του Λεόντιου Πετμεζά
Η Πολύνα Ευτυχία Γκιωνάκη είναι μια σημαντική ηθοποιός που υπηρετεί εδώ και πολλά χρόνια με επιτυχία αρκετά είδη του θεατρικού ρεπερτορίου .Παράλληλα είναι ανατόμος και τολμηρή συγγραφέας όπως αποδεικνύεται από το πόνημα της ” Έγκλημα Λάθους ” που αναφέρεται στην ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη.

Το έργο στο οποίο πρωταγωνιστεί παρουσιάζεται στο Θέατρο Καλλιρόης 10 με την ευρηματική σκηνοθεσία της Στέβης Μπουζιάνη .Η ιστορία της Ελένης Παπαδάκη είναι πραγματικά ιδιάζουσα και η θεματική περίπτωση της ενέπνευσε σπουδαίους δημιουργούς σε πολλά επίπεδα. Σταχυολογώ :Ο Φώτης Κόντογλου συγκλονισμένος από την περιπέτεια της φιλοτέχνησε το έργο ”Αγία Ελένη ” .Ο Σπύρος Βασιλείου αφιέρωσε ένα εκλεπτυσμένο πίνακα του στην μνήμη της. Ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραψε την μυθοπλασία «Ασθενείς και οδοιπόροι»(1964) στην οποία η κεντρική ηρωίδα παραπέμπει στον βίο της .Ο Πολύβιος Μαρσάν έγραψε την βιογραφία ” Ελένη Παπαδάκη – Μια φωτεινή θεατρική πορεία με απροσδόκητο τέλος ”(2001). Η ΕΡΤ 2 πρόβαλε την τηλεοπτική σειρά «Ασθενείς και οδοιπόροι»(2002) ,βασισμένη στο βιβλίο του Θεοτοκά .Ο Μάνος Ελευθερίου έγραψε το αποκαλυπτικό μυθιστόρημα «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές»(2006) παραθέτοντας χρήσιμα στοιχεία για την υπόθεση της . Το Εθνικό Θέατρο ανέβασε την παράσταση «Για την Ελένη» (2016) του Μάνου Καρατζογιάννη με ευθεία αναφορά στην ζωή της .
Στην σημερινή δική της θεατρική εκδοχή η Πολύνα Ευτυχία Γκιωνάκη μας συστήνει την Ελένη Παπαδάκη μέσα από την ματιά της πρώτης γυναίκας δημοσιογράφου στο συγκρότημα Λαμπράκη της Αιμιλίας Καραβία . Η ρεαλιστική γραφή στις σελίδες του βιβλίου της φτάνει το μαχαίρι στο κόκκαλο και ανατρέπει κάθε κρατούν ιδεολόγημα .Καταγγέλει και αποκαλύπτει περισσότερα πράγματα και ονόματα . Παρακολουθώντας την επιμελημένη παράσταση μαθαίνουμε για την υπεροχή ,τον αλτρουισμό , την ανωτερότητα, την αγάπη της ηθοποιού για την τέχνη και τον άνθρωπο. Αναγνωρίζουμε το λαμπρό αστέρι και την άξια θεατρική διάδοχο που ξεχώριζε στα ονόματα του μεσοπολέμου. Πληροφορούμαστε για τις τεράστιες δυνατότητες της στην σκηνή ,για την μόρφωση και την παιδεία της.

Διαπιστώνουμε πως πλούτιζε με συνεχή μελέτη τον εσώτερο κόσμο της και πως άγγιξε την ολοκλήρωση του ταλέντου της. Επίσης πως υπήρξε μια χαρισματική προσωπικότητα που μεσουρανούσε εκεί ανάμεσα στην δεκαετία του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940, που η προσφορά και η ξεχωριστή οντότητα της ήταν ανεπανάληπτη . Η παράσταση αποτυπώνει την πορεία της σε μια ταραγμένη εποχή με πάθη και συγκρούσεις από το τρίπτυχο πόλεμος, κατοχή, εμφύλιος. Η αφήγηση συνδυάζει τα γνώριμα ιστορικά γεγονότα της περιόδου των Δεκεμβριανών με την προσωπικής της διαδρομή,πλάθοντας μια μοναδική θεατρική εμπειρία. Οι διαλεκτικές εντάσεις ζωντανεύουν το δραματικό πλαίσιο. Η Πωλύνα Ευτυχία Γιωνάκη φωτίζει τον θεατή με την καθηλωτική ερμηνεία της που αναμφίβολα είναι ενδελεχής και δουλεμένη με τους συνδυασμούς της ακρίβειας και της εσωτερικότητας .Η ανάγνωση της εκποιεί πληρέστερα τόνους εντρύφησης με ποιητική και μυσταγωγική αύρα .Επισημαίνει τα ιδιωματικά περάσματα με ρυθμική αγωγή,υφή και χροιά , εξάρσεις και εκλάμψεις που εκπέμπουν λόγιες αντηχήσεις και διανθίζονται από το κρεσέντο και το ντέκρεσεντο.


Ενδυναμώνει το θαυμαστό παράδειγμα της σμιλεμένης τεχνικής που αφουγκράζεται τα βάθη μιας ύπαρξης και δονείται από την ψυχή της . Η απόδοση της πλημμυρίζει από έκσταση και οίστρο. Με τρόπο διαδραστικό απεικονίζει εμβληματικά την απαιτούμενη υλικότητα, την πνευματική διείσδυση και την ψυχική σύνδεση του κύκλου της ανθρώπινης περιδίνησης. Στέκεται εμβληματικά στις πολιτικές αντιπαραθέσεις και εστιάζει στην παράνοια που προκάλεσε ο εμφύλιος πόλεμος. Η Λίζυ Ξανθοπούλου δίνει ιδεογραμματική φωνή με συγκίνηση, υπόσταση και προβληματισμό στον χαρακτήρα της Αιμιλίας Καραβία που αφηγείται πραγματικά συμβάντα και καταστάσεις. Ανασύρει τις πτυχές , τους μύχιους δαίμονες, την τρυφερότητα και την τραχύτητα επιφυλάσσοντας για κατακλείδα την πηγαία φανέρωση μιας ευθραυστότητας. Ο Λευτέρης Παπανικολάου Γκιωνάκης που είναι επίσης βοηθός της σκηνοθέτιδας αποδίδει με πειστική αγριότητα και συναισθηματική απομάκρυνση την εγκληματική φυσιογνωμία του εκτελεστή της Παπαδάκη που προσπαθεί να δικαιολογήσει τις πράξεις του.
Η παράσταση εγκλιματίζει το κοινό μέσα από τα τραγούδια που ερμηνεύει έξοχα στο πιάνο η Μαρία Κάτσαρη.Στην υπέροχη ατμόσφαιρα συνεπικουρούν η μουσική επιμέλεια του Γιώργου Βολονάκη και ο ήχος του Αλέξανδρου Σακελλάρη .Στα υπέρ της συνολικής παραγωγής επιβάλλεται να αναφέρουμε τις ευπρόσδεκτες και πολυσήμαντες αντανακλάσεις της διεισδυτικής σκηνογραφίας της Λίμπερτυ Πολύζου .Τα επιτεύγματα της συνάδουν στην στερέωση της ευειδούς σκηνικής οικονομίας μαζί με τα κατάλληλα κοστούμια της Ιρέν Χρονά. Ο υποβλητικός σχεδιασμός των φωτισμών και το video της Στέβης Μπουζιάνη συμπληρώνουν προσθετικά το ανέβασμα. Ενισχυτικά στο θετικό κλίμα συμβάλλουν οι εκπληκτικές και πολυκύμαντες χορογραφίες του αξεπέραστου και πάντα εμπνευσμένου Τάκη Λουκάτου. Καθιστούν ένα οικείο περιβάλλον στο οποίο τα πρόσωπα που δρουν υπερβαίνουν ευεργετικά τα όρια του χαρακτήρα τους προσλαμβάνοντας μεγέθη αρχετυπικών μορφών.


Η Πολύνα Ευτυχία Γκιωνάκη έχει δηλώσει: ” Η Ελένη Παπαδάκη είναι μια προσωπικότητα που με γοήτευσε και με προβλημάτισε. Δούλεψα χρόνια πάνω στο έργο, μελετώντας τα ιστορικά ντοκουμέντα και καταγράφοντας τις αντιθέσεις της εποχής της. Ήθελα να αναδείξω την αλήθεια της, όχι μόνο ως καλλιτέχνιδας αλλά και ως ανθρώπου που πλήρωσε ακριβά την ανωτερότητα της και την ελευθερία της.”
Στα ατού της παράστασης η συμβολή του Βασίλη Λέκκα στην φωνή του Αλέξη Σολομού.Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου & Νεκτάριος Θεοδώρου.
Αξίζει να δείτε την παράσταση.