της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη Οπισθόφυλλου
Όποιος βρει αυτές τις σηµειώσεις βαφτίζεται εχθρός µου, γιατί θα «δει» σ’ αυτές εσένα που σ’ έχω µόνο για µένα.
Ένας τρόφιµος του «Άλµπατρος», µιας δοµής Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης στο νησί της Κράµου, ξεκινά να γράφει πρώτη φορά για πρόσωπα και όλη η ιστορία µοιάζει να είναι αληθινή. Πήγε χαµένη τελικά η ζωή του; Τι ήταν αυτό που τον αποδιοργάνωσε, που τον έκανε να «χαθεί» και τι είναι αυτό που θα τον κάνει να ενώσει τα σπασµένα κοµµάτια του;
Μια αγάπη, η µοναδική της ζωής του, φαίνεται πως τον περιµένει ακόµα εκεί, στη στροφή της ζωής, στο άνοιγµα της µοίρας. Πόσα αντέχει να θυµηθεί; Κι αν µέσα στις µνήµες του εµφανιστεί ένα παιδί λουσµένο στο αίµα; Τότε πόσα «γιατί» θ’ ακουστούν, πόσα «όχι». Ποιος θα αναλάβει να πει τη συνέχεια τότε;
Μια ιστορία βίας, πόνου και κάθαρσης, σφιχτοδεµένη και καθηλωτική από την πρώτη µέχρι την τελευταία λέξη.
Βιβλιογνώμη
Μερικές φορές, διαβάζω βιβλία που δεν βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, και αναρωτιέμαι μήπως γίνονται όντως αυτά τα πράγματα στ’ αλήθεια, διότι η τέχνη μιμείται τη ζωή κι έτσι… Για ένα τέτοιο βιβλίο θα σου μιλήσω σήμερα.
Η αγαπητή συγγραφέας, πήρε έναν νεανικό έρωτα, και μας τίναξε τα πέταλα, καλέ μου αναγνώστη, με μια ιστορία που σταματούσα να τη διαβάζω κατά τόπους, για να θυμίσω στον εαυτό μου να μην πανικοβάλλεται διότι είναι ακριβώς αυτό, μια ιστορία. Δυσκολεύομαι πολύ να αναφέρω στοιχεία του βιβλίου χωρίς να κάμω σπόιλερ, και έτσι θα περιοριστώ πολύ στα λόγια μου (αυτή τη φορά, μη χαίρεσαι, για την επόμενη δεν ξέρω). Μέσα από τα μάτια μιας ψυχιάτρου, ανακαλύπτουμε σταδιακά την ιστορία δύο νέων ανθρώπων. Η γιατρός προσπαθώντας να βρει τον τρόπο να τους βοηθήσει, αποφασίζει να μάθει τι ακριβώς έχει γίνει στη ζωή τους, μιας και οι ίδιοι δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν και πολλά πράγματα. Έτσι, μαθαίνουμε και μεις τι μπορεί να συμβεί σε έναν κύκλο ανθρώπων, και πως αυτός ο κύκλος μπορεί να γίνει ανεμοστρόβιλος που δεν θα αφήσει κολυμπιθρόξυλο όρθιο.
Δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ την σύλληψη της συγγραφέως, η οποία θέλει μέσα από ένα τραβηγμένο παράδειγμα να μας δώκει να καταλάβουμε τι μπορεί να κάνουν δυο κουβέντες σε μιαν ανθρώπινη ζωή, περισσότερα, ίσως, ακόμα και από την ωμή βία. Να μας πει οτι πρέπει να προσέχουμε τι λέμε, αλλά και να μάθουμε να ακούμε. Να μην το παίζουμε ανήξεροι γείτονες στη βία που υπάρχει γύρω μας, να μη κλείνουμε τα αυτάκια μας στο δράμα του διπλανού μας, και να μην αντιδρούμε, αλλά να δρούμε.
Το μόνο που με δυσκόλεψε, ήταν η γραφή. Δεν ταιριάξανε τα χνώτα μας ιδιαίτερα, και ομολογώ πως κάποιες φορές δεν ήμουν σίγουρη αν άλλαζε ο αφηγητής, όμως παρόλα αυτά, δεν άφησα το βιβλίο από τα χέρια μου, τόσο με ρούφηξε η ιστορία του. Ξεπερνώντας σιγά σιγά το μπατακλάν, σε αφήνω για σήμερα στα χέρια της αγάπης, φρόντισε να μην την κάμεις κομμάτια και συ!
About Post Author
