Κριτική
Μπορεί να κλονίσει τον έρωτα μια κληρονομιά 200 χιλιάδων φράγκων; Μπορεί καθώς φαίνεται σε περίοδο κρίσης, σαν αυτή που περνάμε τώρα, σαν αυτή την περίοδο του Μαριβώ, λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση, μια εποχή μεγάλης οικονομικής και πολιτικής κρίσης στα μέσα του 18ου αιώνα. Όλοι οι ήρωες έχουν έναν σκοπό να κρατούν αποστάσεις και να μην αποκαλύπτουν τα πραγματικά τους αισθήματα.
Το εμπόδιο που αντιτίθεται στον έρωτα δεν είναι εξωτερικής φύσης, όπως στον Μολιέρο, ούτε ανυπέρβλητο, όπως στον Ρακίνα. Οι νεαροί ήρωες θύματα του εγωισμού τους δεν θέλουν να αποδεχθούν ότι είναι ερωτευμένοι.
Πρόκειται ακριβώς για ένα παιχνίδι, ενδεχομένως λίγο επίπλαστο, αλλά διεισδυτικό και χαριτωμένο. Μετά από τους ελιγμούς τακτικής που επιβάλλει ο εγωισμός, έρχεται η ευτυχής λύση για την οποία καθόλου δεν αμφιβάλλει ο θεατής, αλλά απλά περιμένει τον τρόπο με τον οποίο θα θριαμβεύσει ο έρωτας.
Ο Ιππότης (Γιάννης Σοφολόγης) θέλει την Ορτάνς (Παρή Τρίκα) και προσπαθεί να τον κερδίσει. Η Ορτάνς, μάλλον θέλει τον Ιππότη. Τον καθησυχάζει ότι δεν πρόκειται να παντρευτεί τον Μαρκήσιο, αλλά δεν προτίθεται να χάσει και την κληρονομιά, την οποία θα πάρει μόνο αν τον παντρευτεί. Ο Μαρκήσιος (Νίκος Νίκας) θέλει την Κόμισσα (Μαριλίτα Λαμπροπούλου). Η Κόμισσα, μάλλον θέλει τον Μαρκήσιο. Η Ορτάνς σκέφτεται τεχνάσματα ώστε αυτό ο έρωτας να ευοδωθεί και ο Μαρκήσιος να παραιτηθεί από το μερίδιό του στην κληρονομιά και να της το κάνει δώρο. Ο Λεπίν (Γιώργος Κορομπίλης), υπηρέτης του Μαρκήσιου, θέλει την Λιζέτ (Μπίλιω Μαρνέλη), υπηρέτρια της Κόμισσας.
Η Λιζέτ, μάλλον θέλει τον Λεπίν. Στο κέντρο αυτών των «θέλω», μια κληρονομιά 200.000 φράγκων και ένας όρος που ανατρέπει όλες τις σχέσεις και επιβάλλει στους ήρωες την αμφισβήτηση των αισθημάτων τους και την επαναδιαπραγμάτευση της ίδιας τους της ζωής, με χρηματοοικονομικούς όρους. Θα καταφέρουν να βρουν την ευτυχία; Θα μπορέσουν να εκδηλώσουν τον έρωτα που τρέφει ο ένας για τον άλλο; Θα αναγνωρίσουν την παρουσία του άλλου;
Τα σκηνικά της Άρτεμις Φλέσσα, ενταγμένα απολύτως στο ύφος του έργου και του συγγραφέα, έχουν τέλεια μοιράσει το χώρο για να εξυπηρετηθεί αυτό ακριβώς το δυαδικό σχήμα των ζευγαριών. Ακόμα και τα δυο κλουβιά με τα δυο πτηνά στις δυο άκρες της σκηνής, μαζί και τα κρινολίνα που φορούν η Ορτάνς και η Κόμισσα που υπαινίσσονται κλουβιά, τα φυλακισμένα θέλω και τους πόθους ή τις υποχρεώσεις που δεν αφήνουν τους ήρωες να αφεθούν στη ζωή και τη χαρά της. Η Ορτάνς δε θέλει να χάσει τα λεφτά και η Κόμισσα φαίνεται να είναι πιστή στη μνήμη του άνδρα της και στα κοινωνικά πρότυπα. Όλοι κάθε τόσο τραγουδούν το γνωστό τραγούδι του Yves Montand “ Les feuilles mortes” σχετικά με τον αδικαίωτο έρωτα.
Ο έρωτας που στον κόσμο του Μαριβώ δυσκολεύεται πάντα να εκφραστεί απερίφραστα γιατί εκτός από τα όποια εξωτερικά εμπόδια, υψώνεται μπροστά του ο εγωισμός, η δειλία, και ο φόβος να ξανοιχτούμε στον ωκεανό των συναισθημάτων. Υπέροχοι ηθοποιοί με συντονισμένη σκηνοθεσία. Ο Μαρκήσιος Νίκος Νίκας, περνά όλες τις διακυμάνσεις του ήρωα που δεν τολμά , αλλά θέλει και που στο τέλος υπερβαίνει τον εαυτό του. Απλά καταπληκτικός.
Οι υπηρέτες παραδοσιακά στο θέατρο σώζουν τις καταστάσεις. Με το ύφος τους, το ύψος τους, την ακεραιότητά τους.
Η Ορτάνς , πάντα μπριόζα και έξυπνη σκαρώνει κόλπο για να λευτερωθεί και να δοθεί στον Ιππότη που την ακολουθεί πιστά σε ό,τι εκείνη του υποδείξει.
Η Κόμισσα πέρα από την καταπληκτική φωνή της όταν τραγουδά, έχει το ανάστημα αυτή της αρχοντικής γυναίκας που κρούει την πόρτα του Μαρκήσιου. «Η μετριότητα της θέσεως γεννά τη μετριότητα της σκέψεως. Θα τα βάζατε ποτέ με ένα μυρμήγκι;»
΄Ηταν πολύ καλός ο Νίκος Νίκας στον πρώτο ρόλο, που έδινε έναν άλλο αέρα και οδηγούσε τέλεια. Στην άλλη πλευρά η Μαριλίτα Λαμπροπούλου παίζει πολύ καλά αλλά μέχρι εκεί, δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της. Χρειάζεται αυτό το τσακ που θα μας κάνει να μείνουμε στα μάτια της.
Ο Γιάννης Σοφολόγης ουσιαστικά παίζει απλός ένα ρόλο και δεν βγάζει αυτό που χρειάζεται. Θέλει περισσότερο να δίνει τον εαυτό του. Η Παρή Τρίκα είναι άψογη και μπράβο της. Έχει παίξει σωστα τον ρόλο της.
Η Μπίλιω Μαρνέλη είναι πολύ καλή στον ρόλο που παίζει. Ακριβώς όσο χρειάζεται να δώσει στους θεατές και να νοιώσουν ότι συμμετέχουν μαζί της. Ο Γιώργος Κορομπίλης είναι πάρα πολύ καλός και ήταν εξαιρετικός. Αυτός και ο Νίκας ήταν οι καλύτεροι στον ρόλο.
Ο Ανδρέας Στάικος μετέφρασε αριστουργηματικά τον Μαριβώ , έχοντας κατανοήσει σε βάθος την απόσταση που επιθυμεί να δημιουργείται κάθε φορά μεταξύ των ηρώων. Είναι η γλώσσα του η γλώσσα του Marivaudage; Η ανάλυση των πιο περίπλοκων αισθημάτων με τους πιο περίπλοκους τρόπους. Η ανάλυση των πιο περίπλοκων συναισθημάτων με τον απλούστερο τρόπο. Ποτέ άλλοτε, η φυσικότητα δεν ήταν τόσο εξεζητημένη και η εκζήτηση τόσο φυσική. Και ποτέ άλλοτε, η ακριβολογία δεν ήταν τόσο αμφίσημη».
+ There are no comments
Add yours