Ο Δημήτρης Παπαζυμούρης παρουσιάζει την “Τραπέζι για φίλους” στο MEGA και τις πιο νόστιμες και εύκολες συνταγές εστιάζοντας στην επιστήμη της γεύσης και την τέχνη της απόλαυσης. Μπαίνει στη κουζίνα παρέα με φίλους του. Μαγειρεύει με απλά υλικά, αποκαλύπτει μικρά αλλά πολύτιμα μυστικά και καλεί τους τηλεθεατές να τον ακολουθήσουν βήμα- βήμα σε ένα γευστικό ταξίδι.Η γεύση είναι στοιχείο κυρίαρχο στην κουζίνα του και στη φιλοσοφία μαγειρικής η οποία επιδιώκει την τέρψη από ένα καλομαγειρεμένο φαγητό. Άλλωστε στη σύγχρονη ζωή, η χαρά του να τρώει κανείς κάτι λαχταριστό είναι απαραίτητο στοιχείο ψυχικής ισορροπίας και το φαγητό απ’ τις πλέον εύκολες περιοχές που μπορούμε ν’ αντλήσουμε ψυχική ικανοποίηση.
του Στάθη Παπούλια
Είσαι ένας άνθρωπος που έχει κάνει πολλά πράγματα στη ζωή του. Από πολύ μικρός είχες την πρώτη επαφή με το οικογενειακό μαγείρεμα. Η Σμυρνιά γιαγιά σου Ναυσικά ήταν η μαγείρισσα του σπιτιού. Πόσο πολύ σε επηρέασε αυτό;
Είναι μεγάλη ευτυχία ότι γεννήθηκα σε ένα μεσοαστικό σπίτι που μου έδωσε πολλαπλά ερεθίσματα και εμπειρίες. Στο σπίτι μας συνυπήρχαν η κουλτούρα και η αγάπη σε κάθε μορφής τέχνη, η φιλοσοφία, η αγάπη για κάποια σπορ, η ευρεία κοινωνικότητα, η πολύπλευρη λατρεία της φύσης και των εκδρομών, η πίστη στην επιστήμη, η μόδα, οι κατασκευές και τα χόμπι, η παρακολούθηση του διεθνούς lifestyle και βέβαια η αγάπη για καλό φαγητό και ποτό. Αυτή η πολύπλευρη ενασχόληση με διαφορετικά πράγματα και το ότι ένιωθα «μέσα σε όλα», έγινε κεντρικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου, μου έχει εμπλουτίσει τη ζωή και προσπαθώ να την επισημάνω ως αξία και στα παιδιά μου, δρώντας ως παράδειγμα.
Η γιαγιά μου, η Ναυσικά, μου έμαθε καταρχάς την αγάπη για το διάβασμα και τις ξένες κουλτούρες, την αξία της καλοσύνης, υπομονής και δοτικότητας απέναντι στους ανθρώπους και βέβαια το μεράκι της μαγειρικής με φινέτσα στις γεύσεις. Μέχρι πριν 10 χρόνια, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι αυτό το τελευταίο κληροδότημα θα ορίσει τη ζωή μου, ως μεσήλιξ που επιχειρεί σε νέες δραστηριότητες, αλλά οι μνήμες αυτές αποδεικνύονται καταλυτικές στο τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη γεύση και άρα στο πως ορίζω τη μαγειρική μου. Λιτότητα, ισορροπία, κομψότητα, ευγένεια και σαφήνεια στις γεύσεις που συνυπάρχουν με πληθωρικότητα
Στο γυμνάσιο ένιωθες πως ήταν πολύ σημαντικό να στραφείς στην μαγειρική ή όχι;
Στο γυμνάσιο ένιωθα ότι θα γίνω κάτι ανάμεσα σε πρωθυπουργός, οδηγός ράλι, επαναστάτης, κοσμοπολίτης πλεϊμπόι, ταξιδευτής και αρχιτέκτονας. Με ενδιέφερε η καλοπέραση και έτσι η μόνη σχέση μου με τη μαγειρική ήταν ότι ήθελα να την κάνει κάποιος άλλος εξαιρετικά, ώστε να απολαμβάνω εγώ τις γεύσεις. Ούτε κατά διάνοια να τοποθετούσα τη μαγειρική σαν χόμπι μου ή πολύ περισσότερο ως επαγγελματική ενασχόληση.
Βρέθηκες στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσεις το 1981 και ταυτόχρονα μπήκες στη μαγειρική. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να βλέπεις αλλιώς το φαγητό;
Στη Νέα Υόρκη, πήγα με περιορισμένα χρήματα, αλλά ακόρεστη όρεξη για νέες εμπειρίες και φιλοδοξία να αριστεύω παράλληλα στις σπουδές μου. Ήταν η πρώτη φορά που έμενα μόνος μου και άρα είχα τη μεγάλη πρόκληση να πρέπει να λύσω μόνος μου όλα μου τα προβλήματα. Αυτό εμένα με γέμισε χαρά, γιατί ένιωθα πως επιτέλους ορίζω τον εαυτό μου, μπορώ να είμαι ανεξάρτητος και αυτοτελής, αν εξαιρέσουμε βέβαια το οικονομικό. Έπρεπε να τρώω νόστιμα, απλά γιατί έτσι είχα μάθει. Ξεκίνησα να μαγειρεύω λοιπόν και για λόγους επιβίωσης, αλλά και γιατί ήθελα να νιώθω ότι μπορώ να το κάνω κι’ αυτό. Ήταν η ευκαιρία μου να μάθω κάτι καινούργιο. Έπαιρνα οδηγίες στην αρχή απ’ τη μαμά στο τηλέφωνο, αλλά τόψαχνα και μόνος μου σε μαγειρικά βιβλία ή περιοδικά. Έκανα πολλούς αυτοσχεδιασμούς με τρανταχτές αποτυχίες και λίγες επιτυχίες. Ταυτόχρονα είχα πάρα πολλά και ετερόκλητα γευστικά ερεθίσματα σε μια εποχή που στην Ελλάδα δεν είχα πάει σε Κινέζικο, σε χαμπουργκεράδικο, σε Μεξικάνικο ή σε γνήσιο Ιταλικό, γιατί γενικώς δεν υπήρχαν!
Όλα αυτά τα ερεθίσματα μαζί με την όρεξη να μαθαίνω νέα πράγματα και να δημιουργώ, έβαλαν σύντομα τη μαγειρική μέσα στα χόμπι μου. Βελτιώθηκα πολύ γρήγορα και μάλιστα τον τελευταίο χρόνο του MBA μου, έφτιαχνα και κάποια φαγητά σπίτι, που τα πουλούσα σε ένα καφέ ενός φίλου μου στο SoΗo να βγάλω λίγο χαρτζιλίκι. Εκ των υστέρων συνειδητοποιώ πως ήξερα ελάχιστα περί μαγειρικής, αλλά εγώ νόμιζα ότι ήμουν καλός και ήθελα να ασχολούμαι. Αυτό, σε καλό βγήκε τελικά!
Ταξίδεψες πολύ, εντός και εκτός Ελλάδας, κι έτσι δοκίμασες πάρα πολλές γεύσεις. Τι σε τράβηξε περισσότερο;
Κλείνω τα μάτια και στο μυαλό μου έρχεται μια εκπληκτική σούπα κρέμας σκόρδου σε ένα μπιστρό στη Βιέννη, το πικάντικο στέικ ταρτάρ στο Ma Bourgogne στη place de Vosges στο Παρίσι, το καρπάτσιο και το οσομπούκο του Harry’s bar στη Βενετία, κάτι τάπας με ανάμεσά τους ένα υπέροχο jamón ibérico de bellota στις Ramplas στη Βαρκελώνη, τα τηγανητά μπαρμπούνια στο Μαστιχάρι στη Κώ αλλά και τα σουτζουκάκια στο Τούρκικο χωριό. Θυμάμαι ακόμη σε μια ταβέρνα στη Λειβαδιά περί το 75, ένα δείπνο-ιεροτελεστία κρέατος που κράτησε 4 ώρες και περιλάμβανε 7 διαφορετικές πιατέλες με κρεατικά, που σερβιριζόταν μία κάθε μισή ώρα, χωρίς τίποτα άλλο πέρα από κρασί. Αναπολώ την αχνιστή μηλόπιτα κράμπλ που σέρβιρε η θειά μου στο εξοχικό της στη Νορμανδία με φρέσκια κρέμα γάλακτος από πάνω, ένα «βρώμικο» που τσιμπήσαμε με τον Νίκο Ρούσσο του Funky Gourmet στο Tel Aviv και μια μακαρονάδα με φρυγανισμένα ψίχουλα που έφαγα πρόσφατα σε ένα roadside café στη Τοσκάνη. Όπως βλέπετε, τίποτα το εξεζητημένο δε μου έχει μείνει στη μνήμη, παρόλο που έχω απολαύσει πολλές γεύσεις από αστεράτους σεφ σ’ όλη την Ευρώπη. Έχω καταλήξει στο ότι αν και εκτιμάω την υψηλή γαστρονομία και το fine dining, λατρεύω περισσότερο το απλό φαγητό από κάθε κουζίνα του κόσμου, αρκεί να είναι εξαιρετικά μαγειρεμένο, να έχει χαρακτήρα και ισορροπίες!
Από παιδιά και γυναίκες τι έχεις κάνει;
Φοβόμουν ότι θα με ρώταγες… λοιπόν, στο διάβα των ετών ξεκίνησα με ένα γάμο χωρίς παιδιά, μετά με ένα παιδί χωρίς τυπικό γάμο, στη συνέχεια με ένα γάμο με δύο παιδιά και τα τελευταία 10 χρόνια συζώ με τη Sophie που έχει δυο παιδιά, που είναι μεγάλα βέβαια και ζουν στο εξωτερικό. Γενικά τα έχω κάνει όλα, και έχω καταλήξει με τρεις κόρες, ενώ η Sophie έχει ένα γιο και μια κόρη. Περιστοιχίζομαι από γυναίκες σε όλη μου τη ζωή και μ’ αρέσει να κάνω παρέα μαζί τους, το διασκεδάζω σε γενικές γραμμές πολύ περισσότερο απ’ όσο να είμαι με αντροπαρέες.
Γράφεις στο μπλογκ σου ότι «τον Ιανουάριο του 2010, έγινα συνδιαχειριστής του pandespani που είχε ξεκινήσει η αγαπημένη φίλη μου Δέσποινα (a.k.a. Pandespani), λίγες εβδομάδες πριν». Πόσο σημαντικό ήταν αυτό για σένα; Άλλαξε η ζωή σου από αυτό;
Είναι άλλη μια περίπτωση που τη στιγμή που κάτι συμβαίνει, δεν μπορείς να κατανοήσεις τη σημασία του, αλλά εκ των υστέρων αντιλαμβάνεσαι το πόσο καταλυτικό ήταν. Με τη Δέσποινα μας ένωνε η αγάπη μας για το καλό φαγητό και τη μαγειρική και έτσι όταν ξεκίνησε το pandespani, άρχισα να συμμετέχω γράφοντας και φωτογραφίζοντας. Με το που άρχισε να έχει κάποια δειλή επιτυχία το μπλογκ, γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι έχοντας δημόσιο λόγο έχεις και ευθύνη. Το να μεταφέρεις μια συνταγούλα που έφτιαξες χτες σπίτι σου σε ένα μπλογκ με δυο χαχαχού χαχαχά, δεν προσφέρει ουσιαστική αξία στο κοινό, απλά τροφοδοτεί τη ματαιοδοξία σου. Οφείλεις να εμβαθύνεις, να μάθεις τα τι και τα γιατί της μαγειρικής πίσω απ’ τη συνταγή, να μεταφέρεις γνώση και κουλτούρα και να είσαι απόλυτα ακριβής και αξιόπιστος σε ό,τι λες. Να έχεις κατανοήσει γιατί το μαγειρεύεις έτσι και όχι αλλιώς που το΄ χει κάποιος άλλος. Αυτά ήταν μια κοινή κουλτούρα που αναπτύχθηκε ανάμεσα στη Δέσποινα και μένα, και αυτό ήταν που εντέλει μου άλλαξε τη ζωή. Γιατί είδα τη μαγειρική όχι απλά σαν χόμπι, αλλά σαν ένα αντικείμενο που όφειλα να εξερευνήσω βαθιά και σοβαρά για να μπορώ να το μεταφέρω σε ένα κοινό προσθέτοντάς του αξία. Μέσα απ’ αυτή τη συνεργασία κέρδισα τεχνογνωσία στο γράψιμο μιας συνταγής και στην έρευνα που είναι απαραίτητη προκειμένου να είσαι σίγουρος ότι είσαι αξιόπιστος και σοβαρός. Επίσης κέρδισα και μεγάλη αυτοπεποίθηση όταν ξαφνικά είδα να με διαβάζει κόσμος που δεν θα είχα ποτέ φανταστεί και να ανεβαίνουν και τα νούμερα του μπλογκ και η φήμη μας.
Όμως κι από αυτό έφυγες, γιατί το αποφάσισες ;
Γιατί ήταν η εποχή που σήκωνε το μπλογκ να γίνει σιγά-σιγά επαγγελματικό και θα ήταν καλύτερο και για τους δύο μας να το κάνουμε ο καθένας ξεχωριστά, έχοντας μάθει πολλά ο ένας απ’ τον άλλο, αλλά έχοντας και διαφορετικές ιδέες για το δρόμο που θ’ ακολουθήσουμε ο καθένας. Εγώ πήρα τη πρωτοβουλία ν’ αποχωρήσω, ξεκινώντας απ’ την αρχή να χτίζω μια νέα «γαστρονομική μάρκα», με ελαφρά διαφορετική στόχευση και πολύ συγκεκριμένη στρατηγική, που δεν λειτουργούσε ανταγωνιστικά αλλά συμπληρωματικά ως προς το pandespani. Έτσι, εξακολουθούμε μέχρι και τώρα να συνεργαζόμαστε.
Βρήκες αυτό πού έψαχνες στο Cucina Caruso τα τελευταία 7 χρόνια μαζί με την Sophie. Τι ήταν αυτό που έψαχνες τόσο καιρό και σήμερα είσαι ικανοποιημένος;
Ελάχιστοι θα πίστευαν ότι ένας τύπος που σπούδασε στρατηγική επιχειρήσεων και έκανε δύο καριέρες στο μάρκετινγκ και τη διαφήμιση, στα 54 του τότε, θα ξεκινούσε μια τρίτη πετυχημένη καριέρα στη γαστρονομία, με αφορμή απλά το χόμπι του. Δυστυχώς οι άνθρωποι μετά τα 40 θεωρούνται τελειωμένοι όσον αφορά στη κατεύθυνση που έχουν πάρει. Εγώ όμως ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου, στα παιδιά μου και στον κόσμο όλο, ότι ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο, ότι στη ζωή πρέπει να επανεφευρίσκουμε τον εαυτό μας όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Μέσα στη κρίση το εισόδημά μου ως στέλεχος στη διαφήμιση από πολύ υψηλό, έπεσε στα τάρταρα. Άρα απ’ τη μία, υπήρχε η πραγματική ανάγκη να βρω μια νέα συμπληρωματική πηγή εσόδων για την οικογένειά μου. Απ’ την άλλη, γεννήθηκε σιγά-σιγά η φιλοδοξία να βάλω τη προσωπική μου σφραγίδα σε ένα εγχείρημα, για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Έχοντας δίπλα μου τη Sophie, μια σύντροφο που με ενθάρρυνε σε κάθε βήμα, με στήριζε σε κάθε δυσκολία και πάντα δυνάμωνε την αυτοπεποίθησή μου, έβαλα τον κώλο μου κάτω και με όλες τις δεξιότητες που έχω αναπτύξει στη ζωή μου, πέτυχα μέσα σε λίγα χρόνια να δημιουργήσω κάτι, απ’ το τίποτα, χωρίς κεφάλαιο και χωρίς βοήθεια. Αυτά είναι που με γεμίζουν ικανοποίηση. Ότι δημιούργησα μέλλον στον εαυτό μου στα 54μου, στη κορύφωση της κρίσης. Ότι μόνος μου κατάφερα και έγινα αναγνωρίσιμος χάρη σ’ αυτό που κάνω. Είναι μεγάλη ικανοποίηση να ξέρεις ότι δε σε «έφτιαξε» κανένας. Και ακόμη μεγαλύτερη να ξέρεις ότι το κοινό σου που περιλαμβάνει πολλούς επαγγελματίες της μαγειρικής αλλά και πάρα πολλούς επώνυμους, σε εκτιμά, δεν είσαι απλά κάποιος που αρέσει!
Το Cucina Caruso δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην άριστη εκδοχή και εκτέλεση της κάθε συνταγής που παρουσιάζει. Θα έλεγα πως έχει απίστευτες συνταγές και ουσιαστική παρουσίαση. Πως νοιώθεις για αυτό;
Όταν σκεφτόμουν στρατηγικά που υπήρχε χώρος για ένα μπλογκ μετά την αποχώρησή μου απ’ το pandespani, συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να μαγειρέψει στο σπίτι του χιλιάδες πρωτότυπες συνταγές, αλλά έχει ένα ρεπερτόριο 150-200 φαγητών χοντρικά, που στη πράξη ανακυκλώνει κάθε χρόνο και το εμπλουτίζει αραιά και που. Ταυτόχρονα αυτά τα «δημοφιλή» πιάτα υπάρχουν σε εκατοντάδες εκδοχές, με διαφορετικές συνταγές που λένε κατά τεκμήριο αντικρουόμενα πράγματα. Άρα για να προσθέσω αξία στο κοινό και στη καθημερινότητά του έπρεπε να βρω την «άριστη εκδοχή» και να την τεκμηριώσω.
Αυτός ήταν ο στρατηγικός άξονας πάνω στον οποίο κινήθηκα και ακόμη κινούμαι. Στην πορεία ανέδειξα τη σημασία της τεχνικής στη καθημερινή μαγειρική και προσπάθησα να περάσω στον κόσμο την έννοια των «μυστικών» που κάνουν διαφορά, καθώς τα ανακάλυπτα μέσα από εμβάθυνση και πείρα που αποκτούσα. Ευτυχώς ήξερα λόγω ευρύτερης κουλτούρας να γράφω σχετικά καλά και ως άνθρωπος της επικοινωνίας ξέρω πως να δώσω αναλυτικές οδηγίες. Το αποτέλεσμά είναι ότι τα περισσότερα σχόλια αναγνωστών μου ξεκινούν με τη λέξη «ευχαριστώ» αντί του αναμενόμενου σε μπλογκ μαγειρικής «ωραία ιδέα». Ο ορισμός του engagement!
Πάρα πολύ κόσμος μου λέει ότι μαζί μου μαθαίνει μαγειρική, ανακαλύπτει ένα νέο τρόπο να σκέφτεται στη κουζίνα και έχει ανεβάσει το επίπεδο της καθημερινότητάς του. Αυτό είναι για μένα συγκλονιστική επιτυχία, που δε μετριέται με χρήματα ή φήμη. Λαμβάνω καθημερινά συγκινητικά σχόλια και αυτό με γεμίζει πραγματικά. Γιατί αισθάνομαι ότι προσφέρω κάτι που αγγίζει ανθρώπους που δεν τους γνωρίζω, κάνοντας λίγο πιο γευστική την κάθε τους μέρα. Υπ’ αυτή την βαθύτερη έννοια, ο τίτλος του “influencer” που μου αποδίδεται είναι καλοδεχούμενος!
Το MEGA στο “Τραπέζι για φίλους” παρουσιάζει τις πιο νόστιμες και εύκολες συνταγές εστιάζοντας στην επιστήμη της γεύσης και την τέχνη της απόλαυσης. Ο Δημήτρης Παπαζυμούρης βρήκε αυτό που γύρευε;
Και ναι και όχι! Δοκίμασα την τηλεόραση γιατί πίστευα πάντα ότι το ευρύ κοινό ενδιαφέρεται και για ανθρώπους που βγάζουν την αλήθεια τους και ξαφνιάζουν με τη διαφορετικότητά τους σε μια πιο ποιοτική προσέγγιση, κόντρα στα γνωστά λαϊκίστικα πρότυπα που το σύστημα νομίζει ότι «μόνο αυτά θέλει ο κόσμος». Ως παράδειγμα και μόνο, δείτε πως σε μια χώρα που στα επικοινωνιακά πρότυπα κυριαρχούσε για χρόνια ο προκλητικός και ρηχός δημόσιος λόγος, ξαφνικά ένας Τσιόδρας με τεκμηριωμένο ήπιο λόγο, επιστημονική αυθεντία και ενσυναίσθηση, απέκτησε 80% δημοφιλία. Κανείς άνθρωπος της τηλεόρασης δεν θα είχε ποτέ φανταστεί ότι ένας Τσιόδρας θα βγει αστέρι. Φαντάζεστε κάποιον απ’ τα στελέχη των καναλιών αν υπήρχε κάποιο τέτοιο θέμα, να του είχε δώσει ποτέ εκπομπή, ή έστω, θέση καλεσμένου σε ένα τηλεοπτικό σόου για να του πάρουν συνέντευξη; Προς Θεού, δεν πάω να συγκριθώ με αυτόν τον τεράστιο άνθρωπο, ένα παράδειγμα θέλω να δώσω για το πόσο στενόμυαλα και με κλισέ λειτουργεί το κύκλωμα της εμπορικής τηλεόρασης και έτσι συχνά βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το κοινό που υποτίθεται ότι αφουγκράζεται.
Επειδή εγώ βλέπω πολύ BBC και γενικά Αγγλική & συνδρομητική τηλεόραση, συνειδητοποιώ πως τα Ελληνικά κανάλια έχουν κολλήσει στις συνταγές που άντρωσαν την ιδιωτική τηλεόραση του εφήμερου, ρηχού εντυπωσιασμού και δεν σκέπτονται ανατρεπτικά, διαφορετικά, πιο πρωτότυπα και ποιοτικά. Δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τον ανταγωνισμό περιεχομένου απ’ το internet, αλλά και το που έχουν πάει τα ποιοτικά πρότυπα απ΄ το Netflix. Το ότι έδωσαν λοιπόν βήμα σε μένα, που ήθελα να εμβαθύνω στη μαγειρική, να την αντιμετωπίσω κάπως πιο σοβαρά και να φέρω στο προσκήνιο ανθρώπους με πιο σοφιστικέ λόγο και αξία, όπως ήταν οι καλεσμένοι μου, ήταν θεωρώ μια ευχάριστη έκπληξη. Έτσι είχα την ευκαιρία να κάνω 9 επεισόδια που είχαν πολλά ποιοτικά χαρακτηριστικά και κυρίως εξαιρετικούς καλεσμένους με τους οποίους είχα φιλική σχέση και δεδομένου ότι υπήρχε μια οικειότητα, έβγαινε και η αλήθεια μας προς το κοινό.
Επίσης οι κουβέντες που έκανα με τους συγκεκριμένους καλεσμένους θεωρώ πως είχαν αξία, δεν είχαν καμία σχέση με το ρηχό small talk που επικρατεί στις περισσότερες εκπομπές. Γι’ αυτά λοιπόν είμαι σχετικά περήφανος μια και θεωρώ ότι έκανα κάτι που είχε κάποιο επίπεδο. Η συγκεκριμένη συγκυρία με το επαναλανσάρισμα του MEGA που δεν είχε ακόμη τον χρόνο να βρει τα πατήματά του, δεν επέτρεψε στην εκπομπή να προωθηθεί και εκεί χάθηκε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία και για το κανάλι και για μένα, γιατί υπήρχαν σημάδια ότι εύκολα θα μπορούσαμε να έχουμε διπλάσια ή και τριπλάσια απήχηση. Εγώ πάντως σπάνια είμαι ικανοποιημένος απ’ ότι έχω κάνει, το αξιολογώ εξαιρετικά αυστηρά και πάντα θέλω να κάνω κάτι καλύτερο και κυρίως κάτι φρέσκο. Φαντάζομαι ότι αργά ή γρήγορα θα μου δοθεί πάλι μια ευκαιρία, να κάνω ίσως κάτι πιο ενδιαφέρον, κάτι που να έχει εξωτερικά γυρίσματα και να αναδεικνύει πολιτισμικά στοιχεία, κάτι που να μπαίνει βαθύτερα στο θέμα της μαγειρικής. Πάντως τηλεόραση δεν νιώθω καμία πρεμούρα ή ανάγκη να κάνω, απλά για να γίνω διάσημος. Τηλεόραση θα ξανακάνω μόνο εάν και εφόσον προκύψει κάτι που θεωρώ αξιοπρεπές, αληθινό και αξιόλογο και εφόσον το κανάλι με εμπιστευτεί και μ’ αφήσει να το κάνω όπως εγώ θα το οραματιστώ και όπως μου ταιριάζει, αλλιώς δεν καίγομαι να ξαναβγώ στο γυαλί!
Τι σκοπεύεις να κάνεις από δω και μπρος;
Να εκπλήσσω τον εαυτό μου με φρέσκα πράγματα που εκφράζουν την αλήθεια μου, είναι η στάνταρ απάντηση! Για να σου δώσω και μια αποκλειστική είδηση, το πρώτο που έχω βάλει στα σκαριά και ξεκινάω σύντομα, είναι ένα διαφορετικό βιβλίο μαγειρικής όπου θα συνεργαστώ με τον καλύτερο ίσως φωτογράφο μόδας που έχουμε στην Ελλάδα, τον Κώστα Κουτάγιαρ, γιατί θέλω τη φρέσκια ματιά ενός ανθρώπου που ενώ λατρεύει τη μαγειρική, δεν έχει φωτογραφήσει επαγγελματικά φαγητό. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και έχει μεγάλη εκτίμηση γι’ αυτά που κάνω, όπως και εγώ για τη δουλειά του και το γούστο του.
Πάντως επί του γενικού, πιστεύω πως είμαστε σε μια πολύ ρευστή εποχή που δημιουργεί μεν πολλές ανασφάλειες, αλλά ταυτόχρονα γεννά και ευκαιρίες. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω διαγνώσει ακόμη αυτές τις ευκαιρίες που θα με ενδιέφερε να τοποθετηθώ με ιδέες και δράσεις αλλά είμαι ακριβώς στη φάση που το ξαναψάχνω. Η ανανέωση με κράτα έφηβο στα 61 μου!
About Post Author
+ There are no comments
Add yours