Μίνι συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Λεωνίδα Μικρόπουλο

του Βασίλη Χαριζάνη

Εν αναμονή της παράστασης “Τα πέντε αφηγήματα” του Edgar Allan Poe στο Δημοτικό Θέατρο “Μελίνα Μερκούρη” το Σάββατο 1η Μαρτίου 2025 και λίγες ημέρες πριν την άφιξη του Λεωνίδα Μικρόπουλου και του υπόλοιπου θιάσου στη Θεσσαλονίκη,είχα την χαρά να συνομιλήσω μαζί του και να τον γνωρίσω κάπως καλύτερα μέσω των ερωτήσεων που του απηύθυνα.

Αποφάσισα να προσπεράσω όλες τις βαρύγδουπες και κλισέ ερωτήσεις περί θεάτρου και τέχνης και να προβώ σε λιγάκι πιο διαφορετικές ερωτήσεις ώστε να μην βαρεθεί κι επαναληφθεί στα ίδια και τα ίδια ο συνεντευξιαζόμενος.

Πριν προχωρήσουμε στη συνέντευξη,θα σας παραθέσω ένα σύντομο βιογραφικό του Λεωνίδα Μικρόπουλου και θα σας δώσω ορισμένες πληροφορίες σχετικά με τα “Πέντε αφηγήματα”,την παράσταση την οποία διασκεύασε θεατρικά κι υπογράφει σκηνοθετικά.

Ο Λεωνίδας Μικρόπουλος γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1993 στα Ιωάννινα.Σπούδασε στο Τμήμα Φυσικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής “Ιάκωβος Καμπανέλλης”.Το “μικρόβιο” της υποκριτικής μπήκε στη ζωή του σε ηλικία 14 ετών,όταν είχε πάει μαζί με την παρέα του να παρακολουθήσουν μια κωμωδία στον κινηματογράφο και πέρασε τόσο ωραία που του γεννήθηκε η επιθυμία να προκαλεί κι ο ίδιος μελλοντικά σε όσους τον έβλεπαν αυτό το συναίσθημα που του είχαν προκαλέσει οι ηθοποιοί του φιλμ.

Από τον Οκτώβρη του 2011 και για τέσσερα χρόνια εργάστηκε στο θέατρο «Λαμπιόνι» στη Θεσσαλονίκη ως ηθοποιός για τις παραστάσεις «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ι. Καμπανέλλη, «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Antoine de Saint-Exupéry, «Ο Πλούτος» του Αριστοφάνη και «Ο κύκλος με την κιμωλία» του Bertolt Brecht. Το 2016 συμμετείχε στην παράσταση «Υμπύ Τύραννος» του Alfred Jarry σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαήλ.

Το 2019 συμμετείχε στην παράσταση “Ελληνόρ(α)μα”, της οποίας το σενάριο έγραψε ο ίδιος και παρουσιάστηκε στον τεχνοχώρο “Φάμπρικα” στο πλαίσιο ενός διαγωνιστικού φεστιβάλ,όπου διακρίθηκε με το πρώτο βραβείο κοινού.

Ακολούθησαν οι παραστάσεις:”Το πρόβατο”(2020) και “Αντιγόνη”(2022) και η καλοκαιρινή παραγωγή του ΔΗΠΕΘΙ “Σόδες και ασπιρίνες”(2024).

Η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα ήταν “Το Υπόγειο” του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο θέατρο “ΙΣΟΝ” το 2023.Και το 2024 επανήλθε σκηνοθετικά με τα “Πέντε αφηγήματα” του Edgar Allan Poe στο θέατρο “Arroyo”.

Αφορμή για να φέρει ο Λεωνίδας Μικρόπουλος στη θεατρική σκηνή τον ποιητή και συγγραφέα Έντγκαρ Άλαν Πόε στάθηκε η συνάντηση με έναν θεατή που -κατά διαβολική σύμπτωση- έμοιαζε στον ίδιο τον Πόε.Μετά το τέλος μιας εκ των παραστάσεων του “Υπογείου” του Φ.Ντοστογιέφσκι, αυτός ο άγνωστος πλησίασε τον σκηνοθέτη και τον παρότρυνε να διαβάσει τα έργα του Πόε και να ασχοληθεί με τα αφηγήματα του γιατί έκρινε πως θα ταίριαζαν στη θεατρική του ιδιοσυγκρασία και θα ήταν μία καλή ιδέα μιας και σπανίως βλέπουμε ανεβάσματα του στα αθηναϊκά θέατρα.Η ιδέα αυτή βρήκε πρόσφορο έδαφος στη σκέψη του Μικρόπουλου κι έτσι γεννήθηκε μέσα του η επιθυμία να δώσει πνοή σε αυτό το παράξενο θεατρικό όραμα.Ύστερα από εντατική ενασχόληση και μελέτη της βιβλιογραφίας του Πόε,ο Λεωνίδας Μικρόπουλος κατέληξε στα εξής πέντε αφηγήματα:”Το προσωπείο του κόκκινου θανάτου”,”Η πτώση του οίκου των Άσερ”,”Ο μαύρος γάτος”,”Μαρτυριάρα καρδιά” και “Απώλεια αναπνοής”.

Επιθυμία του σκηνοθέτη είναι να μεταφέρει το κοινό σ’ένα σκοτεινό, υποβλητικό και ζοφερό σύμπαν,όπου επικρατεί η παράνοια κι ο απόλυτος τρόμος και οι θεατές να παρακολουθήσουν με κωμικοτραγικό κι ενίοτε τραγελαφικό τρόπο την καθορισμένη πορεία του ανθρώπου στη ζωή,κινούμενη από την αρχέγονη κι ορμέμφυτη έννοια της διαστροφής.

Εγγύηση για την παράσταση αποτελεί η συμμετοχή του υπέρμετρα ταλαντούχου ηθοποιού Νικόλα Μπράβου,τον οποίο πλαισιώνουν η Ζωή Κουσάνα,ο Νίκος Μέλλος,ο Ανδρέας Μυλόπουλος,η Κατερίνα Παπαδάκη,η Ίλια Παππά κι η Έλενα Ραουζαίου.

Και τώρα ας προχωρήσουμε στην συνέντευξη…

Β.Χ: Συμμετέχεις στην Ποδοσφαιρική Ομάδα Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών.Πως προέκυψε η αγάπη σου για το ποδόσφαιρο;Έπαιζες από μικρός;Ήσουν παίκτης σε κάποια ερασιτεχνική ομάδα;

Λ.Μ: Από τη στιγμή που απέκτησα τις πρώτες μου μνήμες, θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει και να παρακολουθεί ποδόσφαιρο.Από το σχολείο,σε πλατείες,σε γήπεδα, ακόμη κι όταν ξεμέναμε από μπάλα και παίζαμε με πλαστικά μπουκάλια στο τσιμέντο.Πιστεύω πώς αυτό ξεκίνησε από τον αδερφό και τον ξάδερφο μου,που ήταν εκείνοι που με εντρύφησαν στο συγκεκριμένο άθλημα κι αργότερα ο ξάδερφος μου – όντας κάποια χρόνια μεγαλύτερος – με παρακίνησε να συμμετάσχω σε τοπικούς συλλόγους.

Β.Χ: Αν είχες τη δυνατότητα να αλλάξεις το τέλος σε μια οποιαδήποτε αρχαία τραγωδία ποιά θα επέλεγες κ τί τέλος θα έδινες;

Λ.Μ: Οι τραγωδίες ήταν, είναι και θα συνεχίσουν να είναι γραμμένες με αυτές τις μορφές για έναν συγκεκριμένο λόγο: για να φανερώσουν στην κοινωνία την ανθρώπινη φύση και να προβληματίσουν τόσο αυτούς που καταπιάνονται με αυτές όσο κι αυτούς που τις παρακολουθούν στο θέατρο.Οπότε, ποιός είμαι εγώ να αλλάξω τη ροή των πραγμάτων; Εδώ,σε συγκεκριμένες μεταφράσεις παραλείπονται ή τροποποιούνται ελάχιστα σημεία κι αλλοτριώνεται ολόκληρο το έργο!

Β.Χ: Είναι για σένα σημαντική η περιβαλλοντική κρίση;Κι αν ναι, κάνεις κάτι έστω και μικρό να συμβάλεις κι εσύ με τον τρόπο σου στη μείωση της;

Λ.Μ: Θεωρώ πώς για όλη την ανθρωπότητα είναι σημαντική η περιβαλλοντική κρίση γιατί επηρεάζει την ποιότητα ζωής όλου του πλανήτη,απλά,το θέμα είναι,όπως και για όλα τα πράγματα,πώς τα διαχειρίζεται ο καθένας και τί κόστος έχουν αυτά για τον καθένα ξεχωριστά.Δηλαδή,κι αυτός ο οποίος θα πετάξει κάτω το τσιγάρο του ή θα βάλει μια φωτιά,θα σου πει “και βέβαια νοιάζομαι για την περιβαλλοντική κρίση”, απλά,περισσότερο νοιάζεται για τη δική του κρίση και το δικό του συμφέρον, που εκείνη τη στιγμή είναι η προσωπική του άνεση να μην βγει από το δρόμο του για να βρει κάδο για το σκουπίδι του ή θα καταστρέψει ζωές και περιουσίες για να διευκολυνθεί η δική του προσωπικότητα.Εγώ, προσωπικά στην καθημερινότητά μου κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να την αποτρέψω, αλλά πραγματικά θα ήθελα να κάνω περισσότερα.

Β.Χ: Ποιές ταινίες σου αρέσουν περισσότερο;Βρετανικές ή αμερικανικές;Ποιά είναι η ταινία που έχεις δει τις περισσότερες φορές;

Λ.Μ: Στην ερώτηση σου, κάνεις ένα διαχωρισμό για αμερικανικό και βρετανικό κινηματογράφο.Εγω θα τον επέκτεινα σε ευρωπαϊκό γενικά γιατί η ταινία που έχω δει τις περισσότερες φορές και δεν μπορώ να σταματήσω να βλέπω είναι η “Περιφρόνηση” του Jean-Luc Godard.

Β.Χ: Στις διακοπές, σου αρέσει να χαλαρώνεις ή είσαι λάτρης της περιπέτειας;Πόσα ταξίδια στο εξωτερικό έχεις πάει και ποιός είναι ο απόλυτος αγαπημένος καλοκαιρινός σου προορισμός;

Λ.Μ: Γενικά, εγώ προτιμώ τη δημιουργία περισσότερο από τις διακοπές, γιατί κι αυτό είναι ένα είδος ευημερίας, μπορεί και το ανώτατο για μένα.Ξεκίνησα από μικρός με τους γονείς μου, επειδή κι αυτοί ταξίδευαν πολύ για επαγγελματικούς λόγους και με έπαιρναν μαζί τους, οπότε έχω κάνει αρκετά ταξίδια στο εξωτερικό,αλλά συνέχισα κι αργότερα με φίλους μου, γιατί είναι ωραίο να βλέπεις καινούργια μέρη και πράγματα που εξάπτουν τη φαντασία και διευρύνουν τους ορίζοντες σου.Οπότε,έχω πάει, θεωρώ στις μισές χώρες της Ευρώπης με απόλυτο αγαπημένο καλοκαιρινό προορισμό την Ίμπιζα,στην Ισπανία,όπου έχω πάει δύο φορές.Την πρώτη για τρεις μήνες και τη δεύτερη για δέκα ημέρες.

Κλείνοντας,να ευχαριστήσω τον Λεωνίδα Μικρόπουλο για την παραχώρηση αυτής της σύντομης συνέντευξης και να του ευχηθώ “καλή προσέλευση κόσμου” την ημέρα των παραστάσεων.