Η Κάτια Δανδουλάκη μιλάει ήρεμα καθαρά, ίσως γιατί ξέρει ακριβώς πότε και τι θέλει να πει. Δεν κρύβει ούτε κρύβεται. Διαχρονική παρουσία στο θεατρικό και τηλεοπτικό τοπίο, έχει κατακτήσει τη θέση και τη μοναδικότητά της -μαζί με την εκτίμηση των συναδέλφων της και την αγάπη του κοινού. Κλείνοντας μια ακόμα δύσκολη χρονιά, η δημοφιλής ηθοποιός μιλάει για όλα εκείνα που μπήκαν στη ζωή μας και άφησαν τα σημάδια τους. Ενώ παράλληλα ετοιμάζεται για καλοκαιρινή περιοδεία με τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς.
ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ
EDITOR
Η Αμάντα του «Γυάλινου Κόσμου»
«Η Αμάντα είναι μια μάνα που αγαπάει υπερβολικά τα παιδιά της. Μια μάνα που δεν γίνεται ποτέ κακιά ή καταπιεστική, αλλά απ΄ την υπερπροστασία και την αγωνία της μπορεί και να γίνει καταπιεστική. Είναι μια παγιδευμένη και πονεμένη ψυχή, μαζί με μια παιδικότητα, μια αθωότητα, μια αφέλεια.
Τις ξέρω αυτές τις ηρωίδες, τις έχω ερμηνεύσει, την Μπλανς Ντυμπουά στο “Λεωφορείο ο Πόθος” ή την Αλεξάντρα Ντελ Λάγκο στο “Γλυκό πουλί της νιότης”. Ο Τενεσί Ουίλιμας είναι ένας εξαιρετικά ευαίσθητος συγγραφέας, βαθύς γνώστης της γυναικείας ψυχής».
Η εμπειρία της περιοδείας
«Μα δεν πάω καλά! Μεγάλος κόπος, μεγάλη κούραση, μεγάλη τρέλα όλη αυτή η περιπέτεια. Γιατί; Για έναν λόγο περισσότερο: Γιατί δεν έχω χρόνο. Γι΄αυτό δουλεύω απ΄το πρωί μέχρι το βράδυ, για να κερδίσω χρόνο. Αν είχα περισσότερο χρόνο δεν θα σκεφτόμουν ούτε την κούραση, ούτε τη ζέστη, ούτε τις πιάτσες, αλλά θα σκεφτόμουν τη χαρά των μεγάλων θεάτρων. Εχω μία κεκτημένη ταχύτητα ως προς τη δουλειά, δεν μπορώ να σταματήσω. Οταν σταματήσω αισθάνομαι ότι δεν ζω. Ετσι έχω μάθει. Η ζωή μου είναι ένα με το θέατρο και την τηλεόραση.
Πιστεύω ότι η χρονιά που πέρασε ήταν η χειρότερη, γιατί δεν είχαμε άλλη υπομονή. Ήμασταν στο “φτάνει πια”. Στην αρχή ήμασταν πειθαρχημένοι, μετά μπήκαμε στο “άντε λίγο ακόμα”».
Πανδημία και αλλαγές
«Δεν με άλλαξε καθόλου. Απλώς συνέχεια είχα την αίσθηση ότι χάνουμε χρόνο. Απ΄ την άλλη, μου χάρισε ότι μπόρεσα να σκεφτώ και να αποδεχτώ πολλά πράγματα, για τον εαυτό μου, να βάλω σε τάξη την ψυχή μου, γιατί ήμουν σε μια αέναη κίνηση. Θυμώνω λιγότερο, είμαι πιο διαλλακτική, κατανοώ περισσότερο. Επειδή είχα κάνει πολλή αυτογνωσία όλα αυτά τα χρόνια, επειδή δούλευα με την ψυχή μου, για πολλούς λόγους. Η χρονιά που πέρασε με ηρέμησε απ΄αυτή την άποψη, περπατούσα ώρες σκεπτόμενη, άκουγα μουσική, πράγματα που δεν είχα την ευκαιρία να κάνω πριν. Ανάμεσα στα πολλά αρνητικά είχε κι αυτό το καλό. Και κατάλαβα τι σημαίνει ουσιαστικοί δεσμοί με τους φίλους μας, ποιοι μας στέκονται, στη χαρά κυρίως. Είχα κέρδος, κατάλαβα τη ζωή».
Θετική παρουσία σε αρνητικό τοπίο
«Για μένα ήταν ετεροχρονισμένο όλο αυτό το περιστατικό (σ.σ. με τον Πέτρο Φιλιππίδη και τη Λένα δροσάκη), είχε προηγηθεί. Γι΄αυτό και δεν πηγαίνω σε συνεντεύξεις στην τηλεόραση –για να μην είμαι στην περιφορά. Κάνοντας τόσα χρόνια τηλεόραση, από το ΄70 -σαν να είμαι κάπως η ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, ξέρω πόσο εύκολα μπορεί να ξεγλιστρήσει μια πολλή σοβαρή κατάσταση. Και να ξεφύγει απ΄το κυρίως θέμα της και να φτάσουμε σε συζητήσεις που δεν έχουν κανένα νόημα πέραν του να θολώνουν το τοπίο. Αυτό γίνεται και στην πολιτική. Πρέπει να μιλάμε όταν έχουμε να απαντήσουμε σε κάτι πολύ σοβαρό και όταν ξέρουμε καλά το θέμα. Γιατί διαφορετικά ο κόσμος μπερδεύεται.
Ο,τι είχα να κάνω και να πω το έκανα με πέντε προτάσεις –δεν ήθελα να νομίζουν ότι αποκηρύσσω ό,τι έκανα, κάθε άλλο. Πρέπει να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Αυτή είναι η στάση μου –και αν δεν τελειώσει και δεν φύγει η έξαρση του θέματος εγώ δεν πρόκειται να βγω σε καμία τηλεοπτική συνέντευξη. Είναι αναπόφευκτο ότι θα ρωτηθώ. Τώρα που γίνονται τα δικαστήρια, δεν πήγα. Είπα και εξήγησα ότι είμαι εδώ, όταν με χρειαστείτε. Είναι λογικό ότι θα ερχόταν η κάμερα, θα έλεγαν πήγε ή δεν πήγε, ενώ το θέμα μας είναι αλλού. Κι αυτό το κάνω εξ ενστίτκου αλλά είναι και θέμα χαρακτήρα.
Ολοι θα΄πρεπε να κάνουν το ίδιο. Αλλωστε έχουν ειπωθεί τόσες ανοησίες και δίνω σημασία μόνο στους νοήμονες».
Αυτοπειθαρχία, ως τρόπος ζωής
«Ναι, έχω αυτοπειθαρχία. Είναι και θέμα χαρακτήρα αλλά μου το καλλιέργησε πολύ η μητέρα μου, οι γονείς μου όπως και το σχολείο μου –οφείλω πολλά στο σχολείο μου, το Pierce College. Απ΄τη μητέρα μου κατάλαβα τι σημαίνει όρια και τι σημαίνει αγκαλιά –είχα άπλετη αλλά και πολλά όρια. Απ΄το σχολείο μου ήξερα τι σημαίνει ανήκω σ΄ένα σύνολο και τι σημαίνει ηγούμαι ενός θιάσου. Στην τηλεόραση ανήκω, στο θέατρο ηγούμαι. Ξέρω να κάνω και τα δύο, χωρίς να δημιουργώ πρόβλημα κι αυτό το κατάλαβα και πολύ ουσιαστικά και πολύ νωρίς. Ο,τι έχει δημιουργηθεί στο θέατρο σαν έξαρση, δεν το έχει πάρει είδηση κανείς. Γιατί όλα έγιναν ήρεμα και μόνο με διάλογο.
Οταν ο άλλος είναι αποφασισμένος και μιλάει πολύ ήρεμα είναι πολύ πιο επικίνδυνο απ΄τον καβγά. Γιατί στον καβγά μπορεί να πεις κάτι παραπάνω, να πεις ανοησίες, να ξεθυμάνεις… Εγώ όταν θα πω κάτι πολύ ήρεμα και είναι πολύ σκληρό, δεν έχω επιστροφή. Γι΄αυτό δεν μιλάω ποτέ πάνω σε θυμό. Μιλάω όταν είμαι σίγουρη ότι είναι ως εδώ. Ανοίγω την πόρτα κι όταν ανοίξω την πόρτα και φύγω δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ. Τι εννοώ; Οχι ότι δεν του μιλάω, αλλά δεν ξαναγυρνάω στην παλιά κατάσταση -αυτό έχει τελειώσει. Κι έτσι κερδίζω χρόνο, γιατί δεν τσακώνομαι ποτέ με ανθρώπους».
Εμπειρίες και κέρδη
«Οταν έκανα τον “Χριστό Ξανασταυρώνεται”, με την Ελβίρα Ράλλη-Astir TV, ερχόμουν απ΄τη Θεσσαλονίκη για τα γυρίσματα. Ημουν στην αρχή της καριέρας μου. Μετά ήρθαν οι “Πανθαίοι” και τ΄άλλα. Ερχόμουν λοιπόν απ΄τη Θεσσαλονίκη –είχαμε στούντιο στις επτά το πρωί, και ήμουν εκεί. Περίμενα μία, δύο, τρεις, τέσσερις ώρες, γιατί ένας απ΄τους νέους ηθοποιούς δεν ερχόταν. Αυτό συνέβη τρεις φορές, τρία πηγαινέλα με αεροπλάνο. Δεν είχα πει τίποτα. Την τρίτη φορά πήγα και βρήκα την Ελβίρα Ράλλη και της είπα ότι εγώ μ΄αυτόν τον ηθοποιό δεν θα ξαναπαίξω. Και τι μου είπε η υπέροχη Ελβίρα: “Κι εγώ παιδί μου στη θέση σου το ίδιο θα΄κανα”. Δεν υπήρχε ούτε τόσο δα πίσω μου να μπορεί κανείς να μου το καταμαρτυρήσει. Πάντα με ρωτούσαν γιατί πάω νωρίς στο στούντιο. Για να μπορώ να μιλάω. Γιατί όταν θ΄ανοίξω το στόμα μου δεν θα υπάρξει ένας που να μπορεί να πει κάτι.
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Και δεν το κάνω γιατί τώρα είμαι γνωστή. Το΄κανα τότε, το΄κανα και στο σχολείο. Ημουν έτσι, ήρεμη και συγχρόνως ηγέτης. Την ίδια στιγμή πολύ υπάκουη σ΄ένα σύνολο, πολύ ηγέτης στο άλλο. Δεν τα μπέρδευα. Είχα πάντα την ίδια στάση. Στη “Λάμψη” ήμουν πάντα σούζα κι ας γινόταν το σώσε… Δεν μπορείς να πας ενάντια στο κύμα, ούτε να γίνεσαι κακός με όλους. Ούτε έχω τη διάθεση. Απαξιώ κιόλας. Και τι λέω; Πω πω τι γίνεται εδώ. Κοίτα να δούμε πως δεν θα βραχούμε τώρα… Μετά φεύγω, όταν χρειαστεί, αλλά ανώδυνα. Οχι να διαλύσω.
Στις δύσκολες καταστάσεις είχα ωτοασπίδες στ΄αφτιά μου γιατί σκεφτόμουν ότι τι νόημα έχει ο καβγάς, να σταματήσει το γύρισμα ή να φύγω, αφού την άλλη μέρα πάλι εκεί θα ήμουν. Αν χρειαστεί δεν θα τον ξαναδώ ποτέ μετά στην δουλειά μου. Οι ωτοασπίδες με βοήθησαν πολύ στη ζωή μου και πρακτικά και θεωρητικά. Οπως θεωρητικά φοράω κι ένα αδιάβροχο, ακριβώς γιατί είναι τα μοναδικά μου όπλα, της απομόνωσης, της στοχοπροσήλωσης».
Επιτυχία – Αποτυχία
«Η επιτυχία δεν μ΄επηρέασε ποτέ γιατί ήξερα ότι την άλλη στιγμή μπορεί να με περιμένει μια αποτυχία. Απ΄την άλλη η επιτυχία για μένα είναι η διάρκεια. Οπως και το χνάρι που αφήνω –κι αυτό είναι ανεξίτηλο. Ο,τι κατάφερα στην ζωή μου είναι το χνάρι που άφησα στην ψυχή του κόσμου. Δυστυχώς κάνουμε μια εφήμερη δουλειά. Αλλά ο κόσμος θυμάται. Τι άλλο θέλουμε; Σ΄αυτή την ζωή που ζήσαμε ο κόσμος να μας θυμάται, όσο μας θυμηθεί.
Αν είχα παιδί κι έκανε μια επιτυχία θα του έλεγα μπράβο αλλά θα του έλεγα κιόλας να είναι έτοιμο για μια αποτυχία –γιατί και απ΄την αποτυχία μαθαίνεις, κι είναι το επόμενο βήμα.
Η σταθερότητα σε μένα φάνηκε απ΄τα πρώτα βήματα. Ο τρόπος που διαχειριζόμουν τις καταστάσεις, που έπαιρνα τις δουλειές –δεν απαιτούσα περίεργα πράγματα, ήμουν πολύ συγκροτημένη. Κι όταν διαφωνούσα ήξεραν ότι ανοίγω την πόρτα και φεύγω.
Ελάχιστοι ήταν οι συνομιλητές μου όλα αυτά τα χρόνια, οι περισσότεροι έχουν φύγει. Ομως υπήρχε καλλιτεχνική παρέα. Λυκοφιλίες; Δεν είναι στο θέατρο, είναι παντού στην ζωή. Το θέμα είναι ποιους επιλέγεις να θεωρείς φίλους και είναι πάντα λίγοι –με την άδολη αγάπη και φιλία. Και κάτι άλλο που με διαφύλαξε ήταν η έλλειψη ζήλιας, κι αυτό ήταν μια ευλογία για μένα. Το οφείλω στην μητέρα μου, γιατί έμαθα ότι ο καθένας μας είναι μοναδικός. Δεν έχω να ζηλέψω τίποτα απ΄τον άλλον ούτε εκείνος από μένα. Είμαστε μοναδικοί. Τι γυρεύουμε να γίνουμε; Κάτι άλλο;».
Εμφάνιση και στυλ
«Μ΄αρέσει η γυναίκα να είναι κοκέτα, αλλά σιχαίνομαι την γυναίκα που έχει ωραιοπάθεια, είναι τελείως διαφορετικές έννοιες. Εγώ είμαι πολύ κοκέτα. Δεν θα σηκωθώ το πρωί να πάω στο μανάβη εάν δεν σετάρω ό,τι φορέσω. Το κάνω για μένα. Είμαι επίσης εκείνη που μπορεί να κάνει μία ώρα παραπάνω προετοιμασία πριν βγει γιατί θα προσέξω να κάνω το σωστό βάψιμο, να έχω κάνει την γυμναστική πριν φύγω, να πάρω τον χρόνο μου. Αλλά δεν θα ξανακοιταχτώ ποτέ στον καθρέφτη μέσα στη μέρα –ούτε θα φτιάχνομαι πριν μιλήσω σε κάποιον ούτε θα βγάλω απ΄το τσαντάκι μου το κραγιόν. Στο γύρισμα, ασχολούμαι με το κείμενο, με την σκηνή.
Η κοκεταρία δεν είναι ένα χάπι ή πάμε σ΄έναν πλαστικό. Είναι στάση ζωής. Το βάδισμά μου είναι νεανικό –με πειράζουν στον δρόμο γιατί νομίζουν ότι είμαι κανένα κοριτσάκι απ’τον τρόπο που περπατάω. Είναι η ενέργεια που έχω. Δεν κάθισα ποτέ σε μια καρέκλα, κινητοποιούμαι και οργανικά γιατί ξέρω ότι θα το πληρώσω αργότερα.
Από μικρή ήμουν κοκέτα αλλά ήμουν και του καθημερινού, ποτέ δεν ντυνόμουν ακριβά. Ισως γιατί λόγω δουλειάς και γιατί συνδέθηκα από πολύ νωρίς με την Λουκία, όταν έπρεπε να πάω κάπου πάντα κάπως βολευόμουν. Στην ζωή μου είμαι μονίμως μ΄ένα τζιν, πουκάμισα, σπορτέξ, τα οποία τα θεωρώ πολύ μοδάτα πράγματα.
Ασχολούμαι πολύ με το ντύσιμό μου –αν είναι να πάω κάπου και νομίζω ότι χρειάζομαι την γνώμη ενός στυλίστα, θα ρωτήσω. Μ΄αρέσει όμως να χαζεύω τα ντεφιλέ στο τάμπλετ μου τα βράδια, όπως μ΄αρέσει ν΄ακούω συναυλίες, από ποπ ως κλασική και όπερα. Βλέπω που πάει η μόδα. Για μένα η μόδα είναι τέχνη. Είναι μεγάλοι καλλιτέχνες οι μεγάλοι μόδιστροι. Δεν ντύνομαι όμως με επώνυμα ρούχα –δεν με νοιάζει καθόλου.
Το στυλ ή το έχεις και το καλλιεργείς και μπορείς να είσαι στυλάτος με πάρα πολύ φτηνά ρούχα απ΄τον τρόπο που τα υποστηρίζεις, ή δεν το΄χεις. Θυμάμαι μια φορά είχα πάρει μια φόρμα πάρα πολύ χαχόλικη απ΄το Λονδίνο, σε μια εποχή που φορούσαμε στενά… Την δείχνω στην Λουκία, την βρίσκει υπέροχη κι εγώ της λέω ότι δεν ξέρω αν πρέπει ή όχι να την βάλω. “Αν αναρωτιέσαι, δεν θα την υποστηρίξεις. Να μην την βάλεις”, μου είπε.
Βέβαια δεν θα βάλω τώρα στην ηλικία μου ένα παντελόνι με τρύπες –έχω το γνώθι σ΄αυτόν να μην κάνω ακραία πράγματα για να μην γίνω γελοία..
Ημουν αλκοολική ως προς την σοκολάτα και κατάλαβα ότι κινδυνεύω. Μόλις πέρασα τα σαράντα την έκοψα δια ροπάλου. Είχα πάθει σύνδρομο στέρησης. Τώρα πια μπορώ να πάρω ένα σοκολατάκι και να είμαι μια χαρά. Τέλειωσε η εξάρτηση».
Οι «Αγριες Μέλισσες» και η Ανέτ
«Απ΄τις “Αγριες Μέλισσες” μου΄λειψε ο ενθουσιασμός του καινούργιου πράγματος που θα έφερνε μια νέα πρόταση στον κόσμο και την έφερε. Εγιναν πολύ ωραία πράγματα και νομίζω ότι έδωσε μεγάλο σπρώξιμο στη μυθοπλασία.
Φέτος δεν προλάβαινα να δω την σειρά, μόνον παρακολουθούσα καμιά φορά για να δω που πάει από άποψη πλοκής. Ηταν αλλού το μυαλό μου, είχε φύγει από εκεί.
Είναι αλήθεια ότι είχε συζητηθεί να έμενα λίγο ακόμα στη σειρά και να΄φευγα μ΄έναν τρόπο που δεν ταίριαζε μ΄αυτό που ήταν η Ανέτ.
Θα την κουβαλώ την Ανέτ, γιατί είμαι ίδια. Το΄χα πει και στα παιδιά, τη Μελίνα και τον Πέτρο, πως κατάφεραν να γράψουν κάτι τόσο κοντά στον χαρακτήρα μου, χωρίς να με ξέρουν, χωρίς να με έχουν δει. “Γιατί αυτό αποπνέεις”, μου απάντησαν. Θυμάμαι όταν πήγα στην σειρά ήμουν εγώ και ο Γιάννης Φέρτης, ο οποίος τελικά δεν προλάβαινε και έφυγε. Ρώτησα ποιοι άλλοι θα είναι, και δεν ήξεραν. Γίνονταν τότε οι ακροάσεις. Δεν ήξερα ποιος έπαιζε, έναν μήνα πριν. Ηξερα όμως τον δρόμο, ότι θα είναι νέοι άνθρωποι, από θεατρικές σχολές που δεν έχουν ξαναπαίξει στην τηλεόραση. Δεν τους είχαν ακόμα διαλέξει. Για την Ανέτ, εμένα σκέφτονταν… Πολλές φορές έπαιρνα τα παιδιά τηλέφωνο και τους έλεγα αν μπορώ να πω το ένα ή το άλλο, γιατί μου έλειπε απ΄την ατάκα της. Τη λάτρεψα την Ανέτ. Δεν θα΄θελα να χαλάσει η ισορροπία της.
Οχι, δεν αισθάνθηκα ότι υπήρχε δικαίωση στην Ανέτ, αισθάνθηκα ότι δεν κατάφερε τίποτα, όσο ζούσε. Μετά θάνατον, πιθανότατα να συμβεί αυτό που λέμε πολλές φορές, “αν άκουγα την μάνα μου”. Αλλά όσο ζούσε δεν είχε καμία δικαίωση. Αυτό ήταν κάτι που μου΄λειψε. Θα΄θελα να έχει έναν καρπό όλη αυτή η προσπάθεια, ένα φως. Εφερνε ένα φως η Ανέτ».
Σχέδια για του χρόνου
«Θ΄ανεβάσω ένα αστυνομικό έργο του Ρομπέρ Τομά, σε διασκευή των Ρέππα-Παπαθανασίου. Οσο για τον μονόλογο που έκανα φέτος, “Το καινούργιο παιδί” θα τον κρατήσω πολλά χρόνια».
Μια σκέψη για τις δίκες
«Είναι κάτι που μ΄έχει πειράξει πολύ μέσα μου, όπως τον καθένα μας, δεν είναι δυνατόν να μην σε πειράξει. Εύχομαι μ΄όλη μου την ψυχή, το λάβωμα που έχει γίνει στην ψυχή όσως υφίστανται αυτή την στιγμή τις κατηγορίες, να είναι όσο πιο δημιουργικό γίνεται για τη μετέπειτα ζωή τους. Να μπορέσει να αποδοθεί κάθαρση και στις δύο πλευρές. Ομως, αυτή την στιγμή μας ενδιαφέρουν τα θύματα. Καταλαβαίνω πώς γίνονται οι παρεξηγήσεις όταν λες πολλά καλά για τους θύτες –γιατί στην προηγούμενη ζωή τους είχαν και καλά, απλώς τώρα δεν έχει τόπο να μιλάμε γι΄αυτά. Τώρα αυτό που προέχει είναι να γίνει κάθαρση, ν΄αποδοθεί δικαιοσύνη και η ψυχή και των μεν και των δε να ξαναγεννηθεί –αυτή είναι η ευχή μου. Γιατί είναι πολύ άσχημο να ξέρουμε ότι κάπου δεν ξεκαθάρισε ή δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη ούτε απ΄τη μια ούτε απ΄την άλλη.
Αισθάνομαι ότι όχι μόνο το θέατρο αλλά και όλη η κοινωνία περνάει δύσκολα –το είδαμε παντού, κι ας μην βγήκε προς τα έξω. Επειδή είναι εκκλησία δεν βγήκε προς τα έξω, επειδή είναι δημοσιογράφοι δεν βγήκε προς τα έξω. Το θέατρο που είναι προς τα έξω, βγήκε προς τα έξω… Αλλά το θέατρο είναι παιδική χαρά, παιδότοπος, όπου φυσικά υπάρχουν και οι κοκκινοσκουφίτσες και οι κακοί λύκοι…».
Οι νέοι και «που θα μπει τ΄όνομά μου…»
«Εγώ σκέφτομαι τον ρόλο και τα παιδιά τα νέα που θα συνεργαστώ. Δεν κολλάω στο ότι μπήκα στον ρόλο μετά (σ.σ. σ΄αυτόν τον “Γυάλινο κόσμο” τον ρόλο της Αμάντας ερμήνευσε η Αννα Μάσχα). Από μικρή δεν έχανα καμία δουλειά απ΄το που θα μπει τ΄όνομά μου, δεν έχανα ρόλους, φίλους, συνεργάτες, χρόνο.
Στους νέους εγώ είμαι συμβουλάτορας. Χτυπάει η πόρτα μου και έρχονται και συζητάμε. Εχω μεγάλη αγάπη για τα νέα παιδιά και το ξέρουν. Δίνω συμβουλές λαμβάνοντας υπόψιν τον χαρακτήρα εκείνου που μου την ζητάει. Κι αυτό το κάνω από επαγγελματική διαστροφή».
«Ο Γυάλινος Κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς. Σκηνοθεσία-φωτισμοί Γιώργος Νανούρης. Παίζουν: Κάτια Δανδουλάκη, Λένα Παπαληγούρα, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Γιάννης Κουκουράκης.
Πρεμιέρα στις 10/7 στο Κηποθέατρο Δημήτρης Κιντής στην Ηλιούπολη. Ακολουθεί περιοδεία.
Πηγή:bovary.gr
About Post Author
