Ἑαυτοῦ κήδεται ὁ προνοῶν ἀδελφοῦ

Η κακοποίηση έχει πολλά παρακλάδια, κάνει τηλεοπτικά νούμερα και μας βάζει σε σκέψεις. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον την ιστορία της δεκάχρονης μαθήτριας που απήχθη και συνεχίζει να ανεβαίνει το Γολγοθά της, γιατί οι λεπτομέρειες, είπαμε “κάνουν νούμερα” και έχουν ενάρετο προσωπείο.

Το όνομα και το πρόσωπο της μικρής μαθήτριας σταμάτησε να μεταδίδεται- καιρός ήταν- αν και τα δυο έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας.

Η έννοια της φροντίδας έχει ξεφύγει ωστόσο…

Κι ενώ ο συνήγορος της κατηγορούμενης “κακοποιεί” λίγο ακόμη το κοριτσάκι, μιλώντας για παραμέληση, αναφέρεται σε βρώμικα εσώρουχα και αχτένιστα μαλλιά, την ίδια στιγμή ο ίδιος θίγεται που μερικοί δημοσιογράφοι τονίζουν στην λήγουσα το επίθετο του….

Μοιραία το μυαλό μου τρέχει πολύ πίσω, στο 1977 και στα δικά μου μαθητικά χρόνια, όταν η δασκάλα μας- διδάκτωρ της κακοποίησης- μας ζήτησε να φέρουμε ρούχα για τη συμμαθήτρια μας που ήταν άπορη και αφρόντιστη.

Η δασκάλα έβαλε σε μια γωνία την 6χρονη συμμαθήτρια μας, άρχισε να την γδύνει, αφήνοντας και μερικά πονηρά χάχανα να ξεφύγουν και περνώντας από θρανίο σε θρανίο τα βρώμικα ρούχα, τονίζοντας ένα “εδώ κοιτάχτε!”. Λίγο πριν η θύτης- δασκάλα- είχε φροντίσει να χαϊδέψει τα παιδικά γυμνά οπίσθια στη ζούλα.

Τη συμμαθήτρια μας την ακολουθούσε για χρόνια το παρατσούκλι “ψειρού”, γιατί ο ρατσισμός εύκολα καλλιεργείται σε ένα παιδικό μυαλό και με κόπο ξεριζώνεται από την ανθρώπινη συνείδηση, ειδικά όταν η συμπόνια μεταλλάσσεται σε λύπηση…