Της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη οπισθόφυλλου:
Η μικρή Αστρίτσα είναι καλόψυχη και γλυκιά, αλλά αντιμετωπίζει την καταπίεση και το χλευασμό από τους μεγαλύτερους και δυνατότερους πλανήτες, και ιδίως από τον κακό Τιτάνα, που την καταδικάζει να ζει στο κρύο και την παγωνιά. Όλα αυτά όμως μέχρι να επέμβει ο Μέγας Ήλιος, να συντρίψει με τη δύναμή του το κακό και να μετατρέψει τον μικρό παγωμένο δορυφόρο στον ομορφότερο και πιο ζωντανό πλανήτη του ηλιακού συστήματος. Μέσα από τη συμβολική γλώσσα του παραμυθιού αποτυπώνονται η δύναμη και η σωστή ή όχι χρήση της, οι αιώνιοι νόμοι του δικαίου και της αλήθειας και η αποκατάσταση της ισορροπίας μέσα από τον θρίαμβο της δικαιοσύνης.
Βιβλιογνώμη:
Καλέ μου αναγνώστη, να σου πω ένα παραμύθι; Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας μικρός και κρύος πλανητάκος, η Αστρίτσα! Κανένας δεν της έδινε σημασία, και όταν για κάποιον λόγο αποφάσιζαν οι άλλοι πλανήτες να ασχοληθούν μαζί της, την περιγελούσαν και την κορόιδευαν. Κοινώς, η Αστρίτσα ήταν θύμα μπούλινγκ, εκφοβισμού ελληνιστί.
Στο παραμύθι αυτό, θα δεις τον εκφοβιζόμενο (υπάρχει αυτή η λέξη; μάλλον όχι, αλλά μας εξυπηρετεί τώρα, οπότε την καθιερώνω), θα δεις τον εκφοβιστή, θα δεις αυτόν που έχει την δύναμη να λύσει τα προβλήματα, και θα ταυτιστείς με την Αστρίτσα. Θα θελήσεις να την πάρεις αγκαλιά και να την ζεστάνεις με μια κούπα σοκολάτα και σιρόπι φράουλας, και να δώσεις μια μπουνιά στη μύτη του κάθε πλανητάκου που το παίζει σούπερ ντούπερ μάγκας. Και μετά, θα καταλάβεις γιατί αυτό είναι λάθος, και γιατί δεν πρέπει να παρασύρεσαι από το θυμικό σου, που θα σε κάνει ίδιο με αυτόν που προσπαθείς να πολεμήσεις! Ο Ήλιος ο ηλιάτορας, καλέ μου αναγνώστη, θα ρίξει φως στην υπόθεση (δεν κρατήθηκα, συγγνώμη), και θα σου κάνει σαφές ποιος είναι ο αρχηγός. Όμως μέσα από την ιστορία θα ξανασκεφτείς λιγάκι μερικά πραγματάκια, σχετικά με το ποιος έχει τελικά την πραγματική, την ουσιαστική δύναμη, ποιος άλλος μπορεί να είναι θύμα, και πως with great power comes great responsibility όπως πολύ σωστά είπε ο θείος Μπεν (πες μου τώρα, καλέ μου αναγνώστη, πως δεν έχεις ακουστά τον θείο Μπεν, όχι αυτόν με το ρύζι βρε, αυτόν από τον Spiderman).
Ο μεσιέ Βανζέλ (ο συγγραφέας καλέ μου αναγνώστη, try to keep up), θέλει να δείξει σε μικρούς και μεγάλους, πως είναι δύσκολο να διαχειρίζεσαι τόσο την αδυναμία σου, όσο και την δύναμή σου. Πως το θύμα, δεν είναι τόσο αδύναμο όσο θέλεις να φαντάζεσαι, ή όσο αντιλαμβάνεσαι τέλος πάντων, και πως ο θύτης δεν είναι τόσο δυνατός. Επιπλέον, θέλει να τονίσει πως αυτός που έχει κατά κοινή παραδοχή και ομολογία την αδιαμφισβήτητη δύναμη, για όποιον λόγο και αν την έχει δεν μας ενδιαφέρει αυτό στην προκειμένη φάση, μπορεί να υποπέσει στην δική του αδυναμία της άκρατης και άφατης κυριαρχίας του επί των άλλων. Οι σκοποί, δεν αγιάζουν πάντα τα μέσα. Το βάρος του πραγματικά δυνατού, μπορεί να τον κάνει θύτη, και να γίνει έτσι θύμα του ίδιου του του εαυτού. Και πως ο φαινομενικά αδύναμος, με πολύ πιο απλά μέσα μπορεί να κυριαρχίσει ουσιαστικά, χωρίς να επιβληθεί σε κανέναν! Γιατί η δύναμη, αγαπητέ μου αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να μετριέται με την δυνατότητα επιβολής στον άλλο, αλλά με την ικανότητα να είσαι άρτιος πνευματικά και εν ειρήνη με τον εαυτό σου και το σύνολο της ύπαρξης γύρω σου, και να προσφέρεις σε αυτή τη… δομή, την αγάπη σου. Τι είπα τώρα και δεν λιποθύμησα, καλά που καθόμουν όσο το έγραφα! Αλλά πέρα από την πλάκα, αν μπορώ να το αντιληφθώ εγώ, μπορείς σίγουρα και εσύ!!
Η μανδάμ Χριστίνα (η εικονογράφος ντε), συνέβαλε στην πληρότητα του συνόλου μέσα από μία απλή εικονογράφηση, που δεν ήρθε να φορτώσει το δυνατό κείμενο. Τα σχέδιά της, είναι «κυριολεκτικά», δεν ακολουθούν δηλαδή τους συμβολισμούς του μεσιέ Βανζέλ, αλλά αποτυπώνουν τους χαρακτήρες με τα «φυσιογνωμικά» γνωρίσματα που περιγράφονται, και πετυχαίνει με αυτόν τον τρόπο να μας βοηθήσει να δώσουμε έμφαση στο κείμενο. Με άλλα λόγια συμπληρώνει το κείμενο, όμορφα και λιτά, και δεν το καπελώνει. Επίσης, μου αρέσει το μπλε! Αν σου αρέσει το μπλε, θα το βρεις άπλετο μέσα στο παραμύθι, που μετριάζει την ένταση από τον εκνευρισμό που βιώνεις σαν αναγνώστης ενάντια στους κοπανοπλανήτες, και νομίζω πως αυτή η διάθεση για καταπράυνση, ταιριάζει με το μήνυμα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας.
Καλέ μου αναγνώστη, το μοναδικό πρόβλημα που εντόπισα σε αυτό το έργο, είναι πως δεν αναγράφει σε ποια ηλικιακή ομάδα απευθύνεται, κάτι που πιστεύω πως θα πρέπει να συμβαίνει σε ένα παιδικό παραμύθι. Αλλά γι αυτό είμαι εγώ εδώ, και θα σου πω πως μετά από ώριμη σκέψη, και κατάποση της προαναφερθείσας σοκολάτας με σιρόπι φράουλα, κατέληξα στο συμπέρασμα πως το παιδάκι θα πρέπει να είναι από 6 ετών και πάνω. Επίσης, επειδή έχει στρωτά και σχετικά μεγάλα γράμματα, είναι καλό υλικό για τα πρώτα αναγνώσματα των μπόμπιρων, που μαθαίνουν τώρα να διαβάζουν! Από την άλλη, να σε διαβεβαιώσω, πως και 99 ετών να είσαι, ζωή να έχεις, μπορείς να το διαβάσεις και εσύ, και να το ευχαριστηθείς!!
About Post Author
