μτφρ. Καρατζήμας Γιώργος, εκδ. Anubis 2021.
της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη Οπισθοφύλλου
Ένα αχανές υπόγειο σιλό έχει γίνει το ύστατο καταφύγιο μιας μικρής κοινότητας ανθρώπων, των μοναδικών επιζώντων μιας μυστηριώδους καταστροφής, που έχει μετατρέψει ολόκληρη τη Γη σε οικολογική κόλαση. Οι κάτοικοι του υπόγειου οικισμού έχουν θεσπίσει απαράβατους νόμους που εξασφαλίζουν την επιβίωση του κοινωνικού συνόλου, μέχρι την ημέρα που ο σερίφης του σιλό παραβιάζει το μεγαλύτερο ταμπού απ’ όλα: αποφασίζει να βγει έξω, στην επιφάνεια του κατεστραμμένου πλανήτη… Η μοιραία αυτή πράξη φέρνει στο φως ερωτήματα που κανείς μέχρι τότε δεν είχε διανοηθεί να θέσει: Τι υπάρχει στ’ αλήθεια εκεί έξω; Ποιος δημιούργησε το σιλό; Ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες για τους δρακόντειους νόμους που διέπουν τη μικροσκοπική κοινότητα; Η Τζουλς Νίκολς, η νέα σερίφης, αναλαμβάνει να ξετυλίξει το κουβάρι των σκοτεινών μυστικών και να αντιμετωπίσει την τρομακτική αλήθεια.
Βιβλιογνώμη
Δυστοπία, σήμερα, καλέ μου αναγνώστη, με έναν βιβλίαρο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μιας και ο όγκος του δεν είναι αμελητέος. Ο μεσιέ Χάουϊ ζωγραφίζει ένα πολύ ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, όπου σε βάζει μέσα στο κλίμα (κάποιες περιγραφές ίσως και να μπορούσαν να είναι μικρότερες, αλλά δε με πείραξε καθόλου). Μπαίνεις και εσύ στο Σιλό, και σιγά σιγά ανακαλύπτεις την πραγματικότητα που επικρατεί, με τον συγγραφέα να σου δείχνει και όχι να σου εξηγεί το τι συμβαίνει.
Τρομερά καλογραμμένο, με συνέπεια στην μυθολογία του και χωρίς συγγραφικά άλματα ύφους, ο Χάουϊ κινδυνεύει να μπει στη Λίστα με τους αγαπημένους συγγραφείς. Συνάντησα μια πρωταγωνίστρια που συμπάθησα άπειρα. Δεν μου συμβαίνει εύκολα αυτό, δε ξέρω γιατί, όμως είμαι πολύ χαρούμενη που το καλοκαίρι διάβασα γυναικείους χαρακτήρες που όχι απλώς τους συναισθάνθηκα (δε χρειάζεται να συμπαθήσεις κάποιον για να συμβεί αυτό), αλλά θα τις ήθελα για φίλες μου. Και η Τζούλιετ, είναι μία από αυτές! Το μόνο που με χάλασε κάπως, είναι το βιαστικό του τέλος. Το κλείσιμο δεν είχε το συνηθισμένο συναισθηματικό αποτύπωμα (και ναι, μετά από 670κάτι σελίδες, μου έγινε σύνηθες), και την συγγραφική μαγεία που χαρακτήρισε όλο το προηγούμενο βιβλίο. Ένα κεφάλαιο ακόμα, με μια παράλληλη ματιά όπου θα μας μιλούσε για το τελευταίο γεγονός του τόμου (που μας άφηκε με το στόμα ανοιχτό), θα ήταν ιδανικό. Δε θα άλλαζα τίποτα, ούτε ως προς την πλοκή, τους χαρακτήρες, τις εξελίξεις, τη γραφή…μόνο αυτό το λιγουλάκι.
Έπεται και το γκράφικ νόβελ, και να πω πως ξεκίνησα τη σειρά, που μέχρι το 5ο επεισόδιο με έχει απογοητεύσει, καθώς όχι μόνο έχουν γίνει αλλαγές, αλλά οι αλλαγές αυτές χαρακτηρίζονται από την τάση του Χόλι του Γουντ, για βιαστικό γράψιμο, πρόκληση συναισθημάτων και όχι καλλιέργεια αυτών, ενοχλητικές συμπεριφορές κακομαθημένων ανθρώπων (κάτι που στο βιβλίο απουσιάζει ολότελα), και σκηνές δράσεις χωρίς βάθος και ουσία, μόνο με σκοπό τον εντυπωσιασμό. Δεν εντυπωσιάζομαι πια, κυρ Χόλιγουντ, σταμάτα να βιάζεις βιβλία, ενώ αν θέλεις κάτι διαφορετικό, στρώσου και γράψ’ το, χωρίς να εκμεταλλεύεσαι έτοιμο και δοκιμασμένο υλικό!
About Post Author
