Τα φεγγάρια του θερισμού

της Λίτσας Κοντογιάννη

Μια τραγική ιστορία που αρχίζει το 1950, σ’ ένα χωριό στο Δέλτα του Αλιάκμονα, με τον θάνατο μιας νέας γυναίκας πάνω στα γινωμένα στάχυα των απέραντων χωραφιών του άντρα της, ενός απ’ τους τελευταίους εναπομείναντες τσιφλικάδες. Μια πορεία που τελειώνει στο ίδιο μέρος, εβδομήντα χρόνια αργότερα, οδηγώντας στη δικαίωση και τη λύτρωση.
Στο προσκήνιο η Ειρήνη, η κληρονόμος, θα συνθέσει τα κομμάτια της ζωής των τριών γυναικών και όσων βρέθηκαν δίπλα τους, αποκαλύπτοντας, μέσα απ’ αυτές, την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, όπου η φτώχεια, η υπερπόντια μετανάστευση, η βία πάνω στον αδύναμο και η ατιμωρησία του ισχυρού δείχνουν να είναι κυρίαρχες στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.
Οι ηρωίδες πονούν, αγωνιούν, παλεύουν, ερωτεύονται, μα κυρίως ελπίζουν πως μέσα από τις στάχτες της ζωής τους θ’ ανακαλύψουν το δικό τους παράθυρο στο φως, ακριβώς όπως η Ελλάδα, μέσα απ’ τον όλεθρο του πολέμου και τα συντρίμμια του Εμφυλίου, βρήκε τον δρόμο προς το μέλλον, ένα μέλλον που επιφυλάσσει ποιος ξέρει τι άραγε…
Ίσως έναν νέο όλεθρο… Ίσως ένα παράθυρο προς την ελπίδα….

Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 2010.
Μια διαθήκη, μια αναπάντεχη κληρονομιά, ένα χαμένο παιδί και η ατέρμονη αναζήτησή του.
Ερμιόνη, Ευγενία, Δάφνη.
Μητέρα, κόρη, εγγονή. Τρεις γυναίκες που δεν μπόρεσαν να αλλάξουν τη μοίρα τους.
Σε δρόμους παράλληλους, ένας μοναχικός συγγραφέας που μετουσίωσε τις απώλειες της ζωής του σε έμπνευση και έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο.

Η κριτική μας

Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα που μας ταξιδεύει από την ελληνική ύπαιθρο της δεκαετίας του ’50, στη σημερινή εποχή.

Η συγγραφέας φέρνει στο προσκήνιο το θλιβερό πρόβλημα της αρπαγής βρεφών και της παράνομής υιοθεσίας. Τη δεκαετία του ’60 όταν χανόταν ένα παιδί κατ’ αυτόν τον τρόπο, καθιστούσε την αναζήτησή του ατέρμονη, ατελείωτη και αυτό γιατί τότε δεν υπήρχαν στοιχεία κι έκανε την εύρεση του παιδιού σχεδόν αδύνατη.

Η ιστορία τριών γυναικών, που ανήκουν στη ίδια γενιά, της οποίας η αφήγηση ξεκινά λίγο ανάποδα, δηλαδή από την τέταρτη ηρωίδα της. Αυτή «ανοίγει» την αφήγηση, και αυτή είναι που την ολοκληρώνει, μέσα σε μια ατμόσφαιρα λήθης, όπου όλα, έστω και αργά, μπαίνουν στο τέλος του βιβλίου, στη θέση τους.

Μια εξαιρετική και ολοζώντανη γραφή και μέσα από τις περιγραφές της η συγγραφέας καταφέρνει να αναπαραστήσει ολόκληρη την μεταπολεμική εποχή της χώρας μας, που προσπαθεί να ξεπεράσει τις πληγές της από έναν ξεδιάντροπο εμφύλιο, απόλυτα εξαθλιωμένη οικονομικά και όλα αυτά να αναγκάζουν τα παιδιά της να ακολουθήσουν τον δρόμο της μετανάστευσης.

Καταφέρνει να μας δώσει τις πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων, χωρίς ωραιοποιήσεις, με όλα τα σοβαρά κοινωνικά θέματα που υπήρχαν τότε, όπως τον κοινωνικό ρατσισμό που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες, πολλές φορές εκφρασμένη με βία από τον νόμο του ισχυρότερου, που είχε ακόμα και το δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω τους, σαν να μην πρόκειται για ανθρώπους, αλλά για κάτι που δεν είχε μεγαλύτερη αξία από το απόλυτο τίποτα.

Η ιστορία αυτή στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην μυθοπλασία, αλλά παράλληλα και σε πραγματικά στοιχεία της εποχής, που δίνουν μια εξ ολοκλήρου ρεαλιστική εικόνα των τότε χρόνων, με πρωταγωνιστές απόλυτα αληθοφανείς χαρακτήρες, που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι πρόγονοί μας.

Σας συμβουλεύουμε να το διαβάσετε! Χαλαρώστε στη πολυθρόνα σας και αφήστε την ιστορία αυτή να σας ταξιδεύσει!