"Το σπίτι με τις κλειδαριές"

της Λίτσας Κοντογιάννη

Στην ελληνική επαρχία των τελών της δεκαετίας του ’50, γεννιέται η Κατερίνα σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την απώλεια της μάνας της εξαιτίας της δύσκολης γέννας. Το άτυχο κορίτσι, έχοντας νιώσει μονάχα μια φορά τη θαλπωρή του μητρικού κόρφου, θα μεγαλώσει μέσα στην απόρριψη, την επίρριψη δυσανάλογων ευθυνών και τον εκφοβισμό όχι μόνο από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά και από την ίδια της την οικογένεια με εξαίρεση τον πατέρα της.

Στα χρόνια της δικτατορίας, σε μια καθεστωτική, μεγαλοαστική οικογένεια μεγαλώνει ο Παύλος, ένας έφηβος στερημένος από τη γονική στοργή, βυθισμένος στις αντιφάσεις και τα ξεσπάσματα του διπολικού χαρακτήρα του, περιορισμένος μέσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο κλειδαριές, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Όμως η ζωή που χαμογελάει μόνο στις φωτεινές ψυχές, θα οδηγήσει τις μοίρες των δύο εφήβων, ενώνοντάς τους με τρόπο απρόβλεπτο και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ωθώντας τους να ερωτευτούν με απόλυτη σφοδρότητα, μέσα σε ένα απειλητικό περιβάλλον όπου ελλοχεύουν απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Οι δυο τους θα χρειαστεί να παλέψουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν την κοινή ζωή που ονειρεύονται. Θα κατορθώσουν να λειάνουν τις παλιές προσωπικές τους πληγές και ν’ αφεθούν στο μέλλον που η καλή Μοίρα έχει ορίσει γι’ αυτούς;

Ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα από τον Γιάννη Φιλιππίδη με εκρηκτικούς χαρακτήρες, καταιγιστική πλοκή, άφθονο σασπένς και καυστικό χιούμορ, που μένει αλησμόνητο.

Η κριτική μας

Ένας επιβλητικός τίτλος και στο ίδιο πνεύμα είναι και το εξώφυλλο. Στο σύνολο έχουμε ένα δυνατό κοινωνικό μυθιστόρημα.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται τη δεκαετία του ’50. Αυτά τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια υπήρχε μεγάλη οικονομική δυσχέρεια – πολλοί θα έλεγαν εξαθλίωση – στις περισσότερες οικογένειες, και παρατηρούσε κανείς το φαινόμενο πολλές κοπέλες να πηγαίνουν εσωτερικές σε «μεγάλα» αστικά σπίτια, ως οικιακοί βοηθοί, και οι ίδιες έφεραν το τίτλο της «ψυχοκόρης». Αρκετές φορές αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας ψυχρής οικονομικής συναλλαγής.
Αν κάποιος παρέκλινε έστω και λίγο από την «άρτια», καλή κοινωνία και τους αυστηρούς κανόνες της, είχε κάποιου είδους ιδιαιτερότητες, και δεν είχε κάποιου είδους προστασία από τον «στιγματισμό» που προβαίνει ο κοινωνικός περίγυρος, κατέληγε ως παρίας της.
Ήρωες της ιστορίας είναι μια κοπέλα προερχόμενη από μια σκληρή οικογένεια της επαρχίας, κι ένα αγόρι με ψυχικές και νοητικές ιδιαιτερότητες, που η ζωή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τους φέρνει κοντά. Οι δυο τους ανακαλύπτουν τις ιδιαιτερότητές τους και καταφέρνουν βάση αυτού να αλληλοσυμπληρωθούν, να αλληλοπροστατευθούν και να πορευτούν μαζί στη ζωή. Καταλυτικό ρόλο στη ζωή των δύο νέων παίζουν οι γονείς του αγοριού.
Ο συγγραφέας με την εξαιρετική του γραφή, αγκαλιάζει με ευγένεια και σε σεβασμό τους ήρωές του και ταυτόχρονα καταγγέλλει όλα αυτά τα κακώς κείμενα της εποχής αυτής.
Καταφέρνει και αναπαριστά δεξιοτεχνικά το ύφος, γεύσεις και αρώματα αλλά και την ατμόσφαιρα της εποχής αυτής.
Η αφήγηση είναι απολύτως ισορροπημένη, κινηματογραφική θα έλεγα, που μοιάζει πολύ με την αίσθηση που έχουμε όταν παρακολουθούμε μια παλιά, ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Ακολουθεί μια πολύ καλή ροή και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Διαβάστε το, θα σας ταξιδέψει, αλλά ταυτόχρονα θα σας προβληματίσει αρκετά.