της Κατερίνας Καλογήρου
Οπισθόφυλλο
Είναι 1985. Βρισκόμαστε σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας. Πλησιάζουν Χριστούγεννα, εποχή πολυάσχολη για τον Μπιλ Φέρλονγκ, προμηθευτή καυσόξυλων και πατέρα πέντε κοριτσιών. Νωρίς ένα πρωί, κι ενώ προσπαθεί να προλάβει τις παραγγελίες των πελατών του, φτάνει στο τοπικό μοναστήρι που δεσπόζει ψηλά στον λόφο της πόλης για να παραδώσει μια παραγγελία. Κι εκεί θα ανακαλύψει κάτι που θα τον φέρει αντιμέτωπο τόσο με το παρελθόν του όσο και με τη συνένοχη σιωπή μιας πόλης που φαίνεται πως βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Εκκλησίας.
Μια βαθιά συγκινητική ιστορία, γεμάτη ελπίδα, ηρωισμό και συμπόνια για τους αδύναμους. Ένα πραγματικό κομψοτέχνημα που δικαία υμνήθηκε από την κριτική.
Βιβλιογνώμη
Πολύ αγαπώ την Ιρλανδία! Και τους Ιρλανδούς! Την μπίρα γκίνες όχι τόσο, διότι είναι σαν να πίνω χώμα, με το μπαρδόν δηλαδή, αλλά εντάξει, ας υπάρχει κάτι που δεν συμπαθώ από τους κατά τ’ άλλα λατρευτούς μου Κέλτες. Έτσι, όταν διάβασα για αυτό το βιβλίο από φέλοου μπούκσταγκράμερ, και είδα οτι αφορά το αγαπητό μου νησί (δεν έχω πάει ποτέ, αλλά έχω βάσιμες υποψίες πως μετά την περιήγησή μου στον Νείλο κατά την εποχή του Νέου Βασιλείου, πρέπει να διετέλεσα Δρυΐδα στην Ιουερνία), το προμηθεύτηκα με συνοπτικές διαδικασίες.
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα χειμωνιάτικο τοπίο μιας μικρής πόλης, όπου ένας αγαπητός κύριος προμηθεύει καυσόξυλα, και πρέπει να παραδώσει φορτίο σε ένα μοναστήρι εκεί κοντά. Φυσικά και υπάρχει λόγος που ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα βρεθεί στο συγκεκριμένο μέρος, και θα δει αυτό που θα δει, και θα κινητοποιηθεί με τον τρόπο που κινητοποιήθηκε. Δε θα σου γιομίσω εδώ τα κενά, καλέ μου αναγνώστη, σφηνάκι είναι το βιβλίο, διάβασέ το!
Μέσα σε λίγες σελίδες, η Κίγκαν σου ζωγραφίζει μια πραγματικότητα που είναι έρμαιο παλιακών αντιλήψεων και ενός καθωσπρεπισμού που σε μεγάλο μέρος τροφοδοτείται από την εκκλησία. Με πολύ όμορφο τρόπο και απλές λέξεις, σου δείχνει πως μπορείς να πας κόντρα σε όλο αυτό το οικοδόμημα που έχει ρίζες βαθιές σαν τις ιερές βελανιδιές, και αποδεικνύει πως τη διαφορά μπορεί να την κάνει ο καθένας μας τελικά.
Το πρόβλημά μου με το συγκεκριμένο βιβλίο είναι οτι ενώ είχε ένα πολύ δυνατό χαρτί στα χέρια του, τα πλυσταριά της Μαγδαληνής, δεν ασχολήθηκε καθόλου με αυτά. Θέλησε να ρίξει αλλού το βάρος, και το σέβομαι, όμως ήθελα περισσότερα πράγματα επί του συγκεκριμένου θέματος, προκειμένου να νιώσω πιο έντονη σύνδεση με τα εμπλεκόμενα πρόσωπα. Δεν μπορώ να πω, σε καμμία περίπτωση, πως έχουμε επιφανειακούς χαρακτήρες, όμως κάτι μου έλειψε…αν δεν ήταν τόσο μικρό το μέγεθος, θα κινδύνευε να γίνει κάπως βαρετό σε ορισμένα σημεία. Πρόκειται για ένα βιβλίο που θέλει να ξυπνήσει τον ανθρώπινο εαυτό μέσα στον καθένα μας, και το λέει μάλιστα ξεκάθαρα όταν ο βασικός μας ήρωας αναρωτιέται ποιο μπορεί να είναι το νόημα της ζωής αν δε βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Η Κίγκαν με την προσέγγισή της, δεν ήθελε, μάλλον, να εκβιάσει το συναίσθημα, και δεν επιθυμούσε να αποτρέψει την προσοχή του αναγνώστη από το βασικό αυτό ζήτημα. Σε αυτό αποδίδω το οτι δεν προχώρησε σε μεγαλύτερο βάθος στα πλυσταριά, και επέλεξε να εξιστορήσει την πλοκή μέσα από φαινομενικά απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που όμως κουβαλάνε τον δικό τους σταυρό στη ζωή τους. Μη κοιτάς που διαμαρτυρήθηκα ελαφρώς καλέ μου αναγνώστη, το βιβλίο είναι πολύ καλό, και θα βάλει σε σκέψεις όποιον το διαβάσει. Ξεκίνησέ το χθες, και εγώ θα συνεχίσω την ανάγνωση των υπόλοιπων έργων της συγγραφέως, και θα επανέλθω δριμύτερη αφότου αναλογιστώ πως θα γίνει επισκεφτώ την παλαιότερη παμπ του κόσμου, η οποία παρακαλώ λειτουργεί από το 900 μ.Χ. στο Άθλοουν! Αλλά δε θα παραγγείλω γκίνες, το δηλώνω από τώρα!
About Post Author
