Τα 20 κρυφά αριστουργήματα του Netflix

Από βραβευμένες ιστορίες φαντασμάτων μέχρι παραμύθια τρόμου και crime dramas, αυτές είναι μερικές από τις καλύτερες ταινίες που έχει καταπιεί ο αλγόριθμος του Netflix.

ΙΩΣΗΦΙΝΑ ΓΡΙΒΕΑ

Ο κατάλογος του Netflix είναι ατέλειωτος και ο αλγόριθμος της πλατφόρμας όχι τόσο αξιόπιστος όσο θα ήθελε να είναι.

Παρακάτω θα βρεις 20 από τα διαμάντια που δεν θα σου προτείνει το Netflix.

THE DISCIPLE

Ο Sharad Nerurkar (Aditya Modak) έχει αφιερώσει τη ζωή στο κλασικό ινδικό τραγούδι που θέλει να τιμήσει ως τραγουδιστής, ακολουθώντας τις παραδόσεις και την πειθαρχία των μάστερ του είδους, του γκουρού του και του πατέρα του. Όσο τα χρόνια περνούν ωστόσο, ο Sharad αρχίζει να αναρωτιέται εάν θα γίνει ποτέ ο στόχος του πραγματικότητα.

Ο Chaitanya Tamhane γράφει και γυρίζει εδώ ένα ονειρώδες ψυχογράφημα ενός αποτυχημένου καλλιτέχνη σε έναν ναρκωμένο ρυθμό – που ίσως αποτρέψει όσους ψάχνουν κάποια εκρηκτική εξερεύνηση της ινδικής παραδοσιακής μουσικής – σκιαγραφώντας ένα ταξίδι αυτογνωσίας μέσα από τις μετασχηματιστικές μελωδίες της raga. Το παράθυρο σε έναν καλοστημένο μικρόκοσμο για τον οποίο δε γνωρίζουμε πολλά είναι συναρπαστικό, η μελαγχολία όμως της ιστορίας ενός ανθρώπου που ανακαλύπτει ότι δε μοιράζεται με πολλούς το μεγάλο του πάθος είναι οικουμενικό.

Το φιλμ είναι παραγωγή του Alfonso Cuarón και έχει κερδίσει το βραβεία FIPRESCI και Σεναρίου στο Φεστιβάλ Βενετίας. Από τις ταινίες που αγοράζει το Netflix για να τα θάψει ο αλγόριθμός του, όπως το “A Sun” και το “Atlantics” πριν από αυτό που θα βρεις αμέσως τώρα.

A SUN

Το φιλμ έρχεται από την Ταϊβάν και είναι του Chung Mong-Hong, του δημιουργού που είχε κάνει το ντεμπούτο του στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών με το “Parking” το 2008. Το “A Sun” είναι η πέμπτη ταινία που υπογράφει, και μέχρι να φτάσει στο Netflix τον προηγούμενο Ιανουάριο είχε κάνει την πρεμιέρα του σχεδόν τελείως αθόρυβα στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Κατάφερε να μπει επίσης στο shortlist για την κατηγορία Καλύτερης Παγκόσμιας Ταινίας στα φετινά Όσκαρ.

Το “A Sun” είναι μεταξύ άλλων – και τουλάχιστον αρχικά – μία ιστορία ιεραρχίας μέσα στην οικογένεια. Αφορά δύο γιους: έναν κορυφαίο μαθητή (Xu Guang-Han) για τον οποίο οι γονείς τους είναι περήφανοι που ετοιμάζεται να μπει σε ιατρική σχολή δικής του επιλογής, και το μαύρο πρόβατο (Wu Chien-Ho) που κάθε φορά περιμένουν να τους απογοητεύσει. Μετά από ένα απρόβλεπτο, τραγικό γεγονός που θα εκβιάσει την επανεξέταση αυτής της ιεραρχίας, οι δύο γιοι θα αλλάξουν θέση στα μάτια των γονιών τους και η ταινία γίνεται ένα δυνατό crime drama στο δεύτερο μέρος της.

Τα χαρτιά του Chung Mong-Hong για τον κάθε χαρακτήρα θα ανοίγουν προσεκτικά και σε τέλειο timing στις 2,5 ώρες της ταινίας, το καστ ερμηνεύει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες σε απροσδόκητες συχνά αλληλεπιδράσεις, και το μαύρο χιούμορ δε λείπει (σε μία σκηνή, ένας χαρακτήρας αδειάζει ένα φορτηγό σκατά σε ένα πάρκινγκ). Ακόμα και από τη μικρότερη οθόνη του Netflix θα αντιληφθείς πόσο κινηματογραφική εμπειρία θα έπρεπε να είναι το “A Sun”, με τον καθηλωτικό σχεδιασμό φωτός και σκίασης που ντύνει τον αγώνα της οικογένειας όσο αυτή δοκιμάζεται.

ATLANTICS

Υπερφυσικό ρομαντικό δράμα που έδωσε στη Mati Diop, την πρώτη μαύρη γυναίκα που διαγωνίστηκε ποτέ στις Κάννες στα 72, τότε, χρόνια ιστορίας τους, το Grand Prix με το καλημέρα του ντεμπούτου της. Στο “Atlantics”, τη περσινή πρόταση της Σενεγάλης για τα Όσκαρ που ανέλαβε το Netflix, ένας νεαρός άνδρας ερωτεύεται μια κοπέλα που εξαναγκάζεται σε γάμο με ένα πλούσιο. Όταν εκείνος και οι συνάδελφοί του και εργάτες οικοδομής αποφασίζουν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη, η Ada νιώθει την παρουσία του Souleiman στη Σενεγάλη παρότι αυτός πια έχει εξαφανιστεί.

Το “Atlantics” είναι ένα αμάλγαμα κλασικού παραμυθιού, αστυνομικής σειράς, ιστορίας φαντασμάτων, ρομάντσου, μύθου ενδυνάμωσης. Είναι ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που αλλάζει με αυτοπεποίθηση κατευθύνσεις για να γίνει μια δημιουργία μαγικού ρεαλισμού αντάξια των μετρ του είδους.

HIS HOUSE

Το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του βραβευμένου για διαφημιστικές καμπάνιες Βρετανού σκηνοθέτη/σεναριογράφου Remi Weekes έφυγε από το Φεστιβάλ Sundance με έξοχες κριτικές και κατέφτασε στο Netflix πάνω στη ώρα του Halloween.

Η ταινία τρόμου ακολουθεί ένα ζευγάρι προσφύγων από το Σουδάν στο σπίτι μιας αγγλικής πόλης όπου εγκαθίστανται για να κάνουν μια νέα αρχή. Ο Weekes είναι ένας ακόμη καλλιτέχνης από μια σειρά μαύρων δημιουργών που χρησιμοποιούν τον τρόμο για να σχολιάσουν τη μαύρη εμπειρία, και εδώ το κάνει με επιρροές από old school George Romero και Wes Craven.

THE 40-YEAR-OLD VERSION

Απεγνωσμένη να κάνει επιτυχία πριν από τα 40, η άτυχη Νεοϋορκέζα θεατρική συγγραφέας Radha Blank επαναπροσδιορίζει τον εαυτό της ως ράπερ αναζητώντας την αληθινή της φωνή. Η Blank παίζει, γράφει, παράγει και γυρίζει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας Δράματος στο πρόσφατο Φεστιβάλ Sundance όπου το απέκτησε το Netflix.

Πρόκειται για μία αξιοθαύμαστη και διασκεδαστική παρουσίαση για το ταλέντο της Blank που είναι καταπληκτική παρέα, είτε όταν ανατινάζει το αφηγηματικό σχήμα λόγου του Magical Negro, είτε όταν τη βλέπουμε να κρύβεται στο διαμέρισμά της.

UNDER THE SHADOW

Απόλυτο must για τους φαν του “Babadook” και για όσους προτιμούν τα θρίλερ τους με κλασικά τρικ και πρακτικά εφέ. Το “Under the Shadow” ακολουθεί μία μητέρα με την ανήλικη κόρη της στην Τεχεράνη κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Πόλεων, μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, μετά την αποπομπή της πρώτης από τη σχολή Ιατρικής με την κατηγορία της υπονόμευσης της κυβέρνησης. Οι δυο τους θα νιώσουν σύντομα ότι απειλούνται από ένα τζίνι, ένα κακό πνεύμα της παράδοσης στη Μέση Ανατολή που ταξιδεύει με τον αέρα.

Το “Under the Shadow” που είχε κερδίσει το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στις Νύχτες Πρεμιέρας – εκτός από το σενάριο ο Babak Anvari είχε κάνει και τη σκηνοθεσία του φιλμ – χρησιμοποιεί με αποτελεσματικό μέτρο τα κλασικά εργαλεία των jump scares, αλλά ανεβαίνει επίπεδο ως αλληγορία της καταπίεσης των γυναικών στη ρημαγμένη από βόμβες Τεχεράνη του θεοκρατικού Ιράν στα ‘80s.

DICK JOHNSON IS DEAD

Μπαμπά, πώς θα σου φαινόταν αν κάναμε μια ταινία όπου σε σκοτώνω ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνεις στ’ αλήθεια;». Η κινηματογραφίστρια Kirsten Johnson, γνωστή κυρίως μέσα από τη δουλειά της πίσω από την κάμερα σε ντοκιμαντέρ όπως το “Citizenfour”, γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τον πατέρα της Dick Johnson. Η Johnson παρουσιάζει τον ηλικιωμένο μπαμπά της, ένα συνταξιοδοτημένο ψυχίατρο που πάσχει από άνοια, σε ευρηματικές αναπαραστάσεις – ανάμεσά τους και κάποια βίαια “ατυχήματα” – που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον θάνατό του. Ο μπαμπάς πάει με τα νερά της κόρης του και ακολουθεί το μαύρο της χιούμορ, προτείνοντας κάποια στιγμή στο φιλμ και τη λύση της ευθανασίας. Το φιλμ παρουσιάστηκε στο φετινό Φεστιβάλ Sundance και κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής για Καινοτομία στη Non-Fiction Αφήγηση.

PRIVATE LIFE

Μετά το υποψήφιο για Όσκαρ “Savages”, η Tamara Jenkins παραπήρε τον χρόνο της για το επόμενη ταινία. Η σκηνοθέτης παρέμεινε μία έξοχη χρονογράφος για την ανώτερη μεσαία τάξη και τα κουσούρια της, και εδώ γράφει και σκηνοθετεί ένα ζευγάρι που δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Η πάντα αξιόπιστη Kathryn Hahn και ο Paul Giamatti στρέφονται τελικά στην ανιψιά τους, με την ελπίδα ότι θα τους αφήσει να γονιμοποιήσουν ένα ωάριό της. Στον ρόλο της ανιψιάς κλέβει την παράσταση η Kaylis Carter του “Godless”. Εκτός από το χιούμορ και την οδύνη που συνδυάζει άψογα η Jenkins, το πιο αξιοσημείωτο γνώρισμα της ταινίας είναι η αισθητή απουσία υπερβολής. Η δημιουργός έχει αυτοπεποίθηση με την απλή καθημερινότητα, ξέρει πώς να εντοπίζει το δράμα μέσα της, και ελπίζουμε πως δεν θα περάσει άλλη μία δεκαετία χωρίς ταινία της.

SHIRKERS

Η Sandi Tan ήταν 19 ετών και ζούσε ακόμα στη Σιγκαπούρη στις αρχές των ‘90s όταν ο μέντορας, καθηγητής και φίλος της, George Cardona, έκλεψε τις μπομπίνες της ταινίας που γύριζαν μαζί και έφυγε για την Αμερική. Παραπάνω από δύο δεκαετίες μετά, η χήρα του Cardona τής έστειλε ταχυδρομικά το υλικό που θα ονομαζόταν “Shirkers” αν ποτέ ολοκληρωνόταν και, ποιος ξέρει, μπορεί να είχε ξεκινήσει την αναγέννηση του σιγκαπουριανού κινηματογράφου πριν το “Mee Pok Man”. Αυτή είναι η εικασία και το όνειρο που αφηγείται η Tan στο non-fiction φιλμ της, αλλά έχουν όλα ρεαλιστική βάση. Το σημερινό “Shirkers” είναι μία σκληρή αυτοπροσωπογραφία, ένα true crime ντοκιμαντέρ, μία ελεγεία για τη Σιγκαπούρη πριν τη βιομηχανοποιήσουν οι ουρανοξύστες της, ένα ερωτικό γράμμα στο σινεμά και τη δημιουργία του. Από τις καλύτερες και πιο παραγνωρισμένες ταινίες του 2017.

STRONG ISLAND

Κέρδισε το Special Jury Prize στο φεστιβάλ του Sundance, αγοράστηκε από το Netflix και έφτασε μέχρι τα Όσκαρ. Το “Strong Island” είναι η ιστορία του William Ford Jr., ενός μαύρου κατοίκου του Long Island που δολοφονήθηκε το 1992 από τον Mark Riley, έναν λευκό μηχανικό. Ο τότε 19χρονος μηχανικός δεν καταδικάστηκε ποτέ για το έγκλημά του, ενώ ο Ford που περιγράφηκε ως εχθρικός και βίαιος από την αστυνομία, σκιαγραφείται τώρα από φίλους και συγγενείς ως μία προστατευτική φιγούρα που αγαπούσαν όλοι. Το δυνατό χαρτί του “Strong Island” είναι ότι ενδιαφέρεται τόσο για την εξερεύνηση της ιστορίας, όσο και για τον τρόπο με τον οποίο θα στη διηγηθεί. Είναι μία αποφασιστική ματιά στην απώλεια όπως τη βιώνει ο αδερφός του Ford και δημιουργός του φιλμ, Yance Ford, και την κοινωνική αδικία του αμερικανικού συστήματος που συνδέεται συχνά με τον συστημικό ρατσισμό.

TRAGIC JUNGLE

1920, σύνορα μεταξύ Mexico και Belize. Βαθιά μέσα στη ζούγκλα των Μάγια, μία περιοχή όπου κυριαρχεί η ανομία και οι μύθοι, μια ομάδα Μεξικανών εργατών διασχίζουν τα μονοπάτια της με την Agnes, μια μυστηριώδη νεαρή γυναίκα από το Belize που θέλει να ξεφύγει από τον προκαθορισμένο γάμο της. Η παρουσία της υποκινεί ένταση μεταξύ των ανδρών προκαλώντας τις φαντασιώσεις τους, τη στιγμή που εκείνοι δε γνωρίζουν ότι έχουν ξυπνήσει τον Xtabay, ένα πλάσμα των θρύλων που κρύβεται στην καρδιά της ζούγκλας.Η ταινία της Yulene Olaizola κέρδισε πέρσι το Βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης στο Φεστιβάλ Βενετίας απ’ όπου το Netflix ανέλαβε τη διανομή του.

I’M THINKING OF ENDING THINGS

Η Jessie Buckley (Chernobyl) υποδύεται μία γυναίκα που παγιδεύεται στη φάρμα των γονιών του συντρόφου της (Jesse Plemons) εν μέσω καταιγίδας και, μετά από μια σειρά παράξενων γεγονότων, αρχίζει να επαναπροσδιορίζει όσα νομίζει πως γνώριζε για τον σύντροφό της, τον εαυτό της και τον κόσμο.

Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Charlie Kaufman από την “Anomalisa” του 2015 επιβεβαιώνει ότι είναι ο μετρ του κλειστοφοβικού, υπαρξιακού σινεμά. Εδώ φτιάχνει ένα παζλ που ανταποδίδει ελάχιστα με τις απαντήσεις του, άρα ήταν προδιαγεγραμμένα διχαστικό. Υπάρχει κάποια συνειδητοποίηση του δημιουργού στο “I’m Thinking of Ending Things”, αλλά δεν ορίζεται με λόγια. Και δεν χρειάζεται. Το φιλμ είναι μία πένθιμη εξερεύνηση της απώλειας, της μεταμέλειας, της σχέσης μας με την τέχνη, της ευθραυστότητας του ανθρώπινου πνεύματος. Είναι ένας ζωντανός εφιάλτης φτιαγμένος από πιο κοινότοπες ανησυχίες – κυρίως από τον φόβο μας ότι μεγαλώνοντας θα μας εγκαταλείψει ο έρωτας, η σημασία μας, το μυαλό μας – αυτή όμως η παραδοχή και η αποδοχή της έμφυτης απομόνωσης του ανθρώπου, θα σε κάνει τελικά να νιώσεις λιγότερο μόνος.

I LOST MY BODY

Ένα ακρωτηριασμένο χέρι δραπετεύει από ένα εργαστήριο στο Παρίσι και ξεκινάει ένα ταξίδι στην πόλη με σκοπό να επανενωθεί με το υπόλοιπο σώμα του. Αυτό του νεαρού πιτσαδόρου Naoufel. Οι αναμνήσεις του από τον Naoufel και από την αγάπη του για τη Gabrielle θα είναι το κλειδί για κάποια πιθανή επανένωση των τριών και μπορεί να παρέχουν απαντήσεις σχετικά με το περιστατικό που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του. Το φιλμ του Netflix βασίστηκε στο μυθιστόρημα “Happy Hand” του υποψήφιου για Όσκαρ Guillaume Laurant (Amelie) και, παρότι η μακαβριότητα του κόνσεπτ δεν το κάνει εύκολο θέαμα, είναι ποιητικό και αληθινά μοναδικό. Υποψήφιο στα Όσκαρ 2020 για Καλύτερο Animation μεγάλου μήκους.

13TH

Η καλύτερη δουλειά της Ava Duvernay (Selma, When They See Us) ως τώρα αναφέρεται στην 13η Τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος που ορίζει πως «ούτε η δουλεία ούτε η καταναγκαστική εργασία, με την εξαίρεση της τιμωρίας εγκλήματος για το οποίο έχει ο διάδικος καταδικαστεί, δεν θα υπάρξουν στις Ηνωμένες Πολιτείες». Η DuVernay καταγράφει με νηφαλιότητα την προοδευτική εξέλιξη και ερμηνεία της τροπολογίας μέχρι τις σημερινές, δυσανάλογα μαζικές ποινικοποιήσεις της μαύρης κυρίως κοινότητας και τη συμβολή τους στη βιομηχανία των σωφρονιστικών ιδρυμάτων, φτιάχνοντας μίας ιστορικής σημασίας σύνθεση από εξομολογήσεις ακτιβιστών, πολιτικών, ιστορικών επιστημόνων και πρώην φυλακισμένων για το Netflix.

THE LIFE AND DEATH OF MARSHA P. JOHNSON

Ο υποψήφιος για Όσκαρ David France (How to Survive a Plague) τιμά τη ζωή και το έργο της τρανς ακτιβίστριας Marsha P. Johnson, 25 χρόνια μετά τον μυστηριώδη θάνατό της. Η ταραχώδης ιστορία της ειπώνεται μέσα από αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις φίλων της, πλαισιώνοντάς την όμως ως έρευνα για τα πραγματικά αίτια θανάτου της Johnson ο France τον παραλληλίζει εύστοχα με τη βία που αντιμετωπίζουν ακόμα σήμερα οι μαύρες τρανς γυναίκες. Οι αναμνήσεις του παρελθόντος γίνονται στιγμιότυπα στο παρόν.

THE LURE

Παρασυρμένες στη στεριά της Πολωνίας των ‘80s από έναν άνδρα που και οι δύο ορέγονται, δύο σαρκοβόρες γοργόνες και αδερφές γίνονται η ατραξιόν σε ένα νυχτερινό κλαμπ όσο λαχταρούν να γευτούν τους πειρασμούς του έρωτα και της σάρκας.

Το τολμηρό σκηνοθετικό ντεμπούτο της Πολωνής Agnieszka Smoczyńska αψηφά τις κατηγοριοποιήσεις και διασκευάζει τη “Μικρή Γοργόνα” του Hans Christian Andersen με τεράστια φιλοδοξία. Καλειδοσκοπικό glam και ονειρώδη θολωμένα ύδατα μεταξύ των τόνων και των ειδών που δοκιμάζει η Smoczyńska, σε ένα παραισθησιογόνο αποτέλεσμα που ξελογιάζει όπως οι σειρήνες του.

I DON’T FEEL AT HOME IN THIS WORLD ANYMORE

Ήταν από τις πρώτες ακριβές αγορές του Netflix από το Φεστιβάλ Sundance και έτσι την τιμούσε πριν πνιγεί τελικά στον αλγόριθμο. Ο Elijah Wood υποδύεται έναν μοναχικό geeky τύπο που βοηθάει τη γειτόνισσά του να βρει τους ανθρώπους που της έκλεψαν το σπίτι.

Ο καταθλιπτικός τίτλος δεν είναι αντιπροσωπευτικός για τη διάθεση της ταινίας. Το “I Don’t Feel at Home in This World Anymore” είναι μία μαύρη κωμωδία, ένα ήπιο, απροσδόκητα συναισθηματικό θρίλερ που κλιμακώνεται στο ύφος ενός “Fargo”, για δύο καθημερινούς ανθρώπους που μπλέκουν στον κόσμο εγκληματικότητας. Είναι πολύ έξω από το στοιχείο τους και ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.

CAM

H Alice, ένα camgirl με φιλοδοξίες, ανακαλύπτει μία μέρα ότι έχει αντικατασταθεί στο show της με μία ρέπλικα του εαυτού της. Όσο αυτή η ρέπλικα παραβιάζει τα όρια που έχει θέσει η Alice στη διαδικτυακή της ταυτότητα, ο έλεγχος της ζωής της και των αντρών που υπάρχουν σε αυτή, εξαφανίζεται.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Daniel Goldhaber πετυχαίνει αυτό που μπορεί να κάνει ο τρόμος όταν είναι στα καλύτερά του. Να επαναδομήσει τη φόρμουλά του για να απεικονίσει αυτό που μας φοβίζει περισσότερο σε μια δεδομένη στιγμή του χρόνου. Τα τεχνάσματα του ψυχολογικού τρόμου είναι εκεί, μαζί με πιο σκοτεινές υπαρξιακές θεματικές που αποδίδονται έξοχα από τη Madeline Brewer (Orange Is the New Black, The Handmaid’s Tale).

PROCESSION

Στους τίτλους έναρξης του ντοκιμαντέρ Procession του Netflix, ο Robert Greene δεν αναφέρεται ως «σκηνοθέτης». Αντίθετα, απαριθμεί τους άντρες που κάποια άλλη ταινία θα θεωρούσε απλώς το θέμα της: τους Dan, Ed, Joe, Mike, Michael και Tom. Αυτό δεν είναι κάποιο κόλπο ή δηθενιά. Μέχρι το τέλος της ταινίας θα νιώσεις οικεία μαζί τους. Είναι όλοι τους επιζώντες της σεξουαλικής κακοποίησης των Καθολικών Επισκόπων του Kansas City, όλοι τους συμμετέχοντες σε ένα τριετές πείραμα δραματοθεραπείας όπου επεξεργάζονται τα τραύματά τους κάνοντας τέχνη.

Η ιδέα γεννήθηκε πριν από λίγα χρόνια, τον Αύγουστο του 2018, όταν η δικηγόρος Rebecca Randles είχε δώσει συνέντευξη Τύπου στο Κάνσας Σίτι τους έξι αυτούς άνδρες που κατηγορούσαν τοπικούς καθολικούς ιερείς ότι τους είχαν κακοποιήσει σεξουαλικά όταν ήταν αγόρια. Ο Greene είχε επικοινωνήσει με τη Randles τότε, για να ρωτήσει εάν θα υπήρχε ενδιαφέρον στην ομάδα για τη συνεργασία τους για μία ταινία. Ο στόχος θα ήταν να αντιμετωπίσουν το τραύμα τους μέσα από σεναριακές σκηνές που θα έγραφαν οι ίδιοι. Να ξαναβιώσουν τις αναμνήσεις τους, αλλά αυτή τη φορά να είναι εκείνοι στη θέση του οδηγού.

BLUE JAY

Ασπρόμαυρο, ανεξάρτητο δράμα του Alex Lehmann με μηδενικό μπάτζετ και πρωταγωνιστές τον Mark Duplass και τη Sarah Paulson. Οι δυο τους υποδύονται ένα πρώην σχολικό ζευγάρι που συναντιέται μετά από 20 χρόνια.

Έχοντας γυρίσει πια στη μικρή τους γενέτειρα στην Καλιφόρνια, το ζευγάρι ξεκινά ένα ταξίδι αναμνήσεων σε μία μόνο νύχτα, για να καταλάβουν τι είχε πάει λάθος την πρώτη φορά που ήταν μαζί. Ειλικρινές, ανυπόκριτο φιλμ που αξίζει μεγαλύτερο κοινό από αυτό που το έχει βρει ως τώρα.

Πηγή:news247.gr

About Post Author

admin

See author's posts