της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη Οπισθόφυλλου
Κωνσταντινούπολη, 10ος αιώνας. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διανύει μια ένδοξη και πολυτάραχη περίοδο που θα αποτελέσει την «τελευταία αναγέννησή» της με τις διαδοχικές βασιλείες έξι σπουδαίων αυτοκρατόρων. Μια περίοδο που θα βαφτεί με αίμα, αφού τέσσερις αυτοκράτορες θα βρεθούν δολοφονημένοι κάτω από σκοτεινές συνθήκες… Αθέατος πρωταγωνιστής των γεγονότων, ο ευνούχος Βασίλειος Λεκαπηνός, νόθο και ανεπιθύμητο τέκνο του αυτοκράτορα Ρωμανού Α΄ Λεκαπηνού και μιας παλλακίδας από τη Σκυθία. Άνθρωπος προορισμένος για το περιθώριο, θα επιδιώξει τη λύτρωση ενός ένδοξου θανάτου στο πεδίο της μάχης. Η μοίρα όμως δεν του επιφυλάσσει πρόωρο θάνατο. Ο Βασίλειος θα πολεμήσει, θα κινήσει δυνάμεις στον ορατό και αόρατο κόσμο και θα πρωταγωνιστήσει σε τρομερές συνωμοσίες πιστεύοντας ότι καθοδηγείται από οράματα και πράξεις θεάρεστες. Θα γίνει ο αδίστακτος εξουσιαστής του θρόνου, χειραγωγώντας τους έξι αυτοκράτορες ως παρακοιμώμενος, πρόεδρος της Συγκλήτου, μάγιστρος και στρατηγός. Κανείς και τίποτα δε θα τον σταματήσει. Ποιος είναι ο Βασίλειος Λεκαπηνός; Ένας άγγελος; Ή μήπως το άνθος του κακού; Είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της Κωνσταντινούπολης
και της Oικουμένης, ο Εκλεκτός του Αυτοκράτορα.
Βιβλιογνώμη
Ιστορικό μυθιστόρημα σου έχω σήμερα, καλέ μου αναγνώστη, με πρωταγωνιστή έναν ευνούχο, που αφηγείται την ιστορία του, και εμείς έχουμε μείνει και χάσκουμε κινδυνεύοντας να φάμε μύγες, κ’νούπια, και λοιπά ενοχλητικά πετούμενα. Όταν διαβάζω για πρόσωπα που έζησαν τόσα πράγματα, αναρωτιέμαι αν ζηλεύω τη ζωή τους ή αν είμαι απέραντα ευγνώμων για την κοινή μου καθημερινότητα, που περιλαμβάνει μια «ανιαρή» πραγματικότητα και τις παστούλες στο ψυγείο μου (οκ, ξέρω πως για τις πάστες είμαι ευγνώμων!).
Πρόκειται για ένα τρομερά καλογραμμένο ιστορικό μυθιστόρημα, από έναν συγγραφέα που σίγουρα θα έχω στον νου μου από δω και πέρα. Βρισκόμαστε στα μέσα του 10ου αιώνα, στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, και παρακολουθούμε τον Βασίλειο στην προσπάθειά του να βρει την θέση του σε αυτόν τον κόσμο της αριστοκρατίας, της εξουσίας, του πολέμου και της μηχανορραφίας. Έξι αυτοκράτορες έζησε. Έξι!
Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με ταχύτητες πολεμικών φαριών (την αγάπησα τη λέξη, θα την χρησιμοποιώ και γω πια), και οι σελίδες γυρνάνε αδιάκοπα. Ο ρυθμός της πλοκής είναι καταιγιστικός, όπως καταιγιστικά θα ήταν τα ίδια τα γεγονότα αν τα ζούσαμε και εμείς μαζί με τον Βασίλειο. Η γραφή του μεσιέ Μουστάκα είναι όνειρο, και θαρρώ πως ασχέτως είδους και αντικειμένου, όποιος θελήσει ποτέ να γράψει έστω και μια πρόταση, θα πρέπει να μελετήσει το έργο του. Οι σελίδες είναι γεμάτες από γεγονότα και συναισθήματα, άρτια δομημένους χαρακτήρες, και συνέπεια στο πνεύμα του έργου. Οι τεχνικές που αφορούν το ξετύλιγμα της ιστορίας, είναι άψογα εκτελεσμένες, και ακολουθούν μεν τις νόρμες, όμως ο συγγραφέας το κάνει με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Μου έκανε εντύπωση που δεν το τελείωσα σε δύο ημέρες. Ήθελα χρόνο ώστε να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου, να πάρω μιαν ανάσα. Υπήρξε κεφάλαιο που έκλαιγα τόσο πολύ, που ήταν αδύνατο να διακρίνω τα γράμματα, και μάλλον οι απέναντι ένοικοι θα απόρησαν βλέποντάς με στο μπαλκόνι να μυξοκλαίω με ένα βιβλίο στο ένα χέρι, και μια κούπα κρύο τσάι στο άλλο… Είμαι πολύ χαρούμενη που βρήκα ένα τόσο ωραίο βιβλίο για την Βυζαντινή περίοδο, και ανυπομονώ για ό,τι άλλο έχει δουλέψει ετούτος ο συγγραφέας!
About Post Author
