Κριτική: «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» του Τζεφ Μπαρον

Ο νεαρός Ρος χτύπησε την πόρτα και έπεσε στον ηλικιωμένο χήρο κ. Γκριν στη σκηνή του Θεάτρου Σαρακινάδου από τη “Θεατρική Σκηνή Ζακύνθου”. Τα διδάγματα αντλήθηκαν. Οι ζωές άλλαξαν. Ταρακουνήθηκαν κόσμοι. Οι μακροχρόνιες αντιλήψεις γκρεμίστηκαν. Τα αγόρια έγιναν άντρες. Αυτό συμβαίνει όταν δείτε την παράσταση κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν σε σκηνοθεσία Άγγελου Πυριόχου.

Ο Τζεφ Μπάρον έγραψε το θεατρικό του έργο το 1996 σε οκτώ σκηνές που αναλύουν την αναπτυσσόμενη σχέση μεταξύ του στελέχους της American Express, Ρος και ενός ηλικιωμένου εβραίου που κρυβόταν στο διαμέρισμά του, περιμένοντας να πεθάνει. Το έργο ενώ ξεκινά ως κωμωδία μεταμορφώνεται σε ένα ευαίσθητο δράμα για παλιές πληγές και τον πόνο που μπορούν να προκαλέσουν οι οικογένειες. Δύο ηθοποιοί, ο Νίκος Σκουλάς ως Ρος και ο Γιώργος Γκίκας ως ο κύριος Γκριν, μεταφέρουν με το ταλέντο τους και με απόλυτη ερμηνευτική ειλικρίνεια κάθε ουγγιά της υπόσχεσης του έργου. Ο σκηνοθέτης Agelos Pyriohos A ισορροπεί την κωμωδία της πρώτης πράξης με το τεταμένο συναίσθημα – και τελικά την κάθαρση – της δεύτερης για να δημιουργήσει μια συναρπαστική βραδιά.

Ο Νίκος Σκουλάς φτιάχνει έναν υπέροχα πολυεπίπεδο Ross.Ο χαρακτήρας καταδικάστηκε σε κοινωφελή εργασία αφού παραλίγο να χτυπήσει τον κύριο Γκριν με το αυτοκίνητό του. Ο Νίκος Σκουλάς επιτρέπει στο κοινό να δει την απογοήτευσή του με τον συνταξιούχο και πώς ταυτίζει τον κύριο Γκριν με τον πατέρα του. Αυτό που ο Νίκος Σκουλάς (και ο σκηνοθέτης Άγγελος Πυριόχος) κάνουν τόσο καλά είναι να ριζώσουν το ταξίδι του Ross προς την αποδοχή του εαυτού του σε κάθε μέρος του χαρακτήρα.

Ο Γιώργος Γκίκας εκπέμπει με τον επαγγελματισμό του και το ταλέντο του τον πόνο της απώλειας της αγαπημένης του Yedda τόσο άγρια, τόσο ανοιχτά που ο αέρας στο θέατρο σχεδόν χτυπάει ψηλά κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης του. Ο ηθοποιός γρυλίζει κάθε λέξη του έργου, αφήνοντας το κοινό να νιώσει το βάρος των χρόνων, της θλίψης και της μοναξιάς του κυρίου Γκριν.

Κάθε σκηνή ξεκινά με τον Ross να πετάει από την πόρτα στο μικροσκοπικό, βρώμικο διαμέρισμα του κυρίου Γκριν και να χτίζεται, αργά, σαν ένα κύμα που πέφτει στην ακτή. Κάθε σκηνή κρεσέντο με μια αποκάλυψη και μια άλλη πόρτα κλείνει. Αρκεί να πούμε ότι ο Ρος και ο κύριος Γκριν και οι δύο κρύβουν πράγματα -από τον εαυτό τους και από τους άλλους- και κανένας δεν είναι ευτυχισμένος. Το έργο κηρύττει τη συγχώρεση – και κάνει λόγο για φιλία ως δεκανίκι για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τα σκοτεινά μπαλώματα της ζωής. Ίσως η καλύτερη σκηνή έρχεται κοντά στο τέλος του έργου, όταν ο Ρος και ο κύριος Γκριν συνειδητοποιούν επιτέλους ότι πρέπει να αφήσουν τα πράγματα που τους κρατούν στο παρελθόν. Ο Σκουλάς και ο Γκίκας κρατιούνται, κρατιούνται, κρατιούνται και τελικά αγκαλιάζονται σε μια στιγμή που πλημμυρίζει από συγκίνηση και εκπληρώνει την υπόσχεση για όλα όσα έχουν περάσει οι χαρακτήρες.

Το «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» ανταμείβει το κοινό που περνά από την μπροστινή πόρτα στον κόσμο της ήπιας κωμωδίας και καταλήγει στον κόσμο του κυματιστικού δράματος . Ο Nikos Skoulas κερδίζει τις καρδιές ως συμπονετικός, περιποιητικός Ρος. Ο Γιώργος Γκικας δίνει την ψυχή του για να φτιάξει τον κατεστραμμένο κύριο Γκριν. Εναρμονισμένο με το έργο το σκηνικό του Διονύση Τσολάκου καθώς και οι μουσικές γέφυρες στις αλλαγές των σκηνών.Το κοινό φεύγει ολόκληρο, χαρούμενο και γεμάτο. Μη χάσει κανείς αυτή την επαγγελματική θεατρική παράσταση!