Άλκης Παναγιωτίδης: «Το χάι που ζω όταν παίζω ντραμς δεν το έχω νιώσει σαν ηθοποιός»

Dreamers και M.G.C., η jazz και ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Μίκης Θεοδωράκης, η Παναμερικανική περιοδεία και οι ινδιάνοι, η εξομολόγηση του Μίκη για τον Καζαντζίδη, Παρίσι και Βαγγέλης Παπαθανασίου, το Village Vanguard και πολλά ακόμη σε μια εκ βαθέων συνέντευξη

του Γιάννη Αλεξίου

Τα έχει ζήσει όλα και στη ζωή και στη δουλειά του και εδώ και χρόνια είναι επιλεκτικός. Αν δεν τον εξιτάρει κάτι δεν καταπιάνεται μ’ αυτό. Πιο πολύ πετάει την σκούφια του αν τον καλέσει κάποιος μουσικός που εκτιμά να παίξει ντραμς σε κάποιο jazz ή blues σχήμα. Αν τον δει κανείς είναι από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις, γιατί εκτός από κλασάτος ηθοποιός είναι εξίσου εξαιρετικός και αξιομνημόνευτος ντράμερ.

Με την jazz που είναι η μεγάλη του αγάπη, αλλά και την μουσική γενικότερα έχει μεγάλη ιστορία η οποία είναι μάλλον άγνωστη γιατί είναι τόσο πλούσια και ποιοτική η ιστορία του ως ηθοποιός, και μάλιστα βραβευμένος που μάλλον δεν προλαβαίνει να την αφηγηθεί όταν αρχίσει να μιλά για τη δουλειά του.

Όμως αν πετύχει άτομο που ξέρει από μουσικές τότε έχεις ν’ ακούσεις μια άλλη ζωή εξίσου σημαντική και συναρπαστική για τον ίδιο σήμερα, που διαδραματιζόταν παράλληλα από τα γυμνασιακά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη και ως φοιτητής της δραματικής σχολής στην Αθήνα, αλλά και στα χρόνια σπουδών μετά…jazz στο Παρίσι και στην Νέα Υόρκη.

Την τύχη αυτή είχα όταν πήγα να πάρω με το αμάξι τον ηθοποιό Άλκη Πανγιωτίδη από τις πρόβες που κάνει στο θέατρο της Μπέτυς Αρβανίτη και να πάμε στο Τζαζ στο Πάρκο. Πάτησα το rec και στη διαδρομή από Κυψέλη έως στο Ίλιον και πίσω στο σπίτι του Κολωνάκι, μου είπε πολλά. Φυσικά και χαθήκαμε στη διαδρομή, τέτοιος χείμαρρος που είναι έβγαλε νοκ-άουτ το google map αλλά όλα αυτά εμπλούτισαν την συνέντευξή μας με απίθανες κινηματογραφικές διηγήσεις του κοσμοπολίτη και bon viveur που συνδυάζει μοναδικά την jazz και το rock με την ευγένεια.

Ανέμελες στιγμές στον Πύργο Βασιλίσσης μετά το Jazz φεστιβάλ. Φωτο: Γ. Αλεξίου

– Αυτή τη φορά λέω να μιλήσουμε για το μουσικό σου παρελθόν και παρών έτσι για μια συνέντευξη – κόντρα όπως είναι και οι ρόλοι που παίζεις. Τι λες; Πάμε λοιπόν στα πρώτα σου μουσικά βήματα…

Κωνσταντινουπολίτης είμαι, αλλά κάποια χρόνια έκανα στη Θεσσαλονίκη όπου στο γυμνάσιο, το 1962-63, είχαμε φτιάξει ένα γκρουπ κι έτσι γνωριστήκαμε και με τους Forminx. Λεγόμασταν Dreamers. Παίζαμε κυρίως ιταλικά τραγούδια που ήταν τότε πολύ της μόδας, αν και εγώ άκουγα ήδη πολύ καιρό jazz, αλλά δεν υπήρχε jazz συγκρότημα στην Ελλάδα για να εκφραστώ μουσικά. Αυτός που είχε στήσει το γκρουπ ήταν “ιταλόπληκτος” ο Γιώργος Γιωργούλας. Ήμασταν εξαιρετικό γκρουπ. Είχαμε αγοράσει και ιταλικό eco. Τζαζ έπαιζα εγώ με άλλους δύο στη ΧΑΝΘ (Χριστιανική Αδελφότης Νέων Θεσσαλονίκης).

Μυθική συνεύρεση των Dreamers με τον Γιώργο Χατζηνάσιο στο πιάνο! Διακρίνονται: Άλκης Κακαλιάγκος μπροστά με μαράκες στα χέρια, Άλκης Παναγιωτίδης στα τύμπανα, Δουβής σαξόφωνο, Μούτσης κοντραμπάσο και Γιώργος Χατζηνάσιος στο πιάνο.

Μια μέρα γνώρισα εκεί τον Γιώργο Χατζηνάσιο. Περνούσε απ’ έξω, άκουσε την μουσική, ανεβαίνει επάνω: «Hello my brother», «Where are you come from?», στα αγγλικά τώρα, κατάξανθος αυτός, το ίδιο κι εγώ και περνιόμασταν για ξένοι! «I’m from Salonica»..«What are you fucking here?»..«I am soldier» μου λέει…Κάθεται στο πιάνο και το «τρώει». Τελειώνει και λέει: «This is Jazz». Γίναμε φίλοι κολλητοί. Ξέχασα να σου πω ότι τον φώναξε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου κι ήρθε στο Παρίσι ο Χατζηνάσιος. Όμως τον ζητούσανε συνέχεια εδώ στα μπουζούκια και τα παράτησε. Θα έκανε μεγάλη καριέρα ο Γιώργος…Είναι φοβερός μουσικός.

Παρεμπίπτοντος να αναφέρω ότι στη Θεσσαλονίκη υπήρχε τότε το «Z-M» του Παύλου Ζάννα, στην πλατεία Αριστοτέλους απέναντι από το «Ολύμπια» που είχε αντίκες και είδη δώρων, αλλά έφερνε και δίσκους jazz εισαγωγής από την Αμερική, όπου πήγαινα συνέχεια εκεί με τους φίλους μου που ψαχνόμασταν με την jazz. Δεν είχα χρήματα ν’ αγοράσω δίσκους, ήταν πολύ ακριβοί για μας τότε, αλλά μας έβαζε κι ακούγαμε ο υπάλληλος του δισκάδικού, ο Μάκης.

Οι Dreamers με τον Άλκη Παναγιωτίδη στην μέση. Αριστερά ο Άλκης Καγιαλάγκος, αργότερα οργανίστας των Olympians

– Πάμε λοιπόν πάλι στους Dreamers..

Έτσι λοιπόν κάναμε τους Dreamers. Ο αδερφός του Βαγγέλη Παπαθανασίου ήταν ο μακαρίτης και καλός μου φίλος, ο Νίκος που με προσφωνούσε: «Hello drummer στους Dreamers!». Λόγω του γκρουπ λοιπόν γνωριστήκαμε με τους Forminx όταν ήρθαν για να παίξουν στη Θεσσαλονίκη. Τον Μπακόπουλο, τον Σκόκο, τον τραγουδιστή τους Τάσο Παπασταμάτη που ήταν άτυχος, είχε έρθει κι αυτός στο Παρίσι, με όλα τα παιδιά. Τους είπαμε ότι έχουμε γκρουπ και ήρθαν και μας άκουσαν κι έπαθαν πλάκα. Ήρθε ο Τόνυ Πινέλι και ήθελαν πάμε να παίξουμε στο Στορκ ! Εγώ ήθελα να πάω στο Παρίσι τότε και τους είπα ότι δεν μπορώ…Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, αποδυναμωμένοι πια οι Forminx, παίζει ο Βαγγέλης στην ταράτσα του Ακροπόλ στην Αθήνα. Εγώ μαθητής της δραματικής σχολής πήγαινα και τζαμάριζα μαζί του. Παίζαμε jazz με τον Βαγγέλη. Ξέρεις, είναι και φοβερός ντράμερ. Τρο-με-ρός ! Με τον Βαγγέλη είχαμε και την ίδια γκόμενα την Βίλμα που την ερωτεύτηκε σφόδρα και έγινε η μούσα του. Παράλληλα λοιπόν με τη δραματική σχολή έκανα και κανά gig (το live στη γλώσσα των μουσικών), πήγαινα στο Ακροπόλ κι έπαιζα με το Βαγγέλη κάπως έτσι περνούσα τότε. Έχω κάνει 10 χρόνια δραματική σχολή. Δύο χρόνια παράλληλα με το γυμνάσιο και πέντε χρόνια στην Αθήνα, ένα χρόνο ακροατής στο Παρίσι (auditeur) και 4 εξάμηνα στην Αμερική. Η μάνα μου θυμάμαι έλεγε: «Αγόρι μου δέκα χρόνια σπουδές, ατομικός πυρηνικός θα γινόσουν, όχι αυτό το μπατίρικο επάγγελμα που διάλεξες». Δεν ήξερε η καημένη ότι θα πετύχαινα και δεν θα ήταν καθόλου μπατίρικο. Λεφτά έβγαλα και αν είχα μυαλό δε, θα είχα 4-5 σπίτια, για να μην πω καμιά πολυκατοικία διότι τον καιρό του ΠΑΣΟΚ με το Νέο Ελληνικό Σινεμά και με την τηλεόραση περνάνε πολλά λεφτά από τα χέρια μου. Πάρα πολλά λεφτά Γιάννη. Αλλά δεν ξέραμε ότι θα έρθει 10χρονη κρίση και έκανα όλα αυτά που κάνει ένας νέος που θέλει να ρουφήξει τη ζωή μη χάσει τίποτα και… πάνε τα λεφτά…

Ο Άλκης Παναγιωτίδης ντράμερ στην πρώιμη σύνθεση των M.G.C. στην ταράτσα των «9 Μουσών» στην Πλάκα

– Με τους M.G.C. πώς έμπλεξες;

Είμαι πάλι φοιτητής στη δραματική σχολή κι έχω μπλέξει σε μία παρέα που συχνάζει στη Φωκίωνος Νέγρη, με τον Σορμαΐδη που ο αδερφός του παίζει ήδη με τη Νάνα Μούσχουρη στο Παρίσι, ένα πιανίστα τον Μιχάλη Καρρά…όλοι αυτοί έχουν κίνητρο την jazz. Από την άλλη έχω γνωρίσει το Δημήτρη Πολύτιμο και πάω και παίζω στην «Κουκουβάγια». Στην οδό Θόλου στην Πλάκα υπήρχε ένα ιστορικό μαγαζί, η περίφημη «Κουκουβάγια» όπου γίνονταν τρομερά jam με ξένους μουσικούς. Εκεί λοιπόν που παίζω με τον Πολύτιμο ξαφνικά γίνεται η τράμπα να πάω στους M.G.C. που ακόμη δεν είχαν το όνομα αυτό. Μόλις αρχίσαμε να παίζουμε στις «9 Μούσες» στην Πλάκα επίσης τους λέω: «Παιδιά εγώ δεν μπορώ να είμαι συνέχεια μαζί σας. Μόνο το καλοκαίρι μπορώ, το χειμώνα είμαι μαθητής δραματικής σχολής». Στην αρχή – αρχή είχαν ένα πιανίστα ονόματι Τσαμουρτζή, του οποίου ο μπαμπάς είχε πιάνα στην Πειραιώς ή στην Αγ. Κωνσταντίνου και ήταν και κουρδιστής. Έρχεται λοιπόν στο γκρουπ ο Πολύτιμος και ο Κατσαδοράκης στα τύμπανα και πάω εγώ με τον πρώιμο πιανίστα τους ξανά στην Κουκουβάγια και αυτοί συνεχίζουν πια σαν M.G.C. Το όνομα αυτό εμείς το εδραιώσαμε.

– Τότε κάπου σταμάτησες να παίζεις τύμπανα;

Σταμάτησα όταν έφυγα από την Ελλάδα. Στο Παρίσι δεν έπιασα τα τύμπανα καθόλου. Στην Αμερική τα ξαναπιάνω! Εκεί πήγαινα στο περίφημο Village Vanguard που για μένα ήταν κάτι το μυθικό και εξωπραγματικό και αγόραζα τους δίσκους όλων των μεγάλων της jazz με τα live στο μέρος αυτό… Miles Davis, McCoy Tyner και δεν συμμαζεύεται. Ονειρευόμουν πάντα αυτό το μέρος σαν ένα φανταστικό και ονειρικό μέρος. Ήταν στο Village της Ν. Υόρκης και είχε πάρα πολύ φθηνό εισιτήριο να μπεις και επίσης πολύ φθηνά τα ποτά. Δηλαδή με 5 δολάρια έβλεπες τον Miles Davis. Eνάμιση δολάριο η είσοδος, ενάμιση δολάριο η μπύρα, έπινες δύο μπύρες και να! Όπως το ακούς. Ο Miles Davis έπαιρνε λιγότερα λεφτά απ’ ότι ένας Έλληνας μπουζουξής. Ο Miles τα έπαιρνε από τη δισκογραφία, αλλά οι εμφανίσεις τότε ήταν πολύ λίγα λεφτά. Ο μπουζουξής τότε πληρωνόταν σαν κάτι το exclusive (αποκλειστικό).

Στην βραδιά – αφιέρωμα στον Δημήτρη Πολύτιμο στο Κεραμείο 15.10.2017. Φωτο: Γ. Αλεξίου

Να σου εκμυστηρευτώ κάτι; Το χάι που ζω όταν παίζω ντραμς δεν το έχω νιώσει σαν ηθοποιός. Αυτό το μαγικό συναίσθημα…είναι τελείως διαφορετικό. Η μουσική έχει μεν κανόνες αλλά είναι πιο ελεύθερη. Το θέατρο έχει κανόνες τους οποίους πρέπει να υπηρετήσεις σωστά. Δεν μπορείς να βγεις από το σαρκίο σου. Με την μουσική βγαίνεις από τη σάρκα σου. Μετουσιώνεσαι. Ένα άλλο πράγμα είναι ότι επειδή οι ντράμερ έχουν ένα physical activity (σωματική δραστηριότητα) και το κάθε μέλος του σώματος κάνει διαφορετική κίνηση, επίσης είναι ένα στοιχείο που σου δημιουργεί τεράστια ευφορία.

– Στην Αμερική έχεις γνωρίσει κάποια προσωπικότητα;

Τον Μίκη Θεοδωράκη. Είχαμε κάνει φιλική σχέση. Μου τον γνώρισε η Μελίνα Μερκούρη. Με αφορμή την ταινία που θα έκανε ο Ζυλ Ντασέν στη Νέα Υόρκη. Την Μελίνα και τον Ντασέν τους ήξερα από το Παρίσι σχετικά με το Πολυτεχνείο. Είχε έρθει ο Ολλανδός ρεπόρτερ που είχε τραβήξει σε βίντεο όλη την φάση του τανκ που μπαίνει στο Πολυτεχνείο, ένα μοναδικό ντοκουμέντο, μας το έφερε στη Ν. Υόρκη και ο Ντασέν έκανε μια ταινία του τύπου ορισμένοι φοιτητές μαζεύονται σ’ ένα χώρο με στόχο να παραστήσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Κυκλοφόρησε η είδηση στη Ν. Υόρκη και θέλησαν να παίξουν εθελοντικά από τον Μάρλον Μπράντο έως πολύ γνωστούς πρωταγωνιστές.

Ο Ντασέν όμως ήθελε να κάνει κάτι το σεμνό όχι κάτι με σούπερ-σταρς. Από γνωστούς ηθοποιούς ήταν ο Λώρενς Ολιβιέ που διαβάζει ένα ποίημα. Η μακαρίτισσα η Ολυμπία Δουκάκη διάβασε την μαρτυρία μιας γυναίκας – με επιφύλαξη λεγόταν Τσίρκα – που ήταν έγγειος και απέβαλε από το πολύ ξύλο. Η ταινία λεγόταν «The Rehearsal» (Η Δοκιμή) και είχα ένα ρόλο ονόματι Ναστιράκη. Σου θυμίζει κάτι; Παραλλαγή του ονόματος Μαστοράκης που πήγε να πάρει την συνέντευξη από τους φοιτητές. Την κάνουμε την ταινία και μου λέει μετά ο Μίκης: «Θέλω να έρθεις να παίξεις κρουστά στην Παναμερικανική περιοδεία και μεροκάματο 50 δολάρια».

Με τον Ζορμπά

Στο μεταξύ με διπλαρώνει ένας και μου λέει «Θα σου δώσω 200 δολάρια να πουλάς στα διαλλείματα των συναυλιών της περιοδείας αυτής δίσκους του Μίκη Θεοδωράκη!». Το είπα στον Μίκη και μου είπε το καταπληκτικό: «Να το κάνεις. Είσαι φοιτητής και χρειάζεσαι περισσότερα λεφτά». Είχε ήδη ένα κρουστό, τον Κώστα Παπαϊωάννου από τους Poll. Έτσι ακολουθώ αυτή την μεγαλειώδη περιοδεία του Canto General με τον Μίκη κολλητό για τον εξής λόγο, με επιφύλαξη: Ο Μίκης ήξερε τους μουσικούς τους τόσο καλά που τους είχε βαρεθεί. Το νέο πρόσωπο ήμουν εγώ. Όλοι οι μεγάλοι αρέσκονται στο να μιλάνε. Οπότε είχε έναν άνθρωπο να του κάνει συνέχεια ερωτήσεις. Τα πάντα.

Μου είπε το καταπληκτικό: «Εγώ τραγουδιστή αποκλειστικά ήθελα τον Καζαντζίδη. Αλλά δεν μου καθότανε. Ήταν κοσμοφοβικός, ήτανε μυστήριος, ήταν περίεργος. Έτσι σκέφτηκα ότι πρέπει να δημιουργήσω ένα τραγουδιστή. Θυμήθηκα τον Μπιθικώτση από την Μακρόνησο κι έτσι έγινε». Θυμάμαι ότι στο δρόμο Λος Άντζελες – Σαν Φραντσίσκο με πούλμαν έγραψε την μουσική για το Σέρπικο με τον Αλ Πατσίνο, που προβλήθηκε το 1973. Μάλιστα σε μια στιγμή τον ρώτησα κάτι και μου είπε: «Κάτσε να τελειώσω, γράφω κάτι…».

Πηγαίναμε στο Σαν Φραντσίκο για να παίξουμε το Canto General αφιερωμένο σε ινδιάνικο θέρετρο που τότε είχαν γίνει διάφορες φασαρίες και διάφοροι τραυματισμοί μεταξύ αστυνομικών και ινδιάνων, ο δε αρχηγός τους, ο Μπετανκούρ, το θυμάμαι πολύ καλά, αυτός και ορισμένοι άλλοι ινδιάνοι, ήρθανε ντυμένοι με παραδοσιακά ινδιάνικα ρούχα αυτά που βλέπουμε στις ταινίες. Η εικόνα ήταν άκρως συγκινητική και δυνατή και είχε κάνει μεγάλη εντύπωση στον Μίκη. Ο δε Μπετανκούρ ήταν με πατερίτσες γιατί τον είχε τραυματίσει στα πόδια η εθνοφρουρά. Οι τραγουδιστές της περιοδείας ήταν η Μαρία Φαραντούρη και ο Πέτρος Πανδής. Στα διαλλείματα έρχονταν Ελληνο-Αμερικάνοι κι αγόραζαν δίσκους κι εγώ έβγαζα 200 δολάρια κάνοντας αυτή τη δουλειά.

Έπαιξα ντραμς και εγώ μαζί τους σε μια συναυλία που έλεγε μετά ο Μίκης ότι ήταν μία από τις καλύτερες, στο Carnegie Hall, ντραμς εγώ με χορωδία κι έναν Έλληνα που τραγουδούσε στη Ν. Υόρκη σε κάτι μπουάτ. Επειδή ήμουν ήδη μαθητής της δραματικής σχολής στο ΗΒ Studio ήρθε όλη η τάξη μου εκεί και φώναζε! Χαμός είχε γίνει! Έχω και μια άλλη εμπειρία με τον Μίκη στο Χόλυγουντ όταν ήμασταν καλεσμένοι από τον Τέλυ Σαββάλας να δούμε γυρίσματα στο σήριαλ που έκανε τότε τον περίφημο Κότζακ! Όταν τέλειωσαν όλα αυτά χαθήκαμε με τον Μίκη, έπεσε η χούντα και πήγε ο πατέρας μου να τον γνωρίσει. Μόλις του συστήθηκε ο Μίκης άρχισε να μιλά δυνατά: «Να του πεις να γυρίσει πίσω αμέσως. Η δικτατορία τέλειωσε».

Ο Άλκης Παναγιωτίδης χαρούμενος μετά το Jazz στο Πάρκο μαζί με τον Γιώργο Τρανταλίδη και τον Γιάννη Αλεξίου

– Εσύ όμως ήσουν καλά στη Ν. Υόρκη…

Όχι, δεν είχα σκοπό να γυρίσω στην Ελλάδα. Στην Αμερική έβλεπα ότι είχα μέλλον σαν ηθοποιός και είχα αποφασίσει να μείνω στη Ν. Υόρκη. Κάποια στιγμή όμως για λόγους άσχημους οικογενειακούς, γύρισα.

– Για πες μου όμως για το Παρίσι, όπου εκεί ήσουν με όλα τα καλά παιδιά…

Στο Παρίσι πήγα μόλις είχε τελειώσει ο Μάης του ’68. Τον πέτυχα στα τελειώματα του… Εκεί ήμουν κολλητός με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Εκεί έγινε και η επαφή με το Δημήτρη Πολύτιμο τον οποίο ήξερα από την Αθήνα γιατί τζαμάραμε στην Κουκουβάγια. Στο Παρίσι πήγα αρραβωνιασμένος με την Χάιντι. Στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής γνωρίζω μια Γαλλίδα που την ερωτεύομαι σφόδρα. Την μετέπειτα γυναίκα μου. Οπότε με το που τελειώνω την σχολή λίγο καιρό μετά τη δικτατορία…. Σου είπα ότι τότε με κουρέψανε κιόλας; Εμένα και τη παρέα μου. Ένα από τα μεγαλύτερα σοκ της ζωής μου. Νέο παιδί να νιώσω αυτό, βιασμός κανονικός. Έφευγε ένας από την παρέα, μουσικός, να δουλέψει σ’ ένα καράβι και πήγαμε σε εκείνο το τρομερό μαγαζί στην Ομόνοια, το «Βρετάνια» που είχε απίθανα γιαούρτια να μας κεράσει. Ξαφνικά μας την πέφτουν εκεί κάτι λοκατζήδες μ‘ ένα λοχαγό ονόματι Σαρρή που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ ούτε τον ίδιο ούτε το όνομά του, ο οποίος από ανατροπή του ρέο (στρατιωτικό όχημα) δεν είχε μαλλιά, ήταν καμένα. Το μπερέ του ξεκινούσε από το μέτωπο και τελείωνε στο λαιμό. Μας πήρε και μας πήγε στο αστυνομικό τμήμα στη οδό Σωκράτους. Το αστείο και τραγικό είναι ότι την ώρα που μας έχουν μαζεμένους σκάει ένα αυτοκίνητο μέσα με κόσμο με πολύ μακρύ μαλλί! Ήταν η ορχήστρα της Ιταλίδας τραγουδίστριας Ρίτα Παβόνε που έμενε σε μια πανσιόν στη Γ Σεπτεμβρίου, και όλοι ήταν με τις πυτζάμες και είχαν έρθει για γιαουρτάκι! Επειδή μιλούσα λίγα ιταλικά προσπαθούσα να τους εξηγήσω, οπότε ο λοχαγός, αυτός ο Σαρρής, λέει; «Πες τους ρε, να μιλάνε ελληνικά! Δεν ξέρω τι είναι Ιταλοί ξεϊταλοί, ελληνικά να μιλάνε…». Πρώτα κουρέψανε τους Ιταλούς, να κλαίνε τα παιδιά…τους λυπήθηκε η ψυχή μου και μετά εμένα…Να σου πω ότι μετά πήγα στο θέατρο που κάναμε τις διπλωματικές και οι συμμαθητές μου δεν με γνώρισαν!

Μια θαυμάστρια εκδηλώνει το θαυμασμό της στον Άλκη, παρουσία του Δημήτρη Πουλικάκου στο καλοκαιρινό κλαμπ «Αεροδρόμιο» του Μελετόπουλου στο Ελληνικό.

– Πώς σε κούρεψαν; Με τη ψιλή;

Με ψαλίδι. Μάλιστα ο λοχαγός μας ζήτησε αναιδέστατα να κάνουμε έρανο να δώσουμε λεφτά στον φαντάρο να πάει ν’ αγοράσει ψαλίδι! Ο δε αστυνομικός διευθυντής κι ενώ το τμήμα γέμισε ξαφνικά με όλους εμάς, είπε να αφήσουμε τις αστυνομικές μας ταυτότητες και να έρθουμε κόσμια κουρεμένοι να τις πάρουμε. «Εσύ δεν μιλάς, μόνο ακούς»…θυμάμαι μου είπε.

– Έτσι κουρεμένος πήγες στο Παρίσι;

Ε, μεγάλωσαν έως τότε τα μαλλιά μου…Στις εξετάσεις πριν φύγω για το Παρίσι, έπρεπε να είχα λίγο μαλλάκι γιατί έπαιζα ένα ρόλο τον «Ηλίθιο» του Πιραντέλο, ένα τύπο μυστήριο, παρατημένο, άρρωστο. Με το που τελειώνω τη δραματική σχολή με παίρνει αμέσως η Βίλμα Κύρου στο θίασό της. Κάνουμε μια μίνι περιοδεία, εδώ στην Αθήνα και στην Κρήτη και μετά πάμε στη Γερμανία. Στο μεταξύ είχα γνωρίσει την μετέπειτα γυναίκα μου, η οποία στην μέση της περιοδείας ήρθε από το Παρίσι με βρήκε στη Βρέμη, εγκατέλειψα την ίδια μέρα το θίασο, πήγα το ίδιο βράδυ να δω συναυλία του Yusuf Lateef (δεν τον έχανα με τίποτα) και μετά φύγαμε μαζί στο Παρίσι. Αμέσως πήγα και βρήκα το Βαγγέλη Παπαθανασίου που τον ήξερα από την Ελλάδα. Ήταν ήδη φίρμες εκεί οι Aphrodite’s Child. Είχαν κάνει το Rain and Tears και είμαι συνέχεια στο σπίτι του Βαγγέλη, όπου έρχεται κι ο Πολύτιμος και μάλιστα ο Βαγγέλης αγοράζει μια Bentley χωρίς να ξέρει να οδηγεί και την οδηγούσε ο Πολύτιμος ! Στον Βαγγέλη γνωρίσαμε τον Johnny Hallyday (Τζόνι Χαλιντέι), τον Jean-Luc Ponty (Ζαν-Λουκ Ποντί) και άλλους. Με γοήτευσε πολύ ο Τζόνι, ένα υπέροχο σεμνό παιδί, υπέροχος και ο Ποντί επίσης. Να σκεφτείς ότι τα βράδια βαριόμουν να γυρίσω σπίτι μου και κοιμόμουν στου Βαγγέλη. Λόγω του Βαγγέλη αν και ήμουν άφραγκος πηγαίνω στα καλύτερα μαγαζιά, όπως το περίφημο Rock’n’Roll Circus, το πιο in κλαμπ, όπου όποιοι καλλιτέχνες ή γκρουπ έρχονταν στο Παρίσι περνούσαν από εκεί. Οι Γάλλοι μας φέρθηκαν παρά πολύ καλά σε μας τους Έλληνες επί δικτατορίας εκεί, και μας έδωσαν πάσο για όλα τα θεάματα, οπότε πήγαινα παντού. Στο Παρίσι πρωτοείδα τον Carlos Santana κι έπαθα πλάκα. Και ποιους δεν είδα.

Η γνωστή παλιοπαρέα Δημήτρης Πουλικάκος, Γιώργος Κοτανίδης, Άλκης Παναγιωτίδης στην συναυλία της πρώτης επετείου από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Σύνταγμα, καλοκαίρι 2014. Φωτο: Γ. Κανελλόπουλος

– Με τι σχολή τι έγινε;

Πήγα για ένα χρόνο ακροατής στη σχολή Tempe, δεν κατάλαβα τίποτα, δεν με ενδιέφερε καθόλου το γαλλικό θέατρο, αλλά πράγματα ήθελα. Από την αρχή ήμουν δρομολογημένος για την Αμερική, αλλά η τότε γυναίκα μου, μού άλλαξε γνώμη λέγοντάς μου: «Έλα στο Παρίσι, το ίδιο είναι, μεγάλη πόλη , θα έχει δραματικές σχολές…». Δεν ήταν το ίδιο. Κάθισα μερικά χρόνια εκεί και μετά πήγα στη Ν. Υόρκη. Εκεί ήταν η καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Είναι μια άλλη εποχή. Ευτυχισμένη εποχή. Εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να ζήσω μια άλλη ζωή και όχι τη ζωή του μποέμ που ζούσαμε στο Παρίσι οπότε αφού πέρασα από διάφορες δουλειές: μπογιατζής, παρκαδόρος, σερβιτόρος…κουράστηκα. Είχα κι ένα φίλο που μου έλεγε ότι έχω ένα χρυσό βραχιόλι και παίζω ντραμς και πρέπει να βρω κάτι ανάλογο, αλλά του έλεγα ότι δεν θέλω να μπλέκω με νύχτα. Εδώ ήρθα για να σπουδάσω. Τελικά βρήκα ένα γκρουπ εξαιρετικό τους Gonis Express, του Γκόνη που ήταν ένα υπέροχο παιδί και αρχίζουμε να κάνουμε club days που σημαίνει ότι έκλεινε για παράδειγμα μια δουλειά στο Long Island πηγαίναμε και παίζαμε, όπως σε γάμους, πάρτι πλουσίων, βαφτίσια πλουσίων…διάφορα τέτοια events και βγάζαμε καλά λεφτά, δυο-τρεις φορές τη βδομάδα. Παίζαμε international μουσική, δηλαδή «Τα Παιδιά του Πειραιά», ιταλικές επιτυχίες, κανά τσα-τσα, κανά μάμπο…οπότε είμαι πλούσιος φοιτητής. Βγάζω φράγκα και παράλληλα σπουδάζω. Περνάω δύο εξάμηνα και στο τρίτο παίρνω υποτροφία στο HB Studio, μία από τις πιο έγκυρες σχολές.

Rock φωτογραφία με μακριά μαλλιά

– Πόσο καιρό έμεινες εκεί;

Έμεινα στη Ν. Υόρκη έως το 1978, μια πενταετία. Εκεί δεν σου λένε: είσαι έτοιμος να παίξεις, αλλά: είσαι έτοιμος να λάβεις σκηνοθετικές οδηγίες. Βρήκα ατζέντη και είμαι σε τόσο καλή φάση, είχα και λεφτά αλλά αναγκάστηκα να γυρίσω κακήν-κακώς πίσω…

– Τι κακό έχεις;

Το μόνο κακό ότι είμαι τεμπέλης και δεν κατόρθωσα να παίζω στο θέατρο και να έχω μια μπάντα από πιτσιρικάδες να παίζω Δευτερό-Τριτα αλλά το feeling είναι steel heavy (ακμαίο)! Απόδειξη ότι ο Δημήτρης ο Πολύτιμος μου έλεγε: «Δεν μπορείς να φανταστείς όταν παίζω μαζί σου πόσο γουστάρω».

Ο Άλκης μαζί με τον Δημήτρη Πολύτιμο στη τιμητική βραδιά των Drifting Around στον Πολύτιμο 15.10.17. Φωτο: Γ. Αλεξίου

– Θα παίξεις όμως τύμπανα στο σανίδι…

Ετοιμάζω δύο έργα που και τα δύο είναι εργάρες. Το ένα του Γκόγκολ «Οι Παίχτες» Δευτέρα – Τρίτη στο θέατρο Κιβωτός με την dream team των νέων ηθοποιών, όπου θα παίζουμε και live μουσική και αυτό είναι το κίνητρο για να το κάνω. Μεγάλη έκπληξη αυτή!

Εκεί θα είμαι αυτό που λέμε Guest Star. Έχω ένα σόλο ντραμς όπου θα λέω μια ιστορία. Όπως στα «Κουρέλια…». Σκηνοθετεί ο πολλά υποσχόμενος Γιώργος Κουτλής. Οι πιτσιρικάδες ηθοποιοί είναι οι: Γιάννης Νιάρος, Βασίλης Μαγουλιώτης, ο Χρυσανθόπουλος, Ηλίας Μπουλάς και Γιώργος Τζαβάρας. Θα παίζει live καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, σε μουσική διεύθυνση του υπέροχου αυτού παιδιού και ταλαντούχου Αλέξανδρου – Δράκου Κτιστάκη που συνεργαστήκαμε επίσης στο Φεστιβάλ Αθηνών στα Ελληνικά Αστυνομικά που κάναμε για το ραδιόφωνο.

Στις Τρωάδες του Μιχάλη Κακογιάννη του 1971. Στην ταινία πρωταγωνιστούσαν οι Κάθριν Χέπμπορν, Βανέσσα Ρεντγκρέιβ και Ειρήνη Παππά.

Και το άλλο η σταθερή αξία του «Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας» όπου θα είμαι εκεί Τετάρτη με Κυριακή και θα παίζω μόνος με τρεις υπέροχες κυρίες: Μπέτυ Αρβανίτη, Μαρία Καλλιμάνη, Άννα Καλαϊτζίδου. Σκηνοθεσία Νίκος Μαστοράκης. Θα παίξουμε ένα βαρύ αλλά συγκλονιστικό σουηδικό έργο που λέγεται «Φθινόπωρο Χειμώνας» του Λαρς Νορέν που στις 26 Ιανουαρίου πέθανε από κορωνοϊό. Δεν έχω ξαναπαίξει τέτοιο ρόλο και αυτό με ιντριγκάρει. Ένας τελείως κόντρα ρόλος. Δεν έχει καμία σχέση με μένα σαν άνθρωπος. Κάνω ένα γιατρό, καταθλιπτικό τύπο. Να αναφέρω ότι πάντα επιδιώκω να παίζω κόντρα πράγματα. Γι’ αυτό έχω παίξει τραβεστί, ληστές, δολοφόνους, γκέι (έχω πάρει και βραβείο στο «Βίος και Πολιτεία» του Νίκου Περράκη). Είμαι αυτό που λένε στην Αμερική: The Man is the character actor. Εδώ παλιά τους λέγαμε καρατερίστες. Να φανταστείς και νέος και ωραίος που ήμουν ήθελα να στραπατσάρω τη φάτσα μου. Ηθοποιός δεν είναι να έχεις μια όμορφη φατσούλα και να παίζεις και να κάνεις τον ωραίο. Acting είναι να μπορείς να βγαίνεις από το σαρκίο σου και να δημιουργείς κάτι άλλο με βάση πάντα εσένα. Σου κάνω ένα μάθημα Γιάννη που συνήθως πληρώνομαι και μάλλον ακριβά. Μην ξεχνάς ότι έχω κάνει δάσκαλος περίπου 25 χρόνια σε δραματικές σχολές. Η πρεμιέρα πάει για τις 14 Οκτωβρίου και οι πιτσιρικάδες για τέλη Οκτωβρίου.

Ο Τόλης Βοσκόπουλος σφίγγει το χέρι του Άλκη στο Riba’s σε bachelor party σε μια από τις πολύ σπάνιες εξόδους σε μπουζούκια του ηθοποιού και ντράμερ.