του Στάθη Παπούλιας
Το έργο που πρωταγωνιστείτε, πρεμιέρα, ο ρόλος σας και οι συνεργάτες σας. Η γνώμη σας.
Γ. Π. Το έργο το γνώρισα, στις καλές μου μέρες στο θέατρο όταν ήμουνα στο θέατρο Έρευνας του Δημήτρη Ποταμίτη, το καλοκαίρι του 81 νομίζω. Θα ήθελα να αφιερώσω στη μνήμη του αυτήν την παράσταση. Όταν πήρα το κείμενο σα βοηθός σκηνοθέτη, διάβασα: Μπερνάρ Πόμερανζ Ο άνθρωπος Ελέφαντας. Μετάφραση Μαρλένα Γεωργιάδου, εκτός απ το εξώφυλλο διάβασα βέβαια και το έργο. Ενθουσιάστηκα, τι ωραία, την πρώτη φορά που θα ήμουν βοηθός έτυχε σ’ ένα εκπληκτικό έργο. Τώρα σα βοηθός δε σκηνοθετούσα βέβαια, έκανα υποβολείο και δεν έχανα την ευκαιρία να αντικαθιστώ τον Ποταμίτη στη σκηνή γιατί σα σκηνοθέτης ήθελε να το βλέπει κι από κάτω, χωρίς όμως να είναι κενή η θέση του, διάβαζα και τα λόγια του και σιγά σιγά τα έλεγα κι απ έξω, και τι πλάκα ο Δημήτρης σκηνοθετούσε κι εμένα να παίζω όσο μπορούσα καλύτερα ..!
Από τότε ψωνίστηκα με το ρόλο κι ήθελα κάποια στιγμή να τον παίξω, αλλά αν και προσπάθησα δεν τα κατάφερα, ούτε βέβαια με φώναξαν σε κάποιο θέατρο. Πέρασαν πολλά χρόνια, κι όταν λέω πολλά το εννοώ, σ’ αυτά τα χρόνια όμως κατάφερα να το γράψω όπως το έβλεπα εγώ, και βέβαια όπως έβλεπα αυτόν το ρόλο αλλά και τους άλλους ήρωες που έπαιξαν ρόλο στη ζωή του ανθρώπου ελέφαντα, του Τζόζεφ Κάρεϋ Μέρικ, έχοντας διαβάσει εκτός από το έργο κι ότι είχε γραφτεί γι αυτόν, είδα και την ταινία. Κι εκεί που είχα πια αφήσει και το έργο και τη λαχτάρα να παίξω το ρόλο, έγινε η… διαδικτυακή γνωριμία με το Γιώργο Λιβανό, πηγαίνοντας και στο θέατρό του πέρασε απ’ το μυαλό μου να του κάνω πρόταση για κάποια παράσταση. Όταν όμως γνωριστήκαμε λίγο παραπάνω και μιλήσαμε για το πέρασμα και των δυο μας απ το θέατρο του Ποταμίτη, όταν είμασταν νέοι , πάνω στην κουβέντα τον ρώτησα αν θέλει να κάνουμε κάτι, ναι είπε ο Γιώργος, γιατί όχι. Κι άρχισε πάλι να κλωτσάει μέσα μου ο παρατημένος ελέφαντας. Τι λες Γιώργο για τον.. άνθρωπο ελέφαντα ρώτησα δειλά-δειλά.. κι Γιώργος είπε ναι είπε ναι είπε ΝΑΙ…! Και καπάκι από την πλευρά μου οι ενδοιασμοί.. τα κάνουμε αυτά εμείς οι ηθοποιοί… Και δεν είμαι μεγάλος πια για το ρόλο; Δεν έχει σημασία η ηλικία στο θέατρο είπε ο Λιβανός, ο Μινωτής έπαιξε τον Άμλετ στα 55 του κι ο Ίαν Μακ Κέλλεν στα 80 του, γέλασα και δεν είπα τίποτα, σκέφτηκα μόνο, ότι αυτοί εκτός από μεγάλοι ήταν και μεγάλοι ηθοποιοί, κι ανατρίχιασα..! Μα έχω άσπρα μαλλιά συνέχισα … Βάφτα..! Μονολεκτική απάντηση. Μα έχω και κοιλίτσα.. Δεν έχει σημασία είπε, αλλά κάνε μια προσπάθεια ν’ αδυνατήσεις, προσπάθησα κι αδυνάτησα λίγο, πολύ λίγο. Το προσπάθησα πολύ πάντως, αλλά ήταν πάντα δίαιτα από Δευτέρα.. Πίνοντας σοκολάτα μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, έκλεισε η συμφωνία. Ομολογώ ότι δεν ήξερα και δε ρώτησα και δεν περίμενα ότι ο Γιώργος θα δώσει τέτοια διάσταση στο ρόλο σκηνοθετώντας, οδηγώντας και το έργο σ’ ένα καλύτερο δρόμο. Στο δρόμο αυτόν συναντήσαμε μια υπέροχη κοπέλα, γνωστή από παλιά, παίξαμε μαζί τη δεκαετία του 80 και στο θέατρο με το Χάρη Κλιν, και σε κινηματογραφικές ταινίες και βιντεοταινίες, σε μία μάλιστα την παντρεύτηκα με παπά και με κουμπάρο… την Τέτα Κωσταντά, αυτό το υπέροχο κορίτσι, αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, αυτήν την υπέροχη ηθοποιό. Στην παρέα ήρθε κι ο λατρεμένος Αντώνης Τρικαμηνάς που κάνει μεγάλη επιτυχία στο ρόλο του. Μεγάλη τύχη να είναι συνεργάτης του θεάτρου η Ζωή Τριανταφυλλίδη που έγινε και δικιά μας συνεργάτης, ερμηνεύοντας εκπληκτικά τρεις ρόλους. Άλλοι συνεργάτες που μπήκαν στην παρέα είναι δυο Γιάννηδες, δύο καλά παιδιά και καλοί ηθοποιοί . Ο ένας που το Γιάννης το έκανε Γιάννος Τριανταφύλλου που κατάφερε αυτήν την τρυφερή και ευαίσθητη καρδιά που κουβαλάει, να τη σκληρύνει για το ρόλο του και να με… ξυλοφορτώνει. Κι ο Δημητράκης που κράτησε το Γιάννης κατάφερε να βγάζει αγάπη στον ένα του ρόλο κι ένα κάθαρμα στον άλλο. Τώρα για το Λιβανό δεν έχω να πω τίποτα, εκτός από το πόσα κομμάτια έγινε για να ανεβάσει αυτό το έργο και να ανταποκριθεί ηρωικά σε όλες του τις ιδιότητες αλλά και στα «Κομμάτια και Θρύψαλα» που έπαιζε και παίζει κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Γιώργος Πολυχρονίδης . Παρουσιαστείτε! ( σε στάση προσοχής)
Γ. Π. Ονομάζομαι Γιώργος Πολυχρονίδης του Πέτρου και της Λαμπρινής, παντρεμένος κι έχω και δυο παιδιά, δόξα τω θεώ. Γεννήθηκα το 1956, έναν κρύο Μάρτη στη Νέα Βύσσα Ορεστιάδος Έβρου. Μερικά χιλιόμετρα απ’ την Αδριανούπολη, αυτή που οι Τούρκοι είπαν Εντιρνέ. Στα 13 μου παρατώντας το γυμνάσιο και τη Βύσσα ήρθα στον Πειραιά στη Νίκαια. Έγινα γρήγορα- γρήγορα μηχανοτεχνίτης με πτυχίο μηχανικού αυτοκινήτων και στα 17 ανέβηκα στην Αθήνα, κέντρο, Ομόνοια. Δε δούλεψα σα μηχανικός αλλά σαν κομπάρσος, άμα έχεις το ψώνιο δε σε σώζει τίποτα..! Πήγαινα σε πολλά γυρίσματα, μου δίνανε και λόγια. Ήταν ο θυρωρός με το Κώστα Βουτσά, ήταν και το Λούνα Παρκ του Δαλιανίδη και άλλα. Απ’ το Λούνα Πάρκ, πέρασα και στο στήσιμο των σκηνικών, έγινα βοηθός του Τάκη Νικολαΐδη που ήταν υπεύθυνος, πέρασα και στην κατασκευή και τη ήθελε. Όχι θα πας στου Δοξιάδη στη σχολή διακοσμητών, θα σου κάνει καλό μια που δουλεύεις και στα σκηνικά, τέτοια έλεγε και δε σήκωνε αντίρρηση. Ας τον να λέει έλεγα από μέσα μου, πάω εδώ που θέλει και με την πρώτη ευκαιρία την κοπανάω και πάω σε Δραματική. Κάτι που έκανα όσο ήμουνα στο δεύτερο έτος στου Δοξιάδη . Πήγα στη Δραματική του Ωδείο Αθηνών γιατί αν περνούσες έπαιρνες και υποτροφία, γιατί λεφτά δεν υπήρχαν. Επιτροπή: Μενέλαος Παλάντιος, Άγγελος Τερζάκης, Δημήτρης Μυράτ και Ηρώ Λάμπρου. Είπα αυτά που είχα ετοιμάσει μπροστά στα μάτια αυτών, δεμένος αμέτρητους κόμπους, φφφ..! και.. πέρασα τσιμπώντας και την υποτροφία. Αυτάαα.. έβγαλα τη σχολή, έπαιξα στο θέατρο, έπαιξα σε ταινίες αλλά στο τέλος της δεκαετίας του 80 τα παράτησα και το γιατί θα το πω αργότερα όταν απαντήσω στις επόμενες ερωτήσεις, ελπίζοντας να το κάνω με λιγότερα λόγια.
Το ρεπερτόριο που σας ενδιαφέρει.
Γ. Π. Συνέχεια λοιπόν, που δένει με την προηγούμενη ΄εντολή΄ να παρουσιαστώ. Αν και έπαιξα σε επιθεωρήσεις σχεδόν με όλους τους πρωταγωνιστές της δεκαετίας του 80, αν και έπαιξα στην Πορνογραφία του Μάνου Χατζηδάκη, αν και έπαιξα με το Βέγγο στον τρελό του Λούνα Πάρκ, δεν αισθανόμουν ότι κάνω κάτι που με γέμιζε και σαν ηθοποιό, άλλα είχα διδαχτεί από δασκάλους σαν τον Τερζάκη, αλλά τα λεφτά χαλούν τον άνθρωπο και έκανα αυτές τις δουλειές.. το μυαλό μου όμως πάντα νοσταλγούσε το Θέατρο Έρευνας απ’ όπου έφυγα σαν ηλίθιος γιατί διαφώνησα με τον Ποταμίτη σε κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω τότε: μου απαγόρευσε να παίζω σε ταινίες που γυρίζονταν τότε και λόγω φάτσας με φώναζαν. Έφυγα λοιπόν και στο τέλος της δεκαετίας βαρέθηκα κι έφυγα κι από το εμπορικό θέατρο. Ξεκίνησα επιχειρήσεις εκτός θεατρικού χώρου, έπαιζα πια το ρόλο του έμπορα, έχοντας στο μυαλό μου ότι άμα βρεθεί κάποια πρόταση που θα μου άρεσε θα πήγαινα. Δε βρέθηκε όμως πρόταση για το ρεπερτόριο που μ’ αρέσει και δεν έπαιξα τόσα χρόνια κι έμεινα κολλημένος στο ρόλο του έμπορα. Μετά απ’ όλ αυτά ας απαντήσω και στην ερώτηση. Μ’ αρέσουν όλα τα θεατρικά έργα, όλων των ειδών, από τη γέννηση του θεάτρου μέχρι σήμερα, θεατρικά έργα που έχουν κάτι να πουν, έργα για να παιδευτώ, να δω αν μπορώ να το πω, αν μπορώ να το μεταδώσω στους θεατές.. Τέτοιο ρεπερτόριο μ’ ενδιαφέρει.
Η βαθύτερη ουσία στο Σαν ΄ΑΝΘΡΩΠΟΣ Σαν ΕΛΈΦΑΝΤΑΣ
Γ. Π. Λοιπόν, μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία, κι ακόμα ότι οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν είναι άνθρωποι, δύσκολα ανταποκρίνονται σ’ αυτό το ρόλο. Η ανθρωπιά, καλά για τις μέρες μας δύσκολο να τη βρεις, αλλά κι από παλιά οι άνθρωποι τρώγονται σαν τα σκυλιά, στις μέρες μας βέβαια περάσαμε απ’ ευθείας στην κόλαση, τρώμε ακόμα και τα δικά μας κομμάτια. Αυτό φωνάζει κι ο Τζόζεφ ο άνθρωπος ελέφαντας … Μη, Μη..! Αν και αυτός είχε πολλά κομμάτια περίσσευμα για να… φαγωθούν. Η ουσία λοιπόν είναι αυτό που ο κάθε θεατής καταλαβαίνει, αυτό που ο κάθε θεατής νοιώθει . Και ουσία είναι ότι αν κι αδικημένος απ’ τη μοίρα ο Τζόζεφ προσπάθησε να είναι Άνθρωπος.
Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας το 2024;
Γ. Π. Υπάρχουν και γύρω μας και μέσα μας, που προσπαθούν να βγάλουν έναν καλύτερο άνθρωπο. Είναι γεμάτη η κοινωνία μας, που κουβαλούν το σταυρό τους και σταυρώνονται καθημερινά. Θα σου πω ένα σημαδιακό, έτσι το βλέπω δεν εξηγείται διαφορετικά..! Στην πρώτη πρόβα όταν πήγα στο Studio Κυψέλης, συνάντησα έναν άνθρωπο ελέφαντα, μόνο αν τον δεις θα με πιστέψεις.. δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μαζί του, δε θέλησε.. Η εικόνα του, σαν του Τζόζεφ, με όγκους, το πρόσωπό του καμένο απ’ τη μια μεριά, κάτι κομματάκια για αυτιά, ραμμένα σχεδόν στο λαιμό του, και το στόμα του στραβό και στο κάτω μέρος του σαγονιού… θεέ μου..! Η εικόνα που προσπαθώ, όσο γίνεται να πάρω στο πρόσωπό μου όταν παίζω το ρόλο. Ζει στην Κυψέλη, περνάει πολλές φορές απ’ τη Σπετσοπούλας μπροστά απ’ το θέατρο, μια μέρα κάθισε στα σκαλιά της διπλανής πολυκατοικίας και μιλούσε στους Αγγέλους; Στο θεό; Στους ανθρώπους; Στο διάολο; Απ’ όσο έμαθα απ’ τα παιδιά της γειτονιάς που τον ξέρουν, είχε ένα ατύχημα, όπου ότι έγινε, έγινε στο κεφάλι του.. Τον συναρμολόγησαν όσο μπόρεσαν οι γιατροί, κι αυτό δυστυχώς ήταν το καλύτερο που μπόρεσαν να κάνουν.. ίσως αν είχε λεφτά να ήταν καλύτερο το αποτέλεσμα. Ουφ.. το βάρυνα ..
Τι ξεχωρίζει στην καθημερινότητά σας
Γ. Π. Να παίζω με τα γατιά μου, να γράφω, να είμαι με φίλους, να φροντίζω τα λουλούδια μου. 7: Ηθοποιός, συγγραφέας αλλά και επιχειρηματίας, και εκτάκτως κατασκευαστής σκηνικών.. Γ. Π. .. να πω; Τι να πω; Ατάκα από τον άνθρωπο ελέφαντα. Ηθοποιός τον τελευταίο καιρό, ξανά. Συγγραφέας ξεκινώντας από το 2017 την ιστορία μου με τον Ταχτσή στο Ο Κώστας, εγώ κι ο Ταχτσής – Μυθιστορία. Μετά μνήμες και παραμύθια απ’ τη γενέτειρα μου στο Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ’ το ποτάμι- Μυθιστόρημα . Μετά οι Κατάρες – Μυθιστόρημα. Και το Εδώ είναι ο παράδεισος κι κόλαση εδώ – Μυθιστόρημα κι αυτό. Και τέλος τα τρία θεατρικά μου. Κοσμογονία – Ελληνική Μυθολογία. 1821, μέρες του αγώνα. Βραβευμένο από την Περιφέρεια Αττικής. Και 1922. Άγνωστοι στρατιώτες στην κόλαση της Μικράς Ασίας. Ότι λέει ο τίτλος. Τώρα επιχειρηματίας όχι πια, συνταξιούχος, βοηθάω μόνο το γιο μου όταν μπορώ στις δικές του επιχειρήσεις. Για το.. εκτάκτως κατασκευαστής σκηνικών, τα είπαμε να μην τα ξαναλέμε.
Ηθοποιός, συγγραφέας αλλά και επιχειρηματίας, και εκτάκτως κατασκευαστής σκηνικών...
Γ. Π. .. να πω; Τι να πω; Ατάκα από τον άνθρωπο ελέφαντα. Ηθοποιός τον τελευταίο καιρό, ξανά. Συγγραφέας ξεκινώντας από το 2017 την ιστορία μου με τον Ταχτσή στο Ο Κώστας, εγώ κι ο Ταχτσής – Μυθιστορία. Μετά μνήμες και παραμύθια απ’ τη γενέτειρα μου στο Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ’ το ποτάμι- Μυθιστόρημα . Μετά οι Κατάρες – Μυθιστόρημα. Και το Εδώ είναι ο παράδεισος κι κόλαση εδώ – Μυθιστόρημα κι αυτό. Και τέλος τα τρία θεατρικά μου. Κοσμογονία – Ελληνική Μυθολογία. 1821, μέρες του αγώνα. Βραβευμένο από την Περιφέρεια Αττικής. Και 1922. Άγνωστοι στρατιώτες στην κόλαση της Μικράς Ασίας. Ότι λέει ο τίτλος. Τώρα επιχειρηματίας όχι πια, συνταξιούχος, βοηθάω μόνο το γιο μου όταν μπορώ στις δικές του επιχειρήσεις. Για το.. εκτάκτως κατασκευαστής σκηνικών, τα είπαμε να μην τα ξαναλέμε.
Δώστε τον όρο της ερμηνευτικής προσέγγισης σας για το ρόλο του ανθρώπου ελέφαντα.
Γ. Π. Από την πρώτη ανάγνωση ένας είναι ο δρόμος για να βρεις, αν μπορείς το ρόλο. Να βρεις την ψυχή του ήρωα που θα ερμηνεύσεις και βέβαια και τη δική σου, και βήμα-βήμα με το μπαστούνι και το στραβό πόδι, αλλά και την αμέριστη συμπαράσταση, τη βοήθεια και το παίδεμα του Λιβανού, ότι είναι να προσεγγίσεις το προσεγγίζεις, ελπίζω να πλησίασα.
Η μέρα σας περιλαμβάνει;
Γ. Π. Μέσες άκρες τα είπα. Λίγο γράψιμο, όχι κάθε μέρα. Μαγείρεμα τελευταία, όχι κάθε μέρα. Θέατρο τελευταία, όχι κάθε μέρα. Γυμναστική σπάνια..
Τα σχέδιά σας;
Γ. Π. Περισσότερο γράψιμο, κάθε μέρα. Βοήθεια στο γιο μου όχι κάθε μέρα. Μαγείρεμα, τουλάχιστον μέρα παρά μέρα. Θέατρο λίγο παραπάνω, εκτός από τις Κυριακές τουλάχιστον άλλες δυο μέρες.. Γυμναστική πιο ταχτικά..
Σταρ του 80 σήμερα υπάρχουν;
Γ. Π. Σταρ του 80 σήμερα λίγοι είναι ανάμεσα μας, κι απ’ αυτούς που είναι ανάμεσά μας, οι περισσότεροι δεν κάνουν καλή ζωή, λόγω ανεργίας, λόγω υγείας, και κάποιοι λόγω του ξερού τους κεφαλιού. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι είναι καλά και το εύχομαι σε όλους. Αυτές οι πενιχρές συντάξεις όσοι μπόρεσαν να πάρουν, δε βοηθούν.
About Post Author
