της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη Οπισθόφυλλου
Κάποτε ήμουν κορίτσι, αλλά όχι πια. Μυρίζω άσχημα. Το αίμα ξεράθηκε και πέτρωσε πάνω μου και πάνω στο κουρελιασμένο ρούχο μου. Τα σωθικά μου ένας βάλτος. Χύμηξα μέσα στο δάσος που είδα εκείνη την πρώτη φριχτή νύχτα, όταν άρπαξαν εμένα και τις φίλες μου από το σχολείο”. Έτσι ξεκινά η συγκλονιστική αφήγηση ενός κοριτσιού που απήχθη από την Μπόκο Χαράμ. Η Μαριάμ γίνεται μάρτυρας και θύμα της βαρβαρότητας μιας ανδρικής κοινότητας που υπακούει σ’ έναν απάνθρωπο κώδικα βίας. Κι ενώ ο κόσμος γύρω της δείχνει βουτηγμένος στην παράνοια, της δίνεται η ευκαιρία να αποδράσει – μόνο και μόνο για να έρθει αντιμέτωπη με το στίγμα του θύματος που επιστρέφει με το παιδί τού εχθρού. Μια ιστορία επιβίωσης και εξιλέωσης στην αδυσώπητη φύση της βορειοανατολικής Νιγηρίας από τη σπουδαιότερη εν ζωή συγγραφέα του αιώνα
Βιβλιογνώμη
Σήμερα, καλέ μου αναγνώστη, πρόκειται να τσαντιστούμε λίγο! Εσύ που θα διαβάζεις, εγώ που θα τα γράφω! Θα σου μιλήσω για ένα σοκαριστικό βιβλίο της Έντνα της Ο’ Μπράιεν, η οποία από τα λιβάδια και τις παμπ της Ιρλανδίας μας πάει στη Νιγηρία και τη Μπόκο τη Χαράμ. Ξέρω, και γω θέλω μια μπύρα τώρα, και αν πρόκειται να πάω κάπου στην Αφρική, θα ήθελα να δω ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις, τις Πυραμίδες, και τη γενέτειρα του Φρέντι του Μέρκιουρη.
Έλα όμως, που τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα θέλουμε, αλλά ας μη μιλάμε καθόλου, διότι αν είσαι κοράσιο στα χωριά της Νιγηρίας, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, τα πράγματα πάνε κατά διαόλου. Πρόκειται για ένα σκληρό βιβλίο, που δεν χαρίζεται στις περιγραφές, και δεν παρφουμάρει την πραγματικότητα. Είναι μικρό, και περιεκτικό. Η συγγραφέας επηρεασμένη από τη βαναυσότητα της απαγωγής γυναικών από την εξτρεμιστική οργάνωση στον Απρίλιο του 2014, μαζεύει τα μπογαλάκια της σε ηλικία 80κάτι ετών, και πάει στη Νιγηρία όπου συγκεντρώνει μαρτυρίες και συνθέτει μια μυθοπλασία που στηρίζεται σε άκρως πραγματικά γεγονότα. Η γνωστή γραφή της Ο’ Μπράιεν, που οριακά θα τη χαρακτήριζε κάποιος στεγνή, είναι ιδανική γι αυτή την περίπτωση, καθώς τα γεγονότα είναι τόσο συγκλονιστικά από μόνα τους που δεν χρειάζεται να εκβιαστεί το οποιοδήποτε συναίσθημα.
Διαβάζοντας τέτοια βιβλία, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι στο καλό συμβαίνει στον κόσμο, πόσο τυχερή είμαι, αν υπάρχει ελπίδα να έχουμε ένα καλύτερο αύριο, τι οφείλω στον εαυτό μου μιας και όπως πιστοποιήσαμε είμαι τυχερή, πως συνεχίζει τη ζωή της μια γυναίκα μετά από αυτά τα βιώματα, τι πρέπει να συμβεί σε κάποιον ώστε να γίνει ικανός να προβεί σε τέτοιες πράξεις εναντίον ενός άλλου ανθρώπου… Όπως είδες, καλέ μου αναγνώστη, σήμερα το κλίμα εν πολλά βαρύ, όμως όπως και στην πραγματική ζωή, τίποτα δεν είναι μοναχά φρουφρουδένιο, κι έτσι καλό είναι να αποκτούμε εικόνα και για τα αίσχη. Αυτά από μένα τούτη τη φορά, την επόμενη θα έλθω με κάτι πιο χαλαρό, μέχρι τότε στείλε μια ευχαριστία στον θεό που πιστεύεις, στο σύμπαν, στο υπερεγώ σου ή όπου αλλού θέλεις, που είσαι εδώ που είσαι, και όχι αλλού…Αντιός!
About Post Author
