Ρέππας-Παπαθανασίου: «Ανήκουμε στη γενιά των Ελλήνων που είδαν τις ταινίες της Φίνος Φιλμ στα σινεμά, όχι στην τηλεόραση…»

«Το δικό μας σινεμά» στο καλοκαιρινό «Άλσος». Ένα μεγάλο και πολυδάπανο μιούζικαλ-αφιέρωμα στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου με βασικό σημείο αναφοράς τον Φιλοποίμενα Φίνο. Έφυγε από τη ζωή το 1977, όταν και οι δύο ήσασταν πολύ νέοι. Αν είχατε τη δυνατότητα να τον γνωρίσετε, ποια είναι η πρώτη ερώτηση που θα του κάνατε;

Μιχάλης Ρέππας: Θα τον ρωτούσαμε πολλά, πάρα πολλά και τίποτα. Μάλλον θα τον αφήναμε να μιλάει αυτός και ό,τι ήθελε ας μας έλεγε.
Θανάσης Παπαθανασίου: Είναι υπέροχο να ακούς ανθρώπους που έχουν καταφέρει πράγματα στη ζωή τους. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή από το παράδειγμα ανθρώπων που έπιασαν τη ζωή από τα μαλλιά.

Έχετε καταπιαστεί πολλές φορές άμεσα ή έμμεσα με τον ελληνικό κινηματογράφο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο», που αποτέλεσε «κέντημα» αντίστοιχο καλών ταινιών της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά. Από πού πηγάζει όλη αυτή η μεγάλη αγάπη για τη συγκεκριμένη περίοδο;

Θ.Π.: Αγαπάει κανείς οτιδήποτε είναι δεμένο με την παιδική του ηλικία. Εμείς ανήκουμε στη γενιά των Ελλήνων που είδαν τις ταινίες της Φίνος Φιλμ στα σινεμά και όχι στην τηλεόραση. Το σινεμά είναι δεμένο με το χαλίκι των θερινών, τις πλιάν καρέκλες και τα αναψυκτικά στο διάλειμμα.

Το «Safe sex» του 1999 ήταν η πρώτη ταινία που ξεπέρασε σε εισιτήρια το ρεκόρ εκείνης της περιόδου, την «Υπολοχαγό Νατάσσα». Πιστεύετε πως ανεξαρτήτως της απώλειας του Φίνου θα μπορούσε να έχει αποτραπεί -τουλάχιστον σε εμπορικό επίπεδο- η κατακόρυφη πτώση του σινεμά;  Ή ήταν αναπόφευκτο λόγω της εισόδου της τηλεόρασης στη ζωή των Ελλήνων;

Επιστρέφω στην παράσταση. Πώς νιώθετε που είστε οι πρώτοι «ένοικοι» του θερινού «Αλσους» στην επαναλειτουργία του;

Θ.Π.: Πολύ κολακευμένοι που ο Ηλίας Μαροσούλης επέλεξε να ρισκάρει την περιουσία του πάνω σε μια δική μας ιδέα.

«Ανήκουμε στη γενιά των Ελλήνων που είδαν τις ταινίες της Φίνος Φιλμ στα σινεμά, όχι στην τηλεόραση…»

Είχατε πει στη συνέντευξη Τύπου πως δεν υπάρχει καμία σύνδεση με πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα και ότι εμπνευστήκατε όλους τους ήρωες. Όμως στο τέλος της παράστασης αρκετοί θεατές ψάχνουν να βρουν στις ιστορίες της «Μαίρης» ή της «Μιράντας» καταστάσεις που συνδέονται με την Τζένη, την Αλίκη, τη Ζωή. Και αντίστοιχα φυσικά με τους άντρες πρωταγωνιστές. Δεν υπήρξαν κάποιες εμπνεύσεις στις ιστορίες των ηρώων σας από τους σταρ του ελληνικού κινηματογράφου;

Μ.Ρ.: Κακώς ψάχνουν κάποιοι θεατές αντιστοιχίες με πραγματικά πρόσωπα. Εμείς κάνουμε θέατρο, όχι κουτσομπολιό. Εμείς επινοήσαμε μερικά πρόσωπα-σύμβολα για να καταγράψουμε όλα τα κουσούρια και όλα τα προτερήματα του σιναφιού μας.
Θ.Π.: Το «Δικό μας σινεμά» είναι ένας φόρος τιμής στη συντεχνία μας. Και όχι μια εκμετάλλευση της μνήμης ανθρώπων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν πια τον εαυτό τους.

Είπατε, κύριε Ρέππα, για τη διανομή της παράστασης: «Το παράξενο ίσως ήταν η Δέσποινα. Ψάχναμε μια belle femme η οποία να είναι το αντίβαρο στην πιο θεατρική Κατερίνα Λέχου. Μια περσόνα με λαϊκό έρεισμα. Στέκει ιδανικά μέσα στον θίασο». Όταν προτείνατε στη Δέσποινα τον ρόλο της «Μαίρης» αμφιταλαντεύθηκε να το κάνει;

Δεν νιώσαμε κάτι τέτοιο. Μπορεί μέσα της να αμφέβαλε κάποια στιγμή, αλλά δεν το έκανε.

Υπάρχει η τάση, τις τελευταίες σεζόν, μεταφοράς κλασικών ελληνικών ταινιών στο σανίδι, με αποδοχή από το κοινό. Πιστεύετε ωστόσο πως η πληθώρα τέτοιων παραστάσεων θα φέρει κορεσμό και το κοινό εντέλει θα κουραστεί;

Θ.Π.: Ο,τι γίνεται μαζικά και με υπερβολή, πάντα κουράζει.

«Το σινεμά είναι δεμένο με το χαλίκι των θερινών, τις πλιάν καρέκλες και τα αναψυκτικά στο διάλειμμα»

Στους «Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες» αποφύγατε την πεπατημένη, κάνοντας διασκευή και δίνοντας μια πιο «φρέσκια» ματιά στο δημιούργημα των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου. Η παράσταση είχε επιτυχία, αλλά θέλω να σας ρωτήσω αν αρχικά φοβηθήκατε μήπως οι όποιες αλλαγές κάνατε ξενίσουν το κοινό…

Μ.Ρ.: Πάντα φοβόμαστε το κοινό, είτε πρόκειται για πρωτότυπο δικό μας έργο, είτε για διασκευή παλαιότερου έργου.
Θ.Π.: Ειδικά στην περίπτωση του Σακελλάριου, που τον λατρεύουμε, είχαμε μεγάλη αγωνία για την αποδοχή του κοινού. Δεν θα θέλαμε με τίποτα να τον προδώσουμε.

Κινηματογραφικά έχετε σκεφθεί το ριμέικ κλασικής ελληνικής ταινίας;

Μ.Ρ.: Δεν βρίσκουμε να υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο. Οι ταινίες είναι τέλειες και τελειωμένες. Τι θα είχαμε να προσφέρουμε εμείς;

Τελευταία σας δουλειά στον κινηματογράφο ήταν το 2008 το «Αυστηρώς κατάλληλο». Γιατί τόσο μεγάλη αποχή από τη μεγάλη οθόνη; Και θέλω να μου πείτε αν έχετε κάτι στα σκαριά…

Μ.Ρ.: Δεν υπάρχει και κανείς που να θέλει να ποντάρει τα λεφτά του σε ταινία μας. Όσο για τους ιθύνοντες στο Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου, μας αποστρέφονται όπως ο διάολος το λιβάνι.

Είσαστε από τους πρωτοπόρους στο κομμάτι «κωμωδία στην ιδιωτική τηλεόραση» αρχικά με τις «Τρεις Χάριτες», στη συνέχεια με το «Δις εξαμαρτείν» και έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα αποχής ακολούθησε η τηλεοπτική εκδοχή του «Safe sex». Φαντάζομαι ότι υπήρχαν και υπάρχουν διαχρονικά προτάσεις. Γιατί δεν ενδίδετε;

Θ.Π.: Θα ήταν μεγάλη κούραση για εμάς ένα μακρύ σίριαλ. Ένα μικρό πακέτο 6 ή 8 επεισοδίων θα το συζητούσαμε με χαρά.

«Δεν βρίσκουμε να υπάρχει λόγος να κάνουμε ριμέικ κλασικών ελληνικών ταινιών. Είναι τέλειες και τελειωμένες. Τι θα είχαμε να προσφέρουμε εμείς;»

Κύριε Ρέππα αναφερθήκατε πρόσφατα στο γεγονός πως μόνο κατόπιν δικής σας άδειας μπορούσαν να προβληθούν από το Mega σε επανάληψη οι «Τρεις Χάριτες» και το «Δις εξαμαρτείν», κάτι που βέβαια στην τριαντάχρονη πορεία του καναλιού έγινε ελάχιστες φορές. Γιατί αποφύγατε την επανάληψη των σειρών;

Αν πληρωθούμε θα το επιτρέψουμε. Αλλά χωρίς κέρδος, φθορά γιατί να την υφιστάμεθα;

Η ταινιοθήκη του Mega οδηγείται σύντομα σε πλειστηριασμό. Το ίδιο θα ισχύει και για τον νέο ιδιοκτήτη; Μόνο κατόπιν δικής σας άδειας θα μπορεί να προβάλλει τις σειρές;

Το ίδιο ισχύει για όλους.

Είχε υπάρξει και η πρόταση ενός ριμέικ για τις «Τρεις Χάριτες». Θα το συζητούσατε;

Θ.Π.: Μμμμμμ, πολύ δύσκολα.

https://www.instagram.com/p/ByYKz9sJ-B2/?utm_source=ig_web_button_share_sheet

Στη συνέντευξή σας, κ. Ρέππα, στη Ναταλία Γερμανού ρίξατε την ιδέα της μεταφοράς του «Δικού μας σινεμά» σε τηλεοπτική εκδοχή μίνι σειράς. Να ρωτήσω αν χτύπησε ήδη το τηλέφωνο;

Κανένας δεν μας ενόχλησε. Δόξα τω Θεώ.

«Αν πληρωθούμε θα επιτρέψουμε την επανάληψη των σειρών μας («Τρεις Χάριτες» και «Δις εξαμαρτείν»). Αλλά χωρίς κέρδος, φθορά γιατί να την υφιστάμεθα;»

Δραματική σειρά θα επιχειρούσατε; Εχετε κάνει το «Οξυγόνο» στο σινεμά, τολμηρό έργο για την εποχή που προβλήθηκε.

Θ.Π.: Δεν μας ζήτησε ποτέ κανείς κάτι τέτοιο.

Κύριε Ρέππα, εσείς θα επιστρέφατε στη μικρή οθόνη ως ηθοποιός ενδεχομένως και σε σενάριο κάποιου άλλου δημιουργού;

Δεν μου το έχουν προτείνει ποτέ.

Την κατάσταση στην ελληνική τηλεόραση πώς την αποτιμάτε; Έπειτα από αρκετές σεζόν βλέπουμε την ελληνική μυθοπλασία να ανακάμπτει, υπάρχει όμως ένας «διχασμός» του κοινού ανάμεσα σε σειρές, τάλεντ σόου και ριάλιτι προγράμματα…

Θ.Π.: Κανένας διχασμός δεν υπάρχει. Τα ριάλιτι είναι μια τηλεοπτική δυνατότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί ποτέ να καταργηθεί η μυθοπλασία.

Μ.Ρ.: Οι ιστορίες, τα αφηγήματα που φτιάχνει κάθε κοινωνία είναι το πιο σοβαρό συγκολλητικό στοιχείο για να συγκροτηθεί ένα σύνολο ανθρώπων σε κοινωνία. Ο,τι και να κάνει η τηλεόραση δεν μπορεί ποτέ να σταθεί, αν δεν αφηγείται και ιστορίες ανθρώπων του καιρού μας.

Τι επιλέγετε να παρακολουθήσετε στην τηλεόραση;

Μ.Ρ. – Θ.Π.: Ειδήσεις και τοκ σόου.

Όλα αυτά τα χρόνια που συνεργάζεστε υπήρξε μεταξύ σας κάποια έντονη καλλιτεχνική διαφωνία;

Μ.Ρ. – Θ.Π.: Κάθε μέρα.

Τα θεατρικά σας σχέδια για τον χειμώνα ποια είναι; Θα υπάρξει και μια νέα συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο…

Μ.Ρ: Δύο δουλειές θα κάνουμε φέτος τον χειμώνα. Τον Οκτώβριο μια κωμωδία στο θέατρο «Γκλόρια» στην Ιπποκράτους. Τίτλος: «Η σκούπα. Δύσκολο να είσαι γυναίκα». Είναι μια κωμωδία με ηρωίδες κάποιες σύγχρονες εργαζόμενες γυναίκες. Παίζουν δύο άντρες (Μελέτης Ηλίας και Σπύρος Τσεκούρας) και έξι γυναίκες (Βίβιαν Κοντομάρη, Σύλβια Δεληκούρα, Παρθένα Χοροζίδου, Κατερίνα Ζαρίφη, Νίκη Λάμη και Αντιγόνη Νάκα).

Θ.Π.: Τον Φεβρουάριο θα παρουσιαστεί ένα μουσικό έργο μας στο «Ρεξ» του Εθνικού Θεάτρου. Λέγεται «Ένα φεγγάρι από χαρτί». Μια ιστορία ενηλικίωσης στην Αθήνα του 1964. Με υπέροχα τραγούδια σε στίχους Αφροδίτης Μάνου και μουσική Νίκου Κυπουργού.