της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη Οπισθόφυλλου
Ένα παιχνίδι. Δύο παίκτες.
Λέξεις που έµειναν γυµνές. Κανόνες. Κι ένα ζάρι.
Όλα ξεκινούν από το µυαλό, µα καταλήγουν στο σώµα. Μία γυναίκα που ανασαίνει µέσα από τη γραφή. Μία γυναίκα όµως που έχει χάσει την έµπνευσή της, τη δηµιουργικότητα, το πάθος, ίσως και τον ίδιο της τον εαυτό. Κι ένας άνδρας που ξαναζεί µέσα από τα γράµµατά τους. Στο παιχνίδι των λέξεων που αποφασίζουν να ξεκινήσουν κανείς δεν µένει αλώβητος. Γιατί ο κίνδυνος ελλοχεύει ακριβώς εκεί. Σε αυτή την αµοιβαία διείσδυση του ενός… στις λέξεις του άλλου. Το µυαλό άλλωστε είναι αυτό που παίζει πάντα τα πιο ηδονικά παιχνίδια.
«Κι αν ο οργασµός της σκέψης δεν είναι ο µεγαλύτερος, τότε ποιος;» Η σαρκική επαφή δεν επιτρέπεται. Πώς µπορούν όµως οι λέξεις να σκεπάσουν ένα κορµί, όταν η επιθυµία είναι αµοιβαία; Η πρωταγωνίστρια ακροβατεί σε ένα τεντωµένο σχοινί µεταξύ λογικής και τρέλας. Αλήθεια, έχει υπάρξει όµως έστω κι ένας άνθρωπος στον κόσµο που παρέµεινε λογικός στο παιχνίδι του έρωτα;
Έχεις δύο επιλογές:
Είτε ζεις αυτό το φαινοµενικά αθώο παιχνίδι από την αρχή έως το τέλος του, είτε δεν το ξεκινάς ποτέ, διαβάζοντας µονάχα τη σελίδα 181 κι έπειτα κλείνεις το βιβλίο.
Πριν να είναι αργά.
Τι λες;
Ξεκινάµε;
Ή µήπως όχι;
Δική σου η απόφαση, εσύ κρατάς το ζάρι.
Βιβλιογνώμη
Αν με ξέρεις έστω και λίγο καλέ μου αναγνώστη, θα έχεις πάρει χαμπάρι οτι δεν είμαι φαν του ρομαντικού μυθιστορήματος, και αυτό όχι επειδή είμαι καμιά σκληροπυρηνικά κυνική κορασίδα, αλλά διότι συχνότατα βρίσκω τα συναισθήματα να μένουν σε ένα επιφανειακό ηδονιστικό επίπεδο. Φαντάσου λοιπόν την έκπληξή μου, όταν διάβασα (μέσα σε λίγες ώρες) ετούτο το βιβλίο, που είναι μια αμιγώς ρομαντική ιστορία, και καταπιάνεται με όλον τον φόβο και τον συγκλονισμό που ένας μεγάλος έρωτας μπορεί να επιφέρει.
Η συγγραφέας μπαίνει βαθιά στον ψυχικό κόσμο μιας ερωτευμένης γυναίκας, με τέτοιον τρόπο που μόνο αν η ίδια τον έχει βιώσει μπορεί να το κάμει. Αμφότερες ηρωίδα και συγγραφέας (η ηρωίδα μάλιστα είναι συγγραφέας), ψάχνουν τον ρομαντισμό στη ζωή τους, και θέλουν να πάνε κάπου βαθύτερα από τον επιφανειακό ερωτισμό που κυκλοφορεί στην εποχή μας. Ψάχνοντας την έμπνευση, ψάχνοντας τον τρόπο να νιώσει ζωντανή, η Άννα θα παίξει ένα παιχνίδι λέξεων. Το λέει και ο τίτλος καλέ, δε σου κάμω σπόιλερ. Η αλήθεια είναι πως το παιχνίδι αυτό είναι ρίσκο, καθώς μπορεί να πάει πολύ πολύ στραβά, ιδίως άμα «πέσεις» σε λάθος χέρια, όμως είναι σημαντικό όταν αναζητούμε κάτι να μην έχουμε εμμονή για να το βρούμε…τότε σίγουρα χάνεις το νόημα, δεν ευχαριστιέσαι το παιχνίδι, και αυξάνουν οι πιθανότητες να κάμεις τις λάθος επιλογές.
Δεν θα σου πω αν η πρωταγωνίστρια έκαμε τη σωστή επιλογή, αν της βγήκε όπως το περίμενε, αν ο έρωτας ήταν πραγματικός ή στο ρομαντικό της κεφαλάκι, θα σου πω όμως πως η ιστορία με άγγιξε… Θα σου πω οτι ο έρωτας είναι ένα εγωιστικό συναίσθημα, εμπεριέχει κτητικότητα, και είναι το πρώτο στάδιο για κάτι πολύ πιο όμορφο που ακολουθεί. Αλλά, είναι ο άτιμος, ασυναγώνιστα θελκτικός! Και αν το δεις λίγο σωστά, θα αποτελέσει ευκαιρία να μάθεις τόσα πράγματα για τον εαυτό σου, που όπως και να καταλήξει το κάθε ειδύλλιο, εσύ θα έχεις βγει κερδισμένος.
Στην υγειά του έρωτα, λοιπόν, του ρομαντισμού, των ουσιαστικών σχέσεων που ίσως μπορεί να υπάρξουν ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν βρεθεί ελάχιστες (μήπως και καμμία;) φορές! Μη φοβού Μαριάμ, τον έρωτα, γκόου γουιθ δε φλόου, και πιες σαμπάνια στην πορεία!
About Post Author
