάσει η Ελισάβετ), έκανε μαζί της άπειρα παιδιά, μεταξύ των οποίων δύο αγοράκια. Και μετά, ξαφνικά πέθανε!
Ο Ρίκι σαν θείος των ανήλικων αγοριών, ορίστηκε προστάτης τους μέχρι να ενηλικιωθούν, και έπρεπε μέχρι τότε να διαδεχθεί αυτόν τον μύθο. Τα πράγματα ήταν πολύ επίφοβα, και τέλος πάντων δεν σου αναλύσω περισσότερο την πλοκή, αλλά θα σε πάω σχεδόν 450 χρόνια μετά, στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου που αναρρώνει ένας ντετέκτιβ της Σκότλαντ Γιαρντ, μετά που έπεσε μέσα σε μια τρύπα στον δρόμο (μπορεί να άνοιγαν μετρό και εκεί, ποιος ξέρει). Ο Άλαν, λοιπόν, πονάει, και βαριέται. Αφόρητα. Θέλει ένα μυστήριο να ακονίσει το μυαλό του, να περάσει τον χρόνο του, και τέλος πάντων να τον ξεκουράσει από την ενατένιση του ταβανιού. Και σου λέει, θα διαβάζω λίγη ιστορία, επειδή ήμουν σκράπας στο σχολείο, και με τα λίγα και τα πολλά βλέπει τον Ριχάρδο μπρος του. Τον κοιτάζει καλά καλά, και αποφασίζει οτι το μουτράκι της φωτογραφίας δεν μπορεί να είναι ο στυγερός δολοφόνος που έμεινε στην ιστορία, και αποφασίζει να ψάξει λίγο το θέμα. Στην αναζήτηση αυτή θα διαβάσει ένα κάρο βιβλία, θα απαυδήσει με τους ιστορικούς, θα κάνει έναν νέο φίλο, θα διαλευκάνει μια υπόθεση, και θα ανακάμψει από τα τραύματά του. Να διαβάζεις ιστορία, καλέ μου αναγνώστη, δες πόσο καλό κάνει!
Η Τζόζεφιν κατάφερε κάτι μοναδικό στο βιβλίο της. Να ασχοληθεί με τόσο πράγματα ταυτόχρονα, και να περάσει τα μηνύματά της τόσο αθόρυβα, που δεν μπορείς παρά να της βγάλεις το καπέλο. Εκεί που διαβάζεις ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, τσουπ, να σου η ιστορία, τσουπ, πάρε τις ανθρώπινες σχέσεις ανάμεσα σε πατέρα και γιο, τσουπ, και μια «θεατρίνα», τσουπ, ορίστε και η πολιτική προπαγάνδα. Μα πως να μείνει ο εγκέφαλος στη θέση του; Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1951, σε μία περίοδο που στην Ευρώπη τουλάχιστον, όποιο εγχειρίδιο ιστορίας κυκλοφορούσε ήταν κατά μεγάλο μέρος τοποθετημένο ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες και βλέψεις των καθεστώτων. Το θίγει και αυτό η Τζόζεφιν. Και μας ανοίγει τα μάτια στο πως θα έπρεπε να γίνεται η ιστορική έρευνα, κάτι που ευτυχώς πλέον είναι σε καλό δρόμο. Η ματιά της για τα γεγονότα, αλλά και τους ανθρώπους, είναι κοφτερή, διακρίνεται από το χιούμορ και την διορατικότητα, και πιστεύω πως σε αυτό το βιβλίο τα είπε όλα και ησύχασε. Έθιξε ότι μπορούσε να θίξει, είπε αυτά που ήθελε, και έκλεισε ως άνθρωπος ένα πράγμα. Πιστεύω οτι θα μπορούσα να συνεχίσω για πάμπολλες γραμμές να αναφέρω τα ζητήματα που θίγονται στο βιβλίο, αλλά δεν έχει νόημα, θα σου το χαλάσω, καλύτερα να το διαβάσεις και να τα ανακαλύψεις όλα μοναχός σου.
About Post Author
