“Χαράζοντας το αύριο” της Κυριακή Πλαϊνάκη

Η κριτική μας

Αυτό το βιβλίο αποδεικνύει την άποψή μου πως στους μικρότερους εκδοτικούς οίκους κρύβονται διαμάντια.
Η κυρία υριακήδεν είναι καινούργια στα ελληνικά γράμματα, και πέρα από το γεγονός πως έγραφε από νεαρή ηλικία, αυτό της το βιβλίο είναι ήδη το τέταρτο που κυκλοφορεί.
Ας ξεκινήσουμε από το εξώφυλλο που είναι πολύ περιποιημένο και με πολύ αισιόδοξα χρώματα. Λιτό και απέριττο.
Η ιστορία ξεκινά χρονικά το 1967, μια εποχή όπου η κοινωνία μαστίζεται από τρομακτικά μεγάλες οικονομικές δυσκολίες και πολλά μέλη οικογενειών αναγκάζονται να ακολουθήσουν τον πικρό δρόμο της ξενιτιάς. Πολλοί από αυτούς δυστυχώς έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Άλλοι πάλι προτιμούσαν μεν να είναι εντάξει στις οικονομικές υποχρεώσεις τους απέναντι στην οικογένειά τους, αλλά ξεχνούσαν πως οι ανάγκες της οικογένειας δεν είναι μόνο τα χρήματα.
Όλα αυτά τα περιστατικά βασίζονται στη πραγματικότητα, κι έχουν δέσει αριστουργηματικά με την μυθοπλασία.
Αφηγήτρια αυτής της ιστορίας είναι η μικρή κόρη μιας τέτοιας οικογένειας, που βιώνει αυτού του είδους τις δυσκολίες, μια κατάσταση πολύ συνηθισμένη για πολλές οικογένειες της εποχής εκείνης.
Η αφήγηση αυτή είναι περισσότερο «γυναικοκεντρική», ένα είδος φόρος τιμής στις γυναίκες αυτών των οικογενειών, τις αφανείς Ηρωίδες, που παραμένουν δυνατές σε μια κοινωνία που δεν είναι φιλική απέναντί τους, ειδικά τη δεκαετία του ’70.
Μια πολύ πειστική απόδοση των γεγονότων και της ατμόσφαιρας αυτής της εποχής, αλλά παρ’ όλη τη δυσάρεστη θεματολογία, η συγγραφέας μας θέλει να μας στρέψει στην αισιόδοξη πλευρά του θέματος. Το πώς οι δυσκολίες της καθημερινής ζωής, μας βοηθούν να ανακαλύψουμε πόση δύναμη έχουμε μέσα μας. Κακά τα ψέματα οι χαρακτήρες των ανθρώπων διαμορφώνονται μέσα από τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα και τις εντάσεις που αντιμετωπίζουν στη ζωή. Η προσαρμογή στις εκάστοτε καταστάσεις δεν γίνεται πάντα με ευκολία, το αντίθετο μάλιστα, αλλά αυτό γίνεται πάντα με την προοπτική πως υπάρχει κι ένα αύριο, με την ελπίδα πως μπορεί να είναι καλύτερο. Όσο δύσκολα κι αν έχουν περάσει οι άνθρωποι, αντλούν από μέσα τους τη δύναμη, δεν σταματούν να ελπίζουν και παλεύουν για αυτό. Το γεγονός πως μπορούν να ζήσουν καλύτερες μέρες είναι στο χέρι τους. Αυτό όμως έχει σαν βασική προϋπόθεση πως πρέπει να είμαστε δυνατοί, να συνεχίσουμε να στεκόμαστε όρθιοι και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Δεν πρέπει να μένουμε στις άσχημες και δυσάρεστες καταστάσεις που βιώνουμε, η ζωή προχωράει και αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, να τα ξεπερνάμε και να τα αφήνουμε πίσω μας.
Όπως συνηθίζω εγώ να λέω, πως η ζωή κάνει κύκλους, κάποιοι κλείνουν και παράλληλα κάποιοι νέοι ανοίγουν, και καλό είναι να έχουμε κλείσει τους λογαριασμούς μας για να μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή.
Αξίζει να διαβάσετε αυτή την ιστορία, γιατί η αλήθεια είναι πως η ζωή είναι το μεγαλύτερο σχολείο.

της Λίτσα Κοντογιάννη

https://mesotexnis.gr/vivlia/kritikes/charazontas-to-ayrio/