της Κατερίνας Καλογήρου
Περίληψη οπισθόφυλλου
Κυνηγημένη από την Ιερά Εξέταση, μια δεκατετράχρονη εβραιοπούλα, η Χάνα Γκριν, αναγκάζεται να διαφύγει από την Ισπανία μαζί με τον πατέρα της. Όμως, η Χάνα δεν είναι μια συνηθισμένη φυγάς… Το χάρισμα της διόρασης, η ικανότητά της να προβλέπει το μέλλον, είναι ανεκτίμητο στις ταραχώδεις εποχές που ζει η Αυλή των Τυδώρ. Τη Χάνα παίρνει υπό την προστασία του ο λαμπερός Ρόμπερτ Ντάντλεϊ, ο χαρισματικός γιος του κηδεμόνα του βασιλιά Εδουάρδου, που τη φέρνει στη βασιλική αυλή ως γελωτοποιό της βασίλισσας Μαρίας και τελικά ως συνοδό της βασίλισσας Ελισάβετ. Μπορεί να έχει τον τίτλο της γελωτοποιού, αλλά δουλεύει ως κατάσκοπος· είναι λογοδοσμένη, αλλά ερωτευμένη με τον κύριό της. Διατρέχοντας θανάσιμο κίνδυνο βάσει των νόμων ενάντια στην αίρεση, στην προδοσία και τη μαγεία, η Χάνα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην ασφαλή ζωή μιας κοινής γνώμης και στις θανάσιμες ίντριγκες της βασιλικής οικογένειας που συνδέονται άρρηκτα με τις δικές της μύχιες επιθυμίες και όνειρα. Μια νεαρή γυναίκα πρέπει να βρει το αληθινό της πεπρωμένο μέσα στην προδοσία, τις φαρμακερές αντιζηλίες, στην απώλεια της πίστης και στον έρωτα χωρίς ανταπόκριση.
Βιβλιογνώμη
Πρόσφατα συνειδητοποίησα, καλέ μου αναγνώστη, πως ποτέ δεν σου μίλησα για την Κατάσκοπο της Βασίλισσας. Στο βιβλίο αυτό θα βρεις τα συνηθισμένα συστατικά των βιβλίων της συγγραφέως, αλλά πάντα καταφέρνει να δώκει κάτι το διαφορετικό. Έχει μέσα βασιλικές αυλές, ίντριγκες, δολοπλοκίες, λίγο έρωτα, πολύ πολιτικό παιχνίδι, κατασκοπία, ιδιόμορφες προσωπικότητες, δεισιδαιμονίες, και ένα τσικ λογοτεχνικής φαντασίας ώστε να σε βάλει καλά στο κλίμα της εποχής.
Είναι γνωστή η τάση μου για την ακρίβεια στην πραγματικότητα, όταν μιλάμε για ιστορικά μυθιστορήματα (και όχι εποχής όπου απλώς η ιστορία παίρνει ελεύθερα και χωρίς όρους το άρωμα της περιόδου), όπου θέλω μια ξεκάθαρη διάκριση των φανταστικών στοιχείων εναρμονισμένων φυσικά με λογοτεχνική μαεστρία στο κείμενο, χωρίς όμως να σε μπερδεύουν όσον αφορά στα Γεγονότα. Έτσι και εδώ, για μία ακόμα φορά, η Γκρέγκορι τα καταφέρνει τέλεια, όσο μας εξιστορεί τις περιπέτειες μιας νεαρής κορασίδας, εβραιοπούλας, που μπαίνει στην βασιλική αυλή των Τυδώρ σαν γελωτοποιός, αλλά κρυφά και σαν κατάσκοπος για λογαριασμό του Ρόμπερτ του Ντάντλεϊ (θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο, να δω ποιος είναι αυτός ο αψηλός που έκλεψε την καρδιά της Ελισάβετ). Υπενθυμίζω οτι είμαστε στην περίοδο μετά το μπαμ της Ιεράς Εξέτασης, στο 1550 (λίγο πριν, και λίγο μετά), σε μια αυλή που περνάει από τα χέρια τριών αδελφιών, με το ζήτημα της διαδοχής καθώς και των Καθολικών και της νέας Εκκλησίας της Αγγλίας να είναι ακόμα φρέσκο. Κοινώς, πάρε ποπ κορν, και διάβασε…άντε και λίγο τσάι, να μη λες πως δεν μπήκα στο πνεύμα το αγγλικό.
Θαυμάζω δύο πράγματα στα βιβλία της Φιλίπα. Αρχικά την πιστότητα στην ιστορική πραγματικότητα, μιας και η ίδια είναι ιστορικός, και στην ευφάνταστη επιλογή των λογοτεχνικών στοιχείων που όμως δένουν με τις προκαταλήψεις της εποχής, και έτσι δεν μοιάζουν ξένα, δεν μοιάζουν ψεύτικα, αλλά είναι εμφανώς διακριτά από την ιστορική αλήθεια. Έτσι, δε βγαίνεις ποτέ από την ροή της ιστορίας, είσαι λίγο λαχανιασμένος διότι όλα πηγαίνουν σφαίρα, ενώ προσωπικά αναρωτιόμουν συνεχώς τι θα έκαμα εγώ στη θέση της κορασίδας πρωταγωνίστριας. Μάλλον θα είχα κρυφτεί σε καμιά γωνιά (είναι μόλις 14 ετών, θα έπρεπε να παίζει μήλα και τζαμί), αλλά εντάξει, θα το ξανασκεφτόμουν άμα θωρούσα τον Ρομπερτουλίνο.
About Post Author
