DÄMMERUNG: Ένα παιχνίδι του νου - Βασισμένο στο ομότιτλο έργο του Θανάση Τριαρίδη

Η πρώτη ζωντανή διαδικτυακή θεατρική παράσταση στην Ελλάδα, από την πλατφόρμα του Zoom, στο σπίτι σου. Ή όπου θέλεις εσύ.

Ένας εναντίον ενός. Σε μια πνευματική μονομαχία εξ αποστάσεως. Με δύο παίκτες κάθε φορά, έναν τρίτο να «μοιράζει» και τους θεατές να μετέχουν κατά βούληση. Με αγάπη και σεβασμό στους κανόνες. Αλλά χωρίς προκαταλήψεις. Χωρίς ταμπού. Για μια «αιματοχυσία σε ένα σταροχώραφο», όπως γράφει στον υπότιτλο του έργου ο συγγραφέας. Μόνο που αυτή η αιματοχυσία και αυτό το σταροχώραφο σε ακολουθούν όπου πας.

Σε μια θεατρική αρένα με σκηνικό χρόνο κοινό για όλους και χώρο όποιον καθένας επιλέξει. Με κανόνες χαρτοπαιξίας κι αναφορές από το Fight club μέχρι το Jumanji. Στο διαδικτυακό σύμπαν των εφαρμογών γνωριμιών και του live chat στην εποχή της βιντεοκλήσης. Σε μια λέσχη απόκρυφου group therapy. Γιατί στο Dämmerung μπορείς να είσαι όποιος επιλέξεις να είσαι, όπου επιλέξεις να είσαι. Και να εκφράσεις όποια άποψη θέλεις. Και να κάνεις ό,τι θέλεις. Κι ό,τι γίνει. Στ’ αλήθεια.

Ο Νικόλας Ανδρουλάκης και η καλλιτεχνική συμμορία Ντουέντε εξερευνούν ένα αχαρτογράφητο μονοπάτι-πρόκληση για τις παραστατικές τέχνες. Συνεχίζοντας να εξελίσσουν διαρκώς το Θέατρο της Πραγματικότητας και την ολιστική μεθοδολογία που επιτρέπει να γράφονται τα έργα από τους ίδιους τους ήρωες. Κάθε βράδυ απ’ την αρχή. Στο σημείο επαφής της σκηνικής με την κοινωνική πραγματικότητα. Με πρωταγωνιστές και καλεσμένους έκπληξη. Στην πρώτη παράσταση εξ ολοκλήρου δημιουργημένη από -και για- το διαδίκτυο.

Σημείωμα συγγραφέα:

«Εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια, από τότε που ο Θέσπις (ή κάποιος που αποφασίσαμε να ονομάζουμε “Θέσπι”) έσπασε τον τελετουργικό κύκλο του διθυράμβου (ή κάποιας λατρευτικής τελετουργίας, τέλος πάντων) και έφτιαξε την τραγωδία, κάπου 540 χρόνια πριν τον Χριστό και μέχρι σήμερα, ποτέ και κανένας δεν μπόρεσε να σταματήσει το θέατρο. Ούτε οι πόλεμοι, ούτε οι λοιμοί, ούτε οι πανούκλες, ούτε οι θρησκείες και οι εξουσίες που το έθεταν εκτός νόμου, ούτε ο ερχομός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Οι γελωτοποιοί του Μεσαίωνα παίζανε θέατρο στα παζάρια κυριολεκτικά στην πλάτη των μισθοφόρων που είχαν εντολή να τους σκοτώσουν επί τόπου. Ο Κάρολος Κουν ξεκίνησε το Θέατρο Τέχνης το 1942: στις 07.10.1942 έκανε πρεμιέρα στην “Αγριόπαπια” ενώ 40.000 πτώματα κείτονταν στα πεζοδρόμια της Αθήνας, νεκροί από την μεγάλη πείνα της Κατοχής. Το θέατρο φυσικά θα συνεχίσει και στον καιρό του κορονοϊού. Χιλιάδες (ναι, χιλιάδες) δημιουργοί, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, θα επιχειρήσουν (ήδη το κάνουν) να βρουν την νέα φόρμα που θα τρυπήσει το φράγμα της απαγόρευσης.»

Θανάσης Τριαρίδης