ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ, το θέατρο, που φιλοξενεί ίσως το πιο αμφιλεγόμενο κείμενο της Βιρτζίνια Γουλφ, μέσα από την εξαιρετική ματιά του Νίκου Καμτσή, ο οποίος υπογράφει την θεατρική απόδοση, τα σκηνικά μα και την υποβλητική σκηνοθεσία. Τι να πούμε για μια τέτοια θεατρική δουλειά; Πως να χωρέσουμε σε λίγες αράδες όλη αυτή την έκρηξη αισθητικής, την ποιητική ζωντάνια, τον υποκριτικό μετασχηματισμό των ηθοποιών; Πως να ανασυνθέσουμε τα κομμάτια εκείνου του καλειδοσκόπιου και να τα βάλουμε σε σειρά, με κίνδυνο να αλλοιωθεί η πραγματική οπτική;
Ανεβαίνοντας τις σκάλες που οδηγεί στην σκηνή, μένεις έκθαμβος από αυτό που αντικρίζεις. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα βρίσκεσαι στην εποχή του Σαίξπηρ και οι ηθοποιοί, σαν ζωντανές απεικονίσεις σε πίνακα ζωγραφικής, σε προετοιμάζουν για ένα ταξίδι, μαγικό.
Οχτώ υπέροχες θεατρικές παρουσίες, μεστές και απόλυτα εναρμονισμένες, ξετυλίγουν με απλότητα που αγγίζει την μαεστρία, μια ιστορική αναδρομή πέντε αιώνων, και μας παρασύρουν σε φιλοσοφικές, ερωτικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις, διδάσκοντας ότι ο άνθρωπος εξελίσσεται μέσα από τα πάθη, την τόλμη και τον σεβασμό στην ίδια του την ύπαρξη. Ο ρεαλισμός εδώ παλεύει με την εσωτερική ανάγκη να αναδυθεί ο άνθρωπος μέσα από συμβιβασμούς και μετριότητες, να εξεγερθεί και να ανθίσει, σπάζοντας τους φραγμούς.
Ένας μεγάλος μίτος ξεδιπλώνεται ανάμεσα στην υπόσταση του αρσενικού Ορλάντο και σε εκείνη του θηλυκού, παρουσιάζοντάς μας την αέναη σύνδεση των φύλων αφενός και την μεταμόρφωση ανά των αιώνων αφετέρου.
Στον ρόλο του/της Ορλάντο, η Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου, ¨ανοίγει¨ μπροστά μας την υποκριτική της δυναμική και γεμίζει το σανίδι από αμέτρητες εικόνες, συναισθήματα, μας κοινοποιεί τις ανησυχίες των ηρώων της και με έναν μεταφυσικό τρόπο, μας το κάνει κτήμα μας. Γεμίζει την σκηνή από μια υπερρεαλιστική περσόνα, εκείνη του/της Ορλάντο και μας ξυπνά, έννοιες και ιδέες που κάπου χάσαμε στον δρόμο για τον προσωπικό μας ¨παράδεισο¨. Αποστασιοποιείται από κάθε ευκολία, και μας δίνει με πάθος μία μορφή που μας σαγηνεύει.
Ο Νίκος Καμτσής ως ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα ερωτήματα και τις απαντήσεις, ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, υποδύεται τον σκηνοθέτη που νουθετεί τον ήρωα και τον βοηθά να αναδείξει το μεγάλο ταλέντο του, μα που και εκείνος στο τέλος ως δάσκαλος, ανακαλύπτει, ότι αρχίζει και διδάσκεται από τον εν δυνάμει μαθητή του.
Η Ασημένια Παπαδοπούλου αναδεικνύεται σε μια μεγάλη κωμική περσόνα που με τις τεχνικές τις κομέντια ντελ αρτε, χτίζει τις ηρωίδες της και τις δίνει προσωπικότητα και περιεχόμενο. Στο ίδιο μήκος κύματος, χωρίς κανένα ίχνος ψεγαδιού οι υπόλοιποι ηθοποιοί, δίνουν ζωή και υπόσταση σε μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Η μουσική του Κώστα Χαριτάτου, άρτια, μετρημένη και εύστοχη, σε όλα της τα μήκη.
Τα κουστούμια της Μίκα Πανάγου, πληθωρικά, με αισθητική άποψη, καταδεικνύουν τις εκάστοτε εποχές με εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό των παραστάσεων φέτος, σε όλη την Αθήνα, τα διαμαντάκια αστράφτουν και μας αποκαλύπτουν την αληθινή αξία, το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξουμε εκεί που γυαλίζει, ομορφιά.
Βαγγελης Τατσης , θεατρικός συγγραφέας
About Post Author
