του Στάθη Παπούλια
Η Νεοσμυρνιά Ιφιγένεια Θεοχαρίδη είναι ηθοποιος και ψυχολόγος. Τώρα παίζει στο θέατρο το έργο ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΒΕΘ.
Ο έρωτας έσχατη αξία, σε ένα κόσμο παρακμής.Έρωτας και πάθος για εξουσία στην πιο ακραία σχέση που έχει υπάρξει, σε μια παράσταση που έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον θεατή και ταυτόγχρονα μεταφέρει το ύψος μιας τραγωδίας. Μια παράσταση που φιλοδοξεί να μεταφέρει μια αυθεντική θεατρική εμπειρία.
Καλημέρα σας, θα θέλαμε να μας πείτε πως περιγράφετε τον εαυτο σας;
Είναι δύσκολο για κάποιον να περιγράψει τον εαυτό του ,προτιμώ οι άλλοι να μιλούν για εμένα. Ίσως γιατί καθημερινά με ανακαλύπτω ,με έχω εκπλήξει πολλές φορές, μεγαλώνοντας καταλαβα με βεβαιότητα πως είμαι ένας άνθρωπος δημιουργικός γεμάτος πάθος για τη ζωή και τις παραστατικές τέχνες. Το κύριο χαρακτηριστικό μου θα έλεγα πως είναι η δυναμικότητα μου σε συνδυασμό με την τρυφερότητα που είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου ,εάν έβαζα λοιπόν ένα τίτλο κάτω από μια φωτογραφία μου θα ήταν ” Δυναμικά τρυφερή” . Υπάρχουν και πολλά άλλα στοιχεία που με χαρακτηρίζουν αλλά αφήνω να μ’ ανακαλύψουν.
Είναι λίγο περίεργο όταν έχετε να δώσετε δύο διαφορετικούς ανθρώπους.Το “Ειδικό Δημοτικό Σχολείο” στη μία και το θέατρο από την άλλη. Πως τα συνδυάζεις;
Και οι δύο ιδιότητες μου έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο , η ειδική αγωγή είναι ένας ευαίσθητος χώρος, στον οποίο μπορεί κάποιος να προσφέρει πολλά σε άτομα που έχουν πάρα πολλές ανάγκες και κυρίως να επικοινωνήσουν και να εκφραστούν. Οι σπουδές μου στην υποκριτική και το θέατρο με βοήθησαν να παρατηρώ και να εμβαθύνω στις ανθρώπινες ανάγκες αλλά και στην ανθρώπινη σκέψη .Να βλέπω τη μεγάλη εικόνα ” Το δάσος κι όχι το δένδρο” και η επαγγελματική μου ιδιότητα ανεπτυξε την ευαισθησία και την ενσυναίσθησή μου .Ο χώρος του θεάτρου και η υποκριτική συνδέονται με την επικοινωνία με το κοινό, την προσωπική ανάγκη για έκφραση και το ψυχογράφημα των χαρακτήρων των θεατρικών έργων ,τη μελέτη τους εις βάθος. Όταν δεν είναι αυτοσκοπός η δημοσιότητα και η κάλυψη ανασφαλειών και σκοπός είναι η ενδοσκόπηση και η ανθρώπινη επαφή τότε αυτοί οι δύο τομείς ψυχολογία και θέατρο είναι πολύ κοντά και αλληλοσυνδέονται.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η χειρότερη αναπηρία είναι η κακή συμπεριφορά;
Η χειρότερη αναπηρία είναι η κακή συμπεριφορά και η μεγαλύτερη δύναμη είναι η καλοσύνη και ο σεβασμός. Οι άνθρωποι που δεν λαμβάνουν υπόψη τους τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων πάρα μόνο άγονται και φέρονται από τις παρορμήσεις και τα προσωπικά τους θέλω εις βάρος της ψυχικής ηρεμίας των άλλων και λειτουργούν χωρίς εναισθησία πιστεύω ότι είναι ανάπηροι συναισθηματικά. Για εμένα αυτό είναι αναπηρία και μόνο. Ονειρεύονται πεδία μαχών σπαρμένα με πτώματα, επειδή αυτες οι προσωπικότητες ζουν και ερωτεύονται σαν ψοφίμια. Παλεύοντας με τον άλλο, με σκοπό να κερδίσουν τον άλλο και να αναπτύξουν πάνω του εδαφική κυριότητα.
Τελικά ποιά υπερτερεί ανάμεσα στην ψυχολόγο ή την θέατρο;
Δεν υπερτερεί καμία πλευρά μου περισσότερο και ποτέ δεν διαχωριζω τη μια ιδιότητα μου από την άλλη αλλά αυτές οι δύο ιδιότητες αλληλοσυμπληρώνονται. Σε κάθε δουλειά είμαι απόλυτα αφοσιωμένη και παθιασμένη με αυτή. Οι γνώσεις μου στην ψυχολογία με βελτίωσαν ως ηθοποιό και οι γνώσεις μου επάνω στο θέατρο με έκαναν πιο παρατηρητική και ταυτόχρονα ανοιχτή σε πιο δημιουργικούς και πρωτότυπους τρόπους σκέψης ,διεύρυνε τους ορίζοντες μου .
Μετά την Μήδεια στην οθόνη, τώρα “Λαίδη Μάκβεθ” στο θέατρο!
Έρωτας και πάθος για εξουσία στην πιο ακραία σχέση που έχει υπάρξει, σε μια πρωτότυπη διασκευή από το έργο του Σαίξπηρ.Πόσο τον νιώθεις αυτό;
Δεν με αφορά ο έρωτας που έχει να κάνει με την εξουσία, οι κυριαρχικές σχέσεις δεν με αγγίζουν ούτε τα παιχνίδια εξουσίας. Πιστεύω ακράδαντα πως στον έρωτα δεν πρέπει να κλείνω τα μάτια για να μη βλέπω πώς ακριβώς είσαι, αλλά το ακριβώς αντίθετο: να σε κοιτάξω, να σε δω, να μάθω ποιος είσαι και να σου ζητήσω ν’ ανοίξεις κι εσύ τα μάτια για να με δεις και να ξέρεις ποιος είμαι· να δεις τον πραγματικό άνθρωπο που έχω μέσα μου και να μου επιτρέψεις να δω τον πραγματικό άνθρωπο που έχεις μέσα σου. Πιστεύω στον αγνό, καθαρό έρωτα και φυσικά στη βαθιά αγάπη με ανιδιοτέλεια με μόνο σκοπό την ισότιμη, συντροφική σχέση.
Το έργο που πρωταγωνιστείτε , ο ρόλος και οι συνεργάτες σας. Μιλήστε μας για αυτά.
Πρωτα απ’ όλα θα ξεκινήσω λέγοντάς πως είναι ευλογία η συνάντηση και καλλιτεχνική συνεργασία με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αθανίτη ,εναν πολυβραβευμένο σκηνοθέτη.Ο Δημήτρης Αθανίτης, δημιουργός μιας ιστορικής παράστασης, της «Πέτρας φον Καντ» με την Μαριάννα Κάλμπαρη, ενώ η τελευταία ταινία του «Μήδεια» είναι για πέμπτο συνεχόμενο μήνα στις αίθουσες.
Η ευγένεια του πάνω απ’ όλα αλλά και η καλλιτεχνική του άποψη είναι σχολείο για εμένα. Με τη ” Λαιδη Μακβεθ ” Ο Δημήτρης Αθανίτης γράφει και σκηνοθετεί μια απολύτως πρωτότυπη εκδοχή που εστιάζει στο μυθικό ζευγάρι. Είναι ουσιαστικά ένα καινούργιο έργο που ρίχνει το φως αποκλειστικά σε δύο αρχέτυπα πρόσωπα παθιασμένα για έρωτα και εξουσία. Είμαι περήφανη που είμαι κομμάτι μιας παράστασης με λόγο πυκνό,ποιητικό και μαζί σύγχρονο που φιλοδοξεί να μεταφέρει μια αυθεντική θεατρική εμπειρία. Τον σχεδιασμό φωτισμών κάνει η Στέλλα Κάλτσου και τις φωτογραφίες της παράστασης, η Τούλα Ακρίβου. Ο σκηνοθέτης υπογράφει ακόμη τη μουσική, τα σκηνικά και τα κοστούμια. Συμπρωταγωνιστές μου είναι δύο νέοι ηθοποιοί, ο Γιώργος Λουράκης και ο Μορφέας Παπουτσάκης.
Όσο αφορά το ρόλο μου η Λαιδη Μακβεθ είναι για άλλη μια φορά η Εύα του πειρασμού, δεν γίνεται πλέον λόγος για τους καρπούς του δένδρου της γνώσης αλλά για την αναγνώριση στην κοινωνική ιεραρχία. Αυτό που συμβαίνει στη Λαιδη Μακβεθ συμβαίνει και σε ‘σένα και σε ‘μένα. Τα πάθη και οι φιλοδοξίες κυριαρχούν και όσο πιο κοντά φθάνουμε στο να αγγίξουμε την εξουσία τόσο μεθάνε από αυτή.
Το ρεπερτόριο που σας ενδιαφέρει,το κλασικό ή τραγωδία, σας ενδιαφέρει περισσότερο η οτιδήποτε άλλο;
Με ενδιαφέρουν όλα τα είδη θεάτρου και θέλω να δοκιμαστώ σε όλα, οραματίζομαι τον εαυτό μου σε πολλά πολλά θεατρικά έργα και σε διαφορετικούς ρόλους. Εύχομαι όσα επιθυμώ να πραγματοποιηθούν ,άλλωστε θέλω να δοκιμαστώ στα πάντα.
Διατηρείτε σχέσεις με όλους τους ανθρώπους ή όχι;
Συνδέομαι με τους ανθρώπους. Διατηρώ σχέσεις από το σχολείο και όπως λένε όλοι όσοι είναι κοντά μου είμαι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των άλλων. Πιστεύω στη φιλία, πιστεύω στους ανθρώπους και υποστηρίζω τις ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως τη δια ζώσης επικοινωνία. Απομακρύνομαι μόνο από όσους με απογοητεύουν ή έχω αντιληφθεί πως δεν σέβονται τα θέλω μου και έχουν εκμεταλλευτεί κατά το δοκούν τις δικές μου καλές προθέσεις.
Ανέκαθεν η τέχνη είχε αυτό το πρόβλημα: ενώ δημιουργείται από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους, δυσκολεύεται να διαμοιραστεί, να επικοινωνήσει και να γίνει κατανοητή, ώστε να ολοκληρώσει το ρόλο της.Τι σημαίνει αυτό για εσάς;
Η δημιουργικότητα είναι ένα εργαλείο, για την αντιμετώπιση των καταπιεσμένων συναισθημάτων. Η τέχνη είναι ένα όχημα για να μπούμε σε μια διαλογιστική και αυτο-θεραπευτική κατάσταση.Οι περισσότεροι από εμάς μπορούν να καταλάβουν ότι η τέχνη προσφέρει μια απόδραση από μια σκληρή πραγματικότητα. Η τέχνη μεταφέρει γνώση. Ανατρέχοντας στα λογοτεχνικά κείμενα, τους πίνακες, τα γλυπτά, τις μουσικές και τα έργα τέχνης συνολικά, κανείς μπορεί να πάρει χρήσιμες πληροφορίες και μια γενική εικόνα της εξέλιξης της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες.Αν και η τέχνη είναι σχεδόν απαραίτητη για να χαλαρώσουμε, να ψυχαγωγηθούμε, να ομορφύνουμε τον κόσμο μας, να προβληματιστούμε, δεν χαίρει στην κοινωνία μας ιδιαίτερης εκτίμησης. Ο λόγος για εμένα είναι ξεκάθαρος ,η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας που έχει να κάνει με την τέχνη. Άρα προσωπικά πιστεύω πως μονόδρομος είναι η ένταξη καλλιτεχνικών μαθημάτων ( θεατρική αγωγή- εικαστικά,μουσική) σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, σε όλες τις τάξεις, υποχρεωτικά για όλους.
Ποιό είναι στο μυαλό για το μέλλον σας;
Έχω πολλά όνειρα για το μέλλον μου, τα κρατώ μυστικά και ελπίζω στην επόμενη συνέντευξη να μιλάμε για αυτά.
About Post Author
