Στο θέατρο «μικρό Χορν» κάθε Σάββατο και Κυριακή παρουσιάζεται το έργο της Geraldine Aron , «Υπέροχο μου διαζύγιο» . Για πολλούς ένα γυναικείο κείμενο που απευθύνεται μόνο στο θηλυκό κοινό με πολλά στοιχεία κριτικής απέναντι στο αντίθετο φίλο.
Κάθε άλλο παρά αυτό είναι όμως και ας υπάρχουν πικρόχολα σχόλια και ατάκες που μπορούν να κάνουν έναν όχι και τόσο υποψιασμένο θεατή (άνδρα) να νιώσει άβολα και ίσως θιγμένο. Πίσω από την μάσκα της γυναικείας καταγγελτικότητας κρύβεται μια ευαίσθητη και εύθραυστη παρουσία που είναι βαθιά πληγωμένη, παραμελημένη και έχει ανάγκη από την απλή κατανόηση αφενός και τον σεβασμό αφετέρου, ενός σεβασμού που έχει διαβρωθεί από τον σύζυγο και πατέρα.
Κοιτώντας το «δέντρο» χάνει κανείς το «δάσος» και αυτό συμβαίνει σε ένα τεράστιο ποσοστό στην κοινωνίας μας όπου δυστυχώς έχει κληρονομηθεί από τις προηγούμενες γενιές και πλην λίγων εξαιρέσεων διαιωνίζεται. Το έργο είναι ένα άκρως ανδρικό «ταρακούνημα». Είναι η βίβλος των απανταχού αρσενικών που εκούσια ή ακούσια υπονομεύουν την γυναικεία ανεκτικότητα.
Στο ρόλο της Άντζελας η εξαιρετική Φαίδρα Δρούκα που με την υποκριτική της δυναμική δίνει σάρκα και οστά σε ένα πολύ απαιτητικό κείμενο εναλλάσσοντας ρόλους, καταστάσεις, έχοντας διαρκώς ψυχικές διακυμάνσεις που άλλοτε με εύθυμο τρόπο , άλλοτε με φορτισμένο δίνει στον θεατή το «απόσταγμα» της ουσίας που διέπει το κείμενο.
Η σκηνική της παρουσία είναι εξαιρετικά πληθωρική . Ο μονόλογος παύει να είναι μονόλογος και μεταλλάσσεται σχεδόν σε στιχομυθικό λόγο, σαν να βρίσκονται μέσω τεχνασμάτων και άλλοι ηθοποιοί στη σκηνή και αυτό φυσικά το πετυχαίνει η διττή συνεργασία της ηθοποιού με τον έμπειρο σκηνοθέτη Κοραή Δαμάτη.
Ο σκηνοθέτης χωρίς να ξοδεύει καθόλου ενεργειακά την ηθοποιό μέσα από άσκοπες κινήσεις στο χώρο, της δίνει το σπρώξιμο εκείνο που χρειάζεται για να απελευθερώσει τον συναισθηματικό κόσμο της Άντζελας.
Τα σκηνικά και τα κουστούμια που υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης είναι άρτια δομημένα χωρίς φολκλόρ και μένουν στα όπισθεν διακριτικά για να μην «καλύψουν» την υποκριτική αμεσότητα της ηθοποιού. Τέλος η μουσική επένδυση της Δήμητρας Γαλάνη δρα καταπραϋντικά στο συναισθηματικό φορτίο του έργου και απελευθερώνει τον κόμπο στο λαιμό του θεατή.
Μια παράσταση που έχει όλα αυτά τα ικανά στοιχεία για να κάνει τον θεατή να νιώσει ότι η ώρα που πέρασε μέσα στο θέατρο έχει διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα.
Βαγγέλης Τάτσης
Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται με την οικογένειά του.
Έχει γράψει αρκετά θεατρικά έργα με τον Θανάση Σταυρόπουλο μεταξύ αυτών « Το περί ελιάς ο λόγος» όπου ανέβηκε το 2000 στο Θέατρο Βράχων, «Το χέρι της κούκλας» στην Θεατρική Σκηνή του Αντώνη Αντωνίου το 2011-2012 τη «βραδινή έξοδος» 2011 στο θέατρο Αργώ της Αιμιλίας Υψηλάντης, το «Αι2 τραγωδιαι» στο θέατρο βαφείο Λάκης Καραλής το 2015-2016 καθώς και αρκετά θεατρικά έργα τα οποία έλαβαν μέρος σε διάφορους πολυχώρους και bar theatres Το 2014 πήρε ενεργό μέρος στο θεατρικό παιχνίδι για τα παιδιά της «κιβωτού του κόσμου» Το 2019 έλαβε τον έπαινο από το ίδρυμα Κακογιάννη για τη συγγραφή του έργου «Πιπεριές τουρσί» που συνέγραψε μαζί με τον Θανάση Σταυρόπουλο. Τέλος κάνει κριτικές θεάτρου και βιβλιοκριτικές σε συγκεκριμένα site. Ασχολείται ενεργά και μα την μουσική.
About Post Author
+ There are no comments
Add yours