Η “Aida”, η θεαματική όπερα του Giuseppe Verdi αναβίωσε στις 13 και 14 Σεπτεμβρίου σε ένα υπερθέαμα- συμπαραγωγή τριών χωρών (Ελλάδα, Γερμανία και Ρουμανία) στο Θέατρο Πέτρας στην Αθήνα και στο Βεάκειο στον Πειραιά αντίστοιχα. Η σημαντική αυτή συμπαραγωγή ήταν μεταξύ της Φιλαρμόνιας Ορχήστρας Αθηνών, της Εταιρίας Opera Classica Europa, της Εθνικής Όπερας της Κοστάντσα και της Εταιρίας Λυρικού Θεάτρου Ελλάδος, που ενώσαν δυνάμεις για να προσφέρουν στο κοινό το αριστούργημα του ιταλού συνθέτη με 140 συντελεστές επί σκηνής.
της ‘Eλντα Γεωργοπούλου
Αξίζει να αναφερθεί ότι στο πλάι όλων των νέων σολίστ από Ελλάδα και εξωτερικό τραγούδησε και η διάσημη Ελληνίδα υψίφωνος Τζένη Δριβάλα, που εμφανίστηκε ως guest start στον ρόλο της Αιγύπτιας Αρχιέρειας. Ο Νίκος Μαλλιάρας, ιδρυτής και πρόεδρος της Φιλαρμόνιας Ορχήστρας Αθηνών διηύθηνε την Ακαδημαϊκή Χορωδία Αθηνών, ο Michael Vaccaro σκηνοθέτησε την παράσταση, οι πολύ ενδιαφέρουσες χορογραφίες ήταν της Θάλειας-Μαρί Παπαδοπούλου και τα υπέροχα κοστούμια εποχής ήταν από την Εθνική Όπερα της Κοστάντσα.
Ο Φίλιππος Μοδινός (τενόρος) και Κασσάνδρα Δημοπούλου (μεσόφωνος) συμμετείχαν, όχι μόνο επί σκηνής, στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Αιγυπτίου στρατηγού Ρανταμές και της Αιγύπτιας πριγκήπισσας Αμνέρις αντίστοιχα, αλλά και στον τομέα της παραγωγής, ως Εταιρία Λυρικού Θεάτρου Ελλάδος.
- (Κασσάνδρα) Μιλήστε μας για τον ρόλο της Αμνέριδας, έναν από τους πιο σημαντικούς και απαιτητικούς ρόλους για μεσόφωνο, ρόλο που έχετε ερμηνεύσει πολλές φορές με επιτυχία και έχετε αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές τόσο για το φωνητικό όσο και για το θεατρικό κομμάτι της ερμηνείας σας.
Η Αμνέριδα είναι πραγματικά ένας τρομερά απαιτητικός ρόλος, τόσο φωνητικά όσο και υποκριτικά. Ερμήνευσα την Άμνερις πρώτη φορά το 2012, μην έχοντας ποτέ διανοηθεί ότι ο ρόλος αυτός θα ερχόταν κάποτε σε μένα ή ότι θα είχε συνέχεια. Έκτοτε είναι, μετά την Κάρμεν, ο ρόλος τον οποίο έχω ερμηνεύσει πιο πολύ από όλους! Φέτος όμως μπροώ να πω ότι είναι η πρώτη χρονιά που ένιωσα πραγματικά άνετα μέσα στον ρόλο αυτό, και σε αυτό συνέβαλλε βεβαίως όχι μόνο η εμπειρία και η ωρίμανση αλλά και σε μεγάλο βαθμό και η μουσική διεύθυνση του μαέστρου Βύρων Φιδετζή. Φωνητικά είναι ένας ρόλος που φέρνει την φωνή της μεσοφώνου στα άκρα της, τόσο στις πολύ χαμηλές όσο και στις ψηλές συχνότητες. Τις περισσότερες δε φορές έρχεται αντιμέτωπη με έναν τεράστιο ορχηστρικό όγκο, πράγμα που δεν συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό στους υπόλοιπους πρωταγωνιστές.
Στην 1η πράξη περνάει φωνητικά κάπως απαρατήρητη, δείχνοντας ελάχιστη φωνητική ικανότητα. Στην 2η πράξη γίνεται μια σχετικά σύντομη φωνητική έκρηξη και στην 3η πράξη η Αμνέρις είναι βασικά, απούσα. Ο συνθέτης όμως της έχει αφιερώσει ουσιαστικά την αποκορύφωση του έργου, χαρίζοντάς της το μεγαλύτερο μέρος 4ης πράξης, με την υποβλητική “Σκηνή της Κρίσεως”, μία πάρα πολύ έντονα δραματική σκηνή, όπου η πρωταγωνίστρια επί σχεδόν 25 λεπτά- εκ των οποίων τα μισά σχεδόν μόνη της επί σκηνής- οδείρεται.
Μία τέτοια σκηνή δεν την κατακτάει κανείς γρήγορα. Η Αμνέρις έχει ερμηνευτεί από όλες τις πολύ σπουδαίες μεσοφώνους του προηγούμενου αιώνα αλλά και από πολλές δραματικές υψιφώνους (λόγω της ψηλής της γραφής στην 4η πράξη) και συνεχίζει να είναι ίσως και το υψηλότερο βάθρο που μπορεί να ανέβει μία μεσόφωνος για να καταξιωθεί.
Όσο για τον έρωτά της για τον Ρανταμές, θα μείνει ανεκπλήρωτος ως το τέλος. Ο Ρανταμές θα πεθάνει μαζί με την ερωμένη του Αϊντα, ενώ η Αμνέρις θα “καταδικαστεί” σε μια ζωή γεμάτη πόνο, τύψεις και μετάνοια. Αποστασιοποιούμαι πολύ από την άδοξη αυτή ερωτική ιστορία επί σκηνής, λόγω του ότι ο Φίλιππος είναι ο σύζυγός μου. Σε ό,τι αφορά την σχέση μου με τις συμπρωταγωνίστριες, στο συγκεκριμένο έργο δεν θα έλεγα ότι τυγχάνει να είναι πάντα οι καλύτερες. Ποτέ δεν μίσησα κάποια συνάδελφο στο έργο αυτό ως Κασσάνδρα, αλλά όταν είμαι η Αμνέρις, γίνομαι πολύ βίαια απέναντι στην Αϊντα, γιατί αυτό ορίζει η μουσική του συνθέτη. Κάποιες από τις συναδέλφους δεν έχουν την ψυχική ωριμότητα να αποστασιοποιηθούν από τους ρόλους τους τόσο, ώστε να μην τους ενοχλεί το γεγονός ότι η Αμνέρις τις… μισεί. Δυστυχώς η δουλειά μας έχει αυτόν τον κίνδυνο, να μεταφέρει δηλαδή κάποιος τα αισθήματα κι εκτός σκηνής ή να μπερδέψει το άτομο με τον ρόλο.
- (Φίλιππος) Ερμηνεύσατε τον ρόλο του Αιγύπτιου στρατηγού Ρανταμές με στεντόρια φωνή, άψογη τεχνική, και αξιοζήλευτη ευαισθησία. Μιλήστε μας για τον ρόλο αυτό, το πάθος του για την Αϊντα και τις ίντριγκες που διαδραματίζονται στο έργο.
Ο Ρανταμές είναι κατά την άποψη μου ίσως ο πιο δύσκολος ρόλος για τενόρο. Έχει την απαίτηση να υπάρχει μία βαριά φωνή, που να θυμίζει ακόμα και Βαγκνερικό τραγούδι σε κάποια σημεία, ενώ ταυτόχρονα απαιτεί ευκολία στην υψηλή περιοχή, και τεχνική για ρόλους Bal Canto. Και μέσα σε όλα αυτά, η παρτιτούρα απαιτεί αν θυμάμαι καλά και 20 κόντρα Σιb, με τα πρώτα 3 να είναι στα πρώτα 5 λεπτά της όπερας. Η άρια του Ρανταμές στην αρχή αρχή του έργου, είναι από τις πιο διάσημες άριες για τενόρο και καθορίζει την σχέση του τενόρου με το κοινό. Αν ο τενόρος αποτύχει στην άρια αυτή, δεν έχει άλλη ευκαιρία στις επόμενες 4 πράξεις να “επανορθώσει”.
Σε ότι αφορά τον χαρακτήρα δραματουργικά, είναι ένας άνθρωπος θα έλεγα τρομερά διχασμένος και οριακά σε κατάσταση απόλυτης εσωτερικής πλάνης, εφόσον πιστεύει ότι ο πόλεμος των Αιγυπτίων του οποίου ηγείται ο ίδιος ενάντια στους Αιθίοπες και η ποθητή νίκη εναντίον τους είναι κάτι το οποίο μπορεί να κάνει για χάρην της Αιθιόπισσας Αϊντα, ενώ οι Αιθίοπες ουσιαστικά πολεμάν για να απελευθερώσουν την πριγκήπισσά τους, Αϊντα.
Ο έρωτας του μαζί της όπως καταλαβαίνετε, είναι καταδικασμένος ούτως ή άλλως, αλλά η ιστορία γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκη όταν από την αρχή του έργου κατανοούμε ότι είναι ερωτευμένη μαζί του και η Άμνερις, η κόρη του Φαραώ, η οποία ανακαλύπτει στην αρχή του έργου τον κρυφό έρωτά τους. Όπως καταλαβαίνετε, οι σαπουνόπερες λέγονται σαπουν ΟΠΕΡΕΣ γιατί αντλούν την θεματική των πλοκών τους από της όπερες.
- (Κασσάνδρα & Φίλιππος) Συχνά δίνετε παραστάσεις μεγάλων λυρικών έργων σε όλη την Ευρώπη, σε ωραιότατους ιστορικούς χώρους όπως π.χ. στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στην Αθήνα, στο Ωδείο Ρωμαϊκής Αγοράς στη Θεσσαλονίκη, στο Schloss Merode στο Βέλγιο, στα Burg Eppstein και Schloss Braunfels στην Γερμανία κ.α. Επιλέγετε εσείς τα έργα και τους ρόλους που θα ερμηνεύσετε;
(Κασσάνδρα & Φίλιππος) Στις δικές μας παραγωγές πάντα επιλέγουμε εμείς τα έργα, εφόσον είναι και μέσα στις αρμοδιότητες μας η επιλογή. Και βέβαια, η επιλογή, ως επί το πλείστον έχει ως πρωταρχικό στόχο την ικανοποίηση του κοινού. Όταν εργαζόμαστε για άλλους, συνήθως οι προτάσεις έρχονται για έργο που έχει επιλεχθεί εκ των προτέρων.
- (Φίλιππος & Κασσάνδρα) Έχετε αγωνία για τους ρόλους σας; Πώς τους αντιμετωπίζετε;
(Φίλιππος) Συχνά υπάρχει μία αγωνία όταν ένας ρόλους περιλαμβάνει σημείο δύσκολο. Π.χ. στον Τροβατόρε υπάρχει η καμπαλέτα “Di quella pira…” η οποία έχει 2 κόντρα ντο, ένα εκ των οποίων είναι και απαιτητό να κρατηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Οπότε, ίσως δεν υπάρχει τόση αγωνία για όλον τον ρόλο, αλλά υπάρχει μία προετοιμασία ψυχολογική για το δύσκολο σημείο.
(Κασσάνδρα) Όταν υπάρχουν μεγάλες τεχνικές απαιτήσεις, σίγουρα υπάρχει και μια ανάγκη για ικανοποίηση τόσο προσωπική, όσο και του κοινού. Το κόντρα ντο είναι και για μένα η νότα που δεν με αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια, αλλά η συγκεριμένη νότα για μια μεσόφωνο είναι όπως και να έχει σχεδόν έξω από τα φωνητικά όρια. Ευτυχώς στο ρεπερτόριο της μεσοφώνου δεν εμφανίζεται και πολύ συχνά (εκτός της περίπτωσης της Ανταλτζίζα στην οποία συναντάμε 3 κόντρα ντο σχεδόν απανωτά). Όταν όμως ενίοτε ερμηνεύω ρόλους υψιφώνου, εκεί η συγκέντρωση και η φωνητική προετοιμασία είναι πολύ μεγαλύτερες, καθώς κάνω κάτι αρκετά εκτός σωματικών ορίων και άρα πρέπει να είμαι όχι μόνο σε απόλυτη φόρμα αλλά και πολύ περισσότερο συγκεντρωμένη.
- (Φίλιππος & Κασσάνδρα) Ο κόσμος που σας παρακολουθεί λέει ότι είστε ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι-φαινόμενο της εποχής μας. Οι κριτικές είναι πολύ θερμές. Εισπράττετε αυτή την αναγνώριση και τον θαυμασμό του κοινού;
(Φίλιππος) Από το κοινό το εισπράττουμε, δεν το εισπράττουμε όμως ενίοτε από τους φορείς. Και αν πάση ειλικρίνεια, έχει αρχίσει να μας κουράζει το πως όσοι φορείς δεν συνεργάζονται μαζί μας κρατούν μία στάση ανταγωνιστική, ενώ έχουμε προτείνει, ζητήσει, και κατά καιρούς… απαιτήσει, συνεργασία. Έχουμε δημιουργήσει κοινό που έρχεται ειδικά για εμάς και άρα η παρουσία μας συχνά αυξάνει την πιθανότητα επιτυχίας προσέλευσης, το κοινό είναι βασικά ο μόνος λόγος που έχουμε επιβιώσει τόσο καιρό γιατί χάρη σε αυτούς μπορούμε και συνεχίζουμε. Έχουμε φτάσει όμως σε ένα σημείο που η έλλειψη ουσιώδους συνεργασίας από τους φορείς ή και ακόμα χειρότερα, στη περίπτωση κάποιων, ευθύς αθέμιτος ανταγωνισμός, μας θυμώνει γιατί εν τέλη, μας δημιουργεί ζημίες. Αλλά, εντάξει, δεν είναι ένας τέλειος κόσμος και δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Εξάλλου, λέει και το ρητό: “Μην εμπιστεύεσαι ποτέ κάποιον που δεν έχει εχθρούς.” Εγώ προς τους διάφορους ιθύνοντες των φορέων πλέον λέω το εξής: “Ιθύνοντες μπαίνουν, ιθύνοντες βγαίνουν, εμείς παραμένουμε, οπότε σήμερα που μπορείς να χτίσεις μία φιλία μαζί μας, χτίσε την, γιατί αύριο που δεν θα είσαι πια εκεί που είσαι σήμερα, θα μπορείς να εξαργυρώσεις τη φιλία που έχτισες.” Και εντάξει, πολλοί τελικά βλέπουν αυτά που κάνουμε. Κινούμε πολλές δυνάμεις, δημιουργούμε ένα διαφορετικό πρόσωπο της χώρας και μέσα στην Ελλάδα και προς το εξωτερικό, δίνουμε εκπαίδευση, είμαστε εργοδότες, πάμε το λυρικό θέατρο σε καινούριες “πιάτσες”, ρισκάρουμε συνέχεια, αγωνιόμαστε, με πάθος και γνώση και πολλές φορές δικαιωνόμαστε. Πολλά από όσα γίνονται πλέον στη Θεσσαλονίκη τουλάχιστον, χάρη σε εμάς κάποιοι έχουν πια το θάρρος και τα κάνουν. Πριν από εμάς δεν τολμούσαν, δεν ήξεραν, δεν ενδιαφερόντουσαν. Κι έρχομαι στην “κάθοδό μας” στην Αθήνα με την “Αϊντα”. Απ’ όσο γνωρίζω, δεν είχε ξαναγίνει όπερα στο Θέατρο Πέτρας και στο Βεάκειο. Να δείτε που σύντομα, και άλλοι θα ακολουθήσουν. Αυτά, όλα χάρη στη σχέση μας με το κοινό τα κάνουμε. Ποιος από αυτούς που βρίσκουν στημένες δουλειές με κρατική επιχορήγηση θα άντεχε να κάνει αυτό που κάνουμε εμείς;
(Κασσάνδρα) Όσα λέει ο Φίλιππος ισχύουν. Θέλω μόνο να πω ότι το κοινό της χώρας μας και ιδιαιτέρως ως τώρα της Θεσσαλονίκης, μας έχει στηρίξει και μας έχει αγαπήσει με όλη του την καρδιά. Αυτό είναι τεράστιο επίτευγμα και υπέροχο συναίσθημα και όσες φορές κι αν πούμε “σας ευχαριστούμε για την αγάπη σας” θα είναι λίγες. Λυπάμαι που αυτή την στιγμή, μετά από 7 χρόνια έντονης παρουσίας και δραστηριότητας στην γεννέτειρά μου, δεν μπορώ να εμφανιστώ στην οπερατική σκηνή που χτίσαμε με τον Φίλιππο- και βέβαια μαζί σας. Μας πήρε χρόνια να χτίσουμε αυτή την κατάσταση, με κοινό που να έρχεται ευχαρίστως στην όπερα και με ένα εισιτήριο που να τιμά κι εμάς ως καλλιτέχνες, να στηρίζει και τη δουλειά μας- εισιτήριο να τονίσω πολύ χαμηλό σε σχέση με άλλες χώρες- το οποίο αυτή την στιγμή “γκρεμίζεται” εσκεμμένα από πολιτκούς φορείς. Δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε το τόσο φτηνό εισιτήριο των πολιτικών φορέων που ξοδεύουν κρατικό χρήμα και δεν τους ενδιαφέρει καθόλου να βγάλουν κέρδος. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους προσπάθησαν να μας απαξιώσουν και ακόμη και να μας χωρίσουν, κατά το “διαίρει και βασίλευε”, να μας κάνουν να ανταγωνιστούμε ακόμη και καλλιτεχνικά ο ένας τον άλλο, αλλά δεν τα καταφέραν. Κατάφεραν να μας εξουθενώσουν, να μας στεναχωρήσουν, να μας οργίσουν ακόμη. Αλλά η αγάπη που έχουμε μεταξύ μας, τόσο η ανθρώπινη όσο και προς την τέχνη, είναι υπεράνω τέτοιων πράξεων. Κι επειδή όλα αυτά που πράττουμε είναι αποτέλεσμα αγάπης, εγώ σε όλους αυτούς τους “εχθρούς” έχω να πω μόνο ένα πράγμα πια. Η αγάπη όλα τα συγχωρεί κι όλα τα υπομένει. Οι πολιτικοί πρέπει να αγαπάτε τον λαό, όχι να τον ανταγωνίζεστε. Είναι ακριβώς το ίδιο όπως και στις σχέσεις. Αν ένα ζευγάρι ζει ανταγωνιστικά, καταστρέφεται η σχέση. Αν αγαπιέται, μπορεί να κάνει θαύματα. Ο χρόνος και η ιστορία θα κρίνει!
About Post Author
+ There are no comments
Add yours